Za 9 mei

Na het feestje van gisteren slaap ik eerst uit, en meteen is de toon voor de dag gezet: luiheid. Echt nietsdoen is het natuurlijk niet, ik oefen een beetje, en ga zelfs wat lopen, maar ik blijf me er wel leeg en lastig bij voelen. Het enige waar ik de hele tijd aan denk, is dat het morgen weer wat beter zal zijn: een dag minder om af te tellen, een dag dichter bij alle activiteiten die eraan komen: examen van kamermuziek, repetitie voor Mahler, Jeroen terugzien. Maar laten we wel wezen: aftellen helpt misschien op de achtergrond van mijn gedachten, maar het is absoluut geen activiteit op zich. Waarom kan ik me niet gewoon neerleggen bij de tijd die er is, en die gewoon vullen met dingen die wel leuk zijn – en die ik vanaf juni zal moeten missen? Bovendien heb ik in april bewezen dat ik op een maand nog heel veel werk kan verzetten, dus waarom zou ik de rek nu laten schieten, alsof het toch geen zin meer heeft?