Za 31 jan

Het ontbijtbuffet maakt onze dag meteen goed, werkelijk alles wat je kan bedenken ligt er: verschillende soorten brood, kleine croissantjes, zacht en hard gekookte eitjes, omelet en spek, huisbereide haring, fruitsla, yoghurt en karnemelk, verschillende soorten confituur en fruitsap,…
We eten onze buikjes goed rond, en maken een kort verteringswandelingetje op de bevroren parkvijver. Daarna trekken we welgemutst de stad in. Een slecht punt: ik heb gisteren in het station nergens toeristische informatie kunnen vinden, dus erg doelgericht is onze wandeling niet. Het mooiste is natuurlijk Gamla Stan, het historische stadscentrum, met kleine steegjes en hoge, mooi versierde gevels. De buurten rondom zijn eerder overweldigend dan mooi: gebouwen van vier of vijf verdiepingen zijn hier heel normaal. Een beetje spijtig is dat de echte bezienswaardigheden daardoor een beetje in het niet verdwijnen…
In restaurant Victoria, dat ons aangeraden is door Marcus, Jeroens Zweedse collega, eten we een late lunch, traditionele balletjes met puree en veenbessen. Die kan je ook eten bij Ikea (in België ook trouwens), en ik maak ze wel eens op kot, maar hier smaken ze toch een pak beter.
Daarna moeten we naar het station, om de trein terug naar Malmö te nemen. In het donker en met afleiding van Jeroen gaat het rijden me iets beter af, maar ik ben toch blij als we er zijn. En de misselijkheid is al snel vergeten met pizza en een filmpje!

Vrij 30 jan

…en toen waren we weer met twee! Om in Stockholm te geraken, moeten we allebei rond acht uur ’s ochtends thuis vertrekken. Ik met de X-2000, de ‘supersnelle’ trein vanuit Malmö, Jeroen met Ryanair vanuit Girona. Dat de trein zo snel rijdt, zou je niet meteen zeggen. Het landschap glijdt rustig voorbij, en je ziet heel mooi hoe het vlakke landschap van Skåne overvloeit in heuvelachtige naaldbossen, met hier en daar een besneeuwd meertje. Maar mijn evenwichtsorgaan steekt een stokje voor verdere aardrijkskundige genietingen: terwijl de trein normaal het enige vervoermiddel is waar ik zonder problemen kan lezen en rondlopen, ligt mijn maag nu al na een klein uurtje helemaal overhoop – zo snel rijdt hij dus toch wel. En hij gaat ook extra scheef hangen in de bochten, waardoor zelfs naar buiten kijken maar weinig helpt. Na vijf uur misselijkheid en verveling ben ik dan ook dolblij om voet aan wal te kunnen zetten in Stockholm.
Ons hotel is een gerestaureerde boerderij, aan de rand van de stad. Ernaast ligt een groot park met een op dit moment volledig dichtgevroren meer, en langs een brede boulevard kom je in het centrum terecht. Het is al bijna avond als we daar belanden, en we zijn erg moe van de reis, dus veel sightseeing is er vanavond nog niet bij, maar wat doet dat ertoe, we zijn tenminste weer bij elkaar!

Do 29 jan

Stockholm komt steeds dichterbij, en tussen het studeren door zijn mijn gedachten dan ook al bij morgen. Fototoestel nog even opladen, nog wat kleren wassen,… Opeens toch nog meer te doen dan ik dacht. Vanavond is het dat concert waar Aimée speciaal voor is teruggekeerd, en waar onder andere een compositie van Fabio uitgevoerd zal worden. Reden genoeg om te gaan luisteren, maar de dag is veel te snel om, en zou ik toch niet beter nog wat spelen? In het weekend zal oefenen er zeker niet van komen, dus besluit ik maar op school te blijven. Dan mijn spullen klaarzetten, en nog even skypen met het thuisfront. Ik lig veel te laat in mijn bed, maar zelfs zo houdt de spanning voor morgen me nog lang wakker…

Woe 28 jan

Sinds gisteravond is Aimée hier weer. Ze heeft een concertje op school, in verband met een project van vorig semester, en daarom blijft ze hier maar logeren. En om eerlijk te zijn heb ik er al na tien minuten geen zin meer in… We waren nooit beste vriendinnen, hoewel wel altijd vriendelijk tegen elkaar, en nu lijken alle scherpe kantjes nog iets scherper dan ik me herinnerde… Ze heeft ontzettend veel aandacht nodig, zonder er eigenlijk om te geven wat voor aandacht en van wie, en dat is erg vermoeiend (het helpt ook niet dat ze nu geen eigen kamer heeft om zich even terug te trekken). Bovendien heeft ze er een handje van weg om zich bepaald niet als gast te gedragen, en is zelfs vrij veeleisend over de praktische omstandigheden. Juist daardoor loopt ze echter een deel van onze gastvrijheid mis, en dat maakt het allemaal erg … spijtig. Maar ik kan het niet opbrengen om haar over mijn grens te laten, enkel omdat ze de fijngevoeligheid mist om dat zelf te voorkomen.

Di 27 jan

Ik heb vreselijk slecht geslapen, alweer een nachtmerrie, die heb ik de laatste weken al veel gehad. Toch kan ik de wekker niet echt aan me voorbij laten gaan, als ik enigszins opgewarmd in de les bij Hege wil verschijnen. Naar aanleiding van de repetitie gisteren, doen we de hele les techniek, maar het is allemaal nogal op de toppen van mijn tenen – voor elke oefening moet ik diep ademhalen, ik ben er te moe voor, en kan me niet genoeg concentreren, maak dezelfde fouten opnieuw en opnieuw,… Hege merkt wel dat het me niet goed afgaat, maar probeert me, rustig en positief, verder te doen werken, tot ik zelf aangeef dat ik maar liever naar huis ga. Ik vind het fijn om technische oefeningen in de les te doen, het is net als oefenen, maar met een extra paar ogen en oren. Maar vandaag kan ik het gewoon niet opbrengen.

Ma 26 jan

De derde week op rij valt de groepsles weg, deze keer omdat Hege zelf ziek is. De druk om straks Schumann door te spelen is alweer van de ketel, en misschien maar goed ook, want de repetitie met de pianist loopt helemaal mis, het lijkt wel of ik slechter speel dan vorige week. Dat was eigenlijk ook te verwachten: vorige week wilde ik alleen maar eens zien of het al zou lukken, met grote kans om niet tot het einde te raken, wat toen wonderwel toch lukte. In de dagen daarop heb ik veel geoefend, en deze week wilde ik het resultaat daarvan tonen… Op zulke momenten merk ik goed dat er nog veel werk aan de winkel is: de ontspanning en technische zuiverheid die ik in toonladders hier en daar al vind, verdwijnen als sneeuw voor de zon van zodra er wat spanning of muzikale inleving bijkomen…

Zo 25 jan

Over een kleine week komt Jeroen weer op bezoek! We zullen elkaar vrijdagnamiddag in Stockholm ontmoeten, en het kan dan ook niet snel genoeg vrijdagochtend worden. Ik heb een lijstje gekregen van Emil, een jongen van school, met een paar plekken waar we zeker naartoe moeten – van mijn eerder bezoek aan de stad, nu meer dan twee jaar geleden, herinner ik me bijzonder weinig. Ik moet me wat inhouden om er nog niet teveel mee in mijn hoofd te zitten – ok, mijn kamer moet opgeruimd worden, en ja, ik moet de treintickets afprinten (de HST naar Stockholm werkt met reservatie en e-tickets, net als een vliegtuig), maar zo veel werk is dat ook niet. En hoe graag ik ook op internet ga zoeken naar meer informatie en tips voor ‘de perfecte’ citytrip, ik moet ook gewoon cello oefenen, eten maken, eens gaan lopen,… en hoeveel zin ik ook heb om de stad te verkennen en feestjes te bouwen in middeleeuwse pubs waar ze mede schenken, het meest kijk ik uit om mijn lief terug te zien, om dicht bij hem te kruipen en de wereld om ons heen te vergeten.

Za 24 jan

Voor het eerst sinds ik hier ben heb ik wat twijfels gekregen over de pedagogische aanpak van onze school. Aanleiding daarvoor was het eindexamen van ene Samuel Magnusson, pianist. Op het programma: Sonate in g van Medtner, Davidsbündlertänze van Schumann, en Pianoconcerto nr.15 van Mozart. Nu heb ik Julia al wel vaker horen zeggen dat het niveau van de pianisten in haar klas in Finland pakken hoger ligt, maar ik had hier nog niet eerder actief naar de pianisten geluisterd, dus onthield ik me van een oordeel. Tot vandaag…
Ik geef toe dat niet iedereen de nieuwe Kissin of Vengerov hoeft te zijn – mijn eigen spel sluit trouwens naadloos bij die mening aan – maar er is toch wel een minimumgrens, niet?
Zo vind ik persoonlijk er uit vallen in de cadens van een Mozart-concerto totaal onder die grens – de tienjarige finalistjes van Cantabile doen beter. En zeker als dat gebeurt nadat je er in ieder voorgaand stuk ook meerdere keren uit bent gevallen, en je de draad met een erbarmelijke improvisatie weer hebt opgepakt – meestal juist tijdens de moeilijke loopjes, waarbij je dan eerst zodanig versneld was dat het inderdaad onmogelijk werd om de bewuste passage tot een goed einde te brengen.
Dit alles zou natuurlijk moeiteloos vergeven worden, als je voor de rest zo sprankelend en meeslepend speelt, dat je na iedere misser je publiek moeiteloos opnieuw in de sfeer brengt. Helaas kon Samuel ook op dat vlak totaal niet overtuigen.
Maar ik had het dus over twijfels aan het pedagogische project. Ik wil immers niet beweren dat zo’n eindexamen ook niet in België had kunnen plaatsvinden. Maar toen de laatste noot in de verte wegstierf, barstte de zaal in een daverend applaus uit – en dààr waren ze, mijn twijfels. Voorzichtig polsend bij de anderen hoorde ik alleen maar dat hij het er toch echt goed had van af gebracht, met zo’n zwaar programma (dat naar mijn mening voor een masterexamen veel erger kon zijn), en dat het wel spijtig was dat je hier en daar kon horen dat hij zenuwachtig was. Daarbij zuchtten ze dan dat ze zelf toch ook niet foutloos zouden gespeeld hebben…
Ik hou hout vast voor mijn eigen examen volgend jaar, maar ik kan wel in alle eerlijkheid beweren dat ik ernaar zal streven om daar foutloos te spelen, en me in elk geval niet op geheugenfouten te laten betrappen. Maar vooral weet ik, dat de jury achteraf duidelijk zal zijn, en niet vriendelijk-om-vriendelijk te zijn.
In de celloklas heb ik dit gelukkig nog niet meegemaakt, en omdat ik uit mezelf eerder te veel stress heb dan te weinig, zal dit jaar ‘relaxen’ me zeker geen kwaad doen. Maar het is alvast duidelijk dat deze overweldigend positieve en vriendelijke aanpak niet voor iedereen evengoed werkt.

Vrij 23 jan

Ik heb het gevoel dat ik eindelijk leer hoe het moet, om gewoon te slapen, zonder nadenken over wat er allemaal zou moeten. Niet dat ik de hele dag niets doe, integendeel – zover ben ik nog niet gevorderd – maar ik luister wel gewoon goed naar hoe het allemaal voelt (vandaar misschien ook de haast schizofrene verslagen hier, want sommige dagen ben ik dus wel heel actief, en even later weer helemaal niet). En al is het misschien een activiteitsdipje; op de momenten dat ik toch oefen, is het goed geconcentreerd, en het resultaat daarvan is te merken. Ik ben begonnen aan het iets verder lezen van de partituur van Schumann, met name omdat onze pianist me maandag erg veel schrik heeft aangejaagd over het derde deel (hij heeft in tien jaar tijd slechts twee studenten het er deftig van weten afbrengen – en nu zou ik dus de derde moeten worden).
Nam houdt vandaag verjaardagsfeestje, en ik wil me er zeker laten zien, vooral om nog eens wat goeie wil te tonen in verband met het gemeenschapsleven hier. Het moet gezegd worden, dat er heel weinig problemen zijn op dit moment. Dinsdagavond hebben we een vergaderingetje gehad, en iedereen was er, wat op zich al een verbetering is. Daarbij hebben we het poetssysteem iets aangepast, zodat we nu telkens met z’n tweetjes zijn – het is gemakkelijker, en misschien zal er ook wat meer sociale controle gelden zo? Alleszins is het tot nu toe al vlot gegaan, dus wil ik ook zeker weer wat vriendelijker zijn.