Misschien is het soms goed om wat tegen een dag op te zien. Vroeg opstaan om een oefenklas te vinden, evaluatie van ergonomie, pianorepetitie, groepsles... dat allemaal samen kan je toch moeilijk ‘traag op gang komen’ noemen? Zeker als het vroeg opstaan helemaal volgens plan loopt, maar alle klassen zelfs al om tien voor acht bezet blijken – de wereld is tegen me! Ook de evaluatie van ergonomie kan me niet boeien; er is weliswaar cake met koffie, maar ook zoveel ergerlijk gepraat en drukdoenerij om niets…
Maar door het ergeren vind ik wel de moed om de pianorepetitie te gaan afzeggen. Ik heb de afgelopen weken nauwelijks gespeeld, en kan alleen maar redenen bedenken om niet te gaan. Dan nog maar liever wat oefenen voor de groeples – maar die gaat ook niet door, vertelt onze begeleider. Dus eerste les pas morgen, alleen bij Hege! Dat wil niet alleen zeggen dat ik deze namiddag nog rustig een paar uur kan studeren, maar ook dat ik niets afgewerkt moet kunnen presenteren, ze heeft me immers al vaak genoeg les gegeven over enkel een toonladder!
Niets heerlijker dan de rust die komt wanneer alles waar je tegenop zag vanzelf wegvalt! En hoe kan ik de vrijgekomen tijd beter invullen dan a) twee uur rustig maar geconcentreerd oefenen (en merken dat ik toch niet alles vergeten ben) en daarna b) me naar de zesde verdieping begeven om daar te eten, in het gezelschap van Joris, Liina, Leenakaisa, Flavio, en Flavio’s vrouw en twee dochtertjes die nog tot het einde van de maand op bezoek zijn…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten