Voor korte tijd zal ik deze blog niet verder updaten.
Na nieuwjaar begin ik opnieuw.
Ik blijf wel de hele periode per mail bereikbaar.

Do 11 dec

Deze keer is het wel een rustige nacht, hoewel het examen al een beetje in mijn hoofd zit. Ik ga vroeg naar school om een klas te hebben, en loop de hele trompetklas tegen het lijf – ook zij hebben examen, en ze lopen allemaal een beetje als kiekens zonder kop door de gangen. Ik warm rustig op, speel mijn stuk traag door, veel kan ik nu niet meer doen, behalve me goed concentreren. En dan is het tijd! Ik speel ok, niet zo geweldig als maandag in de groepsles, maar eigenlijk wel zoals ik het nu kan. Ze zijn vriendelijk en positief, maar toch is het niet helemaal zo ‘feel-good’ als bij kamermuziek; het is vooral een beetje frustrerend om commentaar te krijgen op precies datgene waar ik al heel het jaar op aan het werken ben, en waarvan ik eigenlijk ook wel weet dat ik er pas volgend jaar het resultaat van zal zien. Misschien hoopte ik stiekem toch dat er al meer verbeterd was? Of is het gewoon door de vermoeidheid die me na het spelen overvalt, dat ik liefst zo snel mogelijk naar huis wil? Ze zeggen wel dat ik goed vooruitgegaan ben in de voorbije maanden, en feliciteren me met mijn temperament tijdens het spelen – dat is fijn om te horen, want dat is zoveel persoonlijker en moeilijker te veranderen dan de technische aspecten…
’s Avonds zijn we uitgenodigd bij Mirja, die zang studeert. Ze woont aan de zee, bij een gewone familie in huis. Een heel eind fietsen, maar het is een heel gezellig huis, en de sfeer in de buurt is ook stukken beter als hier rondom onze school. Dus ze woont er heel graag. We drinken samen glögg en eten peperkoek en Luciabullar, kleine bolletjes van rozijnenbrood met kaneel en saffraan. (Met saffraan is hier in Zweden trouwens iets bijzonder aan de hand; je vind het bijna nergens in de supermarkt, en als het er is, ligt het in een klein schuifje achter de kassa. Maar volgens Mirja koop je de beste saffraan bij de apotheker). En als we allemaal lekker warm rond de tafel zitten, haalt ze een stapel gekleurd papier boven, om kerstkaartjes mee te knutselen! Dat moet van in de lagere school geleden zijn, geweldig!
En terwijl we naar huis fietsen, begint het weer te sneeuwen…

Woe 10 dec

Ik heb heel slecht geslapen, voornamelijk omdat Nam en de Bulgaren een nogal luid feestje hebben gehad – om half twee ben ik even gaan vragen of ze het goed vonden om te stoppen met piano spelen… Bon, dat idee om naar boven te verhuizen staat me hoe langer hoe meer aan. Ik blijf dan ook weer wat langer in bed liggen, en de hele voormiddag blijft het sufheid troef. Om dat te doorbreken waag ik me rond de middag, als er een klein streepje zon doorkomt, aan een rustig loopje – ik ben nog maar sinds gisteren gestopt met pijnstillers nemen, en dat voel ik wel, maar het doet toch deugd om buiten te zijn.
Als ik terugkom, zitten Julia en Fabio aan de keukentafel te overleggen – ook voor hen is de maat vol. Julia heeft vanochtend al met onze huisbaas getelefoneerd om te vragen wat ze moesten doen, maar we moeten het gaan regelen bij de Housing Office in Lund… We leggen een briefje op tafel om nog eens te overleggen met iedereen (wat trouwens nog nooit gebeurd is, iedereen in eenzelfde kamer), maar als ik een tijdje later opnieuw in de keuken kom, is er een antwoord bijgeschreven: “Je bent onze moeder niet, stop met moeilijk doen!”
Ik kan niet echt beschrijven hoe boos ik erover ben, maar dat ik vrijdag naar Lund ga, staat wel vast!
Eigenlijk zou ik al de hele dag supergoed moeten oefenen, maar dat komt er natuurlijk helemaal niet van… Ik weet dat het deels ook aan mij ligt, dat ik me er niet zo moet door laten opfokken, maar het is zo oneerlijk, ze komen er gewoon mee weg…
Tegen het kerstconcertje ’s avonds heb ik nog steeds bijna niet geoefend, maar door het samen spelen en zingen word ik wel een stuk beter gezind. En als ik ook nog op tijd in bed kruip, zal het morgen ook nog wel allemaal meevallen zeker?

Di 9 dec

Omdat het examen dichterbij komt, slaap ik iets langer uit, om mijn conditie zo goed mogelijk op peil te hebben, ondanks de medicatie. Ook in de les wil Hege me zo goed mogelijk geconcentreerd hebben op morgen: we werken heel gedetailleerd, zodat ik morgen goed weet wat doen. Ze verzekert me nog maar eens dat het gisteren echt goed was, dus dat het gewoon in orde zal zijn donderdag… En ik kan er natuurlijk vanuit gaan dat het geen echt examen is hier, en dat de leerkrachten, net zoals met kamermuziek in november, vooral vriendelijk en positief zullen zijn… Eigenlijk heb ik er stiekem zelfs een beetje zin in! In de namiddag studeer ik dan ook verder met dezelfde ingesteldheid: ik kan het!
’s Avonds heb ik repetitie met Liina en Lennu voor morgen, dan is er een klein kerstconcertje in de woonkamer, waar iedereen gewoon iets klein mag spelen. Ze willen graag het dubbelconcerto van Bach spelen, maar dan moet ik basso continuo zijn… maar dat doe ik natuurlijk met plezier! En voor het slapengaan kijken we nog samen naar Fiddler on the Roof – een van mijn allerlievelingsfilms, en zij hebben hem nog nooit gezien! We besluiten er meteen een traditie van te maken, en spreken af voor volgende week, zelfde tijd, zelfde plaats, en dan is het aan Liina om de film te kiezen…

Ma 8 dec

Ik sta vroeg op om te oefenen, terwijl Sophie nog mag blijven liggen. Joris moet vandaag spelen in een masterclass, en terwijl ik les heb gaat zij daarnaar luisteren. De repetitie met onze pianist valt beter mee dan anders, we spelen het gewoon door en hij geeft amper commentaar.
Daarna is het groepsles, en Sophie kom mee; ze vond het heel fijn om Joris nog eens te horen spelen na al die tijd, en wil mij nu ook wel eens horen. Ik speel de hele sonate, en ze vinden het geweldig. Ik kan het zelf amper geloven, want ik heb nog steeds niet echt terug kunnen oefenen zoals ik wil, en bovendien ben ik nog steeds een klein beetje wazig door de pijnstillers – Hege waarschuwt lachend dat ik ze wel niet mag blijven nemen.
Na de les is het stilaan tijd om aan Sophie’s vertrek te beginnen denken. Koffertje maken, naar de winkel gaan, avondeten,… en voor we het goed en wel beseffen nemen we afscheid en stapt Sophie op de bus. Maar nu met een pak fijne herinneringen erbij!
Ik ga naar de zesde verdieping om nog wat spullen van zaterdag terug bij hun eigenaars af te zetten, en ook om eens een kijkje te nemen in de kamers van Hilde, Karoliina en Jan. Zij gaan immers weg na kerstmis, en daardoor is er misschien een kans dat Peter, Julia en ik naar boven zou kunnen verhuizen! We moeten er zeker nog wat over nadenken, want het is natuurlijk weer verhuis, maar het zou wel héél gezellig worden – en om dat idee wat kracht bij te zetten, zingen we samen een paar kerstliedjes…

Zo 7 dec

We slapen lekker uit van het feestje, en haasten ons dan naar buiten, om nog wat van het daglicht te kunnen genieten. We rijden met de fiets tot in het centrum, en wandelen dan verder, langs Gustav Adolfs Torget, Stortorget en Lilla Torget,en dan langs het Koningspark naar de zee. Het is koud en het waait hard, maar het is zo fijn om gewoon buiten te zijn in de frisse lucht!
In de cafetaria van de sauna eten we een warme wafel, en tegen dat we daar buiten komen is het alweer donker. We lopen terug naar het centrum, waar de kerstverlichting nu overal brandt. Er zijn nog veel winkels open, en ook aan de kraampjes van de kerstmarkt staat nog veel volk, maar wij hebben stilaan genoeg gehad; we hebben al die tijd flink doorgestapt, maar zijn nu helemaal moe en koud. Gelukkig is het niet ver naar huis, waar we kunnen opwarmen en eten. ’s Avonds gaan we boven een spelletje spelen met Joris, die ook wel eens wat serieuzer wil bijpraten met Sophie – zij hebben elkaar al bijna anderhalf jaar niet meer gezien!

Za 6 dec

We slapen uit, nog nagenietend van het heerlijke feestje gisteren. In de voormiddag gaan we naar boven om het volgende feestje vanavond voor te bereiden: we zullen de Finse onafhankelijkheid vieren… In gala! Dus beginnen we om alle jurken, schoenen en juwelen bij elkaar te leggen, zodat iedereen een goeie outfit kan samenstellen.
Daarna gaan we op school oefenen, en het lukt nu al een pak beter. Ik speel vooral toonladders, dat helpt om er sneller terug in te komen, en zowel het gevoel in mijn hoofd als mijn klank verbeteren met de minuut.
We komen af langs de bloemenwinkel om een boeketje te kopen voor Julia, zij heeft immers nog niets gekregen voor haar verjaardag. En daarna is het hoog tijd om ons klaar te maken voor het feest!
Iedereen is prachtig opgekleed, en we maken van de gelegenheid gebruik om een stel chique groepsfoto’s te maken. Dan begint de avond met een Finse maaltijd, een stoofpotje met aardappels en zalm, en als dessert gegrilde platte kaas met bessengelei. En daarna komt de echte viering. De Finse meisjes spelen een trio van Sibelius, en zingen Finlandia uit volle borst. Liina en Kaisa geven wat uitleg over wat er precies gevierd wordt – zijnde de onafhankelijkheid van Rusland in 1917 – en dan heffen we het glas, en is het gewoon feestje verder, natuurlijk wel met Finse muziek. Omdat ik nog steeds antibiotica neem, drink ik geen alcohol, en dat is op zich prima. Maar tegen middernacht is de rest van de groep veranderd in een lallende bende, dus gaan Sophie en ik maar liever slapen!

Vrij 5 dec

We staan vrij vroeg op, want vandaag is er niet te veel tijd te verliezen: het is Sinterklaasfeest vanavond, en tevoren nog Belgisch diner. We gaan samen winkelen, en als alles thuis in de koelkast en de diepvries zit, gaan we even naar school om toch wat te oefenen. Ik kan me nog steeds niet echt concentreren, maar dat is misschien ook door de spanning voor straks?
Rond een uur of drie beginnen we boven te koken. Stoofvlees. Rijstpap, chocomousse. Sla en tomaatjes snijden. Frietjes in de oven – een friteuse hebben we helaas niet, maar de oven gaat ook prima. En dan het moment van de waarheid! Gelukkig is alles heel goed gelukt; Joris vindt het stoofvlees zelfs lekkerder dan als zijn mama het maakt (of misschien zegt hij dat maar om mij een plezier te doen?). Maar we hebben natuurlijk een flesje echte trappist in het vlees gedaan, en ook echte cote d’or genomen voor de chocomousse, dan kan het gewoon niet mislukken…
Als we klaar zijn met eten verhuizen we met z’n allen naar de woonkamer voor het Sinterklaasfeest. Eerst geven Hilde en ik wat uitleg over wat de traditie van de Sint zoal inhoudt. We laten zelfs van op Youtube een aflevering van Dag Sinterklaas zien, waarin de Sint zelf uitlegt hoe je je schoen het best moet zetten. We laten iedereen ook proeven van pepernoten en marsepein, en leren een viertal Sinterklaasliedjes aan. En dan gaan Sophie en ik naar beneden om papier en kleurpotloden te maken, zodat ze allemaal een tekening kunnen maken voor bij hun schoen… Natuurlijk is dat maar een afleidingsmanoeuvre: zodra we beneden zijn, verkleedt Sophie zich als Zwarte Piet, en Gijs, een vriend van Hilde die nu pas, helemaal stiekem, aangekomen is, wordt een prachtige Sinterklaas. Mijter, baard, rode mantel, en een dik boek waar een heleboel geheime informatie in staat over alle ‘kindertjes’. En voor Sophie een grote zak met strooigoed…
Ik ga zo subtiel mogelijk alleen naar boven met een paar blaadjes papier en wat kleurpotloden, maar nog voor ik die goed en wel heb kunnen uitdelen, wordt er héél hard op de deur geklopt… Wie zou dat zijn? Ze spelen het schitterend, en hoewel het kostuum van de Sint al van de eerste seconde begint uit elkaar te vallen, blijven ze volledig in hun rol. En de anderen doen ook echt goed mee: ze zingen liedjes, ze gaan bij de Sint op de knie zitten, ze beloven heel braaf te zijn en hun schoen te zetten met een mooie tekening erbij…
De meesten hadden nog nooit eerder van Sinterklaas gehoord, en vonden het idee van een oude pastoor met een zwart helpertje dat kindjes mag slaan ook eerst nogal ongepast, maar vanavond hebben ze het allemaal eens écht kunnen meemaken, en we krijgen heel veel lof – en prachtige tekeningen natuurlijk!

Do 4 dec

Het leven zonder cello spelen begint me al snel de keel uit te hangen. Ik wil wel oefenen, en het zou eigenlijk zelfs heel goed zijn om eens wat aandachtig te oefenen in het spelen-zonder-mijn-kaken-op-elkaar-te-bijten (want dat lukt nu écht niet), maar ik word te moe van het geluid in mijn hoofd.
Dan maar knutselen voor het Sinterklaasfeest morgen: een mijter, een baard, een staf,… Hilde heeft een paar liedjes op behangpapier geschreven, en we hebben pepernoten, mandarijntjes, chocolade en marsepein,… hopelijk wordt het echt gezellig!
In de namiddag ga ik toch naar school, om even onder de mensen te komen, en daarna naar het winkelcentrum om botjes te kopen die bestand zijn tegen de regen – natte voeten zoals gisteravond wil ik niet meer te vaak moeten meemaken. Gelukkig zijn die hier vrij goedkoop, omdat je gewoon niet zonder kan.
De tijd gaat zo traag als je niet weet wat doen! Maar ’s avonds komt Sophie aan, en is dat probleem ook al weer opgelost! Na elkaar drie maand niet gezien te hebben, is er ruimschoots genoeg om over te babbelen…

Woe 3 dec

Opnieuw word ik midden in de nacht wakker van de pijn. De tandarts had gezegd dat het zeker een paar dagen kan duren eer het mindert, dus ik weet wat me te doen staat: pillen slikken…Dat ben ik niet gewend, en ze maken me gewoon waardeloos. En net nu we vanavond het verplaatste concert van kamermuziek hebben!
Ik wandel naar de verste supermarkt, om wat extra frisse lucht te hebben, en ben net niet buiten adem als ik terug thuis kom. Als we een uurtje later repetitie hebben voor het concert straks, is dan ook mijn enige vraag of het alsjeblieft niet te lang hoeft te duren.
Het is vandaag ook Lucia-repetitie, maar ik heb beslist om er niet meer aan mee te doen: het is een heel leuke traditie, lijkt me, en mooie liedjes ook, maar ik kan het nu net even niet. Alle liedjes van buiten leren zou nog zoveel tijd vragen, ik heb al teveel repetities moeten missen, en volgende week is het examen van cello – dat heeft toch net iets meer prioriteit!
Het sneeuwt als we naar het centrum rijden (het concert vanavond is in het Raadhuis, op de grote markt), of is het regen? In elk geval worden onze voeten er kleddernat van. Het concert valt wel goed mee, tenminste dat lijkt zo, met mijn gedrogeerde oren, en zoals altijd is iedereen achteraf zo vriendelijk en positief…
’s Avonds is het verjaardag van Julia, ze heeft een taart gekocht en we blijven gezellig rond de tafel babbelen. Er is ook glühwein, maar die moet ik met alle medicatie natuurlijk aan me laten voorbij gaan…

Di 2 dec

Ik word ’s nachts wakker met vreselijke tandpijn, en heb een pijnstiller nodig om terug in slaap te komen. Misschien zal ik vandaag maar eens testen hoe het zit met die geweldige Zweedse gezondheidszorg? Zodra het secretariaat op school open is, ga ik vragen wat ik het best kan doen. Zij verwijzen me door naar een openbare tandartsenpraktijk hier twee straten vandaan, en ik ga er meteen naartoe. Ik krijg een afspraak rond de middag, en ga om de tijd door te komen alvast wat yoghurt en soep kopen – hoewel eten wel lukt aan de andere kant, heb ik niet veel zin in iets anders. De tandarts is een lieve, jonge vrouw, echt Zweeds met blond haar en blauwe ogen. Ze doet heel erg haar best om me gerust te stellen en geeft voortdurend uitleg bij wat ze doet. Aan de tand is op zich weinig te zien, dus worden er foto’s genomen, maar ook daar vindt ze niets op. Het is wel een tand waar lang geleden eens een vulling in gezet is, dus wil ze graag zien wat er daaronder misschien aan het mislopen is. Ze geeft me een verdoving, en tien minuten later nog eentje – maar ik blijf alles voelen, zelfs gewoon aanraken blijft pijnlijk. Dit lukt gewoon niet… blijkbaar is de tand ontstoken, en daardoor te gevoelig geworden om ook maar iets aan te doen – eerst moet ik wachten tot de ontsteking genezen is. Dus mag ik eerst beginnen aan een antibioticakuur, en ondertussen mezelf opvullen met pijnstillers zoveel ik wil…

Ma 1 dec

December! De tijd vliegt, onvoorstelbaar gewoon. Het is vanochtend al de laatste les van ergonomie… en de voorlaatste groepsles van 2008! Ik heb besloten dat het tijd is om mezelf eens op te nemen – eind volgende week is het examen en dan weet ik goed waar ik nog aan kan werken.
Na de groepsles komt Hilde eten om samen het Sinterklaasfeest van vrijdagavond voor te bereiden. We hebben een Sint en twee pieten, chocola en pepernoten, en een lange rode mantel – een staf en een mijter zullen we een dezer dagen nog moeten knutselen. Onze tradities blijken toch nog behoorlijk ver uiteen te liggen; gelukkig zijn Joris en ik in de meerderheid (het paard van de Sint heet in Nederland Amerigo, hoe onnozel!), en bovendien zijn we dankzij de afleveringen van Dag Sinterklaas, die integraal op Youtube staan, geweldig goed gedocumenteerd…