Di 2 dec

Ik word ’s nachts wakker met vreselijke tandpijn, en heb een pijnstiller nodig om terug in slaap te komen. Misschien zal ik vandaag maar eens testen hoe het zit met die geweldige Zweedse gezondheidszorg? Zodra het secretariaat op school open is, ga ik vragen wat ik het best kan doen. Zij verwijzen me door naar een openbare tandartsenpraktijk hier twee straten vandaan, en ik ga er meteen naartoe. Ik krijg een afspraak rond de middag, en ga om de tijd door te komen alvast wat yoghurt en soep kopen – hoewel eten wel lukt aan de andere kant, heb ik niet veel zin in iets anders. De tandarts is een lieve, jonge vrouw, echt Zweeds met blond haar en blauwe ogen. Ze doet heel erg haar best om me gerust te stellen en geeft voortdurend uitleg bij wat ze doet. Aan de tand is op zich weinig te zien, dus worden er foto’s genomen, maar ook daar vindt ze niets op. Het is wel een tand waar lang geleden eens een vulling in gezet is, dus wil ze graag zien wat er daaronder misschien aan het mislopen is. Ze geeft me een verdoving, en tien minuten later nog eentje – maar ik blijf alles voelen, zelfs gewoon aanraken blijft pijnlijk. Dit lukt gewoon niet… blijkbaar is de tand ontstoken, en daardoor te gevoelig geworden om ook maar iets aan te doen – eerst moet ik wachten tot de ontsteking genezen is. Dus mag ik eerst beginnen aan een antibioticakuur, en ondertussen mezelf opvullen met pijnstillers zoveel ik wil…