Zo 31 aug

Dag 2 van mijn relaxatie-weekend! Omdat dag 1 zo goed bevallen is, volg ik hetzelfde dagschema nogmaals: eerst een rustige voormiddag hier op m’n kamer, met een geïmproviseerd ontbijt op bed en een mooi boek. In de namiddag opnieuw naar de zee, alwaar ik deze keer netjes op de kade blijf zitten, om Hilde wat te helpen met haar Zweedse oefenboekje. Als ik haar en de andere Erasmussers hoor oefenen, merk ik dat er inderdaad iets bijzonders is in de Zweedse uitspraak, dat erg moeilijk na te bootsen is. Ik vraag me dan ook af hoe het voor de Zweden zelf klinkt als ik aan het praten ben… zou het er toch al wat ingeslopen zijn?

Er is veel meer wind vandaag, en ik voel me opeens een beetje moe en verkouden aan het worden (wat me op zich niet verbaast). Misschien kan een bezoekje aan de sauna me wel opkikkeren? Tegen de vooravond fiets ik ernaartoe, maar ik kom te laat, het is net gesloten… De vermoeidheid wordt me even te veel, en ik wil alleen maar zo snel mogelijk douchen en slapen. Maar de duivel is ermee gemoeid, ik rij hopeloos verloren! En tegen dat ik dat doorheb en m’n kaart bovenhaal, ben ik al héél ver van het rechte pad. Maar als ik wat om me heen kijk, begin ik er terug van te genieten: ik ben aangekomen in de Bellevue-wijk, één van de sjiekste wijken in de stad met prachtige traditionele villa’s, overal veel groen,… Ongeveer drie kwartier later kom ik eindelijk thuis, en hoewel ik geen pap meer kan zeggen, moet ik toch toegeven dat het weer een prachtige dag is geweest. En die wordt alleen maar beter als we ’s avonds opeens naar de zesde verdieping worden uitgenodigd voor een heerlijk stuk brownie met ijs en rode besjes! Daar hebben Lina, Kaisa en Lenakaisa voor gezorgd, dat zijn de Finse meisjes die ondertussen boven ingetrokken zijn!
Ik kan na deze dagen niet anders dan besluiten dat ik hier met mijn gat in de boter ben gevallen…

Za 30 aug

Zoals voorspeld is het vandaag prachtweer, en daar wil ik erg graag van profiteren om nog eens wat buiten te zijn in de zon, want erg lang zal dat hier niet meer kunnen. Maar eerst een beetje aandacht voor het kotleven: we ontbijten samen en maken afspraken over poetsen en afval sorteren, en we gaan meteen aan de slag. De hele verdere voormiddag wordt er gepoetst, en Peter en ik brengen een eerste bezoekje aan ons ‘miliöhus’, dat is een kleine barak waar we ons afval mogen deponeren in maar liefst 7 verschillende containers. (dat is wel even wennen: het sorteersysteem is erg anders dan in België, zo moeten vb. melkdozen bij het karton). Ook in mijn eigen kamer had ik tot nu toe alleen nog maar het hoogst nodige gekuist, en op een bepaalde manier vind ik het nu erg leuk om het hier proper en mooi te maken.
Zodra alles citroenfris geurt, vertrek ik blij gezind naar de zee met Hilde en Gijs, een vriend van haar die aan de universiteit komt studeren. We zijn duidelijk niet de enigen die het een fijne dag vinden om buiten te komen: heel Malmö wemelt van jonge gezinnen, mensen met honden, fietsers, lopers, kayakkers,… Maar we bemachtigen toch een gezellig plekje aan de zee. Of liever: boven de zee! Van strand is hier geen sprake; de zee slaat tegen hoge rotsen aan. Maar rondom de rotsen zijn op verschillende plaatsen houten terrassen gebouwd, waar je lekker je handdoek kan uitspreiden. Van ieder terras vertrekt er een pier, met op het einde een trapje aan elke kant, waarlangs je het water in kan. En dat is natuurlijk ook ons plan: zwemmen! De zon schijnt prachtig, het is vrijwel windstil en er is geen wolkje aan de hemel, dus we haasten ons naar de pier en duiken in het water. Valt dat even tegen! Dit is KOUD water! Misschien is het vooral omdat we het niet verwachtten, maar de kou slaat echt op onze longen en het is heel moeilijk om echt te beginnen zwemmen. We blijven net lang genoeg in het water om wat zwemfoto’s te trekken, maar daarna haasten we ons naar de kant om op te drogen. Zo in de zon zitten we echt zalig, en het geplons van de iets dapperdere Zweden blijft ons de rest van de namiddag enorm aantrekken, maar alleen Gijs waagt zich na een paar uur nog aan een tweede duik. Het valt me op dat hier heel veel oudere mensen zijn, en dat iedereen er behoorlijk fit en mooi bijloopt – ze komen ook echt allemaal om te zwemmen, te wandelen of om met de hond te spelen… Ik begin te vermoeden dat gezondheid hier echt een deel uitmaakt van de traditionele levensstijl!

Tegen de zonsondergang fietsen we naar huis (mijn licht werkt nog niet en ze zijn hier nogal streng qua verkeersregels), langs het mooie ‘Kungspark’. De fietspaden zijn trouwens heel mooi aangelegd en goed gescheiden van de auto’s; er zijn zelfs kleine wegjes parallel met de gewone straten speciaal voor fietsers – helaas staan die niet allemaal op de kaart en durf ik ze nu nog niet altijd te gebruiken…
Terug thuis zet ik dit verwenweekend gewoon verder: een lange, warme douche, een lekker maaltje, een spelletje kaart met een kopje thee, en daarna lekker lang slapen, zonder wekker!

Vrij 29 aug

Vrijdag! Het is goed dat de introductieweek vandaag afloopt, want ik zou het niet langer volhouden, maar toch is het erg fijn om al meteen zoveel gezichten te kennen. Stilaan begin ik namelijk te beseffen dat het leven hier vanaf volgende week, als onze gewone lessen bezig zijn, een pak meer in m’n eentje zullen worden, als ik alleen nog maar de hele dag moet cello spelen… Misschien zullen mijn verslagjes hier tegen dan ook minder talrijk en/of uitgebreid worden, maar voorlopig gebeuren er nog veel te veel dingen om me heen die het vermelden waard zijn! De ontdekking van de dag: in de school zijn er een aantal kamertjes met bedden om even te gaan liggen tussen het studeren door, en in één van die kamertjes staat een prachtige zwartleren massage-zetel! Je kan kiezen tussen verschillende technieken, harder of zachter, rug, nek, benen, voeten,… Dit is echt niet meer te geloven! Je kan de kamer reserveren door je naam op te schrijven aan de deur, en zo kan je dus iedere dag na het oefenen of gewoon tussendoor even komen relaxen! Na een paar cello-uurtjes in de voormiddag kruip ik er al meteen een eerste keer in – zalig! Daarna moet ik alweer naar de winkel, het is alsof ik elke keer de helft vergeet. Spijtig genoeg vergeet ik tijdens het winkelen dat ik mijn cello bij heb, en een vrij kleine tas, dus het naar huis fietsen met veel te veel zakjes aan m’n stuur is nogal onhandig (hoewel, zo ontdek ik de voordelen van een trugtraprem). In de namiddag oefenen we voor de laatste keer onze show, en dan is het zover, de opvoering! Tot onze grote verbazing lopen er heel weinig dingen mis, hoewel de generale repetitie nog erg chaotisch was. Ook de stukjes van de andere groepen klinken heel fijn, en het publiek lijkt echt onder de indruk. Misschien ben ik dat zelf ook wel een beetje, we hebben het tenslotte toch allemaal op 3 middagen in elkaar gestompt… Na het optreden geeft de studentenraad een feestje. Ik probeer om zoveel mogelijk met nieuwe mensen te praten, en dan nog het liefst in het Zweeds, zolang ik daarvoor nog wakker genoeg ben. Alweer mag ik getuige zijn van het enorme drinktempo van de Zweden zelf. Ik begin me toch vragen te stellen bij het alcoholbeleid hier; als dit de gevolgen zijn van zo’n strikt systeem, heb ik het precies liever zoals bij ons… Strikt zijn ze trouwens wel echt: vanaf 22h staat er een securitas-kerel voor de schooldeur om te zorgen dat alle alcohol binnen de muren blijft! Het ziet er naar uit dat hij daar lang zal mogen blijven staan, want de meesten hebben er duidelijk zin in. Maar ik geef het al vrij snel op, laat dat weekend maar eens beginnen! Slaapwel…

Do 28 aug

Vandaag donderdag, dat wil zeggen dat ik hier nu precies een week ben! Er is al zoveel gebeurd in die tijd, dat het eigenlijk een pak langer lijkt; maar tegelijk is alles nog zo nieuw. Op school is het vandaag agenda-dag; alle leerkrachten zitten in een lokaal en je kan een uur gaan afspreken. Maar mijn leerkracht voor cello, Hege, komt nog niet, en aangezien zij de enige is die ik moet ontmoeten, ga ik gezellig de stad in – lang leve mijn fiets!
Ik wil me laten inschrijven als ‘gaststudent’ bij de stad, maar dat hoeft blijkbaar niet als je minder dan een jaar blijft. Dan maar meteen verder naar de bank, om een Zweedse rekening te openen. In de stad begin ik sommige gebouwen al wat te herkennen, maar oriëntatie is nog erg moeilijk; voorlopig hou ik een stadplannetje op zak! Als het begint te regenen, rij ik maar snel naar huis; zo kan ik nog wat oefenen voor het avondeten. Ik heb vandaag ook gehoord van de anderen dat de kastjes op school toch niet helemaal veilig zijn, dus ik wil graag mijn cello naar huis meenemen vanavond…
Na het avondeten zitten we weer te praten rond de tafel, er is alweer een nieuwe bewoner: een Italiaanse pianist – Fabio geloof ik… Dat moet ik morgen nog eens vragen! Daarna kruip ik achter de computer voor een paar gezellige skype-gesprekjes; het doet erg deugd om zo eenvoudig te kunnen praten met het thuisfront! En daarbij ook nog al jullie lieve mailtjes en reacties hier lezen… Geweldig gewoon! Zo kan ik alweer in slaap vallen met een gelukzalige glimlach!

Woe 27 aug

Zoals verwacht ben ik vanochtend héél moe! Het was wel een erg fijn feestje gisteravond, op kot bij een aantal studenten van het conservatorium; speciaal om zo snel mogelijk al wat mensen te leren kennen. Intussen ben ik wel alle namen alweer allemaal vergeten, maar het was toch al een gezellige bende. Een van de dingen die heel erg opvallen, ook al overdag op school, is het uiterlijk van onze medestudenten. Er zijn er bijzonder veel met scheve kapsels, grote tatoeages, ringen op diverse plaatsen,… Deels is dat te verklaren door de grote vertegenwoordiging van het folk- en rockdepartement, maar ook bij de ‘klassiekers’ zitten heel veel vreemde types. De twee stoerste vikings spelen blijkbaar cello en mandoline! Dit zijn echte harde bolsters met gezellige zachte pitten! Alleen – zoals verwacht – valt het bier op het feestje erg tegen! Het is hier de gewoonte dat iedereen zijn eigen drank meebrengt naar feestjes, en daardoor is er een grote verscheidenheid aan merken, maar echt goeie zitten er voorlopig niet bij. Ze zijn hier gewend aan heel lichte pintjes die je nog net in de supermarkt kan krijgen, maar die nog duizend keer slechter smaken dan onze witte-producten-pils. En toch worden ze heel erg graag dronken, het binge-drinken is hier angstwekkend dichtbij. Het trukje dat daarvoor het meest gebruikt wordt, zo vertellen de andere studenten me, is een combinatie van half bier en half vodka – ik durf het me gewoon niet voorstellen! Dit zal voor mij een vrij nuchter jaartje worden…
Maar vanochtend ben ik dus lekker moe, zelfs iets te moe om naar school te gaan! Gelukkig is bijna alles deze week optioneel, dus blijf ik rustig in bed liggen met een boekje. Tegen het einde van de voormiddag ga ik dan toch maar naar school, maar het blijft een vrij tam dagje. Ik kijk bij het samen zingen in de namiddag een beetje de kat uit de boom, en probeer er zo weinig mogelijk energie aan te verliezen. Het is gelukkig iets minder luid vandaag, en de Zweedse teksten beginnen al beter te lukken, maar tegen ’s avonds ben ik toch weer lekker uitgeput. Gelukkig is de avond helemaal vrij, tijd om wat te skypen! Het internet op kot is nu helemaal geregeld, dus ik kan rustig op mijn eigen kamer zitten bellen… En zo gaat de avond erg snel voorbij, en lig ik eigenlijk toch weer later in mijn bed dan ik nodig heb! Misschien lukt het dit weekend wel eens om echt wat bij te slapen?

Di 26 aug

Vandaag beginnen al mijn activiteitjes van de laatste dagen hun tol te eisen… Ik ben moe! Het lukt nog niet goed om op tijd te gaan slapen, en we moeten wel elke dag rond 9 u op school zijn... Vandaag wordt het welkomst-gedeelte afgerond, met een bezoekje aan de bibliotheek. De uitleg daar was helaas helemaal in het Zweeds, maar de belangrijkste dingen zijn gelukkig wel doorgekomen (zoals daar zijn: boete bij te laat binnenbrengen etc). Het is wel een mooie bibliotheek, met draadloos internet ter beschikking en een grote verzameling partituren, en ook gewone boeken, cd’s, dvd’s, … Ziet er goed uit!

In de namiddag begint eigenlijk de hoofdbrok van deze introductieweek: we worden in groepen verdeeld, en zullen met z’n allen een optreden voorbereiden op vrijdagavond. Onze groep zal iets Stomp-achtig doen: slagwerk met dagelijkse voorwerpen. We leren als intro meteen een liedje zingen... natuurlijk in het Zweeds, en dat gaat behoorlijk vermoeien, vooral omdat het gecombineerd wordt met 4 u lang zo luid mogelijk kloppen op alle voorwerpen in de buurt. Als ik thuis kom, kruip ik een half uurtje onder de douche om te bekomen; ik weet écht niet of ik dit de hele week ga volhouden… Maar vanavond zijn we uitgenodigd op ons eerste feestje! Dus vroeg naar bed zal er weer niet in zitten ;-)

Ma 25 aug

Vanochtend schijnt er een prachtig zonnetje door mijn raam, dit wordt een heerlijke dag! We gaan naar school om eindelijk officieel te beginnen. In een kleine zaal worden alle nieuwe studenten ontvangen, en we krijgen de meest basale informatie mee, en vooral de goede raad om de eerste weken zoveel mogelijk geduld te hebben en niet te hard te panikeren als we iets niet vinden ofzo… Maar dat zal best meevallen denk ik – qua organisatie staan ze hier de eerste dag al verder dan ik in Brussel ooit heb meegemaakt! We krijgen een hele lijst van wie we voor wat moeten lastig vallen, een aangepast kastje (ze kijken welk instrument je speelt, en dan geven ze je een kastje waar dat instrument in past! Heb ik even geluk…) en ook een afspraak om onze studentenkaart te laten maken, dat is hier een chipkaart met een gepersonaliseerde code die ook dient om in het schoolgebouw binnen te kunnen (van voorzieningen gesproken!).

Na deze infosessie begint onze introductieweek pas echt. In de inkomhal hangt het hele schema voor deze week op… en onze eerste activiteit is: ergonomie-oefeningen! Deze week is namelijk ook voor de nieuwe eerstejaars, en ze willen er meteen duidelijk over zijn dat muzikant een risicoberoep is wat de fysiek betreft! Daarom bieden ze een enorm gamma aan van bewegingsleer, alexandertechniek, gym, … Een van de fijne ontdekkingen van vandaag is vooral ook dat ik eigenlijk geen andere vakken moet volgen; in Brussel zou ik nog zo’n 12tal studiepunten moeten opvullen, maar hier zit ik met enkel cello, orkest en kamermuziek al aan het volle programma. Dus ik kan rustig iets als alexandertechniek als extraatje kiezen, maar zonder verplichting.
In de namiddag is het er een computerinitiatie en iets over de lerarenopleiding, maar aangezien ik geen van die twee nodig heb, voorzie ik een iets belangrijkere activiteit voor mezelf: een fiets kopen! Ik heb er eentje gevonden via een plaatselijke koopjeswebsite, en na een telefoontje kan ik hem meteen gaan halen. Eindelijk! De eerste honderd meter word ik nogal aangekeken – ze hebben hier nog niet zo vaak zo’n belachelijk hard lachend meisje op een fiets gezien waarschijnlijk! Ik kan het amper geloven wat een heerlijk gevoel… En meteen is heel mijn verdere dag gevuld: ik ga letterlijk de héle stad door: langs het station voor nog wat toeristen-boekjes, Ik krijg een hele rondleiding, en ik ga hier ongetwijfeldlangs de haven, een paar parken, een paar kerken… en dan vooral: de zee! Het idee alleen al dat ik hier het hele jaar op een kwartiertje fietsen van de zee af zit! Aan de eerste pier hou ik even een fietspauze. Hier is namelijk een openbare sauna, en dat interesseert me wel! Je duikt als afkoeling gewoon de zee in, en dat kan het hele jaar door, alle dagen van de week… fantastisch! vaker komen! Nu moet ik verder, het is etenstijd! Op de terugweg kom ik langs het stadion van Malmö, waar heel wat volk staat. Blijkbaar is er vandaag een voetbalmatch, en ze staan al in lange rijen klaar. In de schaduw van het stadion liggen nog verschillende sporthallen, en zelfs een sportmuseum. Aan de atletiekzaal stop ik even; misschien kan ik hier lid worden? Spijtig genoeg is er niemand meer die me nuttige informatie kan geven, ik zal een andere keer moeten terugkomen. Maar het zijn eigenlijk niet zo’n vriendelijke mensen, en het ziet er een erg chique club uit, dus misschien doe ik dat ook maar niet… Onderweg naar huis kom ik langs de piste aan onze school, en daar is nu ook een training bezig. Hier zijn ze wel erg lief en behulpzaam, maar ze raden me toch aan om morgen overdag te komen. Gelukkig moet ik daar toch in de buurt zijn! Als ik eindelijk thuiskom, zijn er twee nieuwe bewoners in het appartement: Peter, uit Oostenrijk, een trompettist, en Julia, een Finse pianiste. Ze lijken alvast ook heel ok… De rest van de avond zitten we gewoon wat rond de tafel; ik moet nog wat bekomen van deze zalige dag! Alleszins kan het leven met mijn fietsje nu echt beginnen!

Zo 24 aug

Het is zondag vandaag, maar veel meer dan oefenen hebben we niet te doen, dus rond 9u staan we aan de deur van de school. Wanneer we rond de middag naar huis wandelen, houden we meteen even halt: net naast ons conservatorium is een gewone school, met een atletiekpiste aan; en daar is het nu wedstrijd! We hebben te veel honger om hier lang te blijven, maar het geeft me meteen zoveel zin om mee te doen! Ik besluit vanavond voor het avondeten alvast te gaan lopen, meteen ook een goeie manier om de stad wat te ontdekken. Het strand is hier een goeie 4 km vandaan, dat lijkt me ideaal!

Halfweg tussen het conservatorium en ons appartement, is een grote supermarkt, waar we in de namiddag inkopen gaan doen voor het avondeten. Bijna alle supermarkten zijn hier de hele week open, zelfs van 7 tot 22 of 23u. Dat is dus heel gemakkelijk. Maar we ontdekken al heel snel dat we goed moeten uitkijken wélke supermarkt we kiezen! De prijzen verschillen gemakkelijk een paar tientallen kronen, zelfs voor dagelijkse dingen als brood of kaas. En spijtig genoeg is de winkel onderweg naar school ongeveer de duurste die we tot nu toe hebben ontdekt! Het is echt absurd hoe groot die verschillen zijn! Dus we kopen enkel net het nodige voor het avondeten, en gaan morgen verder op zoek naar een ICA in de buurt, daar zijn de beste prijzen die we tot nu toe gevonden hebben…
Zoals voorgenomen ga ik dus voor het eten lopen! Het kost me behoorlijk wat moeite om de deur uit te gaan, maar na een halve straat ben ik alweer helemaal opgekikkerd door de zon en de wind. Vreemd toch hoe goed het doet om eens buiten te komen! Naar het strand lopen is bij nader inzien toch niet zo’n goed idee; het is de hele tijd langs een grote baan met veel auto’s. Maar ongeveer halfweg kom ik aan het stadion van Malmö, met een eindje verder Pildammsparken, een prachtig park met vijvers, de Torso op de achtergrond, en een geweldige ondergaande zon… Hier moet ik nog eens naartoe komen met een fototoestel!
Na een klein uurtje lopen (en wandelen – mijn conditie is niet meer wat ze geweest is, en ik blijf geregeld staan om van het zicht te genieten) ga ik weer naar huis, voor een deugddoende douche en ons laatste avondmaal samen: we zijn nog steeds maar met 3 in ieder appartement, maar daar moet morgen verandering in komen – er is in principe plaats voor twee keer negen mensen… Iedereen is vol spanning voor morgen, niet alleen voor de nieuwe huisgenoten, maar nog meer naar alles wat ons op school te wachten staat! We zijn alleszins allemaal heel blij dat we hier al een paar dagen zijn, we zijn al een beetje bekomen van de eerste nieuwigheden. Maar wie weet wat komt er morgen nog allemaal voor nieuws! Lekker vroeg naar bed is dus de boodschap…

Za 23 aug

Vanochtend word ik wakker van de regen tegen m’n ruit, en die zal nog de héle verdere dag blijven duren! Toch gaan we in de voormiddag naar school, om het eens gezien te hebben en vooral omdat we, zolang het internet niet werkt, thuis bijzonder weinig om handen hebben! Omdat het zaterdagochtend is en de school nog niet begonnen, vinden we zonder problemen een lege klas om te oefenen. Hier hoef je geen sleutel te vragen zoals in Brussel, de klassen staan gewoon open. Maar er is wel een beveiligingscode aan de deur waardoor je als niet-student eigenlijk niet binnengeraakt in het gebouw.

Elke klas heeft een piano, een muzie gang heeft een klein salonnetje met stoelen en zetels, en er staat zelfs een frigo waar je middageten of drank kan in leggen. In de kelder is zelfs een kleine sportzaal, met douche en omkleedruimte, om tussen het oefenen door een beetje aan onze fysiek te werken. Elke student heeft ook een eigen kastje, groot genoeg om cello of tuba in te steken, en een postvakje. En ze zijn hier al helemaal klaar voor het nieuwe schooljaar: we vinden onmiddellijk onze naam terug, met al een brief en ons lessenrooster in… We studeren de hele voormiddag, en wandelen tegen de middag terug naar huis om te eten. Het regent nog steeds, en van het korte eindje van school zijn we zowaar doorweekt. Ik kleed me om en besluit alvast een lange middagpauze te houden. Gelukkig ontdek ik net nu hoe de tv werkt, en ik zet me met een boterhammetje in de zetel om naar de Spelen te kijken – gelukkig precies op tijd om Tia goud te zien winnen! En dan komt Joris beneden met goed nieuws: het internet werkt! Weliswaar onstabiel, via een onbeveiligd netwerk in de buurt, maar tegen het avondeten heeft iedereen al wat kunnen skypen en mailen. Voor het avondeten trekken we naar de zesde verdieping, want daar is het vuur intussen in orde. Aangezien het nog steeds regent, blijf ik de hele avond binnen, om eindelijk wat op deze blog te schrijven en een eerste skypesessie te houden met Jeroen. Hopelijk wordt het morgen wat beter weer; we hebben eigenlijk nog bijna niets kunnen zien van Malmö zelf: het Malmöhus, Rådhuset, Sankt Petri kyrka, Kungsparken, Slottsparken en Pildammsparken, de Torso, en natuurlijk het strand! Maar daarvoor is het dus nu wachten, op mooier weer!

Vrij 22 aug

Ik heb heerlijk geslapen! Na rustig wakker te worden, ga ik in de keuken zitten voor een kopje muesli met yoghurt, net als thuis! Masa komt erbij zitten, en we vertellen een beetje over onszelf. Hij is 28, maar is voor de allereerste keer in Europa, en valt van de ene verbazing in de andere (muesli, keukenhanddoeken, zelfs wcpapier kent hij niet!). Hij spreekt ook amper genoeg Engels om met ons te kunnen converseren. Zou het Zweeds na verloop van tijd ook gaan lukken voor hem? Ik neem me alvast voor om hem zo goed mogelijk op weg te zetten met alle ‘dagelijkse’ dingetjes…

Na het ontbijt trekken we met z’n allen naar school, waar we kennismaken met onze contactpersoon, Joakim. We bestoken hem met tientallen vragen, maar hij is gelukkig heel vriendelijk en behulpzaam. Na een gedetailleerde uitleg over hoe we het weekend moeten doorkomen, wandelen we alvast naar het winkelcentrum om de eerste, meest noodzakelijke dingen te regelen. Het is een heel mooie dag, en we hebben er allemaal veel zin in. Maar zoals we ook gisteren al merkten, gaat alles veel trager dan gepland: de weg zoeken, omrekenen naar euro’s, een andere taal spreken,… Ik ben de enige van de groep die al wat Zweeds verstaat, en hoewel de meeste mensen op straat wel goed Engels verstaan, vind ik het toch erg handig. Het valt ook beter mee dan ik vreesde met dat ‘lelijke’ dialect hier: het lijkt een beetje op Deens qua uitspraak, maar in de eerste plaats gaat het heel traag, zoals Limburgs. En daardoor lukt het al heel aardig om kleine gesprekken te voeren…
Na een paar uur in de stad kopen we voorlopig enkel een paar simkaarten; de rest zal nog even moeten wachten, want het is hoog tijd om eten te kopen en terug naar huis te gaan. Deze keer maken we lasagna (de oven doet het wel), met de rest van de salade van gisteren erbij.

Na het eten gaat iedereen alweer meteen naar zijn kamer; ik zet me nog even achter de computer om wat dagboekschrijverij te doen - het internet is spijtig genoeg nog niet in orde. Ik overloop alle indrukken van deze twee dagen:

Het Zweeds valt, zoals gezegd, goed mee, net als het appartement en het weer. Ook de anderen zijn meteen heel open, en even geneigd om veel samen te doen. Het kotleven lijkt me dus alleszins in orde! En met de luxe van een afwasmachine en een eigen badkamer zal het ook wel gemakkelijk zijn om vriendjes te blijven :D

Die eigen badkamer heeft haar eerste grappige afwijking wel al prijsgegeven: de doucheafloop is enkel een gat in de grond, direct naast de wc. Na elke douche moet ik dus even het water wegtrekken, en meteen is heel de badkamer proper!

Iets moeilijker is het trage leven, en het afwachten tot we eindelijk een beetje de weg kennen hier! Ik wacht ongeduldig tot maandag, dan krijgen we alle uitleg op school, en hopelijk kan ik dan ook ergens een fiets op de kop tikken (Malmö is niet heel groot, maar wel véél te groot om alles te voet te doen. En een buskaartje kost telkens 16 kronen, ongeveer € 1,75 dus – dat wil ik niet te dikwijls doen!). Ook valt het erg tegen om de kronen de baas te blijven: veel dingen zijn toch redelijk duur, en zeker nu omdat er veel kosten bij zijn die ik enkel nu in het begin moet doen: simkaart, fiets, wasmiddel, olie, kruiden,… Ik probeer toch wat uit te kijken nu, want met die vreemde munten weet je toch niet goed hoeveel je écht voor iets betaalt!

Dit zijn zowat mijn meest voorkomende gedachten hier – terwijl ik m’n tanden poets schiet er me nog eentje te binnen: eigenlijk ben ik toch wel héél blij met deze kamer!

Do 21 aug

De eerste dag! Zoals gepland zijn we rond 9u in Lund, waar we de sleutels van onze kamer mogen ophalen. Spijtig genoeg gaat de Housing Office pas om 10u open, en is er een behoorlijk lange rij voor ons. Maar ze werken hier heel efficiënt, en rond half 11 zitten we in de auto terug naar Malmö.

Zonder veel moeite vinden we het adres dat we bij de Housing Office hebben meegekregen: Södra Grängesbergsgatan 35A, kamers 230 en 630. Het is een beetje een achterbuurt, aan een verlaten pleintje met een kebabkraam. Het gebouw zelf is ook weinig uitnodigend, de lift is vrij gammel, en de bouwstijl erg somber: enkel steen en ijzer, hoekig, grijs en kil. Helemaal niet wat we ons hadden voorgesteld van Zweedse gezonde kwaliteit. Binnen in het gebouw vinden we echter niet wat we zoeken: het zijn doodgewone appartementen, en de kamernummers kloppen in de verste verte niet. We spreken een man aan in de lift, maar hij lijkt nog nooit gehoord te hebben van studentenkamers in de buurt (of is hij niet nuchter genoeg om ons te verstaan? Een achterbuurt dus!). We gaan terug naar buiten, en ontdekken op onze kaart dat we in de Norra Grängesbergsgatan zitten, gelukkig maar een paar honderd meter verschil. We wandelen naar het andere adres, en komen in een soort van appartementencomplex terecht, met allemaal heel erg op elkaar gelijkende gebouwen, die elk een ander huisnummer hebben. We lopen langs al deze gebouwen, maar na een uur (!) hebben we nog steeds geen 35A gevonden, en ook geen logica in de nummering… Stilaan de moed verliezend spreken we een aantal mensen aan, waaronder een postbode en iemand van MKB, de maatschappij die al deze gebouwen verhuurt, zelf. Zij verwijzen ons allemaal terug naar het eerste gebouw. En terwijl we opnieuw daarheen wandelen, beseffen we plots dat onze sleutel daar inderdaad heeft gewerkt op de voordeur, en dat we dus al die tijd op de juiste plek waren…

Toevallig komen we deze keer langs een andere ingang binnen, waar een soort van plannetje van het gebouw ophangt, en daar lezen we heel duidelijk: studentenwoningen, eentje op de 2^de en eentje op de 6^de verdieping. En op de tweede verdieping vinden we nu inderdaad een deur waar onze sleutel op past. Na onze teleurstelling over het industrieel aandoende appartementsgebouw, kan onze verrassing weinig groter zijn, wanneer we de deur van het eerste appartement opendoen: het inkomhalletje geeft uit op een ruime, goed verlichte woonkamer met zetels en tv, daarna een nog grotere keuken met oven, microgolf, frigo’s, diepvries, afwasmachine, en een stapel nog ingepakte dozen van Ikea vol met keukengerei. Er is een hokje met kuisgerief, een wasplaats met wasmachine, droogkast, strijkplank, zelfs twee machines waar ik niet van weet waar ze voor dienen. Er staat in de keuken ook een piano. En aan dit geheel grenzen in totaal 8 slaapkamers, ook allemaal ruim en mooi bemeubeld, met elk een eigen badkamertje met toilet en douche. De 2 appartementen blijken helemaal identiek, en Joris en ik hebben precies dezelfde kamer, hij op het 6^de, en ik op het 2^de. Vol hernieuwd enthousiasme laden we de koffers uit de auto, maar verder komen we nog even niet: onze honger neemt het over, en om zeker te zijn van een goeie maaltijd stappen we de auto in – richting Ikea!

De Ikea van Malmö is een unicum, het is de allereerste Ikea ooit geopend, en ze zijn 7 op 7 open. Maar behalve dat is het natuurlijk een gewone Ikea, met net dezelfde spullen als in Zaventem.

Na het eten rijden we terug naar het appartement om ons gerief te installeren. Daar zijn intussen nog meer mensen: Masayuki, een Japanner die hier gitaar komt studeren, woont ook op mijn verdieping; Joris krijgt boven het gezelschap van Karoliina (uit Estland, voor folkviool) en Hilde (een Nederlandse zangeres). Na het uitpakken besluiten we met zijn allen naar de supermarkt te rijden voor avondeten en vooral poetsgerief! Het eerste enthousiasme is een klein beetje bekoeld, nadat gebleken is dat de gemeenschappelijke ruimten nogal vuil zijn (vooral boven; op onze verdieping is het vrij ok), in een aantal kamers nog verfborstels en vieze emmers staan, het fornuis en de tv niet werken, en we de lichtschakelaars van de gemeenschappelijke ruimten niet vinden…

We rijden met zn allen naar de winkelbuurt, en stoppen meteen een tweede keer bij Ikea. Ik koop een boekenrekje, een plantje en een mat, om de eigenlijk iets té grote kamer toch wat gezelliger te maken. Wat ben ik blij met alle spulletjes van thuis! De anderen zijn hier met één koffer toegekomen, en lopen zowat verloren in hun kamer…

Na Ikea laden we een grote kar vol in de Lidl, en met vereende krachten worden alle spullen tot in de lift gesleurd. Het is intussen half 8, hoog tijd om te koken! Nu ja, veel keuze hebben we niet zonder vuur: het wordt salade met geroosterd brood (een toaster staat er wel), en het smaakt me gewéldig goed. Misschien is het gewoon de vermoeidheid van deze lange dag met zoveel nieuwe indrukken die plots toeslaat, maar na het eten ga ik meteen terug naar mijn kamer. Nog snel het kastje in elkaar zetten, en dan leg ik me moe maar voldaan op bed…

Woe 20 aug

Het vertrek! Het afscheid van thuis valt me gelukkig niet al te zwaar – de nieuwsgierigheid voor wat komen zal, blijkt sterker! Misschien is dat ook wel omdat ik zo heerlijk zeker mag zijn van alle lieve mensen die ik achterlaat…

Dit avontuur begin ik samen met Joris, die in Brussel in hetzelfde jaar zit voor trompet. Het is fijn om al op voorhand een lotgenootje te hebben, die ook nog zoveel vragen heeft, maar minstens evenveel zin om te vertrekken!

De vader van Joris heeft een grote auto, en ziet het wel zitten om een ‘dagtripje’ naar Malmö te maken… zo kunnen we bijna onbeperkt gerief meenemen, en moeten we minder inzitten met de instrumenten.