Hege is terug uit Vietnam, en vandaag heb ik dus opnieuw gewoon les. Het is heerlijk om haar terug te zien, maar ze brengt me meteen ook weer met mijn beide voeten in de realiteit: het concert was goed, ok, maar het is nu toch evident om gewoon verder te oefenen? Er zijn immers nog zoveel dingen die ik nog niet kan. En of ik nu nog een maand of vijf jaar hier blijf, de tijd loopt gewoon verder, dus elke dag zonder oefenen is een verloren dag… De meeste dingen die ik dit jaar voor het eerst gehoord heb, kan ik inderdaad helemaal nog niet, en ook al doe ik volgend jaar eindexamen, het is wel de bedoeling dat ik op deze manier nog heel mijn leven blijf verder doen. Ook Hege vindt nog dingen die ze aan haar spel kan verbeteren, en zij gaat bijna op pensioen!
Ik weet dat ze gelijk heeft, maar op momenten zoals dit, wanneer ze merkelijk veel meer energie en enthousiasme kan opbrengen dan ik, heeft het bijna een averechts effect: ze formuleert vrij droog hoeveel werk ik nog voor de boeg heb, en ik ben er niet helemaal zeker van of ik daar wel tegen opgewassen ben…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten