Woe 13 mei

Gisteren hadden we een eerste examen van kamermuziek met ons kwartet van Beethoven, en dat is heel goed gegaan. De juryleden wilden zelfs helemaal geen kritiek geven – ‘We zouden wensen dat alle groepen op school hetzelfde niveau halen’. Maar vandaag is het dus anders, voor Shostakovich krijgen we wel veel commentaar. Op zich vind ik dat prima, en ik verwachtte ook niet dat het heel goed zou worden. Alleen vind ik het spijtig dat ik op voorhand wist dat het niets ging worden, dat we als groep gewoon geen goede kamermuziek zouden kunnen brengen.
Hoe hard ik ook gewerkt heb dit jaar, ik kan nog steeds slecht spelen – misschien zijn er steeds minder mensen die het horen, maar het is wel zo. Soms ligt het aan mij, soms ook aan anderen, maar het is gewoon niet te vermijden. Slechte optredens blijven part of the deal, en het is enkel een kwestie van hoe je ermee omgaat… Daartoe vind ik vandaag alvast een beetje inspiratie in dit gedicht, dat we vroeger tijdens Grieks eens gelezen hebben, en nu bij toeval (in de vorm van een oude Knack) weer op mijn schoot terechtkomt.

Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka
wens dat de weg dan lang mag zijn,
vol avonturen, vol ervaringen.
De Cyclopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon behoef je niet te vrezen,
hen zul je niet ontmoeten op je weg
wanneer je denken hoog blijft, en verfijnd
de emotie die je hart en lijf beroert.
De Cyclopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon zul je niet treffen
wanneer je ze niet in eigen geest meedraagt,
wanneer je geest hun niet gestalte voor je geeft.

K.P. Kavafis