Vanmiddag is het opvoering van het hedendaagse stuk. Ik zit in de zaal om te luisteren naar de stukken voor ons, en eigenlijk is dat van ons zeker niet het slechtste, hoe pijnlijk dat ook is. Waarom word je componist, waarom schrijf je een stuk? Ik wil absoluut niet alle hedendaagse muziek over dezelfde kam scheren, maar wat er vandaag opgevoerd wordt, daar wordt de wereld gewoon niet beter van.
Ze willen allemaal op zoek naar werkelijke originaliteit, klanken en kleuren die nog nooit eerder vertoond zijn, en op zich begrijp ik het streven om grenzen af te tasten en te vernieuwen wel. Maar ik geloof niet dat het werkbaar is om je van alles af te zetten, enkel omdat het al eens gedaan is. Is het niet nuttiger om gericht die regels te doorbreken waarvan je merkt dat ze je creativiteit belemmeren, dan gewoon alle principes te verlaten, louter omdat het principes zijn?
’s Avonds trekken we met z’n allen naar Minitalia om te eten. Dat is een klein Italiaans restaurantje, waar Fabio de eigenaars van kent. Normaal zijn ze op zondag gesloten, maar ze doen vandaag speciaal voor ons alleen open. Wat heerlijk om een keertje niet zelf te moeten koken en afwassen, en toch een avondje voor ons te hebben! Achteraf drinken we nog iets, en dat wordt al snel voortgezet in onze keuken: iedereen heeft nog wat bier en wijn over, en daar moeten we stilaan van af! Net als we op het punt staan om te gaan slapen, krijgen we bezoek – de ontdekking van de dag: we hebben een nachtwaker! Blijkbaar komt hij sinds de laatste serieuze klachten van de buren elke nacht twee keer checken of alles rustig is, maar ik ben blijkbaar nog nooit wakker geweest op uren dat hij langskomt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten