Vrij 8 mei

Vandaag is het al kamermuziek wat de klok slaat. In de voormiddag hebben we les met het Shostakovich trio, en ’s avonds moeten we de finale van Beethoven spelen voor Simons examenconcert. Het verschil tussen de twee groepen zou niet groter kunnen zijn, en zo ondervind ik nog maar eens aan den lijve hoe gevoelig het concept kamermuziek eigenlijk wel is.
Groep een bestaat uit Fabio, mijn huisgenootje, en Emilia, en Poolse violiste. Emilia speelt goed, maar is eerder het solistische type – ze speelt eigenlijk het liefst alleen, en hoort liever geen kritiek van iemand anders dan haar leerkracht. Fabio vindt het wel nog leuk, alleen heeft hij het nog nooit gedaan – vraag me niet hoe, maar het is dus blijkbaar mogelijk om als pianist te overleven zonder kamermuziek. Bovendien componeert hij tegenwoordig meer, en is hij daardoor de oefenroutine (met daarbij horende concentratie) wat kwijt. En dan moet je dus repeteren: ze vinden allebei (om verschillende redenen weliswaar) een uur al ruimschoots voldoende als repetitie, en beginnen met hun ogen te draaien of hun eigen partij te studeren als ik even met de andere iets apart neem. En zelfs tijdens de les vandaag is het zo: ze maken er maar minimaal tijd voor vrij, en als Marcus, onze leraar, even iets zegt wat niet direct voor hen bestemd is, beginnen ze meteen te dromen – waardoor het dus superlang duurt eer we iets goed samen krijgen, aangezien ze enkel op hun eigen partij letten…
Daartegenover staat groep twee, die ’s avonds op de agenda staat. Dat is ons kwartet, waarmee we heel het jaar door hebben gerepeteerd, zelfs twee per week als het lukte. Bovendien hebben we een vrij vergelijkbaar niveau, en kunnen we ongestoord ons gedacht zeggen tegen elkaar. We gaan ook buiten de repetities om al eens iets drinken samen. En het belangrijkste van allemaal: we vinden kamermuziek het leukste wat er is…
Dat wordt beloond. Net als op mijn concert, krijgen we vanavond voor ons optreden een warm applaus en enkel positieve reacties achteraf. Het is zelfs een beetje grappig hoe lyrisch iedereen erover doet, zeker omdat we nu enkel de finale hebben gespeeld, goed voor zo’n tien minuten muziek. Maar we hebben er wel veel tijd in gestoken, en voor het grootste deel van ons werk (elke dag opnieuw zelf oefenen namelijk) krijgen we maar zelden waardering. Dus genieten we op avonden zoals deze maar extra hard van de receptie en de prachtige bloemen die Simon ons achteraf aanbiedt.