Za 24 jan

Voor het eerst sinds ik hier ben heb ik wat twijfels gekregen over de pedagogische aanpak van onze school. Aanleiding daarvoor was het eindexamen van ene Samuel Magnusson, pianist. Op het programma: Sonate in g van Medtner, Davidsbündlertänze van Schumann, en Pianoconcerto nr.15 van Mozart. Nu heb ik Julia al wel vaker horen zeggen dat het niveau van de pianisten in haar klas in Finland pakken hoger ligt, maar ik had hier nog niet eerder actief naar de pianisten geluisterd, dus onthield ik me van een oordeel. Tot vandaag…
Ik geef toe dat niet iedereen de nieuwe Kissin of Vengerov hoeft te zijn – mijn eigen spel sluit trouwens naadloos bij die mening aan – maar er is toch wel een minimumgrens, niet?
Zo vind ik persoonlijk er uit vallen in de cadens van een Mozart-concerto totaal onder die grens – de tienjarige finalistjes van Cantabile doen beter. En zeker als dat gebeurt nadat je er in ieder voorgaand stuk ook meerdere keren uit bent gevallen, en je de draad met een erbarmelijke improvisatie weer hebt opgepakt – meestal juist tijdens de moeilijke loopjes, waarbij je dan eerst zodanig versneld was dat het inderdaad onmogelijk werd om de bewuste passage tot een goed einde te brengen.
Dit alles zou natuurlijk moeiteloos vergeven worden, als je voor de rest zo sprankelend en meeslepend speelt, dat je na iedere misser je publiek moeiteloos opnieuw in de sfeer brengt. Helaas kon Samuel ook op dat vlak totaal niet overtuigen.
Maar ik had het dus over twijfels aan het pedagogische project. Ik wil immers niet beweren dat zo’n eindexamen ook niet in België had kunnen plaatsvinden. Maar toen de laatste noot in de verte wegstierf, barstte de zaal in een daverend applaus uit – en dààr waren ze, mijn twijfels. Voorzichtig polsend bij de anderen hoorde ik alleen maar dat hij het er toch echt goed had van af gebracht, met zo’n zwaar programma (dat naar mijn mening voor een masterexamen veel erger kon zijn), en dat het wel spijtig was dat je hier en daar kon horen dat hij zenuwachtig was. Daarbij zuchtten ze dan dat ze zelf toch ook niet foutloos zouden gespeeld hebben…
Ik hou hout vast voor mijn eigen examen volgend jaar, maar ik kan wel in alle eerlijkheid beweren dat ik ernaar zal streven om daar foutloos te spelen, en me in elk geval niet op geheugenfouten te laten betrappen. Maar vooral weet ik, dat de jury achteraf duidelijk zal zijn, en niet vriendelijk-om-vriendelijk te zijn.
In de celloklas heb ik dit gelukkig nog niet meegemaakt, en omdat ik uit mezelf eerder te veel stress heb dan te weinig, zal dit jaar ‘relaxen’ me zeker geen kwaad doen. Maar het is alvast duidelijk dat deze overweldigend positieve en vriendelijke aanpak niet voor iedereen evengoed werkt.