Zo 27 april

De grote dag! Ik word uren voor mijn wekker wakker, en de spanning zit er meteen in. Hoe moet ik eerst deze hele lange dag nog vol krijgen? Ik lees wat, en wandel naar de winkel om eten te halen voor vanavond. Graankoekjes, Aquarius, een banaan: hetzelfde wat ik vroeger voor een loopwedstrijd at. Ik leg mijn kleren voor vanavond klaar, en ga naar school om opnamemateriaal en de sleutel van de kerk te halen. Rond de middag word ik terug slaperig. En terwijl ik vanochtend geen seconde langer kon blijven liggen, lukt dat nu na een bord soep met pasta wel. Eigenlijk verstoort het mijn planning – ik moet nog douchen, en wil mijn hele programma eens traag doorspelen – maar ik heb het gevoel dat ik een middagdutje goed kan gebruiken tegen straks. En na een halfuurtje voel ik me inderdaad stukken beter. Het traag spelen komt er niet meer van, maar hoeveel verschil maakt dat uiteindelijk?
De repetitie in de kerk vliegt voorbij, er zijn opeens zoveel praktische dingen – belichting, verplaatsen van de piano, pupiters zoeken, … Gelukkig neemt Simon de opnames alvast voor zijn rekening, en krijg ik toch wat tijd om me rustig achterin voor te bereiden. Hoewel, echt op mijn gemak is het niet, want het is koud in de kerk, en spelen achterin gaat niet, want je hoort alles in de zaal.
Maar dan is het zeven uur, en opeens is alles wel goed. Ik stap het podium op, en vanaf dan gaat alles vanzelf – of liever, het loopt zoals het loopt, ik stap in de muziek en kom er pas veel later weer uit. Bach lukt vrijwel zonder geheugenfouten, en dat geeft me veel zelfvertrouwen. Ik blijf de hele tijd op het podium met mijn gedachten, ook tijdens Beethoven. Pas tijdens Schumann loop ik tegen de grens van mijn concentratie aan en glipt mijn aandacht steeds vaker weg. Maar daar had ik me wel aan verwacht, en daardoor word ik er niet erg door uit mijn lood geslagen. Het zijn ook vooral domme fouten die ik maak, en niet net alle loopjes waar ik het hardst op heb geoefend. Dus ik kan heel tevreden de pauze in. Ik hou me ver van het publiek, maar als de rest van het kwartet zich komt omkleden krijg ik van hen alvast wel een geweldige knuffel.
Het duurt even om voor het tweede deel op gang te komen – ik moet mijn concentratie herwinnen, en de anderen zijn nog niet ingespeeld. Maar eigenlijk kan er niets misgaan: we kunnen dit stuk gewoon spelen, weten op elk moment wat er gebeurt. En we spelen hoe dan ook altijd met heel veel energie…
En dan is het afgelopen! Er zijn in de pauze een aantal mensen weggegaan (naar Zweedse normen was dit een erg lang concert), maar het applaus is heerlijk warm en lang. Ik ben supertevreden, en die roes blijft nog uren hangen – als we achteraf met z’n allen iets drinken op Lilla Torget heb ik ruim voldoende aan een glaasje rode wijn!