Do 30 april

Vanmiddag vertrekken Lut en Stef weer naar huis, maar voor een kort bezoekje aan Folkets Park is er nog tijd genoeg. Dat is een park even buiten het centrum, met openluchtpodium, een kinderboerderij, een draaimolen, en een minigolf. In een partijtje minigolf hebben we wel zin, maar die blijkt gesloten als we aankomen. Wat wel open is, is het terrarium, waar je naar allerlei slangen, kikkers en hagedissen kan gaan kijken. Terwijl Stef en ik samen binnengaan, blijft Lut buiten een boekje lezen – ze heeft het niet zo begrepen op reptielen. En gelijk heeft ze: er zijn weliswaar ook kangoeroes, aapjes en papegaaien te zien, maar je moet sowieso ook langs de akelige beesten, en bij veel kooien kan je ook foto’s bekijken van de gevolgen van een beet: handen en voeten met vieze zweren en donkere verkleuringen… Alsof we nog zin zouden hebben om onze hand in zo’n kooi te steken! We eten nog een slaatje, en daarna is het tijd om afscheid te nemen. Opeens is de bus daar, en moet het allemaal zo snel gaan. Maar ik ben er precies stilaan al wat aan gewend, om steeds opnieuw afscheid te moeten nemen. En vanaf nu duurt het eigenlijk ook helemaal niet meer lang… Bovendien hoef ik nog niet meteen terug hard te beginnen werken. Het is vandaag een grote feestdag in Zweden: Walpurgisnacht. Er is, in tegenstelling tot wat ik daarover in de strips van Jommeke heb geleerd, niets satanistisch aan, het is gewoon een groot vreugdevuur op de laatste avond van april, zogezegd omdat de lente nu echt begint. Het wordt in Malmö gevierd op een grote open plek in Pildammsparken. Het vuur wordt aangestoken als het donker is, en in de aanloop daarvan zijn er optredens, en komt iedereen klaarzitten op het grasveld – een beetje zoals bij een zomerfestival: groepjes jongeren op een dekentje verzameld, met pintjes in hun hand en een bbq-picknick. Samen met het ontsteken van het vuur is er een spectaculaire lichtshow, maar het belangrijkste van vanavond is wel vooral het samen zitten – het vuur wordt vrij snel weer gedoofd: zelfs op feestjes blijven Zweden erg behoedzaam…

Woe 29 april

Vandaag trekken we zoals gezegd een eindje buiten de stad, en we beginnen met een wandeling door Lund. De historische gebouwen zijn hier stukken beter bewaard dan in Malmö, het is een heel ander straatbeeld. Lund is een heel klein stadje, maar dat is ook wel eens fijn: in Malmö is alles erg verspreid, en om een en ander gezien te hebben, moet je vaak erg lang stappen – de meeste mensen nemen daarom de fiets. Lund daarentegen is perfect te voet te doen; van het station kom je meteen in het stadscentrum, waar alles voorhanden is: de Domkyrka, het marktplein, en de traditionele huisjes, maar ook winkels en restaurants,…
Na de middag namen we de bus naar Dalby, waar een natuurreservaat is. Het duurt even om het te vinden, zelfs aan het loket waar we een buskaartje kopen begrijpen ze niet meteen waar we heen willen. Maar uiteindelijk komen we er! Het is een van de enige echte bossen in de buurt van Malmö, het leeuwendeel aan natuur is namelijk eerder aan de kust te vinden, en het is heerlijk om hier rond te stappen.
Het is alleen niet echt uniek Zweeds, je ziet heel veel planten die in België ook te vinden zijn. Nu ja, aan de huizen en de mensen in de stad is ook niet zoveel Zweeds te zien…
Tegen de vooravond keren we terug naar Malmö, en nadat we wat opgefrist zijn, zoeken we een restaurantje op. Veel ervaring heb ik daar nog niet mee – dat laat mijn studiebeurs niet toe – dus ik kies er een op het uitzicht: een sfeervol binnenpleintje, gevormd door een complex van authentieke huisjes. Ze serveren er volgens de gids traditionele Zweedse keuken, maar dat valt wel een beetje tegen: er staat zelfs geen vis op het menu, terwijl dat normaal wel een van de grote troeven zou moeten zijn. Maar de wijn is lekker, en het is heel gezellig om zo buiten te zitten babbelen…

Di 28 april

’s Ochtends vroeg heb ik repetitie voor Shostakovich, inderdaad erg dom gepland van me. Al na een klein uurtje moet ik er de brui aan geven omdat mijn armen niet meer willen. Maar het is toch beter dan niets. Op school geef ik het opnamemateriaal van gisteren terug – de geluidsopname staat reeds op mijn computer, dat heb ik gisterennacht nog even geregeld, en van de videocamera zullen ze op school een DVD’tje schrijven. En vanaf dan is het vakantie!
Ter gelegenheid van het concert gisteren zijn Lut en Stef, de ouders van Jeroen, op bezoek in Malmö. En nu kan ik samen met hen van welverdiende rust genieten. We gaan met de bus naar zee, en wandelen langs het strand tot aan Västra Hamnen en de Turning Torso. En van daaruit door Kungsparken naar de stad – dat is volgens mij bij uitstek de mooiste route om Malmö te leren kennen. En zeker nu het zo prachtig lente is, inclusief bloemen en vooral: zon!
In de late namiddag nemen we de bus naar mijn kot, waar Lut vanavond zal koken: asperges op z’n Vlaams (ze heeft daarvoor speciaal asperges en peterselie vanuit België meegebracht)! Bij een aperitiefje maken we alvast plannen voor morgen – misschien kunnen we een mooie uitstap buiten de stad maken?
Ik heb Julia, Fabio en Mihaela uitgenodigd om mee te komen eten, en ze laten nogal op zich wachten, maar als we uiteindelijk beginnen is het allemaal snel vergeten; geef me na zo’n dag rondstappen in de zon ook nog eens een heerlijk avondmaal en het kan gewoon niet meer stuk!

Zo 27 april

De grote dag! Ik word uren voor mijn wekker wakker, en de spanning zit er meteen in. Hoe moet ik eerst deze hele lange dag nog vol krijgen? Ik lees wat, en wandel naar de winkel om eten te halen voor vanavond. Graankoekjes, Aquarius, een banaan: hetzelfde wat ik vroeger voor een loopwedstrijd at. Ik leg mijn kleren voor vanavond klaar, en ga naar school om opnamemateriaal en de sleutel van de kerk te halen. Rond de middag word ik terug slaperig. En terwijl ik vanochtend geen seconde langer kon blijven liggen, lukt dat nu na een bord soep met pasta wel. Eigenlijk verstoort het mijn planning – ik moet nog douchen, en wil mijn hele programma eens traag doorspelen – maar ik heb het gevoel dat ik een middagdutje goed kan gebruiken tegen straks. En na een halfuurtje voel ik me inderdaad stukken beter. Het traag spelen komt er niet meer van, maar hoeveel verschil maakt dat uiteindelijk?
De repetitie in de kerk vliegt voorbij, er zijn opeens zoveel praktische dingen – belichting, verplaatsen van de piano, pupiters zoeken, … Gelukkig neemt Simon de opnames alvast voor zijn rekening, en krijg ik toch wat tijd om me rustig achterin voor te bereiden. Hoewel, echt op mijn gemak is het niet, want het is koud in de kerk, en spelen achterin gaat niet, want je hoort alles in de zaal.
Maar dan is het zeven uur, en opeens is alles wel goed. Ik stap het podium op, en vanaf dan gaat alles vanzelf – of liever, het loopt zoals het loopt, ik stap in de muziek en kom er pas veel later weer uit. Bach lukt vrijwel zonder geheugenfouten, en dat geeft me veel zelfvertrouwen. Ik blijf de hele tijd op het podium met mijn gedachten, ook tijdens Beethoven. Pas tijdens Schumann loop ik tegen de grens van mijn concentratie aan en glipt mijn aandacht steeds vaker weg. Maar daar had ik me wel aan verwacht, en daardoor word ik er niet erg door uit mijn lood geslagen. Het zijn ook vooral domme fouten die ik maak, en niet net alle loopjes waar ik het hardst op heb geoefend. Dus ik kan heel tevreden de pauze in. Ik hou me ver van het publiek, maar als de rest van het kwartet zich komt omkleden krijg ik van hen alvast wel een geweldige knuffel.
Het duurt even om voor het tweede deel op gang te komen – ik moet mijn concentratie herwinnen, en de anderen zijn nog niet ingespeeld. Maar eigenlijk kan er niets misgaan: we kunnen dit stuk gewoon spelen, weten op elk moment wat er gebeurt. En we spelen hoe dan ook altijd met heel veel energie…
En dan is het afgelopen! Er zijn in de pauze een aantal mensen weggegaan (naar Zweedse normen was dit een erg lang concert), maar het applaus is heerlijk warm en lang. Ik ben supertevreden, en die roes blijft nog uren hangen – als we achteraf met z’n allen iets drinken op Lilla Torget heb ik ruim voldoende aan een glaasje rode wijn!

Zo 26 april

Ik loop al zolang ik me kan herinneren met een mediaspelertje in mijn hoofd, dat altijd wel een of ander muziekje laat klinken – een radio mis ik nooit. Maar deze week is het mediaspelertje aan het vastlopen bij Schumann en Bach: constant zit ik ermee in mijn hoofd, en ik krijg het niet stil. Ik wil eigenlijk liefst gewoon me goed concentreren, ofwel helemaal aan iets anders denken, maar het is eerder iets daartussenin, en dat maakt me eigenlijk zenuwachtig.
Gelukkig hebben we repetitie met het kwartet, het gaat goed, en dat geeft me vertrouwen. We zullen ons in elk geval amuseren! Vorige repetitie hebben we het hele stuk opgenomen, en daar luisteren we samen naar – bij Simon in het appartement, met een tasje koffie. Het klinkt eigenlijk behoorlijk goed, en dat in een kleine klas met de micro tussen ons vier in – in de kerk morgen komt er galm bij, en dat maakt altijd nog een groot verschil. Er is maar een ding wat ik echt raar vind om te horen: ik speel veel te luid. En vooral: zonder het te merken. Door wat ik dit jaar heb bijgeleerd is mijn klankproductie toegenomen, maar hoeveel precies, dat wist ik niet. Het komt er dus gewoon op neer dat ik veel stiller mag spelen dan ik denk, en zeker morgen in de kerk. Ik zal er me wat op moeten concentreren, maar het is vooral toch een geruststelling: hoe minder moeite ik moet doen, hoe liever, om het hele programma tot een goed einde te brengen!

Za 25 april

Hege vertrekt morgen op concertreis naar Vietnam. Ze zal er dus niet zijn maandag, en daarom is het vandaag generale repetitie met de pianist. Precies zoals ik geoefend heb, is Bach veel beter geworden – hoewel Hege nog steeds vind dat ik een onnodig risico neem door het van buiten te willen spelen – en Beethoven en Schumann misschien een klein beetje minder. Ik weet dat ik het allemaal wel echt kan spelen, maar het is zo moeilijk om met elk stuk even goed klaar te zijn op het juiste moment. Je kan toch nooit alles tegelijk oefenen?

Vrij 24 april

’s Ochtends vroeg heb ik, samen met Peter, een spoedvergadering bij Joakim. Blijkbaar zijn de klachten van de buren over ons appartement zo toegenomen de laatste tijd, dat ze vanaf nu constante controles zullen uitvoeren. En als er ook maar iets misloopt, verliezen we ogenblikkelijk ons contract. (Of liever: dan verliest de universiteit haar contract bij de huisbaas, en dan vliegen wij dus mee buiten). Omdat Joakim ons toch wil proberen te beschermen, heeft hij ons er nu bijgeroepen om erachter te komen wie de klachten zoal veroorzaakt. Dus vertellen we alles wat we weten – ze hebben het ver genoeg gedreven, waarom zouden we ze in bescherming moeten nemen?

Do 23 april

Om mijn spieren wat extra rust te geven heb ik vandaag een afspraak in een officiële massagepraktijk. En dat is toch nog van een andere orde als eens goed stretchen of een lange douche nemen! Ik heb gelukkig in de voormiddag al genoeg geoefend voor vandaag, zodat ik rustig terug wakker kan worden achteraf. Ik loop een tijdje rond in de stad, bestel in een café een bord spaghetti, en terwijl ik daarop wacht plak ik mijn partituren voor maandag aan elkaar: dat is een tijdrovend, irritant maar onontbeerlijk werkje: je moet de blaren zo achter elkaar plakken dat je er nooit meer dan drie tegelijk hoeft te zien (meer dan dat past niet op een pupiter), en dat je alleen hoeft om te slaan op momenten dat je daar kans toe hebt. Het is soms een ingewikkelde puzzel!
Na het eten wandel ik naar het concerthuis voor mijn laatste verwennerij: ze spelen Schumann. Het is misschien raar om er nu nog te gaan naar luisteren – ik kan toch alleen maar horen hoe het echt zou moeten klinken? Maar het is juist heel inspirerend, vooral met het orkest erbij. Ik heb al lang alleen naar de pianobegeleiding geluisterd, en daar vervlakt de hele begeleidingspartij: fagot, hoorn, altviool, alles klinkt daar hetzelfde. En toch zijn er bepaalde motieven die heel typisch klinken door hun instrumentatie. Daar kan ik zeker nog wat meer rekening mee proberen te houden!

Woe 22 april

Het is hoogseizoen voor de concerten op school. Elke week is er wel iemand van de laatstejaars die ‘examenskonsert’ speelt – het masterexamen wordt hier afgelegd in de vorm van een zelfgeorganiseerde recital, waarbij de leerkrachten gewoon in het publiek zitten. Maar ook kleinere concerten, als voorbereiding op het examenskonsert of gewoon als toonmoment, zijn er heel veel. En vandaag is het aan Julia. Ze speelt eerst een sonate van Beethoven, en daarna de Zigeunerlieder van Brahms, samen met Mirja. En haar belangrijkste doel is het uitspelen, hoe dan ook – ze heeft door tendinitis heel vaak niet kunnen oefenen, en hoopt dus gewoon dat haar armen het volhouden. Ik vind het fijn voor haar dat het lukt, maar stel me toch de vraag of ze niet beter eens écht iets zou gaan doen aan die tendinitis, in plaats van gewoon dikwijls een paar dagen niet te oefenen: ze zit vol spanning, en heeft een vergroeiing in de rug – volgens mij krijgt ze hier op lange termijn nog spijt van…
’s Avonds is het grote groepsles, met alle celloklassen samen. We zijn met z’n tienen die voorspelen vandaag, en ik kies voor Bach, dat heb ik nog het minst voor publiek gespeeld, en ik voel me er ook het minst zeker over. Er loopt wel een en ander mis, maar het al wat beter dan maandag, en ik ben er behoorlijk trots op dat ik als enige van de hele hoop zonder partituur speel. Het is hier echt niet de gewoonte, terwijl het in Brussel gewoon standaard wordt beschouwd. Ik weet dat ik het niet vlekkeloos speel, maar de fouten die ik maak zijn louter motorisch, de verkeerde vinger op de verkeerde plaats, en eigenlijk helpt het daarvoor niet om wel met partituur te spelen. En ik voel me er veel beter bij om het wel van buiten te mogen doen – foutloos wordt het niet, maar ik zal er wel meer van genieten.

Di 21 april

Eindelijk werkt internet terug! Ik had al sinds zaterdag op mijn kamer geen aansluiting meer, en het stoorde me vreselijk. Huur betalen, programmaboekjes voor het concert doormailen om te printen,… Al die eenvoudige taakjes worden opeens zo vreselijk lastig!
In de celloles doen we verder aan Bach, maar ik voel me nogal weerspannig. Natuurlijk wil ik nog blijven oefenen, maar wat kan ik nu echt nog veranderen op die paar dagen? Maar Hege lijkt het op te merken, en gaat rustig verder, zonder aandringen. En ze geeft tussen de aanmerkingen door minstens evenveel positieve commentaar, zodat ik toch maar weer met een goed gevoel de klas uit ga.

Ma 20 april

Nog precies een week voor het concert. Vanaf nu zal ik vooral nog rustig en traag studeren, als ik tenminste zeker ben dat mijn conditie in orde is. En er is maar een manier om dat te weten te komen: spelen. Eigenlijk is het groeples vandaag, maar Rebecka is ziek, dus krijg ik alle tijd. Bach, Beethoven. Met herhalingen. Schumann. Cadens… Klaar!
Over mijn conditie hoef ik me zeker geen zorgen te maken, ik heb genoeg energie en kan ze doseren tot op het einde. Na Bach lijk ik heel even uitgeput – nota aan mezelf: zorgen voor een flesje water in de buurt – maar Beethoven zit zo stabiel dat ik er eigenlijk in kan uitrusten. En daarna alles geven in Schumann!

Zo 19 april

Beloken Pasen, en prachtig weer. Hoe aanlokkelijk het ook is om buiten te gaan zitten niksen, vandaag moet er terug gestudeerd worden. Het duurt even om in gang te komen, maar ik blijf proberen, en voor ik het weet is de dag omgevlogen. Er is zoveel om nog aan te werken, ik verschiet er telkens weer van.
Voor Mihaela, die uit Roemenië komt, is het vandaag pas echt Pasen (in de Orthodoxe kerk wordt dat blijkbaar vandaag pas gevierd), en ze heeft ons uitgenodigd om het samen te vieren. Traditioneel moesten we daar gisterennacht voor naar de mis, maar zo veel vraagt ze niet, ze heeft alleen maar een lekker gerecht uit haar streek klaargemaakt. Gevulde champignongs, en een mengsel van rijst met gehakt dat in koolbladeren gerold is, met een groentesaus erbij. Lekker!
Het is vooral fijn om ook eens een feestje op de tweede verdieping te houden: terwijl de woonkamer nu helemaal ingepalmd is door drank- en rookwalmen, kunnen we het in de keuken wel nog echt gezellig maken.

Za 18 april

Volgens het schema had ik gisteren een rustdag, maar mijn agenda, met twee repetities en een kamermuziekles, besliste er anders over : ik kan me echt niet permitteren om een hele dag niet aan mijn eigen stukken te komen. Dus is het rusten voor vandaag – hoognodig.
De posters van mijn concert zijn gedrukt, dus ik maak een wandelingetje naar school en hang ze daar op. Zou het effect hebben? Voor mijn part hoeft de kerk ook helemaal niet vol te zitten – en alle mensen die ik graag in het publiek zou hebben, zijn al lang mondeling uitgenodigd. Maar goed, ik heb mijn best gedaan om een mooie poster te maken, dus nu mag hij ook ophangen.
In de namiddag ga ik naar de stad, er is pas een filiaal van Mango geopend, waar ik al lang eens een kijkje wou gaan nemen. Misschien vind ik nog wel iets mooi om op mijn concert aan te doen?

Vrij 17 april

Vandaag maak ik kennis met ‘the Art of Noise’. In Brussel speel ik hier en daar wel eens hedendaagse muziek, maar dat is bijna altijd ensemblemuziek die vooral in samenklank hedendaags is: verder dan wat vreemde ritmes gaat het zelden – zelfs kwarttonen heb ik nog nooit moeten uitvoeren. Maar nu heb ik toegezegd om samen met een andere cellist een kamermuziekwerk te spelen op het eindexamen van een compositiestudent van onze school. Het is een duetje, een canon eigenlijk. Heel simpel van partituur. Maar het is de bedoeling dat we onze instrumenten op een tafel voor ons leggen, en op allerlei vreemde plekken op het instrument strijken; op de zijkant van de stemsleutels, op het vlak van de kam, of zijwaarts over de snaren, waar je normaal je vingers zet… En strijken is misschien niet het goede woord: de ene helft van de genoteerde ‘geluiden’ zijn luchtig en haast onhoorbaar, maar voor de andere helft moeten we hard mogelijk krassen – misschien moet ik dus maar eens op zoek naar een goedkope reserveboog? Hoewel mijn cello in feite ‘slechts’ een hoopje hout en ijzer zou moeten zijn, krijg ik nu toch de indruk dat ik hem wat pijn doe…

Do 16 april

De vermoeidheid is er nog steeds niet helemaal uit, maar ik heb me erbij neergelegd. Dus liever dan te vechten met een te vroege wekker, laat ik me rustig door de zon wakker maken, en begin zo uitgerust aan de dag.
Stilaan groeit het gevoel dat mijn stukken stilaan een beetje ‘zitten’. Zelfs met de metronoom erbij op het juiste tempo, is het niet meer alleen maar vechten en spartelen, ik kan wat vrijheid nemen hier en daar en soms zelfs al een beetje muziek maken. Misschien komt dat door het weekje verlof? Natuurlijk is er nog steeds heel veel te doen, en ik weet ook dat het nog steeds zin heeft om in detail te werken, zelfs op anderhalve week van het concert. Ik kan nog steeds bijleren. Maar de basis is er, daar hoef ik niet bang meer voor te zijn.

Woe 15 april

Mijn uitdaging voor vandaag tijdens het oefenen heet concentratie. Ik merk niet zo vaak dat ik daarop zou moeten werken, want in de meeste andere taken – en voor zover ik me kan herinneren, ook vroeger op school, of tijdens het blokken voor de univ – vind ik het vrij makkelijk om me te concentreren op iets. Maar bij het oefenen is dat een heel andere zaak. Ik kan eigenlijk zelfs geen toonladder uitspelen zonder al na een noot of vijf te merken dat ik niet meer geconcentreerd ben. Of liever, dat ik niet weet waar mijn concentratie is. Moet ik naar de klank luisteren, of naar mijn boog kijken, of voelen wat mijn vingers doen, links of rechts? Daarbij komt het enigszins monotone (wat een prachtig eufemisme haha) geluid van een toonladder, waardoor het nog moeilijker wordt om erbij te blijven. Het is dus zaak om mijn aandachtspunten steeds te verleggen, en niet op alles tegelijk te willen letten. En tegelijk ook om in die wirwar aan gedachten niet opeens ergens aan te gaan denken dat niet eens met cello spelen te maken heeft. Want ik betrap me er op dat dat ook vaak gebeurt, en zelfs dikwijls rondom dezelfde noten – heel simpel, een slechte gewoonte dus!
Daarop wil ik dus vandaag werken, maar eigenlijk moet ik, in de laatste voorbereidingsfase van mijn concert, ook mijn stukken gewoon doorspelen, zonder ergens te stoppen, ongeacht wat er misloopt. Dus ook als mijn concentratie wegglipt…
Ook voor het kwartet is het vandaag tijd om het hele stuk eens door te spelen. Het is een lang stuk, en we hebben het nog nooit eerder gedaan – het neemt veel tijd in beslag, en zelfs met twee repetities per week komen we er nu pas aan toe om het toch eens te proberen. En omdat het de eerste keer is, mislukken een aantal trekken dan ook jammerlijk, dat kan bijna niet anders. Toch ben ik vrij optimistisch achteraf: we geraken steeds weer bij elkaar, we zijn erg goed op elkaar ingespeeld, en als we niet te hard moeten tellen of elk op onze noten letten, is het ook echt genieten om samen te spelen. En als wij er op het podium plezier aan beleven, dan moet dan in de zaal toch ook wel doorklinken?

Di 14 april

Ook vandaag is het nog lastig op gang komen. Ik ben nog steeds moe, en er zijn weer een heleboel praktische dingen die dringend in orde moeten – dringender dan oefenen tenminste, of is het gewoon dat het oefenen niet wil lukken, zolang die andere dingen niet in orde zijn?
De les met Hege maakt veel goed, ze stelt me weer maar eens gerust voor het concert, en eigenlijk voor de toekomst in het algemeen. Studeer nog een paar jaar techniek zoals je nu doet, zegt ze, en je wordt onweerstaanbaar… Dan zal ik dat maar doen, zeker!

Ma 13 april

Als ik opsta is de moeheid maar gedeeltelijk verdwenen. Bovendien vind ik op mijn handen een paar jeukende bultjes… Zonneallergie! En ja hoor, volgens internet komt dat ongeveer vijf keer vaker voor in Scandinavië! Zogezegd wen je in zuidelijkere gebieden meer geleidelijk aan de UV, waardoor de kans op reacties veel kleiner is. Moet ik dan nu zonnecrème gaan smeren? Het is hooguit 15 graden!

Zo 12 april

Pasen! En na een stevig ontbijt met chocolade eieren vertrekt Joost stilaan weer naar België. Het was fijn om hem hier te hebben, maar het is nu hoog tijd om weer écht in gang te schieten met studeren. Hoewel, vandaag nog lekker niet: we gaan eerst picknicken in het Pildammspark, met Julia, Mihaela en Fabio. Het is zalig om daar zo op ons gemakje te zitten… en zoals altijd is het eten heerlijk! Mihaela heeft eieren gekleurd volgens aloude Roemeense traditie – je moet ze zelfs ritueel pellen!
Na een paar uur (onze schouders beginnen al bijna rozig uit te slaan) keren we terug huiswaarts, en opeens word ik overvallen door vermoeidheid. Zou het een zonneslag zijn? Ik ben helemaal niet meer in staat om iets te doen, en rek de dag toch nog maar tot de vroege avond, om hopelijk de hele nacht door te kunnen slapen.

Za 11 april

Nu is het Joost zijn beurt om wat verkouden te zijn, dus we houden het maar weer rustig. Eerst in de stad wat shoppen, een paar cadeautjes voor het thuisfront. Daarna fiesten we met veel plezier opnieuw naar de zee, waar we een ijsje eten op de dijk, die in tegenstelling tot de Vlaamse kust een absolute lust is voor het oog.
Voor het avondeten willen we terug naar huis, maar als we terug bij de fietsen belanden, lijkt dat niet zo eenvoudig: het slot van de fiets die we van Flavio geleend hebben wil niet meer openen! We vragen zelfs hulp van een politieagent die voorbij wandelt, maar de fiets gaat heel eenvoudig nergens naartoe. Dus laten we hem achter, en Joost neemt de bus terug. En dan maar gaan opbiechten aan Flavio – nu ja, ik weet niet eens wat er verkeerd is!

Vrij 10 april

Na alweer een voormiddag op school gaan we vandaag de omgeving aan zee ontdekken. Hier is namelijk de jongste jaren het meeste veranderd.









Het nieuwe stadsdeel, ‘Västra Hamnen’, met de Turning Torso als pronkstuk, is opgetrokken in het kader van een architectuurfestival, waardoor alle gebouwen ontzettend harmonieus naast elkaar staan, terwijl je ook aan elk appartement unieke details kan ontdekken. Zou het hier echt zo heerlijk zijn om te wonen als het ons vandaag lijkt? Tegen de vooravond fietsen we richting Limhamn, naar het kot van Mirja. Zij wordt vandaag 24, en heeft wat volk uitgenodigd voor taart met thee en koffie. Zelfgemaakte taart natuurlijk, met veel vers fruit. Lekker! Mirja is een echt huisvrouwtje, ze houdt heel erg van koken en bakken, en heeft in haar kastje op school een breiwerk zitten voor tijdens de pauzes. Ik geef haar bloembollen voor haar verjaardag, daar heeft ze hopelijk wat langer geniet van dan van verse bloemen (de tulpen die ik zelf voor mijn verjaardag gekregen had, waren al na een kleine week jammerlijk verwelkt)!

Do 9 april

Vandaag trekken we naar Ven, het eiland waar ik met Gerda en Maarten ook ben geweest. We hebben afgesproken met Joris, zijn vriendin Julie, en zijn meter en nicht die allemaal ook op bezoek zijn. We hebben afgesproken in het station, maar onze bus heeft wat vertraging, zodat we moeten rennen voor de trein, en niet het juiste ticket kunnen kopen. Op papier is een ticket naar Ven een piece of cake, je kan met eenzelfde kaartje op de trein, de bus én de boot. Maar als het ergens misloopt, zit je meteen deftig in de rats. Uiteindelijk kunnen we de schade beperken tot een boze conducteur die ons op het nippertje toch geen 70€ boete aansmeert. Maar uiteindelijk geraken we er! Vorige keer dat ik hier was, stond er een ijzige wind, en kwamen we met een dikke anorak en handschoenen nog niet toe, maar nu is het heerlijk in T-shirt. We wandelen dik drie uur, tot iedereen een mooi kleurtje heeft. Er hangt zelfs een vreemde nevel over de akkers, die volgens Joris’ meter gewoon door het plotse warmere weer komt. En het water rondom ziet er zalig zwembaar uit – of is dat toch maar schijn?

Woe 8 april

In de voormiddag gaan we naar school, ik om te studeren, Joost om te componeren. Daarna maken we een wandeling in de stad – niets te groots, want ik ben een beetje verkouden (stom, want het is nu écht lente geworden, met ononderbroken zacht en zonnig weer). Joost rondleiden in Malmö is een beetje grappig: hij is hier al eens geweest, maar slechts een half dagje, en dat is bijna tien jaar geleden. We vinden zelfs een nog winkeltje waar hij toen ook binnengeweest is! Maar intussen is er natuurlijk wel veel veranderd, en ik ken de stad intussen ook wel goed genoeg om meer te kunnen tonen dan alleen maar de grote pleinen op wandelafstand van het centraal station!

Di 7 april

’s Ochtends vertrek ik opnieuw in Leuven, en fijn genoeg krijg ik nog eens gezelschap voor de vlucht – Joost komt mee op bezoek, gezellig! We komen rond de middag aan, en alles verloopt heel vlotjes (Joost heeft een abonnement op bagage-problemen in luchthavens, maar deze keer blijven we gespaard). In de namiddag installeren we ons in mijn kamer, we gaan naar de supermarkt, en oefenen zelfs al wat – ik ben zo slim geweest om zelfs een kwartetrepetitie aan te nemen. Het voelt heel raar om zo een hele week niet gespeeld te hebben…
’s Avonds speelt Hege concert, en daar moeten we natuurlijk naartoe. Samen met andere leerkrachten van onze school speelt ze het “Kvartett för tidens ände”: Messiaen! Ik vind het heerlijk om haar in concert te zien… zo krijg ik nog maar eens te zien waarom ik zo goed luister naar wat ze vertelt: haar boogtechniek is echt voortreffelijk!
Voor het slapengaan lopen we nog even langs de zesde verdieping, waar ze een klein feestje aan het houden zijn. Maar ik heb de afgelopen dagen te weinig geslapen, en wil graag tegen volgende week weer in ‘vroeg opstaan’-modus zijn, dus het blijft maar een kort babbeltje. We kunnen altijd nog eens terugkomen.

Do 2 april – Ma 6 april

België! Eindelijk nog eens een weekje bij mijn lief, eindelijk nog eens een weekje vrij! We hebben het onszelf wel lekker druk gemaakt: het zijn deze week concerten van het USO, we moeten naar een trouwfeest, en bij de familie van Jeroen is het verjaardagsfeest. Maar het is wel allemaal heerlijk genieten – speciaal bericht voor Dana en de andere USOers: nogmaals proficiat voor de geweldige uitvoering van Shos!

Woe 1 april

Hoe moe ik ook ben, ik word al weer veel te vroeg wakker, en de hele dag blijft een beetje wazig. Twee repetities, en een extra celloles, dat is eigenlijk sowieso wat te veel van het goede. Ik sleep me erdoorheen – niet uit tegenzin, maar gewoon uit uiterst gebrek aan energie en concentratie. Enkel onze altviolist drijft het bijna zover dat het wel tegenzin wordt: hij heeft er een handje van weg om geen enkele kritiek over hoe hij zelf speelt te aanvaarden, en elk voorstel te herformuleren alsof hij er zelf is opgekomen – en vooral wij er dus moeten aan werken… Misschien is het maar het beste dat we elkaar nu een weekje niet tegenkomen!
’s Avonds wil ik liefst van al meteen in bed kruipen, maar ik heb een afspraak met Amy en Agnete, twee vriendinnen die in Kopenhagen wonen – we kennen elkaar van een zomercursus, en zijn al zeven maanden lang pogingen aan het doen om elkaar eens te ontmoeten! Dat kan ik echt niet afzeggen… en tegen dat ik er ben, is het natuurlijk heel fijn om elkaar nog eens terug te zien!