Do 4 juni

Mijn hele jaar staat verzameld aan de auto in dozen en koffers. Het is de eerste keer dat ik zo bewust verhuis, en dat ik ongeveer alle dingen bij heb waar ik aan gehecht ben – wat ik niet terug meeneem, belandt gewoon in de vuilnisbak. Het is even proppen om alles ingeladen te krijgen, maar de deur geraakt eindelijk wel toe, en dan zijn we weg! Aan het winkelcentrum achter de school draaien we de autostrade op, en vanaf dan is het alleen maar recht naar Leuven. Dat dachten we tenminste… maar een beetje pech onderweg konden we misschien wel verwachten?En jawel, na een tweehonderdtal kilometer, net voor Odense, moeten we van de weg: op de plek waar de katalysator en de uitlaat aan elkaar gelast zijn, is een scheur ontstaan, en nu hangen ze dus los van elkaar. (Volgens Joris is dat een veel voorkomend probleem bij Berlingo’s, en hebben ze het al ettelijke keren voorgehad). We kunnen nog wel rijden, maar trager, en met veel meer schokken en lawaai dan anders. Maar tot op een parking naast de snelweg geraken we nog, dus we zijn tenminste veilig. Joris belt naar huis, naar de verzekering, naar de pechdienst, en al een uur later zijn we weggetakeld naar de dichtstbijzijnde garage. Ook daar moeten we een hele tijd wachten, maar goed, ze willen het wel vandaag nog herstellen, dus wij zijn niet veeleisend. En doordat Joris zo goed weet wat er aan de hand is, blijven we rustig: we zitten droog en gezellig, krijgen zelfs een tasje koffie tijdens het wachten. Een drietal uur later krijgen we eindelijk de sleutel terug, en mogen wegrijden. Of liever, we mogen betalen, en daar loopt het opnieuw fout: Joris’ VISAkaart kan niet gelezen worden. En op onze gewone rekening hebben we geen van beiden genoeg geld – de garage heeft een hele nieuwe katalysator gehangen, en dat is vrij kostelijk… Dus er zit niets anders op dan naar huis bellen, online geld laten overschrijven, en hopen dat het zo wel lukt. Niet dus, het toestel accepteert geen enkele betaling. Omdat we helemaal geen andere opties hebben, rijdt de man van de garage met Joris naar een bank in de buurt, in de veronderstelling dat het daar wel zal lukken. We zijn op het Deense platteland, dus die bank is meer dan 10km verder, maar goed, wat kunnen we anders doen? Ook daar blijkt VISA niet te werken, ze hebben er niet het juiste toestel voor. (Wat een apenland – waar dient VISA anders voor, dan eenvoudig betalen in het buitenland??) En cash afhalen kan wel, maar daar zit natuurlijk een beperking op qua bedrag… Met onze beide kaarten lukt het net om het juiste bedrag uit de muur te krijgen, de man van de garage legt nog 8 kronen bij uit zijn eigen zak, omdat hij stilaan al even wanhopig is. Maar we kunnen dus eindelijk wel betalen, en dan ook verder rijden. Het is intussen late namiddag, en we krijgen een aangenaam stukje avondspits bij op ons bord, maar we zijn tenminste verder onderweg – het had erger kunnen zijn!De rest van de trip verloopt vrij vlot, en hoewel het Ruhrgebied ’s nachts geen lachertje is, volgen er geen andere onaangename verrassingen. Tegen half drie ’s nachts komen we aan in Kessel-Lo, we laden snel uit, en terwijl arme Joris nog verder naar Ternat moet, kruip ik al in mijn bedje… Tot zover het avontuur – de terugreis en daarmee ook mijn jaar in Malmö zitten erop!

Woe 3 juni

De allerlaatste dag. Nu is het echt tijd om alles in te pakken, en vooral, dag te zeggen tegen iedereen. Ik steek mijn laatste spulletjes in dozen, en ga nog een keertje langs school om de laatste post uit mijn vakje te halen. Dan samen met Joris naar de stad, we willen onze fiets verkopen. Ik weet dat hij in slechte staat is, maar ben toch wat teleurgesteld als ik er uiteindelijk maar honderd kronen voor krijg. Nu ja, opgeruimd staat netjes, alweer iets minder om aan te denken. Als alles opgeruimd is, moet ik ook nog poetsen, en even naar de winkel voor wat eten voor morgen onderweg… waarom duurt het allemaal zoveel langer dan gepland?’s Avond is het examenconcert van twee altviolisten, en ik ben heel opgelucht dat ik er toch heen kan. Het lijkt wel verzamelavond van alle strijkers, ideaal om nog even dag te kunnen zeggen aan iedereen. Maar ik voel dat ik voor een stuk al onderweg ben: echt genieten van het concert lukt niet meer, er zitten nu gewoon te veel verschillende gedachten in mijn hoofd. Dus als het feestje achteraf losbarst, ga ik snel terug naar huis, om de laatste restjes te poetsen, en vooral iedereen van het kot nog even te kunnen zien!

Di 2 juni

Examen! En zodra ik binnenkom in het lokaal, ben ik weer ouderwets nerveus. Dat is alweer een tijdje geleden. Maar het stoort niet zo voor het spelen, tenminste niet voor de noten. Hege heeft me dit jaar een heleboel bijgeleerd om fysiek niet zoveel hinder te hebben van stress. Muzikaal zit ik er echter niet zo in, ik voel dat mijn gedachten ook vrij veel afdwalen. Ze zeggen achteraf ook voornamelijk dingen over die muzikale concentratie, waar ik het alleen maar eens mee ben. Ik vind het wel wat spijtig dat ze zo weinig betrokkenheid tonen (de andere leerkrachten dan, Hege niet natuurlijk); ze lijken de orkesttrekken helemaal vergeten, en bovendien vallen ze uit de lucht als Hege iets laat vallen over het feit dat ik binnen drie dagen weer thuis ben. Misschien had ik gehoopt op iets meer algemene feedback, en over de evolutie van het hele jaar, en dat komt er dus niet. Maar ik weet zelf wat ik dit jaar heb bijgeleerd, ik weet ook waarop ik nog moet werken, en met alle andere gedachten die dezer dagen hun plaats opeisen in mijn hoofd, is het op zijn minst begrijpelijk dat dit examen geen toonbeeld van rust en ontspanning is. Maar daar kan ik nu in de zomer rustig verder aan gaan werken…’s Avonds spelen we kwartet van Mozart op Antonio’s examen, en ook daar voel ik dezelfde problemen; ik vergeet zelfs een herhaling – dat is me al jaren niet meer overkomen! Maar het is wel een heel fijn concert, hoewel er nogal weinig publiek is om daar mee van te genieten. En achteraf wordt er natuurlijk gevierd boven... en afscheid genomen, dit keer van Liina en Leenakaisa. Maar we blijven vrolijk, tot de voorlaatste minuut. En van die laatste droevige minuut genieten we toch ook!

Ma 1 juni

De andere celloklas heeft vandaag een middagconcertje, dus moet de repetitie met onze pianist vroeger dan anders, en wel om 9u! Na de gezelligheid van gisteravond is dat een harde noot om te kraken, maar het is natuurlijk mijn eigen schuld. Ik ga er naartoe, en probeer me recht te houden. Dit is ook goed om eens te testen: zelfs als ik echt slecht speel dinsdag, wordt het minstens zoals ik nu speel – dit is het worst case scenario, zeg maar, en dat is goed om te weten, want ook dit worst case scenario bevat toch nog een beetje muziek, en een hele hoop juiste noten.Achteraf kruip ik toch maar even terug in bed, en de tweede poging op de groepsles een paar uur later loopt al veel vlotter. Tip voor mezelf voor morgen: solistisch spelen! Stilaan moet ik meer de eigenheid van elk stuk ontdekken, en het verschil duidelijk maken tussen een sonate en een concerto. En Schumann is dus het tweede, dat wil zeggen: meer plaats durven innemen, luider spelen, overal twee cm dichter bij de kam. Daarbij zijn er ook orkesttrekken te spelen, en die zorgen nog voor extra spanning – niet dat ze zo moeilijk zijn, maar ik heb er maar een les op gehad, en ik weet vooral niet eens of ik ze wel moet spelen.Na de les ga ik een praatje maken met Joakim, onze coördinator, om te overlopen hoe het jaar geweest is, en waar zij verbeteringen kunnen aanbrengen aan het systeem. Ik vraag me af hoe zoiets verloopt als je in Brussel op Erasmus bent. Krijg je dan ook zo’n gesprek? En luistert de coördinator naar wat je vertelt, probeert hij er misschien zelfs iets aan te doen? Ik ben zelfs heel benieuwd hoe ze in Brussel zullen reageren op ons resultatenblad: we krijgen geen punten maar een woordelijke omschrijving, en de studiepunten die aan ieder vak worden toegekend zijn ook weer niet precies overeenkomstig. Volgens Joakim zie je daar net aan of een school eigenlijk positief staat tegenover uitwisselingen: hoe moeilijk zullen ze doen om dit in mijn dossier om te zetten naar de Brusselse criteria?’s Avonds eten we bbq met de meisjes, voor zover ik het bbq mag noemen. We maken gebruik van een grill-voor-één-keer die je in de supermarkt koopt, en echt kwaliteit is dat niet. Maar we wilden het al zolang, en door de drukke tijden, en niet altijd even veelbelovend weer, moesten we steeds maar uitstellen. Zelfs vandaag moeten we op tijd ophouden, omdat Antonio nog even wil repeteren met het kwartet. Maar bbq is bbq, onze missie is geslaagd!

Zo 31 mei

Vanmiddag is het opvoering van het hedendaagse stuk. Ik zit in de zaal om te luisteren naar de stukken voor ons, en eigenlijk is dat van ons zeker niet het slechtste, hoe pijnlijk dat ook is. Waarom word je componist, waarom schrijf je een stuk? Ik wil absoluut niet alle hedendaagse muziek over dezelfde kam scheren, maar wat er vandaag opgevoerd wordt, daar wordt de wereld gewoon niet beter van.
Ze willen allemaal op zoek naar werkelijke originaliteit, klanken en kleuren die nog nooit eerder vertoond zijn, en op zich begrijp ik het streven om grenzen af te tasten en te vernieuwen wel. Maar ik geloof niet dat het werkbaar is om je van alles af te zetten, enkel omdat het al eens gedaan is. Is het niet nuttiger om gericht die regels te doorbreken waarvan je merkt dat ze je creativiteit belemmeren, dan gewoon alle principes te verlaten, louter omdat het principes zijn?
’s Avonds trekken we met z’n allen naar Minitalia om te eten. Dat is een klein Italiaans restaurantje, waar Fabio de eigenaars van kent. Normaal zijn ze op zondag gesloten, maar ze doen vandaag speciaal voor ons alleen open. Wat heerlijk om een keertje niet zelf te moeten koken en afwassen, en toch een avondje voor ons te hebben! Achteraf drinken we nog iets, en dat wordt al snel voortgezet in onze keuken: iedereen heeft nog wat bier en wijn over, en daar moeten we stilaan van af! Net als we op het punt staan om te gaan slapen, krijgen we bezoek – de ontdekking van de dag: we hebben een nachtwaker! Blijkbaar komt hij sinds de laatste serieuze klachten van de buren elke nacht twee keer checken of alles rustig is, maar ik ben blijkbaar nog nooit wakker geweest op uren dat hij langskomt.

Za 30 mei

De laatste les van Hege! En het is echt een typische les voor haar: chaotisch qua praktische regeling, maar inhoudelijk zeer precies – ze slaagt er zelfs in om nog met een paar totaal nieuwe dingen af te komen, die ik absoluut moet gehoord hebben voor ik naar huis ga. Ze heeft zelf maandag een belangrijk concert, en ik vermoed dat ze door de zenuwen wel wat ‘extra zichzelf’ is.
De namiddag loopt een beetje verloren, we hebben teveel halve plannen gemaakt, waardoor er uiteindelijk niets doorgaat. Maar misschien is het niet zo erg om nog een beetje rustig thuis te zitten. Om te studeren ben ik iets te moe, maar ik gebruik mijn tijd om een en ander van de les op te schrijven. Schumann spelen zal wel gaan, en de lange termijn, waarvoor het opschrijven dient, is toch minstens even belangrijk als dit examen.

Vrij 29 mei

Vroeg opstaan, want ik moet Rebecka begeleiden voor haar examen. Of liever, Rebecka moet mij begeleiden: het is examen van begeleidingspraktijk. Ze speelt heel mooi, hoewel ze er erg bang voor was. En eigenlijk gaan haar andere examens ook heel vlot. Hopelijk krijgt ze zo wat zelfvertrouwen en kan ze zich stilaan wat beter in haar vel gaan voelen.
Er staat nog meer liefdadigheid op mijn programma: Ansgar, de componist van ons kraak-en-piep-stuk, wil een opname, en die zullen we vandaag maken. En opnemen betekent lang wachten, dikwijls defecten aan de apparatuur, het toch nog eens een keertje spelen omdat die ene micro wat piepte,… in een woord: veel tijd verliezen. En terwijl ik me stilaan heb neergelegd bij het stuk zelf, begin ik te merken dat Ansgar het zelf wel een fantastische compositie vindt. Hij geeft dan ook totaal geen blijk geeft van besef dat we eigenlijk wel iets beter zouden kunnen doen met onze tijd. Natuurlijk bedankt hij ons wel mondeling voor bewezen diensten op het einde van de dag, maar iets extra tussendoor, al was het maar een kopje koffie, zou absoluut geen kwaad kunnen: we hebben er voor de rest helemaal niets aan…
’s Avonds ga ik samen met Fabio naar het verjaardagsfeestje van Kryszta, een meisje van zijn klas. Het is heel gezellig om nog heel even nieuwe mensen te leren kennen, en zelfs nog nieuwe Zweedse specialiteiten te proeven (zoals daar zijn: smörgåstårta, boterhammentaart met eiersla, zalm, kerstomaatjes,…). Alleen grappig dat het er eigenlijk niet meer toe doet of ik alle namen wel onthoud!

Do 28 mei

Vandaag gaat voor mij de laatste week hier in. En nadat ik Kaisa gisteren heb horen vertellen hoeveel werk ze uiteindelijk nog had met de opruim, begin ik maar vast een en ander in te pakken. Pas dinsdagavond ben ik echt klaar met school, dan zijn alle examens en concerten afgelopen. En misschien is woensdag alleen toch maar weinig om alle praktische werkjes af te handelen? Daarbij, ik heb deze week al elke dag goed geoefend, vandaag mag het wat minder zijn. En als ik drie volle koffers in een hoek stapel, vol dingen die ik deze week zeker niet meer nodig heb, weet ik heel zeker dat het zelfs nu nog veel werk zal zijn voor een enkele dag. Maar morgen ga ik toch eerst weer deftig studeren, dat blijft nog tot dinsdag prioriteit.

Woe 27 mei

Het begin van het einde… morgenochtend vroeg vertrekt Kaisa naar Finland, wat betekent dat we vandaag aan het eerste afscheid toe zijn. Het is wel een afscheid in stijl: ze speelt eerst nog mee in een concert van de folkafdeling op school, met feestje achteraf, en daarna genieten we met z’n allen van verse focaccia en rode wijn. Maar dan wordt het toch tijd om te gaan slapen… Op deze manier is afscheid nemen best leuk: geen tijdsdruk, lekker eten en drinken, veel mopjes en weinig ernst – het past gewoon niet om nu in tranen te gaan uitbarsten. En Kaisa studeert hier volgend jaar gewoon lekker verder, dus het is nog niet eens zo definitief!

Di 26 mei

Ik heb lang niet genoeg techniek geoefend de afgelopen maand, maar gedurende het hele jaar juist wel, en dat werpt zijn vruchten af: al na twee dagen merk ik dat mijn vingers zich opnieuw hun conditie herinneren, en alles gaat vrij snel weer vlot. Ook de les met Hege gaat vlot – Schumann is nu klaar voor een hoger niveau, waar elke noot resonantie draagt, het verschil tussen een fortepiano, sforzando of accent hoorbaar zijn, en positiewisselingen zonder pardon juist zijn. Tegen het examen volgende week zal het niet klaar zijn op die manier, maar het is wel de moeite om er zo aan te leren werken: dit is de gelegenheid om te zien hoe Hege’s focus op techniek in een muzikale context werkt. Ten tijde van Beethoven hebben we het nooit zo gedaan, maar toen begreep ik nog maar halvelings wat ze eigenlijk allemaal bedoelde. Maar nu is het al veel duidelijker, en hoewel ik nog veel te leren heb, lukt het sporadisch al wel eens om een noot te produceren die heel eenvoudig is zoals ik het wil, niet ongeveer, niet bijna, maar er gewoon helemaal 100% op – waar ik dan wel even van verschiet!

Ma 25 mei

Hoewel ik vrij laat thuis was, word ik vanzelf veel te vroeg wakker, en opnieuw inslapen zit er niet meer in. Dus sta ik maar op, en ga naar school. Het moet van voor mijn concert geleden zijn dat ik nog voor acht uur ’s ochtends op school ben verschenen. Maar vandaag gaan mijn laatste tien dagen hier in, en misschien is het wel een goed idee om ook qua oefenen nog eens alles op alles te zetten in de eindspurt! In ieder geval is het fijn om nog eens te doen – met Mahler heb ik ook veel gerepeteerd, maar het is nog iets heel anders om een hele dag zelf te zitten studeren. Omdat het volgende week examen is, hebben we vandaag opnieuw groepsles als voorbereiding. Schumann nog eens spelen dus, al was het maar om te kijken wat ervan overblijft… Gelukkig is dat behoorlijk veel, het lukt zelfs nog bijna van buiten. En ik ben blij dat ik het zo lang heb laten liggen, pas vorige vrijdag heb ik de partituur weer uitgehaald. Het is nu eindelijk zo natuurlijk geworden om te spelen dat ik er nu op een andere manier aan kan werken, meer in detail en meer op klank en muzikaliteit. Het gevoel van me erdoor te spartelen is helemaal weg!

Zo 24 mei

Gisteravond zijn we na Mahler iets gaan drinken met de groep, en eigenlijk had ik er maar weinig zin in. Maar het voelt alsof het moet van de groep. Ik wil heel graag mee leuke dingen doen, zeker omdat het voor een paar mensen al het laatste weekend is. Maar ik ben vrij moe van het concert, en ik ben sowieso niet helemaal mee met de manier waarop de meeste feestjes hier gevierd worden – in de eerste plaats om het vele drinken. Maar de laatste weken is er nog iets anders wat me een beetje stoort, of liever, wat ervoor zorgt dat ik minder zin heb om mee te doen: laat ik het het Pony World syndroom noemen (die naam is zelf bedacht door de bewoners van de zesde verdieping). Ik heb het over het gevoel dat we hier de beste maatjes zijn, en dat het einde van de wereld nabij is als we volgende week moeten afscheid nemen. Wel, laat ik eerlijk zijn, ik deel dat gevoel niet. Versta me niet verkeerd, het zijn fijne mensen, maar niet mijn allerbeste vrienden, en ik heb om verschillende redenen ook zin om terug naar huis te gaan. Ik heb dit jaar hard gewerkt, en achteraf gezien misschien te weinig inspanningen geleverd op sociaal vlak. Daardoor voel ik me nu niet helemaal op mijn gemak bij al het geknuffel, maar ik heb ook geen zin om nu opeens wel veel moeite te gaan doen om er toch in mee te gaan of te doen alsof ik het allemaal wel leuk vind…
Maar genoeg gezaagd, er zijn nog genoeg leuke dingen om over te vertellen! Bijvoorbeeld: ’s avonds op bezoek bij Hege thuis. Het is heel fijn om nog eens in de Torso te zijn! Dat nu al zeker voor de laatste keer… We kijken samen naar de DVD van mijn concert (met de nodige pauzemomentjes waarin ze commentaar geeft, natuurlijk), en maken daarna lekker samen eten klaar: er staat zalm in de oven op het menu, met puree en groene asperges met pijnboompitjes, hmm! Van zodra de we in de keuken staan, schenkt ze me een glas wijn in en vraagt om vanaf nu dan maar te doen alsof ze geen leerkracht is, en geen blad voor de mond te nemen. Wat ik dan ook maar doe, zelfs zonder erbij na te denken, ik heb haar immers niets te vertellen wat ze niet zou willen horen. Ze praat over haar reis naar Vietnam, over haar kinderen, over haar leven met cello spelen, over wat mij nog allemaal te wachten staat (een beetje leerkracht blijft ze toch lekker wel). Ik vertel over hoe ik het dit jaar gevonden heb en over mijn leven in België, en maak van de gelegenheid gebruik om toch ook een half woordje over Rebecka te zeggen – ik ben er namelijk van overtuigd dat Hege gewoon niet weet dat zij het zo moeilijk heeft, want ze doet haar mond niet open, durft zelfs amper vragen te stellen als ze iets niet begrijpt. En ik heb begrepen dat Hege het toch ook erg vreemd en spijtig vind dat veel van haar leerlingen vertrokken zijn vooraleer ze eigenlijk al iets hadden geleerd van haar – dus waarom zou ik niet proberen om dat nu eens te voorkomen?

Za 23 mei

Tromgeroffel… Mahler! Na drie dagen tutti repetitie en een generale repetitie gisteravond laat is het vandaag tijd voor het concert! Maar zo indrukwekkend als de eerste repetitie wordt het spijtig genoeg niet meer. Het is natuurlijk een fijn stuk om te spelen, en de professionele omkadering staat me zeker aan. Maar de muzikale beleving tijdens het spelen is eerder een tegenvaller. Ik voel alvast heel goed dat dit stuk na geen week repeteren totaal niet in me zit, er gebeuren constant dingen om me heen die ik voor het eerst lijk te horen – niet omdat dat echt zo is, maar ik ken gewoon niet heel het stuk van binnen en van buiten. In een niet-professioneel orkest is het veelal zo dat de eerste repetitie een totale ramp is, en dat iedereen zo met zijn partij worstelt dat het lijkt alsof het nooit zal lukken. Maar elke repetitie passen de puzzelstukjes beter in elkaar, en geleidelijk aan komt de muziek naar voren. En op het concert wordt dat vaak net nog eens een heel klein beetje overtroffen, waardoor het werkelijk voelt als de kroon op het werk, iets waar iedereen samen trots op is. Maar dat gevoel van ‘dit hebben we samen tot stand gebracht’ is er vandaag veel minder: iedereen heeft namelijk gewoon zijn job gedaan, en het is maar normaal dat dat goed is… Misschien ben ik nu wat te pessimistisch, ze schudden allemaal wel heel blij handjes achteraf, en de goeie solo’s worden ook wel geprezen. En iedereen heeft wel alles gegeven om zo mooi mogelijk te spelen. Ik moet gewoon stilaan wat orkestervaring opdoen, zodat het niet allemaal zo nieuw en spannend is. Dan komt er vanzelf wel wat aandacht vrij voor de muziek!

Vrij 22 mei

Vandaag zal ik nog maar eens zelf beginnen studeren – tijdens Mahler heb ik er niet genoeg energie voor gehad, hoewel juist in orkestrepetities het grootste risico schuilt om slordige techniek te ontwikkelen. Ik voel meteen dat het concentreren op de details van elke beweging een pak moeilijker is dan een maand geleden, en ook mijn armen doen vrij snel weer pijn. Je hebt in zo’n repetitie immers ook helemaal geen tijd om te letten of je wel goed zit, en of je geen nodeloze spanningen hebt in je lichaam. (Op het einde van de dag voel je meestal wel dat die er inderdaad zijn, maar je krijgt geen tijd om er iets aan te doen.) Ik vraag me heel stilletjes af hoe dit voor mijn lichaam zal evolueren: heeft Hege me genoeg basis geleerd om ooit helemaal pijnvrij te spelen, zelfs in een orkest? Of zal ik ooit een afweging moeten maken, hoe graag ik in een orkest wil spelen, en hoeveel ik daarvoor wil opofferen? Hege’s belangrijkste les is in ieder geval om steeds maar te blijven studeren, of ik nu lesgeef of ergens een vaste plaats heb in een ensemble, en vooral in de laboratoriumstijl die ik nu hanteer – mezelf nooit laten geloven dat ik nu wel goed genoeg speel, dat ik niets meer hoef bij te leren... want ook in cello spelen is stilstaan eigenlijk achteruitgaan.

Do 21 mei

Na zo’n drie zware dagen kan ik vandaag gelukkig uitslapen en genieten van een dagje vrij:
1. Ontbijt-op-bed met tikkeneike en toast, compleet dankzij de aardbei die Rickard me aanbiedt
2. Wat luieren aan de computer en achterstallig huishoudwerk doen
3. Een toertje lopen in de zon
4. Naar een concert van het jongerenorkest van de stad gaan luisteren, waar Liina en Lennu in meespelen
5. Uitgebreid koken – lasagna, want mijn spinazie moet dringend op
6. Eens naar huis bellen
7. Blog bijschrijven
8. Slapen, nog maar eens zonder wekker!

Woe 20 mei

Dit is zo’n typische dag die zelfs voor hij begonnen is al dreigt mis te lopen: acht uur repetities, met twee keer maximaal een half uur pauze tussendoor… Maar het valt allemaal nog goed mee! De eerste repetitie is kamermuziek, een stuk voor het compositie-examen van Ansgar, die in het laatste jaar zit. Ik word er geweldig ongemakkelijk door, omdat er heel veel praktische dingen nog niet in orde zijn, en ook omdat ik, ondanks wat oefenwerk, echt geen beterschap hoor. Maar de andere cellist komt niet opdagen, en daardoor heeft Ansgar alle tijd van de wereld om zich alleen met mijn partij en mijn bezorgdheid bezig te houden – volgens hem is het heel normaal met een stuk als dit, dat het veel erger lijkt dan het eigenlijk is, hijzelf is alleszins heel opgetogen.
Daarna is het tijd voor partiële repetitie van Mahler, met alleen de celli. Ook hiervoor ben ik wat nerveus, omdat er nog zoveel passages zijn die ik niet foutloos kan spelen. Maar ik heb me alweer zorgen gemaakt voor niets: de nuttigste passages om partieel te repeteren, gaan natuurlijk over soorten van accenten en vibrato, op momenten dat de cellopartij duidelijk hoorbaar is. En die moeilijkste trekken horen daar dus helemaal niet bij! Het is heel gezellig om de andere cellisten zo eens wat beter te leren kennen. Er is Nils, de aanvoerder, die heel grappig praat en zingt, en Lyssa, die naast hem zit, een zwarte vrouw die afkomstig is van Montréal, beide in de veertig. Het moet gezegd dat Lyssa’s aanwezigheid me bijzonder opvalt, heel eenvoudig omdat je in de wereld van de klassieke muziek nu eenmaal niet zoveel Afrikanen tegenkomt – ik heb er zelfs nog nooit eerder een gezien (!). De andere celli zijn allemaal jonger; Johan, die bij ons op school ook lesgeeft, heeft rond kerstmis een eerste kindje gekregen, en Mathias, die naast mij zit, is pas vorig jaar afgestudeerd. John en Christian zitten daar wat tussenin, en de anderen zijn medestudentjes: Lisa en Johanna zitten allebei in de klas van Mats en ken ik van de groepslessen wel een beetje – hoewel we achteraf gezien nooit echt veel contact hebben gehad, maar goed.
De sfeer op de partiële geeft een goed gevoel om daarna aan de tutti repetitie te beginnen, we hebben iets te vertellen (die bassen-solo in het vierde deel!). En Mathias fluistert me op het einde van de dag in dat ik het goed doe – dat is fijn om te horen, want hij hoeft helemaal niets van die aard te zeggen!

Di 19 mei

We zijn nog maar aan de tweede dag repetitie, en het begint al wat door te wegen. Orkest spelen is niet gemakkelijk, laten we dat duidelijk stellen. Vooral qua concentratie vergt het een bijzondere inspanning. In de eerste plaats de partijen zelf: het wisselt constant tussen spelen, sporadisch zelfs quasi onspeelbaar, zo moeilijk, en rusten tellen, hier en daar minutenlang geen enkele noot. Daarbij zit je in een donkere concertzaal, natuurlijk zonder ramen, en is er wel de hele tijd wel lawaai om je heen – mooie muziek natuurlijk, maar het blijft wel aan de luide kant.
Bovendien zit een repetitie vol met ‘verveelpauzes’: terwijl de dirigent bijvoorbeeld met de blazers iets uitstemt, moeten wij maar wat om ons heen kijken, eens piepen hoe laat het is, mopjes gebaren naar collega’s,… toch moet je ook bij de les blijven, want opeens zegt de dirigent dan iets wat wel belangrijk is voor ons, en dat moet je natuurlijk gehoord hebben. Of draait de aanvoerder zich om, en fluistert iets over boogstreken die aangepast moeten worden.
Dat ik vrij ver achteraan zit helpt ook niet: het is zoveel gemakkelijker om de dirigent goed te zien en te volgen als je dichter bij hem zit. In het USO zat ik helemaal vooraan, en dan adem je als het ware mee met de chef, je merkt zelfs de kleinste details in zijn bewegingen. Maar achteraan kost dat weer wat extra energie, en moet je actief van je muziek opkijken om mee te zijn.
Wat ik echter het allermoeilijkste vind, is dat je tijdens dat alles heel de tijd netjes op je stoel moet blijven zitten. Eens rechtstaan of opzichtig stretchen stoort de repetitie, en is dus ‘not done’, maar je voelt je wel met de minuut stijver worden. En terwijl ik kleine rekoefeningetjes doe van op mijn stoel, groeit mijn verbazing over het feit dat alle andere orkestleden tijdens de pauze gewoon opnieuw gaan wegzakken op een stoel in de cafetaria… Hoe hou je zoiets veertig jaar vol?

Ma 18 mei

De vlucht gisteravond is nogal tegengevallen – het was een heel klein vliegtuig, en vrij veel turbulentie… slechte combinatie, toch voor iemand die zo snel reisziek wordt als ik. Maar na een nachtje goed doorslapen voel ik me weer fit genoeg voor zes uur orkestrepetitie… Het is de eerste repetitie met het hele orkest, en dat is nogal wat: vier fluiten, vier hobo’s, vijf klarinetten, vijf fagotten, maar liefst negen hoorns, zes trompetten, vier trombones, tuba, twee harpen, celesta, slagwerk, en ongeveer alle strijkers die ze hebben kunnen bemachtigen voor deze productie! Vanaf nu zitten we dan ook in de theaterzaal, waar alles in gereedheid gebracht is. (Een professioneel orkest wil ook zeggen dat de omkadering professioneel is – deze keer dus geen slepen met stoelen of pupiters, zelfs de partituren worden voor ons klaargezet.) Het is een typisch oud theater, met fluwelen stoeltjes en een groot podium vol kruisjes in tape. De gemiddelde Belgische schouwburg is wel een pak chiquer, Zweden zijn nu eenmaal wat minder theatraal aangelegd. Maar dat het wel over een oud theater gaat, mogen we vanaf de eerste minuut aan den lijve ondervinden: er blijkt aan de zijkant van het podium een gat in de plankenvloer te zijn, en tijdens zijn allereerste entree valt de dirigent precies met zijn ene voet door dat gat… De schade is nogal beperkt, en we kunnen vrijwel meteen beginnen repeteren, maar iedereen in het orkest is meteen erg op zijn hoede: stel dat zoiets je overkomt als je met je instrument rondloopt!

Za 16 mei - Zo 17 mei

België! Jeroen terugzien! Me dunkt dat we stilaan zonder voorbehoud kunnen stellen dat we deze relatietest goed doorgekomen zijn – nog amper drie weken te gaan!
Jeroen is intussen al ‘voor echt’ teruggekeerd naar België en houdt zich fulltime bezig met solliciteren… maar dit weekend eventjes niet. Zaterdag mogen we naar een trouw, en zondag is er een communiefeest. En Jeroen verjaart zondag – we hebben geen tijd om extra te vieren, maar hij moet het dan toch niet zonder champagne stellen…

Vrij 15 mei

Gisteravond is Fleur hier blijven logeren, we waren samen iets gaan eten en opeens was het zo laat dat ze niet meer thuis in Lund zou geraken. Maar dat is geen probleem, mijn kamer is groot genoeg en er ligt een matje in de kast. Ze moet vroeg op om op tijd in de les te geraken, en dat komt goed uit want ik heb ook nog een heleboel te doen. Na de repetitie vanmiddag neem ik de trein naar Kopenhagen voor een heel kort reisje naar huis!

Do 14 mei

Vandaag beginnen de repetities voor Mahler, een samenwerkingsproject tussen onze school en het operaorkest van de stad. Spannend, niet alleen omdat het Mahler is en dus sowieso uitdagend op alle vlakken, maar het is voor mij de eerste keer dat ik meespeel in een professioneel orkest. Stage doen dus eigenlijk, iets waar we in België nauwelijks de kans toe krijgen.
Praktisch gezien is er niet zoveel verschil; ik heb wel al vaak in een orkest gezeten, en het systeem van luisteren naar de dirigent, lange repetities en boogstreken in het oog houden, dat is natuurlijk overal zo. Maar er is wel degelijk een verschil in aanpak, in efficiëntie. Iedereen heeft op voorhand zijn partij zo ingestudeerd, dat er direct kan gewerkt worden op wat de chef muzikaal verlangt – zelfs tijdens een eerste lezing. Ook de muzikale precisie is er al meteen: nauwkeurig spelen wat er staat, met de juiste dynamische verschillen, en de exacte lengte van iedere noot. (Daarom is het dus zo nodig om je partij op voorhand goed te kennen; als je prima vista speelt, heb je geen tijd om daar aandacht aan te besteden. Maar in een schoolorkest zijn ze daar zelden streng op.) Het lijkt misschien vreemd dat ik dat allemaal niet vanzelfsprekend vind, maar het is de eerste keer dat ik het zo meemaak! Gelukkig voor ons, de studenten, is de chef heel vriendelijk als het dan toch eens misloopt – want jawel, hij weet aan wie het ligt.

Woe 13 mei

Gisteren hadden we een eerste examen van kamermuziek met ons kwartet van Beethoven, en dat is heel goed gegaan. De juryleden wilden zelfs helemaal geen kritiek geven – ‘We zouden wensen dat alle groepen op school hetzelfde niveau halen’. Maar vandaag is het dus anders, voor Shostakovich krijgen we wel veel commentaar. Op zich vind ik dat prima, en ik verwachtte ook niet dat het heel goed zou worden. Alleen vind ik het spijtig dat ik op voorhand wist dat het niets ging worden, dat we als groep gewoon geen goede kamermuziek zouden kunnen brengen.
Hoe hard ik ook gewerkt heb dit jaar, ik kan nog steeds slecht spelen – misschien zijn er steeds minder mensen die het horen, maar het is wel zo. Soms ligt het aan mij, soms ook aan anderen, maar het is gewoon niet te vermijden. Slechte optredens blijven part of the deal, en het is enkel een kwestie van hoe je ermee omgaat… Daartoe vind ik vandaag alvast een beetje inspiratie in dit gedicht, dat we vroeger tijdens Grieks eens gelezen hebben, en nu bij toeval (in de vorm van een oude Knack) weer op mijn schoot terechtkomt.

Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka
wens dat de weg dan lang mag zijn,
vol avonturen, vol ervaringen.
De Cyclopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon behoef je niet te vrezen,
hen zul je niet ontmoeten op je weg
wanneer je denken hoog blijft, en verfijnd
de emotie die je hart en lijf beroert.
De Cyclopen en de Laistrygonen,
de woedende Poseidon zul je niet treffen
wanneer je ze niet in eigen geest meedraagt,
wanneer je geest hun niet gestalte voor je geeft.

K.P. Kavafis

Di 12 mei

Hege is terug uit Vietnam, en vandaag heb ik dus opnieuw gewoon les. Het is heerlijk om haar terug te zien, maar ze brengt me meteen ook weer met mijn beide voeten in de realiteit: het concert was goed, ok, maar het is nu toch evident om gewoon verder te oefenen? Er zijn immers nog zoveel dingen die ik nog niet kan. En of ik nu nog een maand of vijf jaar hier blijf, de tijd loopt gewoon verder, dus elke dag zonder oefenen is een verloren dag… De meeste dingen die ik dit jaar voor het eerst gehoord heb, kan ik inderdaad helemaal nog niet, en ook al doe ik volgend jaar eindexamen, het is wel de bedoeling dat ik op deze manier nog heel mijn leven blijf verder doen. Ook Hege vindt nog dingen die ze aan haar spel kan verbeteren, en zij gaat bijna op pensioen!
Ik weet dat ze gelijk heeft, maar op momenten zoals dit, wanneer ze merkelijk veel meer energie en enthousiasme kan opbrengen dan ik, heeft het bijna een averechts effect: ze formuleert vrij droog hoeveel werk ik nog voor de boeg heb, en ik ben er niet helemaal zeker van of ik daar wel tegen opgewassen ben…

Ma 11 mei

Gisteravond heb ik, naar aanleiding van deze schrijfsels, een mailtje gekregen van Alex, steunend erelid van de vereniging die mijn leven heet. En dat doet wonderen! Met Hege op reis en weinig duidelijke verplichtingen voor de rest mis ik de goesting om actief te zijn, om het beste van mezelf te geven – intrinsieke motivatie dus. Maar met extrinsieke motivatie ben ik wel aan te porren: zoals met een feestje achteraf, in het geval van Simons examen. En ook dit mailtje helpt al, los van de inhoud, op die manier: zonder specifieke aanleiding krijg ik gelukwensen voor hoe ik het er totnogtoe heb afgebracht, en goede raad over hoe het verder kan. Of liever: iemand anders vindt het zo belangrijk dat ik opnieuw zin krijg in hard werken, dat hij de moeite neemt om me daar persoonlijk aan te herinneren. Zo krijg ik meteen het gevoel dat het er toch wel degelijk iets toe doet. En energie om in gang te schieten!

Zo 10 mei

Terug in actie dus, dat is voor vandaag het plan. En inderdaad, het is maar een kwestie van beslissen – al snel heb ik weer een uur of vier gestudeerd. Zo moeilijk is het dus toch niet?
Het enige wat nu nog ontbreekt is een beetje perspectief: kan ik het voor mezelf duidelijker maken waarvoor ik nu studeer? Schumann laat ik even liggen, om Tchaikovsky te beginnen lezen. Maar daarbij zit ik op zoveel plaatsen vast, dat ik liever wacht tot ik weer les van Hege heb (dinsdag!). Mahler instuderen lukt ook maar zo-zo, de moeilijke trekken heb ik al bekeken, en nu is het afwachten tot de eerste repetitie vrijdag. En Beethoven en Shostakovich zitten er intussen zo in, dat ik er individueel niet veel meer aan kan verbeteren. Dan blijft er natuurlijk de techniekroutine over: toonladders, drieklanken, dubbelgrepen,… maar ook dat gaat niet echt vlot, omdat ik niet het gevoel heb dat het verbetert. En zo scheelt er aan alles wel wat.
Maar ik heb toch maar geoefend. En we zijn toch weer een dag verder.

Za 9 mei

Na het feestje van gisteren slaap ik eerst uit, en meteen is de toon voor de dag gezet: luiheid. Echt nietsdoen is het natuurlijk niet, ik oefen een beetje, en ga zelfs wat lopen, maar ik blijf me er wel leeg en lastig bij voelen. Het enige waar ik de hele tijd aan denk, is dat het morgen weer wat beter zal zijn: een dag minder om af te tellen, een dag dichter bij alle activiteiten die eraan komen: examen van kamermuziek, repetitie voor Mahler, Jeroen terugzien. Maar laten we wel wezen: aftellen helpt misschien op de achtergrond van mijn gedachten, maar het is absoluut geen activiteit op zich. Waarom kan ik me niet gewoon neerleggen bij de tijd die er is, en die gewoon vullen met dingen die wel leuk zijn – en die ik vanaf juni zal moeten missen? Bovendien heb ik in april bewezen dat ik op een maand nog heel veel werk kan verzetten, dus waarom zou ik de rek nu laten schieten, alsof het toch geen zin meer heeft?

Vrij 8 mei

Vandaag is het al kamermuziek wat de klok slaat. In de voormiddag hebben we les met het Shostakovich trio, en ’s avonds moeten we de finale van Beethoven spelen voor Simons examenconcert. Het verschil tussen de twee groepen zou niet groter kunnen zijn, en zo ondervind ik nog maar eens aan den lijve hoe gevoelig het concept kamermuziek eigenlijk wel is.
Groep een bestaat uit Fabio, mijn huisgenootje, en Emilia, en Poolse violiste. Emilia speelt goed, maar is eerder het solistische type – ze speelt eigenlijk het liefst alleen, en hoort liever geen kritiek van iemand anders dan haar leerkracht. Fabio vindt het wel nog leuk, alleen heeft hij het nog nooit gedaan – vraag me niet hoe, maar het is dus blijkbaar mogelijk om als pianist te overleven zonder kamermuziek. Bovendien componeert hij tegenwoordig meer, en is hij daardoor de oefenroutine (met daarbij horende concentratie) wat kwijt. En dan moet je dus repeteren: ze vinden allebei (om verschillende redenen weliswaar) een uur al ruimschoots voldoende als repetitie, en beginnen met hun ogen te draaien of hun eigen partij te studeren als ik even met de andere iets apart neem. En zelfs tijdens de les vandaag is het zo: ze maken er maar minimaal tijd voor vrij, en als Marcus, onze leraar, even iets zegt wat niet direct voor hen bestemd is, beginnen ze meteen te dromen – waardoor het dus superlang duurt eer we iets goed samen krijgen, aangezien ze enkel op hun eigen partij letten…
Daartegenover staat groep twee, die ’s avonds op de agenda staat. Dat is ons kwartet, waarmee we heel het jaar door hebben gerepeteerd, zelfs twee per week als het lukte. Bovendien hebben we een vrij vergelijkbaar niveau, en kunnen we ongestoord ons gedacht zeggen tegen elkaar. We gaan ook buiten de repetities om al eens iets drinken samen. En het belangrijkste van allemaal: we vinden kamermuziek het leukste wat er is…
Dat wordt beloond. Net als op mijn concert, krijgen we vanavond voor ons optreden een warm applaus en enkel positieve reacties achteraf. Het is zelfs een beetje grappig hoe lyrisch iedereen erover doet, zeker omdat we nu enkel de finale hebben gespeeld, goed voor zo’n tien minuten muziek. Maar we hebben er wel veel tijd in gestoken, en voor het grootste deel van ons werk (elke dag opnieuw zelf oefenen namelijk) krijgen we maar zelden waardering. Dus genieten we op avonden zoals deze maar extra hard van de receptie en de prachtige bloemen die Simon ons achteraf aanbiedt.

Do 7 mei

Sinds een paar dagen ben ik naar de DVD van het concert aan het kijken, in korte stukjes, om goed te kunnen opletten. Het is wel wat onwennig om mezelf bezig te zien, maar los daarvan valt het heel erg mee. Met het speelniveau kan ik zeker tevreden zijn, ik heb gespeeld zoals ik het kon (en dus niet veel verloren door zenuwen, een primeur!). Wat wel heel erg opvalt zijn de parasietbewegingen, waar Hege het al vaak over heeft gehad. Ik verlies zoveel energie aan dingen die niets met de muziek te maken hebben… daar heb ik nog veel aan te leren! Hege heeft al zo vaak gezegd dat ik mezelf eens op video moest opnemen om het beter te kunnen zien – ik moet haar alweer gelijk geven!
Ik blijf het opmerkelijk vinden hoeveel ze me dit jaar al heeft geholpen. Het is echt een toevalstreffer geweest: ze heeft dezelfde problemen gehad, en weet precies hoe die moeten worden opgelost. Het had evengoed anders kunnen zijn. Tegen Rebecka zegt ze net dezelfde dingen, en bij haar loopt het helemaal niet zo goed. We gaan samen eten in een Italiaans restaurantje, waarvan de eigenaars vrienden van Fabio zijn, en daar vertelt Rebecka dat ze plannen maakt om volgend jaar naar Mats, de andere docent, over te schakelen. Het rare is dat ik me heel goed kan voorstellen wat haar stoort in de lessen: ze vindt Hege te recht door zee, te grof soms (ze kan bijvoorbeeld heel hard beginnen lachen als iets niet lukt), en te overtuigd van haar eigen gelijk. Maar het zijn juist diezelfde dingen die ik interessant en motiverend vind: ze is misschien wel nogal hard, maar ook altijd opnieuw, en onuitputtelijk bereid om te helpen om het beter te maken. En ze heeft me nog nooit iets laten doen wat niét werkte – hoogstens iets wat pas na verloop van tijd werkte, omdat ik het tevoren niet goed begreep. Ondanks dat alles moet ik nu Rebecka toch steunen: als ze geen motivatie en inspiratie vindt in Hege’s lessen, kan ze maar beter zo snel mogelijk veranderen. Ik ben zelf toch ook veranderd na het eerste jaar, en daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad...

Woe 6 mei

De wolken die zich gisteren verzameld hebben, zorgen vandaag voor regen en onweer, zowel in de lucht als in mijn hoofd. Ik heb, ondanks het moe zijn, heel slecht geslapen, weer nachtmerries gehad. Gelukkig ben ik minder dan gisteren op mijn eigen hoofd aangewezen: we hebben repetitie voor Shostakovich, en Rebecka heeft gevraagd om haar wat te helpen met analyse. Daarna is het klasconcert van de trompetklas, en ga ik samen met Joris en Liina boven eten. Het is leuk om even nergens aan te denken, want ik weet goed genoeg dat ik mijn slechte bui deels zelf in stand hou – daarom niet met opzet, maar ik pieker, en erger me aan vanalles en nog wat. En van zodra ik met andere mensen praat gaat het gewoon beter. Ik doe mijn best om wat vrolijker te zijn, en na een poosje ben ik dat ook echt… een self-fulfilling prophecy dus!

Di 5 mei

Een stil dagje. Hoewel, stil, helemaal niet eigenlijk – het oefenen lukt al veel beter. Ik ben begonnen met wat nieuwe stukken, en met mijn partij voor de zesde symfonie van Mahler, die we binnen drie weken met het schoolorkest zullen opvoeren. Maar in mijn hoofd is het toch vrij stil: ik ben moe en vind mijn draai niet. En hoewel ik me beter voel door het studeren (tenminste, beter dan zitten nietsdoen op mijn kamer), loop ik tijdens de pauzes wat verloren in de gang. Als ik niet blaak van energie en zelfvertrouwen, lijken er opeens veel minder mensen te zijn met wie ik toch een babbeltje wil aanknopen. Gelukkig is Joris sinds gisteren terug uit België – hij heeft zoveel te vertellen, het valt zelfs amper op dat ik er niet echt bij ben vandaag…

Ma 4 mei

Zoals gezegd is het weer tijd om cello te spelen. Maar zo opnieuw beginnen, het is toch niet gemakkelijk. Zou ik toch maar thuis blijven oefenen? Op school kan ik me wel beter concentreren. Dus doe die moeite maar – het is ook goed om even tot daar te wandelen. Maar als ik nu vertrek, zijn er geen klassen vrij. Binnen een halfuurtje dus… en zo wordt het opeens véél later…
Maar uiteindelijk geraak ik wel op school. Echt studeren kan ik het nog niet noemen, daarvoor is mijn conditie te ver weg: zelfs een uurtje achter elkaar spelen is eigenlijk al te veel. Verbazend, als ik bedenk hoe goed ik vorige week in vorm was – hopelijk komt het net even snel terug!

Zo 3 mei

Als ik wakker word, voel ik me wel 80 jaar oud – het fietsen van gisteren, na een zware training vrijdag, zit nog in mijn benen, en ook de repetitie, na zoveel dagen rust, laat zijn sporen na. Ik kom er niet toe om mijn kamer te verlaten, en blijf binnen maar wat aanmodderen: blog aanvullen, oude Humo lezen, beetje online-tv kijken,… Pas als het buiten bewolkt wordt, krijg ik zowaar zin om buiten te gaan – als het nu begint te regenen, duurt het misschien wel een paar dagen lang? Bovendien voel ik dat mijn hoofd genoeg heeft van de leegte. Morgen weer tijd om cello te spelen!

Za 2 mei

Vandaag mag mijn cello weer eens uit de kist – we hebben repetitie met het kwartet. Het voelt raar, maar ik ben heel blij dat ik toch zolang vakantie heb genomen. Mijn armen stribbelen vrij snel terug tegen, maar ik kan volgende week heel rustig mijn conditie weer opbouwen: Hege komt pas over een week terug, en tegen dan moet ik me alleen voorbereiden op het examen van kamermuziek…
In de namiddag maak ik met Fabio een tochtje naar Klagshamn met de fiets. Hij heeft gevraagd om eens te kunnen praten – hij en Mihaela zijn sinds vorige week uit elkaar, en dat is best wel moeilijk. Ze wonen hier nog steeds met z’n tweetjes in 1 kamer, en waren ook al vier jaren samen. Maar ik ken hen allebei niet heel goed, en begrijp ook niet zo goed wat er misgelopen is… Ach ja, als hij het gewoon eens wil kunnen vertellen, mij goed – wie ben ik om een namiddagje in de zon te weigeren?

Vrij 1 mei

Na Walpurgisnacht wil ik graag wat uitslapen, het is vrij laat geworden. Maar hoe moe ik ook ben, en hoe graag ik ook wil genieten van de vakantie, er komt ’s ochtends al vroeg licht en warmte in mijn kamer, waardoor ik vanzelf wakker wordt. Dan maar alles traag: naar school wandelen als je ook met de fiets kan, en een lange training op de piste – dat is ook vakantie nemen; en ik begin nog lekker even niet terug met spelen!

Do 30 april

Vanmiddag vertrekken Lut en Stef weer naar huis, maar voor een kort bezoekje aan Folkets Park is er nog tijd genoeg. Dat is een park even buiten het centrum, met openluchtpodium, een kinderboerderij, een draaimolen, en een minigolf. In een partijtje minigolf hebben we wel zin, maar die blijkt gesloten als we aankomen. Wat wel open is, is het terrarium, waar je naar allerlei slangen, kikkers en hagedissen kan gaan kijken. Terwijl Stef en ik samen binnengaan, blijft Lut buiten een boekje lezen – ze heeft het niet zo begrepen op reptielen. En gelijk heeft ze: er zijn weliswaar ook kangoeroes, aapjes en papegaaien te zien, maar je moet sowieso ook langs de akelige beesten, en bij veel kooien kan je ook foto’s bekijken van de gevolgen van een beet: handen en voeten met vieze zweren en donkere verkleuringen… Alsof we nog zin zouden hebben om onze hand in zo’n kooi te steken! We eten nog een slaatje, en daarna is het tijd om afscheid te nemen. Opeens is de bus daar, en moet het allemaal zo snel gaan. Maar ik ben er precies stilaan al wat aan gewend, om steeds opnieuw afscheid te moeten nemen. En vanaf nu duurt het eigenlijk ook helemaal niet meer lang… Bovendien hoef ik nog niet meteen terug hard te beginnen werken. Het is vandaag een grote feestdag in Zweden: Walpurgisnacht. Er is, in tegenstelling tot wat ik daarover in de strips van Jommeke heb geleerd, niets satanistisch aan, het is gewoon een groot vreugdevuur op de laatste avond van april, zogezegd omdat de lente nu echt begint. Het wordt in Malmö gevierd op een grote open plek in Pildammsparken. Het vuur wordt aangestoken als het donker is, en in de aanloop daarvan zijn er optredens, en komt iedereen klaarzitten op het grasveld – een beetje zoals bij een zomerfestival: groepjes jongeren op een dekentje verzameld, met pintjes in hun hand en een bbq-picknick. Samen met het ontsteken van het vuur is er een spectaculaire lichtshow, maar het belangrijkste van vanavond is wel vooral het samen zitten – het vuur wordt vrij snel weer gedoofd: zelfs op feestjes blijven Zweden erg behoedzaam…

Woe 29 april

Vandaag trekken we zoals gezegd een eindje buiten de stad, en we beginnen met een wandeling door Lund. De historische gebouwen zijn hier stukken beter bewaard dan in Malmö, het is een heel ander straatbeeld. Lund is een heel klein stadje, maar dat is ook wel eens fijn: in Malmö is alles erg verspreid, en om een en ander gezien te hebben, moet je vaak erg lang stappen – de meeste mensen nemen daarom de fiets. Lund daarentegen is perfect te voet te doen; van het station kom je meteen in het stadscentrum, waar alles voorhanden is: de Domkyrka, het marktplein, en de traditionele huisjes, maar ook winkels en restaurants,…
Na de middag namen we de bus naar Dalby, waar een natuurreservaat is. Het duurt even om het te vinden, zelfs aan het loket waar we een buskaartje kopen begrijpen ze niet meteen waar we heen willen. Maar uiteindelijk komen we er! Het is een van de enige echte bossen in de buurt van Malmö, het leeuwendeel aan natuur is namelijk eerder aan de kust te vinden, en het is heerlijk om hier rond te stappen.
Het is alleen niet echt uniek Zweeds, je ziet heel veel planten die in België ook te vinden zijn. Nu ja, aan de huizen en de mensen in de stad is ook niet zoveel Zweeds te zien…
Tegen de vooravond keren we terug naar Malmö, en nadat we wat opgefrist zijn, zoeken we een restaurantje op. Veel ervaring heb ik daar nog niet mee – dat laat mijn studiebeurs niet toe – dus ik kies er een op het uitzicht: een sfeervol binnenpleintje, gevormd door een complex van authentieke huisjes. Ze serveren er volgens de gids traditionele Zweedse keuken, maar dat valt wel een beetje tegen: er staat zelfs geen vis op het menu, terwijl dat normaal wel een van de grote troeven zou moeten zijn. Maar de wijn is lekker, en het is heel gezellig om zo buiten te zitten babbelen…

Di 28 april

’s Ochtends vroeg heb ik repetitie voor Shostakovich, inderdaad erg dom gepland van me. Al na een klein uurtje moet ik er de brui aan geven omdat mijn armen niet meer willen. Maar het is toch beter dan niets. Op school geef ik het opnamemateriaal van gisteren terug – de geluidsopname staat reeds op mijn computer, dat heb ik gisterennacht nog even geregeld, en van de videocamera zullen ze op school een DVD’tje schrijven. En vanaf dan is het vakantie!
Ter gelegenheid van het concert gisteren zijn Lut en Stef, de ouders van Jeroen, op bezoek in Malmö. En nu kan ik samen met hen van welverdiende rust genieten. We gaan met de bus naar zee, en wandelen langs het strand tot aan Västra Hamnen en de Turning Torso. En van daaruit door Kungsparken naar de stad – dat is volgens mij bij uitstek de mooiste route om Malmö te leren kennen. En zeker nu het zo prachtig lente is, inclusief bloemen en vooral: zon!
In de late namiddag nemen we de bus naar mijn kot, waar Lut vanavond zal koken: asperges op z’n Vlaams (ze heeft daarvoor speciaal asperges en peterselie vanuit België meegebracht)! Bij een aperitiefje maken we alvast plannen voor morgen – misschien kunnen we een mooie uitstap buiten de stad maken?
Ik heb Julia, Fabio en Mihaela uitgenodigd om mee te komen eten, en ze laten nogal op zich wachten, maar als we uiteindelijk beginnen is het allemaal snel vergeten; geef me na zo’n dag rondstappen in de zon ook nog eens een heerlijk avondmaal en het kan gewoon niet meer stuk!

Zo 27 april

De grote dag! Ik word uren voor mijn wekker wakker, en de spanning zit er meteen in. Hoe moet ik eerst deze hele lange dag nog vol krijgen? Ik lees wat, en wandel naar de winkel om eten te halen voor vanavond. Graankoekjes, Aquarius, een banaan: hetzelfde wat ik vroeger voor een loopwedstrijd at. Ik leg mijn kleren voor vanavond klaar, en ga naar school om opnamemateriaal en de sleutel van de kerk te halen. Rond de middag word ik terug slaperig. En terwijl ik vanochtend geen seconde langer kon blijven liggen, lukt dat nu na een bord soep met pasta wel. Eigenlijk verstoort het mijn planning – ik moet nog douchen, en wil mijn hele programma eens traag doorspelen – maar ik heb het gevoel dat ik een middagdutje goed kan gebruiken tegen straks. En na een halfuurtje voel ik me inderdaad stukken beter. Het traag spelen komt er niet meer van, maar hoeveel verschil maakt dat uiteindelijk?
De repetitie in de kerk vliegt voorbij, er zijn opeens zoveel praktische dingen – belichting, verplaatsen van de piano, pupiters zoeken, … Gelukkig neemt Simon de opnames alvast voor zijn rekening, en krijg ik toch wat tijd om me rustig achterin voor te bereiden. Hoewel, echt op mijn gemak is het niet, want het is koud in de kerk, en spelen achterin gaat niet, want je hoort alles in de zaal.
Maar dan is het zeven uur, en opeens is alles wel goed. Ik stap het podium op, en vanaf dan gaat alles vanzelf – of liever, het loopt zoals het loopt, ik stap in de muziek en kom er pas veel later weer uit. Bach lukt vrijwel zonder geheugenfouten, en dat geeft me veel zelfvertrouwen. Ik blijf de hele tijd op het podium met mijn gedachten, ook tijdens Beethoven. Pas tijdens Schumann loop ik tegen de grens van mijn concentratie aan en glipt mijn aandacht steeds vaker weg. Maar daar had ik me wel aan verwacht, en daardoor word ik er niet erg door uit mijn lood geslagen. Het zijn ook vooral domme fouten die ik maak, en niet net alle loopjes waar ik het hardst op heb geoefend. Dus ik kan heel tevreden de pauze in. Ik hou me ver van het publiek, maar als de rest van het kwartet zich komt omkleden krijg ik van hen alvast wel een geweldige knuffel.
Het duurt even om voor het tweede deel op gang te komen – ik moet mijn concentratie herwinnen, en de anderen zijn nog niet ingespeeld. Maar eigenlijk kan er niets misgaan: we kunnen dit stuk gewoon spelen, weten op elk moment wat er gebeurt. En we spelen hoe dan ook altijd met heel veel energie…
En dan is het afgelopen! Er zijn in de pauze een aantal mensen weggegaan (naar Zweedse normen was dit een erg lang concert), maar het applaus is heerlijk warm en lang. Ik ben supertevreden, en die roes blijft nog uren hangen – als we achteraf met z’n allen iets drinken op Lilla Torget heb ik ruim voldoende aan een glaasje rode wijn!

Zo 26 april

Ik loop al zolang ik me kan herinneren met een mediaspelertje in mijn hoofd, dat altijd wel een of ander muziekje laat klinken – een radio mis ik nooit. Maar deze week is het mediaspelertje aan het vastlopen bij Schumann en Bach: constant zit ik ermee in mijn hoofd, en ik krijg het niet stil. Ik wil eigenlijk liefst gewoon me goed concentreren, ofwel helemaal aan iets anders denken, maar het is eerder iets daartussenin, en dat maakt me eigenlijk zenuwachtig.
Gelukkig hebben we repetitie met het kwartet, het gaat goed, en dat geeft me vertrouwen. We zullen ons in elk geval amuseren! Vorige repetitie hebben we het hele stuk opgenomen, en daar luisteren we samen naar – bij Simon in het appartement, met een tasje koffie. Het klinkt eigenlijk behoorlijk goed, en dat in een kleine klas met de micro tussen ons vier in – in de kerk morgen komt er galm bij, en dat maakt altijd nog een groot verschil. Er is maar een ding wat ik echt raar vind om te horen: ik speel veel te luid. En vooral: zonder het te merken. Door wat ik dit jaar heb bijgeleerd is mijn klankproductie toegenomen, maar hoeveel precies, dat wist ik niet. Het komt er dus gewoon op neer dat ik veel stiller mag spelen dan ik denk, en zeker morgen in de kerk. Ik zal er me wat op moeten concentreren, maar het is vooral toch een geruststelling: hoe minder moeite ik moet doen, hoe liever, om het hele programma tot een goed einde te brengen!

Za 25 april

Hege vertrekt morgen op concertreis naar Vietnam. Ze zal er dus niet zijn maandag, en daarom is het vandaag generale repetitie met de pianist. Precies zoals ik geoefend heb, is Bach veel beter geworden – hoewel Hege nog steeds vind dat ik een onnodig risico neem door het van buiten te willen spelen – en Beethoven en Schumann misschien een klein beetje minder. Ik weet dat ik het allemaal wel echt kan spelen, maar het is zo moeilijk om met elk stuk even goed klaar te zijn op het juiste moment. Je kan toch nooit alles tegelijk oefenen?

Vrij 24 april

’s Ochtends vroeg heb ik, samen met Peter, een spoedvergadering bij Joakim. Blijkbaar zijn de klachten van de buren over ons appartement zo toegenomen de laatste tijd, dat ze vanaf nu constante controles zullen uitvoeren. En als er ook maar iets misloopt, verliezen we ogenblikkelijk ons contract. (Of liever: dan verliest de universiteit haar contract bij de huisbaas, en dan vliegen wij dus mee buiten). Omdat Joakim ons toch wil proberen te beschermen, heeft hij ons er nu bijgeroepen om erachter te komen wie de klachten zoal veroorzaakt. Dus vertellen we alles wat we weten – ze hebben het ver genoeg gedreven, waarom zouden we ze in bescherming moeten nemen?

Do 23 april

Om mijn spieren wat extra rust te geven heb ik vandaag een afspraak in een officiële massagepraktijk. En dat is toch nog van een andere orde als eens goed stretchen of een lange douche nemen! Ik heb gelukkig in de voormiddag al genoeg geoefend voor vandaag, zodat ik rustig terug wakker kan worden achteraf. Ik loop een tijdje rond in de stad, bestel in een café een bord spaghetti, en terwijl ik daarop wacht plak ik mijn partituren voor maandag aan elkaar: dat is een tijdrovend, irritant maar onontbeerlijk werkje: je moet de blaren zo achter elkaar plakken dat je er nooit meer dan drie tegelijk hoeft te zien (meer dan dat past niet op een pupiter), en dat je alleen hoeft om te slaan op momenten dat je daar kans toe hebt. Het is soms een ingewikkelde puzzel!
Na het eten wandel ik naar het concerthuis voor mijn laatste verwennerij: ze spelen Schumann. Het is misschien raar om er nu nog te gaan naar luisteren – ik kan toch alleen maar horen hoe het echt zou moeten klinken? Maar het is juist heel inspirerend, vooral met het orkest erbij. Ik heb al lang alleen naar de pianobegeleiding geluisterd, en daar vervlakt de hele begeleidingspartij: fagot, hoorn, altviool, alles klinkt daar hetzelfde. En toch zijn er bepaalde motieven die heel typisch klinken door hun instrumentatie. Daar kan ik zeker nog wat meer rekening mee proberen te houden!

Woe 22 april

Het is hoogseizoen voor de concerten op school. Elke week is er wel iemand van de laatstejaars die ‘examenskonsert’ speelt – het masterexamen wordt hier afgelegd in de vorm van een zelfgeorganiseerde recital, waarbij de leerkrachten gewoon in het publiek zitten. Maar ook kleinere concerten, als voorbereiding op het examenskonsert of gewoon als toonmoment, zijn er heel veel. En vandaag is het aan Julia. Ze speelt eerst een sonate van Beethoven, en daarna de Zigeunerlieder van Brahms, samen met Mirja. En haar belangrijkste doel is het uitspelen, hoe dan ook – ze heeft door tendinitis heel vaak niet kunnen oefenen, en hoopt dus gewoon dat haar armen het volhouden. Ik vind het fijn voor haar dat het lukt, maar stel me toch de vraag of ze niet beter eens écht iets zou gaan doen aan die tendinitis, in plaats van gewoon dikwijls een paar dagen niet te oefenen: ze zit vol spanning, en heeft een vergroeiing in de rug – volgens mij krijgt ze hier op lange termijn nog spijt van…
’s Avonds is het grote groepsles, met alle celloklassen samen. We zijn met z’n tienen die voorspelen vandaag, en ik kies voor Bach, dat heb ik nog het minst voor publiek gespeeld, en ik voel me er ook het minst zeker over. Er loopt wel een en ander mis, maar het al wat beter dan maandag, en ik ben er behoorlijk trots op dat ik als enige van de hele hoop zonder partituur speel. Het is hier echt niet de gewoonte, terwijl het in Brussel gewoon standaard wordt beschouwd. Ik weet dat ik het niet vlekkeloos speel, maar de fouten die ik maak zijn louter motorisch, de verkeerde vinger op de verkeerde plaats, en eigenlijk helpt het daarvoor niet om wel met partituur te spelen. En ik voel me er veel beter bij om het wel van buiten te mogen doen – foutloos wordt het niet, maar ik zal er wel meer van genieten.

Di 21 april

Eindelijk werkt internet terug! Ik had al sinds zaterdag op mijn kamer geen aansluiting meer, en het stoorde me vreselijk. Huur betalen, programmaboekjes voor het concert doormailen om te printen,… Al die eenvoudige taakjes worden opeens zo vreselijk lastig!
In de celloles doen we verder aan Bach, maar ik voel me nogal weerspannig. Natuurlijk wil ik nog blijven oefenen, maar wat kan ik nu echt nog veranderen op die paar dagen? Maar Hege lijkt het op te merken, en gaat rustig verder, zonder aandringen. En ze geeft tussen de aanmerkingen door minstens evenveel positieve commentaar, zodat ik toch maar weer met een goed gevoel de klas uit ga.

Ma 20 april

Nog precies een week voor het concert. Vanaf nu zal ik vooral nog rustig en traag studeren, als ik tenminste zeker ben dat mijn conditie in orde is. En er is maar een manier om dat te weten te komen: spelen. Eigenlijk is het groeples vandaag, maar Rebecka is ziek, dus krijg ik alle tijd. Bach, Beethoven. Met herhalingen. Schumann. Cadens… Klaar!
Over mijn conditie hoef ik me zeker geen zorgen te maken, ik heb genoeg energie en kan ze doseren tot op het einde. Na Bach lijk ik heel even uitgeput – nota aan mezelf: zorgen voor een flesje water in de buurt – maar Beethoven zit zo stabiel dat ik er eigenlijk in kan uitrusten. En daarna alles geven in Schumann!

Zo 19 april

Beloken Pasen, en prachtig weer. Hoe aanlokkelijk het ook is om buiten te gaan zitten niksen, vandaag moet er terug gestudeerd worden. Het duurt even om in gang te komen, maar ik blijf proberen, en voor ik het weet is de dag omgevlogen. Er is zoveel om nog aan te werken, ik verschiet er telkens weer van.
Voor Mihaela, die uit Roemenië komt, is het vandaag pas echt Pasen (in de Orthodoxe kerk wordt dat blijkbaar vandaag pas gevierd), en ze heeft ons uitgenodigd om het samen te vieren. Traditioneel moesten we daar gisterennacht voor naar de mis, maar zo veel vraagt ze niet, ze heeft alleen maar een lekker gerecht uit haar streek klaargemaakt. Gevulde champignongs, en een mengsel van rijst met gehakt dat in koolbladeren gerold is, met een groentesaus erbij. Lekker!
Het is vooral fijn om ook eens een feestje op de tweede verdieping te houden: terwijl de woonkamer nu helemaal ingepalmd is door drank- en rookwalmen, kunnen we het in de keuken wel nog echt gezellig maken.

Za 18 april

Volgens het schema had ik gisteren een rustdag, maar mijn agenda, met twee repetities en een kamermuziekles, besliste er anders over : ik kan me echt niet permitteren om een hele dag niet aan mijn eigen stukken te komen. Dus is het rusten voor vandaag – hoognodig.
De posters van mijn concert zijn gedrukt, dus ik maak een wandelingetje naar school en hang ze daar op. Zou het effect hebben? Voor mijn part hoeft de kerk ook helemaal niet vol te zitten – en alle mensen die ik graag in het publiek zou hebben, zijn al lang mondeling uitgenodigd. Maar goed, ik heb mijn best gedaan om een mooie poster te maken, dus nu mag hij ook ophangen.
In de namiddag ga ik naar de stad, er is pas een filiaal van Mango geopend, waar ik al lang eens een kijkje wou gaan nemen. Misschien vind ik nog wel iets mooi om op mijn concert aan te doen?

Vrij 17 april

Vandaag maak ik kennis met ‘the Art of Noise’. In Brussel speel ik hier en daar wel eens hedendaagse muziek, maar dat is bijna altijd ensemblemuziek die vooral in samenklank hedendaags is: verder dan wat vreemde ritmes gaat het zelden – zelfs kwarttonen heb ik nog nooit moeten uitvoeren. Maar nu heb ik toegezegd om samen met een andere cellist een kamermuziekwerk te spelen op het eindexamen van een compositiestudent van onze school. Het is een duetje, een canon eigenlijk. Heel simpel van partituur. Maar het is de bedoeling dat we onze instrumenten op een tafel voor ons leggen, en op allerlei vreemde plekken op het instrument strijken; op de zijkant van de stemsleutels, op het vlak van de kam, of zijwaarts over de snaren, waar je normaal je vingers zet… En strijken is misschien niet het goede woord: de ene helft van de genoteerde ‘geluiden’ zijn luchtig en haast onhoorbaar, maar voor de andere helft moeten we hard mogelijk krassen – misschien moet ik dus maar eens op zoek naar een goedkope reserveboog? Hoewel mijn cello in feite ‘slechts’ een hoopje hout en ijzer zou moeten zijn, krijg ik nu toch de indruk dat ik hem wat pijn doe…

Do 16 april

De vermoeidheid is er nog steeds niet helemaal uit, maar ik heb me erbij neergelegd. Dus liever dan te vechten met een te vroege wekker, laat ik me rustig door de zon wakker maken, en begin zo uitgerust aan de dag.
Stilaan groeit het gevoel dat mijn stukken stilaan een beetje ‘zitten’. Zelfs met de metronoom erbij op het juiste tempo, is het niet meer alleen maar vechten en spartelen, ik kan wat vrijheid nemen hier en daar en soms zelfs al een beetje muziek maken. Misschien komt dat door het weekje verlof? Natuurlijk is er nog steeds heel veel te doen, en ik weet ook dat het nog steeds zin heeft om in detail te werken, zelfs op anderhalve week van het concert. Ik kan nog steeds bijleren. Maar de basis is er, daar hoef ik niet bang meer voor te zijn.

Woe 15 april

Mijn uitdaging voor vandaag tijdens het oefenen heet concentratie. Ik merk niet zo vaak dat ik daarop zou moeten werken, want in de meeste andere taken – en voor zover ik me kan herinneren, ook vroeger op school, of tijdens het blokken voor de univ – vind ik het vrij makkelijk om me te concentreren op iets. Maar bij het oefenen is dat een heel andere zaak. Ik kan eigenlijk zelfs geen toonladder uitspelen zonder al na een noot of vijf te merken dat ik niet meer geconcentreerd ben. Of liever, dat ik niet weet waar mijn concentratie is. Moet ik naar de klank luisteren, of naar mijn boog kijken, of voelen wat mijn vingers doen, links of rechts? Daarbij komt het enigszins monotone (wat een prachtig eufemisme haha) geluid van een toonladder, waardoor het nog moeilijker wordt om erbij te blijven. Het is dus zaak om mijn aandachtspunten steeds te verleggen, en niet op alles tegelijk te willen letten. En tegelijk ook om in die wirwar aan gedachten niet opeens ergens aan te gaan denken dat niet eens met cello spelen te maken heeft. Want ik betrap me er op dat dat ook vaak gebeurt, en zelfs dikwijls rondom dezelfde noten – heel simpel, een slechte gewoonte dus!
Daarop wil ik dus vandaag werken, maar eigenlijk moet ik, in de laatste voorbereidingsfase van mijn concert, ook mijn stukken gewoon doorspelen, zonder ergens te stoppen, ongeacht wat er misloopt. Dus ook als mijn concentratie wegglipt…
Ook voor het kwartet is het vandaag tijd om het hele stuk eens door te spelen. Het is een lang stuk, en we hebben het nog nooit eerder gedaan – het neemt veel tijd in beslag, en zelfs met twee repetities per week komen we er nu pas aan toe om het toch eens te proberen. En omdat het de eerste keer is, mislukken een aantal trekken dan ook jammerlijk, dat kan bijna niet anders. Toch ben ik vrij optimistisch achteraf: we geraken steeds weer bij elkaar, we zijn erg goed op elkaar ingespeeld, en als we niet te hard moeten tellen of elk op onze noten letten, is het ook echt genieten om samen te spelen. En als wij er op het podium plezier aan beleven, dan moet dan in de zaal toch ook wel doorklinken?

Di 14 april

Ook vandaag is het nog lastig op gang komen. Ik ben nog steeds moe, en er zijn weer een heleboel praktische dingen die dringend in orde moeten – dringender dan oefenen tenminste, of is het gewoon dat het oefenen niet wil lukken, zolang die andere dingen niet in orde zijn?
De les met Hege maakt veel goed, ze stelt me weer maar eens gerust voor het concert, en eigenlijk voor de toekomst in het algemeen. Studeer nog een paar jaar techniek zoals je nu doet, zegt ze, en je wordt onweerstaanbaar… Dan zal ik dat maar doen, zeker!

Ma 13 april

Als ik opsta is de moeheid maar gedeeltelijk verdwenen. Bovendien vind ik op mijn handen een paar jeukende bultjes… Zonneallergie! En ja hoor, volgens internet komt dat ongeveer vijf keer vaker voor in Scandinavië! Zogezegd wen je in zuidelijkere gebieden meer geleidelijk aan de UV, waardoor de kans op reacties veel kleiner is. Moet ik dan nu zonnecrème gaan smeren? Het is hooguit 15 graden!

Zo 12 april

Pasen! En na een stevig ontbijt met chocolade eieren vertrekt Joost stilaan weer naar België. Het was fijn om hem hier te hebben, maar het is nu hoog tijd om weer écht in gang te schieten met studeren. Hoewel, vandaag nog lekker niet: we gaan eerst picknicken in het Pildammspark, met Julia, Mihaela en Fabio. Het is zalig om daar zo op ons gemakje te zitten… en zoals altijd is het eten heerlijk! Mihaela heeft eieren gekleurd volgens aloude Roemeense traditie – je moet ze zelfs ritueel pellen!
Na een paar uur (onze schouders beginnen al bijna rozig uit te slaan) keren we terug huiswaarts, en opeens word ik overvallen door vermoeidheid. Zou het een zonneslag zijn? Ik ben helemaal niet meer in staat om iets te doen, en rek de dag toch nog maar tot de vroege avond, om hopelijk de hele nacht door te kunnen slapen.

Za 11 april

Nu is het Joost zijn beurt om wat verkouden te zijn, dus we houden het maar weer rustig. Eerst in de stad wat shoppen, een paar cadeautjes voor het thuisfront. Daarna fiesten we met veel plezier opnieuw naar de zee, waar we een ijsje eten op de dijk, die in tegenstelling tot de Vlaamse kust een absolute lust is voor het oog.
Voor het avondeten willen we terug naar huis, maar als we terug bij de fietsen belanden, lijkt dat niet zo eenvoudig: het slot van de fiets die we van Flavio geleend hebben wil niet meer openen! We vragen zelfs hulp van een politieagent die voorbij wandelt, maar de fiets gaat heel eenvoudig nergens naartoe. Dus laten we hem achter, en Joost neemt de bus terug. En dan maar gaan opbiechten aan Flavio – nu ja, ik weet niet eens wat er verkeerd is!

Vrij 10 april

Na alweer een voormiddag op school gaan we vandaag de omgeving aan zee ontdekken. Hier is namelijk de jongste jaren het meeste veranderd.









Het nieuwe stadsdeel, ‘Västra Hamnen’, met de Turning Torso als pronkstuk, is opgetrokken in het kader van een architectuurfestival, waardoor alle gebouwen ontzettend harmonieus naast elkaar staan, terwijl je ook aan elk appartement unieke details kan ontdekken. Zou het hier echt zo heerlijk zijn om te wonen als het ons vandaag lijkt? Tegen de vooravond fietsen we richting Limhamn, naar het kot van Mirja. Zij wordt vandaag 24, en heeft wat volk uitgenodigd voor taart met thee en koffie. Zelfgemaakte taart natuurlijk, met veel vers fruit. Lekker! Mirja is een echt huisvrouwtje, ze houdt heel erg van koken en bakken, en heeft in haar kastje op school een breiwerk zitten voor tijdens de pauzes. Ik geef haar bloembollen voor haar verjaardag, daar heeft ze hopelijk wat langer geniet van dan van verse bloemen (de tulpen die ik zelf voor mijn verjaardag gekregen had, waren al na een kleine week jammerlijk verwelkt)!

Do 9 april

Vandaag trekken we naar Ven, het eiland waar ik met Gerda en Maarten ook ben geweest. We hebben afgesproken met Joris, zijn vriendin Julie, en zijn meter en nicht die allemaal ook op bezoek zijn. We hebben afgesproken in het station, maar onze bus heeft wat vertraging, zodat we moeten rennen voor de trein, en niet het juiste ticket kunnen kopen. Op papier is een ticket naar Ven een piece of cake, je kan met eenzelfde kaartje op de trein, de bus én de boot. Maar als het ergens misloopt, zit je meteen deftig in de rats. Uiteindelijk kunnen we de schade beperken tot een boze conducteur die ons op het nippertje toch geen 70€ boete aansmeert. Maar uiteindelijk geraken we er! Vorige keer dat ik hier was, stond er een ijzige wind, en kwamen we met een dikke anorak en handschoenen nog niet toe, maar nu is het heerlijk in T-shirt. We wandelen dik drie uur, tot iedereen een mooi kleurtje heeft. Er hangt zelfs een vreemde nevel over de akkers, die volgens Joris’ meter gewoon door het plotse warmere weer komt. En het water rondom ziet er zalig zwembaar uit – of is dat toch maar schijn?

Woe 8 april

In de voormiddag gaan we naar school, ik om te studeren, Joost om te componeren. Daarna maken we een wandeling in de stad – niets te groots, want ik ben een beetje verkouden (stom, want het is nu écht lente geworden, met ononderbroken zacht en zonnig weer). Joost rondleiden in Malmö is een beetje grappig: hij is hier al eens geweest, maar slechts een half dagje, en dat is bijna tien jaar geleden. We vinden zelfs een nog winkeltje waar hij toen ook binnengeweest is! Maar intussen is er natuurlijk wel veel veranderd, en ik ken de stad intussen ook wel goed genoeg om meer te kunnen tonen dan alleen maar de grote pleinen op wandelafstand van het centraal station!