De vermoeidheid is er nog steeds niet helemaal uit, maar ik heb me erbij neergelegd. Dus liever dan te vechten met een te vroege wekker, laat ik me rustig door de zon wakker maken, en begin zo uitgerust aan de dag.
Stilaan groeit het gevoel dat mijn stukken stilaan een beetje ‘zitten’. Zelfs met de metronoom erbij op het juiste tempo, is het niet meer alleen maar vechten en spartelen, ik kan wat vrijheid nemen hier en daar en soms zelfs al een beetje muziek maken. Misschien komt dat door het weekje verlof? Natuurlijk is er nog steeds heel veel te doen, en ik weet ook dat het nog steeds zin heeft om in detail te werken, zelfs op anderhalve week van het concert. Ik kan nog steeds bijleren. Maar de basis is er, daar hoef ik niet bang meer voor te zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten