Di 2 juni

Examen! En zodra ik binnenkom in het lokaal, ben ik weer ouderwets nerveus. Dat is alweer een tijdje geleden. Maar het stoort niet zo voor het spelen, tenminste niet voor de noten. Hege heeft me dit jaar een heleboel bijgeleerd om fysiek niet zoveel hinder te hebben van stress. Muzikaal zit ik er echter niet zo in, ik voel dat mijn gedachten ook vrij veel afdwalen. Ze zeggen achteraf ook voornamelijk dingen over die muzikale concentratie, waar ik het alleen maar eens mee ben. Ik vind het wel wat spijtig dat ze zo weinig betrokkenheid tonen (de andere leerkrachten dan, Hege niet natuurlijk); ze lijken de orkesttrekken helemaal vergeten, en bovendien vallen ze uit de lucht als Hege iets laat vallen over het feit dat ik binnen drie dagen weer thuis ben. Misschien had ik gehoopt op iets meer algemene feedback, en over de evolutie van het hele jaar, en dat komt er dus niet. Maar ik weet zelf wat ik dit jaar heb bijgeleerd, ik weet ook waarop ik nog moet werken, en met alle andere gedachten die dezer dagen hun plaats opeisen in mijn hoofd, is het op zijn minst begrijpelijk dat dit examen geen toonbeeld van rust en ontspanning is. Maar daar kan ik nu in de zomer rustig verder aan gaan werken…’s Avonds spelen we kwartet van Mozart op Antonio’s examen, en ook daar voel ik dezelfde problemen; ik vergeet zelfs een herhaling – dat is me al jaren niet meer overkomen! Maar het is wel een heel fijn concert, hoewel er nogal weinig publiek is om daar mee van te genieten. En achteraf wordt er natuurlijk gevierd boven... en afscheid genomen, dit keer van Liina en Leenakaisa. Maar we blijven vrolijk, tot de voorlaatste minuut. En van die laatste droevige minuut genieten we toch ook!