Di 24 feb

In de les gaan we verder op Schumann. Zoals ik gisteren in de les heb gespeeld, kan ik me tot aan het einde spartelen, maar goed genoeg is het zeker nog niet – laat staan dat ik met een orkest achter me zou overleven. Volgens Hege moet ik leren om ‘meer plaats in te nemen’! Rustiger op het podium zitten, voor elke noot meer tijd nemen, me dieper in elke noot laten zakken… zelfs al klinkt het uiteindelijk licht en vrolijk op een opname, de basis moet – tenminste, dat is zo bij alle grote solisten, dus waarom zou ik het zelf niet ook proberen – stevig en in de snaar zijn, hoe moeilijk een passage ook is. Technisch kan ik er zeker nog wat in bijleren: de kleine parasietbewegingen moeten uit mijn boogwisselingen uit, en de vingers van mijn linkerhand kunnen nog een stuk sterker worden, en beter te coördineren – hoewel het logisch lijkt om dat allemaal gewoon te beslissen, hebben mijn vingers en armen precies een eigen leventje, waarin ze helemaal niet luisteren naar wat ik wil!
Maar ook los van het technische weet ik dat ik qua ‘plaats innemen’ nog veel te leren heb. Na een kwartier werken op één enkele sforzando, wordt duidelijk dat het minstens evenveel over durven overdrijven gaat. Want overdrijven moet, anders horen alleen de eerste twee rijen wat je doet… Misschien is het wel net als die oranje toneelschmink die we vroeger moesten opdoen; van dichtbij is het er ver over, maar in de spotlights ziet het er net goed uit…

Ma 23 feb

Vandaag speel ik Schumann in de groepsles. Helemaal! In de repetitie met de pianist lukt het helemaal nog niet zo goed, onder andere omdat hij minstens evenveel fouten speelt als ik. Maar ik geraak wel tot aan het einde. En nu heb ik nog twee volle maanden om het helemaal mooi en klaar te krijgen voor mijn recital!
’s Avonds krijg ik al een prachtig voorbeeld: Leenakaisa heeft voor zichzelf een concertje georganiseerd, haar ouders zijn op bezoek, en nu wil ze dus laten zien wat ze kan. En daar heeft ze een overschot van gelijk in, ze speelt zo prachtig! Virtuoos, mooie klank, nauwelijks een valse noot, zelfs in de snelste loopjes. Ze straalt een kracht uit die je niet meteen verwacht van zo’n lief klein meisje…

Zo 22 feb

Er zijn van die dagen dat je aan alles twijfelt. Maar vandaag is dat niet zo. Ik studeer hard, en leer elke dag bij, als dat niet gebeurt op vlak van cello spelen, dan wel over mezelf als persoon. En van alle – soms moeilijke – beslissingen die ik de laatste maanden heb moeten nemen (gelukkig niet alleen) ben ik nog steeds overtuigd. Bizar genoeg besef ik dat des te harder als het erop aankomt om dat te verdedigen tegenover mensen die er anders over denken; en dan te denken dat de mensen die je willen steunen eigenlijk juist het liefst dat zouden bereiken, dat je je weer sterk voelt!

Za 21 feb

Internet heeft me gisteravond iets te lang wakker gehouden, en dat voel ik vandaag. Maar mijn arm lijkt helemaal in orde! Zou het misschien toch zoveel met mijn psychische state of mind te maken hebben? Om helemaal op zeker te spelen, ga ik volgende week nog eens een les alexandertechniek volgen – dat is al van de zomer geleden, ik ben benieuwd hoe het zal zijn!
’s Avonds hebben we afgesproken om spelletjes te spelen, maar als blijkt dat het heerlijk aan het sneeuwen is, haasten we ons naar buiten. Zoveel sneeuw is er nog niet gevallen, en als we dan eens buiten zijn, is er meestal toch wel iemand die een instrument op zijn rug heeft, waardoor we het braafjes op wandelen houden. Maar nu kan het dus allemaal wél! Sleeën op een vuilniszak, sneeuwballen gooien, sneeuwman maken,…Iedereen is goed aangekleed, het is goede sneeuw, en zo meteen kunnen we binnen een warme douche nemen…

Vrij 20 feb

Het piekeren is nog niet helemaal over, omdat het gewoon vanzelf opkomt bij het traag studeren. Maar zoals Hege altijd zegt, die diepe manier van concentreren kan je sowieso niet de hele dag volhouden – dus gooi ik het in de namiddag op een soort van middenweg; stukken oefenen, dus niet louter technisch, en ook steeds maar op een ding tegelijk letten. Als ik dat maar vaak genoeg doe, sluipt er vanzelf wel verbetering in mijn spel. En tegen de avond heb ik het gevoel dat ik heel nuttig heb gestudeerd… Nog maar eens: vreemd hoe dat allemaal op zo’n korte termijn zo kan veranderen!

Do 19 feb

Na de vele kamermuziek de voorbije dagen kan ik me nog eens bezig houden met wat meer voor mezelf studeren. Oefeningen dus, en Schumann. En vooral: traag! Het rare is dat het traag spelen een paar blokkeringen lijkt bloot te leggen, zowel in mijn hoofd als in mijn lichaam. Op een of andere manier lukt het niet om écht traag genoeg te gaan, zodat ik mijn vingers helemaal onder controle heb. Het lijkt wel of ik op een of andere manier bang ben om dat te doen, of ik schrik heb om dan te merken wat er zo basaal gebeurt. En natuurlijk merk je dat niet op als het sneller gaat, maar dan kan je er ook nooit iets aan veranderen… Wat een dilemma!

Woe 18 feb

De zon schijnt prachtig, dit is officieel de derde mooie dag van 2009. En ik heb wat vrije tijd om er overdag van te genieten – straks is het concert, dus ik spaar mijn concentratie. Voor zulke dagen zijn de een-uurs-klassen perfect, dus ik maak het me gemakkelijk aan een van de deuren. Twee minuten voor de uurwisseling komt er een jongen, die zegt dat hij hier aan het wachten was, waarvan zijn rugzak, die inderdaad in een hoekje in de buurt ligt, getuigt, maar zo gemakkelijk laat ik niet met mijn voeten spelen; het systeem zegt dat je moet wachten aan de deur – in mijn interpretatie volstaat het dan niet om enkel je rugzak te droppen en vervolgens nog een half uur iets anders te gaan doen!
De jongen gromt nog dat hij auditie heeft, fijn voor hem, ik heb ook toch ook concert?
Tegen halfzes nemen we de bus naar het centrum om in de kerk in te spelen. Het is een typische kerkakoestiek, en dat is voor kamermuziek niet zo handig, maar het klinkt wel mooi. En dat vindt ook het publiek, dat niet erg talrijk is maar des te uitbundiger – dat komt natuurlijk door Kaisa, Flavio en Joris!

Di 17 feb

Een drukke dag, en de pijn in mijn arm is nog niet helemaal weg, dat is minder. Ik weet dat ik mijn manier van spelen hard aan het veranderen ben, en dat mijn armen moeten wennen aan de nieuwe techniek. Bovendien voel ik het verbeteren, als ik maar echt rustig blijf. En met kamermuziek en pianorepetities is dat niet altijd evident – er is altijd zoveel te oefenen. Dus nog maar eens meer geduld, meer rust. Diep ademen. Vooral niet denken aan morgen… als ik dat al eens zou leren!