Do 4 juni

Mijn hele jaar staat verzameld aan de auto in dozen en koffers. Het is de eerste keer dat ik zo bewust verhuis, en dat ik ongeveer alle dingen bij heb waar ik aan gehecht ben – wat ik niet terug meeneem, belandt gewoon in de vuilnisbak. Het is even proppen om alles ingeladen te krijgen, maar de deur geraakt eindelijk wel toe, en dan zijn we weg! Aan het winkelcentrum achter de school draaien we de autostrade op, en vanaf dan is het alleen maar recht naar Leuven. Dat dachten we tenminste… maar een beetje pech onderweg konden we misschien wel verwachten?En jawel, na een tweehonderdtal kilometer, net voor Odense, moeten we van de weg: op de plek waar de katalysator en de uitlaat aan elkaar gelast zijn, is een scheur ontstaan, en nu hangen ze dus los van elkaar. (Volgens Joris is dat een veel voorkomend probleem bij Berlingo’s, en hebben ze het al ettelijke keren voorgehad). We kunnen nog wel rijden, maar trager, en met veel meer schokken en lawaai dan anders. Maar tot op een parking naast de snelweg geraken we nog, dus we zijn tenminste veilig. Joris belt naar huis, naar de verzekering, naar de pechdienst, en al een uur later zijn we weggetakeld naar de dichtstbijzijnde garage. Ook daar moeten we een hele tijd wachten, maar goed, ze willen het wel vandaag nog herstellen, dus wij zijn niet veeleisend. En doordat Joris zo goed weet wat er aan de hand is, blijven we rustig: we zitten droog en gezellig, krijgen zelfs een tasje koffie tijdens het wachten. Een drietal uur later krijgen we eindelijk de sleutel terug, en mogen wegrijden. Of liever, we mogen betalen, en daar loopt het opnieuw fout: Joris’ VISAkaart kan niet gelezen worden. En op onze gewone rekening hebben we geen van beiden genoeg geld – de garage heeft een hele nieuwe katalysator gehangen, en dat is vrij kostelijk… Dus er zit niets anders op dan naar huis bellen, online geld laten overschrijven, en hopen dat het zo wel lukt. Niet dus, het toestel accepteert geen enkele betaling. Omdat we helemaal geen andere opties hebben, rijdt de man van de garage met Joris naar een bank in de buurt, in de veronderstelling dat het daar wel zal lukken. We zijn op het Deense platteland, dus die bank is meer dan 10km verder, maar goed, wat kunnen we anders doen? Ook daar blijkt VISA niet te werken, ze hebben er niet het juiste toestel voor. (Wat een apenland – waar dient VISA anders voor, dan eenvoudig betalen in het buitenland??) En cash afhalen kan wel, maar daar zit natuurlijk een beperking op qua bedrag… Met onze beide kaarten lukt het net om het juiste bedrag uit de muur te krijgen, de man van de garage legt nog 8 kronen bij uit zijn eigen zak, omdat hij stilaan al even wanhopig is. Maar we kunnen dus eindelijk wel betalen, en dan ook verder rijden. Het is intussen late namiddag, en we krijgen een aangenaam stukje avondspits bij op ons bord, maar we zijn tenminste verder onderweg – het had erger kunnen zijn!De rest van de trip verloopt vrij vlot, en hoewel het Ruhrgebied ’s nachts geen lachertje is, volgen er geen andere onaangename verrassingen. Tegen half drie ’s nachts komen we aan in Kessel-Lo, we laden snel uit, en terwijl arme Joris nog verder naar Ternat moet, kruip ik al in mijn bedje… Tot zover het avontuur – de terugreis en daarmee ook mijn jaar in Malmö zitten erop!

Woe 3 juni

De allerlaatste dag. Nu is het echt tijd om alles in te pakken, en vooral, dag te zeggen tegen iedereen. Ik steek mijn laatste spulletjes in dozen, en ga nog een keertje langs school om de laatste post uit mijn vakje te halen. Dan samen met Joris naar de stad, we willen onze fiets verkopen. Ik weet dat hij in slechte staat is, maar ben toch wat teleurgesteld als ik er uiteindelijk maar honderd kronen voor krijg. Nu ja, opgeruimd staat netjes, alweer iets minder om aan te denken. Als alles opgeruimd is, moet ik ook nog poetsen, en even naar de winkel voor wat eten voor morgen onderweg… waarom duurt het allemaal zoveel langer dan gepland?’s Avond is het examenconcert van twee altviolisten, en ik ben heel opgelucht dat ik er toch heen kan. Het lijkt wel verzamelavond van alle strijkers, ideaal om nog even dag te kunnen zeggen aan iedereen. Maar ik voel dat ik voor een stuk al onderweg ben: echt genieten van het concert lukt niet meer, er zitten nu gewoon te veel verschillende gedachten in mijn hoofd. Dus als het feestje achteraf losbarst, ga ik snel terug naar huis, om de laatste restjes te poetsen, en vooral iedereen van het kot nog even te kunnen zien!

Di 2 juni

Examen! En zodra ik binnenkom in het lokaal, ben ik weer ouderwets nerveus. Dat is alweer een tijdje geleden. Maar het stoort niet zo voor het spelen, tenminste niet voor de noten. Hege heeft me dit jaar een heleboel bijgeleerd om fysiek niet zoveel hinder te hebben van stress. Muzikaal zit ik er echter niet zo in, ik voel dat mijn gedachten ook vrij veel afdwalen. Ze zeggen achteraf ook voornamelijk dingen over die muzikale concentratie, waar ik het alleen maar eens mee ben. Ik vind het wel wat spijtig dat ze zo weinig betrokkenheid tonen (de andere leerkrachten dan, Hege niet natuurlijk); ze lijken de orkesttrekken helemaal vergeten, en bovendien vallen ze uit de lucht als Hege iets laat vallen over het feit dat ik binnen drie dagen weer thuis ben. Misschien had ik gehoopt op iets meer algemene feedback, en over de evolutie van het hele jaar, en dat komt er dus niet. Maar ik weet zelf wat ik dit jaar heb bijgeleerd, ik weet ook waarop ik nog moet werken, en met alle andere gedachten die dezer dagen hun plaats opeisen in mijn hoofd, is het op zijn minst begrijpelijk dat dit examen geen toonbeeld van rust en ontspanning is. Maar daar kan ik nu in de zomer rustig verder aan gaan werken…’s Avonds spelen we kwartet van Mozart op Antonio’s examen, en ook daar voel ik dezelfde problemen; ik vergeet zelfs een herhaling – dat is me al jaren niet meer overkomen! Maar het is wel een heel fijn concert, hoewel er nogal weinig publiek is om daar mee van te genieten. En achteraf wordt er natuurlijk gevierd boven... en afscheid genomen, dit keer van Liina en Leenakaisa. Maar we blijven vrolijk, tot de voorlaatste minuut. En van die laatste droevige minuut genieten we toch ook!

Ma 1 juni

De andere celloklas heeft vandaag een middagconcertje, dus moet de repetitie met onze pianist vroeger dan anders, en wel om 9u! Na de gezelligheid van gisteravond is dat een harde noot om te kraken, maar het is natuurlijk mijn eigen schuld. Ik ga er naartoe, en probeer me recht te houden. Dit is ook goed om eens te testen: zelfs als ik echt slecht speel dinsdag, wordt het minstens zoals ik nu speel – dit is het worst case scenario, zeg maar, en dat is goed om te weten, want ook dit worst case scenario bevat toch nog een beetje muziek, en een hele hoop juiste noten.Achteraf kruip ik toch maar even terug in bed, en de tweede poging op de groepsles een paar uur later loopt al veel vlotter. Tip voor mezelf voor morgen: solistisch spelen! Stilaan moet ik meer de eigenheid van elk stuk ontdekken, en het verschil duidelijk maken tussen een sonate en een concerto. En Schumann is dus het tweede, dat wil zeggen: meer plaats durven innemen, luider spelen, overal twee cm dichter bij de kam. Daarbij zijn er ook orkesttrekken te spelen, en die zorgen nog voor extra spanning – niet dat ze zo moeilijk zijn, maar ik heb er maar een les op gehad, en ik weet vooral niet eens of ik ze wel moet spelen.Na de les ga ik een praatje maken met Joakim, onze coördinator, om te overlopen hoe het jaar geweest is, en waar zij verbeteringen kunnen aanbrengen aan het systeem. Ik vraag me af hoe zoiets verloopt als je in Brussel op Erasmus bent. Krijg je dan ook zo’n gesprek? En luistert de coördinator naar wat je vertelt, probeert hij er misschien zelfs iets aan te doen? Ik ben zelfs heel benieuwd hoe ze in Brussel zullen reageren op ons resultatenblad: we krijgen geen punten maar een woordelijke omschrijving, en de studiepunten die aan ieder vak worden toegekend zijn ook weer niet precies overeenkomstig. Volgens Joakim zie je daar net aan of een school eigenlijk positief staat tegenover uitwisselingen: hoe moeilijk zullen ze doen om dit in mijn dossier om te zetten naar de Brusselse criteria?’s Avonds eten we bbq met de meisjes, voor zover ik het bbq mag noemen. We maken gebruik van een grill-voor-één-keer die je in de supermarkt koopt, en echt kwaliteit is dat niet. Maar we wilden het al zolang, en door de drukke tijden, en niet altijd even veelbelovend weer, moesten we steeds maar uitstellen. Zelfs vandaag moeten we op tijd ophouden, omdat Antonio nog even wil repeteren met het kwartet. Maar bbq is bbq, onze missie is geslaagd!

Zo 31 mei

Vanmiddag is het opvoering van het hedendaagse stuk. Ik zit in de zaal om te luisteren naar de stukken voor ons, en eigenlijk is dat van ons zeker niet het slechtste, hoe pijnlijk dat ook is. Waarom word je componist, waarom schrijf je een stuk? Ik wil absoluut niet alle hedendaagse muziek over dezelfde kam scheren, maar wat er vandaag opgevoerd wordt, daar wordt de wereld gewoon niet beter van.
Ze willen allemaal op zoek naar werkelijke originaliteit, klanken en kleuren die nog nooit eerder vertoond zijn, en op zich begrijp ik het streven om grenzen af te tasten en te vernieuwen wel. Maar ik geloof niet dat het werkbaar is om je van alles af te zetten, enkel omdat het al eens gedaan is. Is het niet nuttiger om gericht die regels te doorbreken waarvan je merkt dat ze je creativiteit belemmeren, dan gewoon alle principes te verlaten, louter omdat het principes zijn?
’s Avonds trekken we met z’n allen naar Minitalia om te eten. Dat is een klein Italiaans restaurantje, waar Fabio de eigenaars van kent. Normaal zijn ze op zondag gesloten, maar ze doen vandaag speciaal voor ons alleen open. Wat heerlijk om een keertje niet zelf te moeten koken en afwassen, en toch een avondje voor ons te hebben! Achteraf drinken we nog iets, en dat wordt al snel voortgezet in onze keuken: iedereen heeft nog wat bier en wijn over, en daar moeten we stilaan van af! Net als we op het punt staan om te gaan slapen, krijgen we bezoek – de ontdekking van de dag: we hebben een nachtwaker! Blijkbaar komt hij sinds de laatste serieuze klachten van de buren elke nacht twee keer checken of alles rustig is, maar ik ben blijkbaar nog nooit wakker geweest op uren dat hij langskomt.

Za 30 mei

De laatste les van Hege! En het is echt een typische les voor haar: chaotisch qua praktische regeling, maar inhoudelijk zeer precies – ze slaagt er zelfs in om nog met een paar totaal nieuwe dingen af te komen, die ik absoluut moet gehoord hebben voor ik naar huis ga. Ze heeft zelf maandag een belangrijk concert, en ik vermoed dat ze door de zenuwen wel wat ‘extra zichzelf’ is.
De namiddag loopt een beetje verloren, we hebben teveel halve plannen gemaakt, waardoor er uiteindelijk niets doorgaat. Maar misschien is het niet zo erg om nog een beetje rustig thuis te zitten. Om te studeren ben ik iets te moe, maar ik gebruik mijn tijd om een en ander van de les op te schrijven. Schumann spelen zal wel gaan, en de lange termijn, waarvoor het opschrijven dient, is toch minstens even belangrijk als dit examen.

Vrij 29 mei

Vroeg opstaan, want ik moet Rebecka begeleiden voor haar examen. Of liever, Rebecka moet mij begeleiden: het is examen van begeleidingspraktijk. Ze speelt heel mooi, hoewel ze er erg bang voor was. En eigenlijk gaan haar andere examens ook heel vlot. Hopelijk krijgt ze zo wat zelfvertrouwen en kan ze zich stilaan wat beter in haar vel gaan voelen.
Er staat nog meer liefdadigheid op mijn programma: Ansgar, de componist van ons kraak-en-piep-stuk, wil een opname, en die zullen we vandaag maken. En opnemen betekent lang wachten, dikwijls defecten aan de apparatuur, het toch nog eens een keertje spelen omdat die ene micro wat piepte,… in een woord: veel tijd verliezen. En terwijl ik me stilaan heb neergelegd bij het stuk zelf, begin ik te merken dat Ansgar het zelf wel een fantastische compositie vindt. Hij geeft dan ook totaal geen blijk geeft van besef dat we eigenlijk wel iets beter zouden kunnen doen met onze tijd. Natuurlijk bedankt hij ons wel mondeling voor bewezen diensten op het einde van de dag, maar iets extra tussendoor, al was het maar een kopje koffie, zou absoluut geen kwaad kunnen: we hebben er voor de rest helemaal niets aan…
’s Avonds ga ik samen met Fabio naar het verjaardagsfeestje van Kryszta, een meisje van zijn klas. Het is heel gezellig om nog heel even nieuwe mensen te leren kennen, en zelfs nog nieuwe Zweedse specialiteiten te proeven (zoals daar zijn: smörgåstårta, boterhammentaart met eiersla, zalm, kerstomaatjes,…). Alleen grappig dat het er eigenlijk niet meer toe doet of ik alle namen wel onthoud!