Vrij 22 mei

Vandaag zal ik nog maar eens zelf beginnen studeren – tijdens Mahler heb ik er niet genoeg energie voor gehad, hoewel juist in orkestrepetities het grootste risico schuilt om slordige techniek te ontwikkelen. Ik voel meteen dat het concentreren op de details van elke beweging een pak moeilijker is dan een maand geleden, en ook mijn armen doen vrij snel weer pijn. Je hebt in zo’n repetitie immers ook helemaal geen tijd om te letten of je wel goed zit, en of je geen nodeloze spanningen hebt in je lichaam. (Op het einde van de dag voel je meestal wel dat die er inderdaad zijn, maar je krijgt geen tijd om er iets aan te doen.) Ik vraag me heel stilletjes af hoe dit voor mijn lichaam zal evolueren: heeft Hege me genoeg basis geleerd om ooit helemaal pijnvrij te spelen, zelfs in een orkest? Of zal ik ooit een afweging moeten maken, hoe graag ik in een orkest wil spelen, en hoeveel ik daarvoor wil opofferen? Hege’s belangrijkste les is in ieder geval om steeds maar te blijven studeren, of ik nu lesgeef of ergens een vaste plaats heb in een ensemble, en vooral in de laboratoriumstijl die ik nu hanteer – mezelf nooit laten geloven dat ik nu wel goed genoeg speel, dat ik niets meer hoef bij te leren... want ook in cello spelen is stilstaan eigenlijk achteruitgaan.