Di 30 sep

Ons laatste dagje samen…dat komt al veel te snel natuurlijk! In de voormiddag heb ik les bij Hege, dus ik moet vroeg op om te oefenen, en het is zo moeilijk om er mijn hoofd bij te houden! De les is zoals altijd wel fijn, ik kan Kodaly eindelijk helemaal doorspelen – af is het helemaal nog niet, maar mijn duim houdt het toch al vol tot het einde zonder stoppen! En volgens Hege is het al veel beter dan twee weken geleden… Op 15 oktober hebben we een soort van groepsles met alle klassen samen, dan moet ik het spelen voor iedereen, en daarna is het genoeg geweest. Ik ga het wel voor mezelf blijven spelen om als showstuk op mijn repertoire te houden, maar vanaf dan zullen de lessen over Beethoven en Schumann gaan.
Na de les haast ik me naar huis, waar mijn lief voor de laatste keer op me wacht… Eten, inpakken en opruimen (mijn kamer is deze week langzaam maar zeker in een slagveld veranderd), en nog een spelletje spelen, alsof we alle tijd van de wereld hebben. Maar onvermijdelijk wordt het steeds later… Net als we naar de bushalte willen beginnen lopen, begint het vreselijk hard te gieten, en om niet al te nat te worden, besluiten we maar kort en snel afscheid te nemen aan de dichtstbijzijnde bushalte – veel minder ver lopen, maar de bus vertrekt daar een pak vroeger, dus opeens moet alles erg snel gaan… en voor ik het door heb, is Jeroen vertrokken. Verweesd wandel ik terug naar huis, maar op mijn kamer zie ik plots nog wat spullen van hem liggen, die we door het haastige vertrek vergeten zijn…en ik spring in mijn regenjas en op de fiets, en spurt tot aan het centraal station! Net op tijd kom ik aan, zo krijgen we er toch nog vijf minuten afscheidstijd bij – weliswaar buiten adem en met nat haar van de regen, maar wat zouden we ons daar iets van aantrekken…
Het doet deugd om nog even te kunnen fietsen voor ik weer alleen op mijn kamer kom, alsof het gemakkelijker is om terug te wennen met wat frisse lucht. Ik neem de rest van de avond nog vrij om lekker te koken, onze nieuwe wasmachine uit te testen, en natuurlijk blog bij te vullen – wat leuk om bij het schrijven onze heerlijke tijd samen opnieuw te beleven… Het afscheid is natuurlijk moeilijk, maar mijn batterijen zijn nu wel helemaal terug opgeladen om een paar weken hard te studeren. En we kunnen al uitkijken naar ons volgende afspraakje… in Barcelona!

Ma 29 sep

Willen of niet, maandag betekent les! Bij anatomie gaat het vandaag over stress, en hoe die zich in je lichaam manifesteert. Dat heb ik al wel eens meegemaakt, maar als ik de anderen zo hoor vertellen, valt het bij mij nog behoorlijk mee: slaap- en eetproblemen heb ik toch nog nooit gehad. En nu pijn bij het spelen ook bijna verleden tijd is, mag ik helemaal niet meer klagen. Na de les ga ik naar huis om met Jeroen te brunchen. Zaterdag heb ik in de tweedehandswinkel twee eierdopjes op de kop getikt, en daarin eten we nu de heerlijkste tikkeneikes. Daarna moet ik oefenen, want in de namiddag heb ik samen met Rebecka techniekles bij Hege. Tot ik opeens bericht krijg van Hege dat Rebecka ziek heeft, en dat de les dus maar wegvalt. Wat een meevaller! Ik moet wel nog wat studeren, om morgen op mijn gemak naar de les te kunnen, maar we krijgen er opeens toch een hele namiddag bij… We wandelen naar het Pildammspark om eendjes te voeren. Dat is wat moeilijker dan verwacht, want de meeuwen zijn veel sneller en agressiever, en komen dus steeds veel eerder bij onze kruimels… maar we vermaken ons kostelijk. Daarna lopen we verder naar het centrum, waar we op de grote markt een hamburger eten. Een ham-bur-ger! Fastfood! Dat is zo lang geleden! Ik eet hier erg gezond, veel groenten en veel vaker vegetarisch dan vroeger, maar misschien is het wel een beetje te veel van het goede: ik voel me er eigenlijk juist niet gezonder of energieker door, hoewel ik dat al vaak heb horen beweren. Integendeel, ik ben snel moe en krijg steeds meer zin in dingen zoals steak of stoofvlees… en ook deze hamburger doet dus erg veel deugd! Moe van het wandelen nemen we de bus terug naar Augustenborg, het is onze laatste avond samen. We kijken naar een prachtige film, ‘Frida’, en blijven nog eindeloos lang liggen en praten over koetjes, kalfjes, vriendschap, liefde, en allerlei andere dingen die helemaal nergens toe doen – of zijn die misschien juist het belangrijkst?

Zo 28 sep

De wekker loopt vroeg af, maar we ontbijten wel lekker rustig: vooral geen haast, dit moet een leuke dag worden. Het is ook voor mij het eerste bezoek aan Kopenhagen, ik heb de toerist in mij wat op zijn honger gelaten de afgelopen weken, zodat het nu samen met Jeroen kan. Onze eerste halte is het infokantoor, maar dat is helaas vandaag gesloten, net als nog vele andere dingen hier. Dat is een beetje een tegenvaller, ik ben er in Malmö aan gewend geraakt dat alles op zondag open is. Maar het is toch mijn enige vrije dag deze week, en we willen vooral rondwandelen, dus we laten het niet aan ons hart komen. Een plattegrond van de stad met wat uitleg erbij over de belangrijkste gebouwen kunnen we wel bemachtigen, en daarmee zijn we voorlopig zoet. We wandelen een poosje doelloos rond, eten iets kleins, en stilaan bedenken we een plan voor de rest van de dag. Eerst en vooral gaan we een kopje koffie drinken bij Amy, een vriendin die ik vorig jaar op cursus in Denemarken heb leren kennen. Ze geeft ons nog een paar tips over cafeetjes en restaurants, en dan beginnen we echt aan onze ‘sightseeing’. We lopen een stukje langs een aangeduide wandeling op de kaart, langs de haven en een aantal prachtige parken en kerken, en als apotheose natuurlijk het zeemeerminnetje. Met de nadruk op ‘tje’, het is echt helemaal niets bijzonders, en toch moeten we behoorlijk wat moeite doen om er een foto van te maken waar geen drie Japanners bij opstaan. Kan iemand ons vertellen waarom dit zo speciaal is? We genieten veel meer van de indrukwekkende driemaster in de haven, het hilarische erotiekmuseum, de sfeervolle Anglicaanse kerk, de oude burcht en de prachtige meren aan de rand van de stad. In de buurt van die meren gaan we op Amy’s aanraden iets drinken. We vinden een supergezellig eethuisje, ‘Kalaset’, en besluiten meteen om hier vanavond terug te komen om te eten. Maar eerst nemen we de bus naar aan Christiania, een hippiecommune in een gekraakte kazerne, met prachtige muurschilderingen, gezellige kraampjes, en natuurlijk veel wiet. In een cafeetje is er een jamsessie bezig, waar we even naar blijven luisteren. Helaas is jamsessie hier net hetzelfde als repetitie, en het klinkt eigenlijk nergens naar, maar we amuseren ons wel! Tenslotte keren we terug naar Kalaset, en het eten daar is inderdaad superlekker. Wat een heerlijke dag! Kopenhagen verdient zeker een stip qua stad om eens te bezoeken, en we hebben met ons tweetjes ook een onmiskenbaar dagtriptalent getoond…

Za 27 sep

Opnieuw zalig uitslapen… het lijkt wel of we niets anders doen! Maar Jeroen moet volgende week terug beginnen werken, dus hij geniet graag van zijn laatste dagen onbeperkt luieren, en ik moet fris uitgerust zijn voor het concert vanmiddag, dus redenen genoeg om in bed te blijven liggen! Tijdens de raccord krijgen we lof voor gisteren, Matthew was zeer tevreden. En ook vandaag verloopt het concert heel vlot, de sfeer is ook een stuk beter dan gisteren: aangenamere akoestiek, en meer en bekender volk in de zaal – waaronder natuurlijk Jeroen. Ik vind het zo leuk om weer eens voor hem te kunnen spelen! Na het concert gaan we thuis eten, en ’s avonds is er feestje bij Johannes, een van de altviolisten van het orkest. Het is een housewarming, dus er is veel volk dat we niet kennen, maar het is alweer een goede gelegenheid om Zweeds te spreken, en de gewoontes van de Zweden nog wat beter te leren kennen. De vreemdste daarvan – althans vanuit Belgische ogen – is dat je hier een hand moet geven als je aan iemand voorgesteld wordt, wat erg afstandelijk en officieel aanvoelt. Maar de gesprekken zijn daarom niet minder gezellig, er zijn een paar heel grappige gasten bij. Rond middernacht gaan we terug naar huis, want het is nog een heel eind stappen (de laatste bus is al lang vertrokken), en morgen wordt een lange dag: we gaan naar Kopenhagen!

Vrij 26 sep

Vanavond hebben we ons eerste concert in Ystad met de bus een klein uurtje rijden van Malmö. Het vertrek aan school is al voorzien om 13u, zodat we ter plaatse nog wat kunnen repeteren, wat maakt dat ik maar weinig tijd heb om leuke dingen te doen met Jeroen. We gaan ’s ochtends samen naar Möllevången, dat is een wijk ongeveer halfweg richting centrum, waar iedere dag tot 15u een fruit- en groentemarkt is. Het zou een echte bezienswaardigheid moeten zijn, maar veel verschil met de zondagmarkt van Heverlee vind ik het niet. Maar het fruit is er wel goedkoop, erg vers en van hoge kwaliteit.
We maken fruitsla bij het middageten, maar dan moet ik al bijna vertrekken. Zwarte kleren bij elkaar zoeken, liefst geen partituren vergeten, en te voet naar school, zodat Jeroen mijn fiets kan gebruiken in de namiddag; hij gaat naar de sauna, dat kunnen we toch sowieso niet met z’n tweetjes doen.
Het is wel leuk om met de bus te rijden; zo zie ik weer eens wat van het landschap. Ystad ligt ook aan de kust, een zestigtal km ten zuidoosten van Malmö. Het is trouwens de stad waar de reeks Wallander zich afspeelt. Het concert is in het plaatselijke theater, klein en ouderwets maar heel gezellig, met een mooie plafondschildering en houten banken met fluwelen kussens. Ik heb veel spijt dat ik vandaag voor een keer mijn fototoestel niet bij heb! (maar deze foto’s staan op de website!)
We spelen het hele programma door, en krijgen nog een paar laatste bemerkingen. Het klinkt in de zaal wel ok, maar we horen elkaar op het podium nauwelijks. Alles zal dus deze avond staan of vallen met onze concentratie; we kunnen de stukken spelen, maar er is geen vangnet voor als er een inzet misloopt… Daarom mogen we al rond halfvijf stoppen met repeteren, zodat we goed genoeg uitgerust zijn. We krijgen aspergesoep met brood in de dienstcafetaria, waar ook al zo’n prachtige antieke meubels staan. Daarna is er nog ruim tijd voor een wandelingetje langs de zee en door het centrum van Ystad. We willen eigenlijk koffie gaan drinken, maar dat is niet zo evident: de meeste koffie-cafés zijn al gesloten, en de echte pubs zijn nog niet open. Maar we vinden er toch nog eentje waar ze ons nog willen bedienen, hoewel ze eigenlijk al gesloten zijn.
Rond half zeven keren we terug naar het theater, om in iets wat op opperste concentratie moet lijken aan het concert te beginnen. Natuurlijk lopen er dingen mis, maar we beginnen en eindigen het concert samen, en het weinige publiek dat in de zaal zit, lijkt het toch goed gevonden te hebben. Met een schreeuwende honger – die aspergesoep was toch niet echt genoeg – stappen we terug de bus in. Liina komt naast me zitten en vraagt of ze iets mag schrijven aan ‘iedereen in België’, en hoe kan ik dat weigeren? Het resultaat is helaas dit:
“Some important details: me soitettiin keikka Ystadissa (meni vähemmän huonosti kuin olisi voinut olettaa!), ja nyt istutaan bussissa kotia kohti. Orkesterin intendentti tarjosi meille kylmät kaljat. Ruotsi on uskomaton! Luovutan puheenvuoron takaisin Katrienille… with love, Liina”
We lachen heel wat af, de rest van de reis, en om iets voor tien zit ik weer bij Jeroen in het appartement, met een pizza in de oven…

Do 25 sep

Vandaag ga ik voor een keertje niet voor dag en dauw naar school om toonladders te spelen, maar slaap ik lekker uit in de armen van Jeroen. Toch moet ik tegen tien uur naar school, het orkest wacht. Matthew is vandaag afwezig, dus hebben ze partiële repetitie gepland. Die verloopt in twee delen: in de voormiddag met de celli en de contrabassen, en in de namiddag in afzonderlijke strijkkwartetjes. Zo leren we elkaars partijen wat beter kennen, en merken we goed naar wie er wanneer moet gekeken en geluisterd worden. Dat is heel leuk, ook om alweer wat nieuwe mensen te leren kennen. En hopelijk heeft het inderdaad zijn effect, want morgen is het al concert! Na de repetitie heb ik met Jeroen afgesproken in het centrum; hij is al daar met mijn fiets, ik kom achterna met die van Karoliina. We brengen een bezoekje aan de systembolaget, en wandelen door het centrum en dan naar de zee. Ik vind het moeilijk om te voorspellen hoe mooi iemand anders het hier vindt – vooral dan Jeroen die net een maand in Barcelona heeft gewoond! Wat hem vooral opvalt is dat hier zoveel ruimte is. Misschien ben ik dat al te veel gewend, het valt me echt niet meer op. Maar het kan inderdaad gemakkelijk een paar honderd meter duren, zelfs aan het strand bij prachtig weer, eer je ook maar iemand tegenkomt! Het is spijtig dat we niet zoveel tijd hebben om echt elke dag ergens heen te gaan, maar we moeten vooral genieten van de tijd die we dan toch voor elkaar hebben – dat is toch de belangrijkste reden dat hij hier is! En genieten doen we zeker…

Woe 24 sep

Door het onrustige slapen raak ik amper uit mijn bed vandaag. Ik tel de uren af in de repetitie, ik ben veel te moe en te benieuwd naar vanavond om me goed te concentreren.
Ik begin me wel een beetje te ergeren aan Alkvin, onze aanvoerder. Hij speelt mooi, en hij is een vriendelijke jongen, maar leiden doet hij niet. Vooral op de plaatsen waar hij heel het orkest moet inzetten, bij gebrek aan echte dirigent, loopt het telkens fout, en toch doet hij er niet echt iets aan. Ook boogstreken en vingerzettingen aanduiden doet hij alleen als ik er zelf naar vraag…
Na het orkest ga ik boven bij Liina en Leenakaisa een kwartet van Beethoven doorlezen, omdat nietsdoen me veel te gek maakt. Daar is net een nieuwe bewoner aangekomen: Jan, die in Lund studeert, aan de gewonde unif, iets met economie. Maar de huisvestingsnood is daar blijkbaar zo groot dat ze hem naar hier hebben gestuurd. Hij zal moeten leren blokken met veel lawaai op de achtergrond, maar hij lijkt blij genoeg dat hij eindelijk een kamer gevonden heeft om ons geoefen erbij te nemen. Na de Beethoven ga ik weer naar beneden, en heel traag tikt de tijd toch weg. Douchen, wasmachine uitladen, lezen, manna gryn eten,… en eindelijk komt dan toch het verlossende bericht: ‘ik zit op de bus’… Het lijkt zo onwerkelijk! En tien minuutjes later mogen we elkaar eindelijk weer vasthouden, vastbesloten om niet meer los te laten. Ik kan me niet echt herinneren wanneer ik voor de laatste keer zo gelukkig ben geweest…

Di 23 sep

Omdat het heel de dag orkest is, geeft Hege vandaag ’s morgens vroeg les, net voor de repetitie – maar we doen het rustig aan. Ze vraagt me om te stemmen, en daar blijven we bijna een halve les bij hangen: hoe je je eerste noot op het podium speelt tijdens het stemmen, hoe je daar rust uit kan putten voor het moeilijke stuk dat erop volgt, hoe belangrijk het dan ook is om dat al te doen met een perfecte boogtechniek…
Aan Kodaly spelen komen we vandaag niet toe, maar misschien kan ik nog wel een week gebruiken; ik weet dat ze het volgende keer écht goed wil hebben. Volgens haar kan ik het binnen twee of drie weken echt afmaken, dus moet ik dringend een extra stuk kiezen om aan te werken! Ze heeft mijn repertoirelijstje bestudeerd, en vraagt me om iets te kiezen wat ik echt graag wil doen, mooie muziek, als tegengewicht voor de techniekuren, en als het enigszins kan een moeilijk concerto, dat is altijd goed… Zoiets laat ik me geen twee keer zeggen natuurlijk, ik weet stiekem al heel lang wat mijn antwoord op die vraag is: Schumann! Dat vindt ze een uitstekend idee, dus mag ik binnenkort naar de bib!
Ik kom minstens een kwartier te laat in het orkest, maar dat moet dan maar. Ze beginnen hier trouwens altijd geweldig stipt, dat moet ik ook zonder uitlopende celloles nog gewoon worden. Als de repetitie gepland is om 10u, is iedereen er tien minuten tevoren al om te stemmen, zodat om 10u echt de eerste noten weerklinken. Dat is in Brussel niet helemaal de gewoonte…
Na het orkest ga ik met mijn laptop in de bib zitten. Het internet werkte weer niet gisteravond, en aangezien het de vorige keer opgelost was door gewoon even naar de winkel te fietsen en daar te merken dat er niets scheelde, probeer ik het deze keer maar gewoon op school. En inderdaad, in de bib krijg ik weer zonder probleem netwerktoegang…
Nu kan ik terug skypen met Jeroen, om de laatste dingen voor zijn bezoek te regelen. Daarna ga ik nog even lopen, om mijn lichaam wat beweging te geven, die moet het tijdens het orkest zo missen. ’s Avonds kijk ik een beetje TV, dat doe ik hier niet zo vaak, maar we hebben op zich wel goeie kanalen, en de Engelstalige programma’s en films zijn ondertiteld, niet gedubd, dus ze zijn perfect te volgen. Er is ook wel veel brol, onder andere een heleboel ‘Idool’-varianten. En de presentatoren zijn heel grappig, allemaal vreselijk androgyn, met veel make-up en strakke T-shirts. Volgens Julia is dat mode in Stockholm… maar ik vind er echt niets aan!
Slapen lukt me pas heel laat op de avond, ik ben veel te blij dat Jeroen eindelijk gaat komen!

Ma 22 sep

Het orkest begint vandaag pas echt nu Matthew, de solist/concertmeester, erbij komt. We zijn in totaal met iets meer dan twintig, en zullen door Matthew gedirigeerd worden van achter zijn viool. Dat is op zich een belevenis, ik heb nog nooit in een strijkorkest zonder dirigent gespeeld – we zullen dus erg goed naar elkaar moeten luisteren en kijken. Nog een belevenis: hij zal de solopartij van het vioolconcerto van Bach spelen … op zijn Stradivarius! Het moet gezegd, voor zover ik weet is dat de eerste keer in mijn leven dat ik op minder dan vijf meter van een originele Strad zit! En het klinkt écht fantastisch…

Na de repetitie doen we nog een uurtje partiële met de celli, om een paar lastige plekjes uit te kuisen, en ik ben heel blij als we naar huis kunnen – met de toonladders in de ochtend erbij geteld heb ik ongeveer acht uur (!!) gespeeld vandaag!
Rebecka komt hier eten, zodat we ons gesprek van vorige week kunnen voortzetten. Ik probeer haar zoveel mogelijk raad te geven, misschien hoop ik op die manier mijn ‘verloren’ jaar in Antwerpen een beetje goed te maken? Ik had toen niets liever gewild dan iemand die me wat door alle troubles doorhielp. Nu ja, achteraf gezien is het erg goed geweest dat er zo niemand was, anders was ik niet tot hier gekomen, maar toch…
’s Avonds krijgen we toch een eerste tafelgesprekje met de Bulgaren, die nu ook hun goede wil laten zien om het hier alvast proper te houden. Nam is alweer afwezig, maar we schrijven alles op zodat hij niet aan zijn klusjes zal ontsnappen. Het wordt stilaan duidelijk dat het geen kwade wil is, maar – zo cliché als het kan – echte ‘cultuurverschillen’; niemand weet zeker hoe goed Nam Engels verstaat, en zoals we bij Masa al gemerkt hebben is de Aziatische lichaamstaal erg anders als de onze, dus daar hebben we ook niets aan. Alleszins is hij, als hij er dan eens is, zo vriendelijk en voorkomend dat je toch niet boos op hem zou kunnen zijn. Alleen maar een beetje… vreemd. Maar wie weet doen wij nog veel vreemdere dingen in zijn ogen?

Zo 21 sep

Wat een frustratie! Het leven hier op kot is toch nog niet echt op z’n pootjes terechtgekomen. We hadden een kleine traditie opgebouwd om één keer in de week met iedereen samen te eten, vooral om een vast moment te hebben om wat te kunnen praten over poetsen, vuilnis buiten zetten, en kosten te regelen zoals blokjes voor de afwasmachine. En dat was vanavond, én iedereen wist ervan, én iedereen ging er zijn… Dat was dus buiten onze geweldige nieuwe bewoners gerekend: geen van hen is opgedaagd. Misschien trek ik het me te hard aan, of ben ik te verwend geweest in Chateau Albert, waar iedereen altijd zo lief en proper was?
Ik ga naar de zesde verdieping om een emo-taart-vreetbui te houden met Joris en Hilde (ik heb even geen zin in Engels of Zweeds), en als ik na een uurtje terugkom, zitten ze gezellig in de zetel te eten, en als ik hen passeer komt er zelfs geen goeiedag uit. Mja, ik ben nu ook niet in de stemming om een gesprek te gaan aanknopen, zeker omdat ze gezelschap hebben meegebracht, maar dit gaat me echt een beetje te ver… Ik weet dat ik ze nooit zal kunnen dwingen om sociaal te doen tegen ons, maar om te kuisen? Wacht maar!
Ik geef ze nog een kans op een rustig gesprek, maar vanavond niet meer… Zucht!
Mijn dag was nochtans heel leuk begonnen; ik stond om 8u op school om te oefenen, en heb mijn haar laten knippen door Liina en Hilde – laat het duidelijk zijn dat Jeroen eraan komt…
Maar dit is zo’n anticlimax! Ik sluit me in mijn kamer op om, nog napruilend, een beetje muziek te luisteren…

Za 20 sep

Op een luie zaterdag als vandaag is blog schrijven in zekere zin wel een karwei; de goesting ontbreekt om me achter mijn computer te zetten, en er gebeurt ook niets om over te kunnen schrijven… Nochtans vind ik het belangrijk om elke dag iets te schrijven, hoe klein ook, want er gebeurt wel elke dag iets wat ik zelf niet wil vergeten. En misschien doet het er dan gewoon niet toe of het ook interessant genoeg is om hier te publiceren, alleszins zal ik ooit wel blij zijn dat ik de moeite toch heb gedaan… Morgen ben ik hier precies een maand, maar er is hier intussen zoveel gebeurd!
Wat wil ik van vandaag zeker onthouden?
Luxe-ontbijt met Sheherazade op de achtergrond
Een authentiek tikkeneike, helaas wel zonder eierdopje, maar een espressotasje is even goed
Het besef onderweg van de Lidl terug naar huis dat ik me nooit meer mag laten verleiden om drie kg patatten in een keer te kopen
Avondeten op de zesde verdieping, om de rest van gisteren op te krijgen
De ontdekking dat gevulde wijnbladeren er niet beter op worden tegen de volgende dag, maar koekjestaart des te meer
De noodzaak om een Engelse vertaling te maken van de spelregels van Machiavelli
De geanimeerde discussie over wat er op zes december zal gevierd worden: Finse onafhankelijkheid of Sinterklaas?

Zeker wanneer ik het allemaal eens opgeschreven heb, kan ik niet geloven dat ik dat bijna niet had gedaan…

Vrij 19 sep

Ik moet het toegeven, Victor en Peter zijn ‘quite ok’. Ze hebben aangeboden om vanavond als charmeoffensief voor de hele bende Bulgaars te koken, en doen ook overdag behoorlijk wat moeite om beleefd en vriendelijk te zijn. Misschien was het te duidelijk dat iedereen zo z’n twijfels had toen ze aankwamen?
Het eten is beter dan we hadden kunnen denken – sowieso is koken voor zoveel volk niet eenvoudig, en we konden ons op voorhand ook niet echt iets voorstellen bij Bulgaars eten, dus onze verwachtingen waren niet bijzonder hoog gespannen… Zo scoren ze echt goede punten!
Het wordt snel duidelijk dat ze hun reputatie zelf niet echt verdiend hebben, maar dat het eigenlijk twee vrienden van hen zijn, Litouwers, die het voor hen verpesten – ze zijn onbeleefd, onvriendelijk, en bijna elke dag komen we bizarre verhalen over hen te weten. Ze zullen helaas nog vaak over de vloer komen…

Liina verjaart morgen, en Leenakaisa, Karoliina en ik heb vanochtend bloemen en een boek gekocht, en een koekjestaart gemaakt (of iets dat daar moet op lijken – hier bestaan geen Petit beurre koekjes, en hagelslag al evenmin), die we om middernacht willen afgeven. Alles is gepland voor de verrassing, en om veilig te spelen hebben we er zo weinig mogelijk mensen van op de hoogte gebracht. We weten dan ook niet wat doen, als om half twaalf plots bijna iedereen van tafel stapt, om te vertrekken naar een concert in het Pilldamspark! Het is deze week Europees Sociaal Forum in Malmö, en er is vanalles te doen in de stad, vooral ’s nachts. We blijven met z’n achten achter aan de tafel, misschien hebben toch een paar mensen iets van ons gezicht kunnen aflezen? We ruimen de tafel al wat af, maken thee, en Hilde en ik verdwijnen even, om ‘misschien iets lekkers te zoeken voor bij de thee’ – Liina heeft helemaal niets door, ze heeft ook aan niemand vertelt dat ze zou verjaren, en is dolblij als we binnenkomen met de taart. Misschien is het achteraf zelfs beter dat we met wat minder volk zijn nu, het zijn ook de leukste mensen die er wel nog bij zijn…
We kletsen nog een hele poos en zingen samen liedjes (zelfs de jongens – wat is het geweldig om samen te wonen met een hoop muziek-geeks); het veel te laat in bed liggen nemen we er met veel plezier bij!

Do 18 sep

Wat gebeurt er zoal op een gewone dag? Niet zo veel noemenswaardig blijkbaar, er is al behoorlijk wat routine in mijn leven hier geslopen. Wat wel spannend blijft, zijn de nieuwe mensen die ik elke dag ontmoet. De meeste andere studenten ken ik al van zien, tenminste diegenen die op school komen oefenen. En als je samen moet wachten op een les of een lege oefenklas, is het heel gemakkelijk om even kennis te maken. De namen onthoud ik spijtig genoeg heel weinig, vooral omdat de jongens precies allemaal Johan, Jonas of Johannes heten…
Een van de gesprekjes vandaag duurt een beetje langer, namelijk dat met Rebecka, het andere meisje dat bij Hege zit; tot dusver hebben we elkaar alleen nog maar kort over praktische dingetjes voor de lessen gepraat. Ze is net begonnen in het eerste jaar, en loopt op school nog een beetje verloren – het doet me opeens denken aan mijn eerste maanden in Antwerpen, een nieuwe stad, nieuwe school, nieuwe leraar,… Het is heel herkenbaar wat ze vertelt, over hoe ze probeert haar draai te vinden met de lessen en het oefenen. Herkenbaar, maar wel lang geleden: het doet me veel plezier om te beseffen dat ik toch al een aantal duveltjes bezworen heb. Soms is het moeilijk om in te schatten waar ik sta, zowel op vlak van spelen zelf als wat alle dingen eromheen betreft. Maar terwijl ik met Rebecka praat, voel ik goed dat ik uit mijn jaartjes op het conservatorium toch al een heleboel dingen heb geleerd. Zou ik toch al wat volwassen aan het worden zijn? Ik begin me af te vragen wat er dit jaar allemaal met me zal gebeuren…

Woe 17 sep

Om voldoende oefenuren bijeen te sprokkelen, heb ik vorige week bijna elke dag nog tot ’s avonds laat op school gezeten. Het is zo moeilijk om een lege klas te vinden in de namiddag, dus nam ik een lange middagpauze en ging ik tegen het avondeten verder doen. Deze week wil ik het eens anders proberen, want ik geloof dat ik in dat ritme niet genoeg slaap kreeg. Het plan voor deze week is het goeie oude dagritme van de middelbare school – studeren van acht tot vier, met nooit meer dan een uur pauze. Vandaag heb ik nog wel een afspraak net na de middag, dus ik loop wel wat vertraging op, maar het lukt me toch om avondeten te beginnen maken met het vooruitzicht op een volledig lege avond! Wat een zaligheid! De afgelopen jaren in Leuven heb ik lege avonden op een vinger kunnen tellen, en ik genoot eigenlijk ook veel van die volle agenda. Maar mijn leven hier is wat gezapiger, en het bevalt me! Lekker koken, was insteken, een spelletje spelen, thee drinken,…
Evaluatie van de nieuwe planning is voor deze eerste dag alvast erg positief: vorige week had ik meer pauzes tussenin, maar lag ik ’s avonds in mijn bed met het gevoel alsof ik alleen maar geoefend had de hele dag, en dat zorgde al meteen weer voor een paar spookbeelden, zowel over praktische zaken (‘nu ben ik vandaag alweer niet bij de bank geraakt’) als over mijn sociaal leven (‘ze zal het wel begrijpen als ik pas volgende week tijd vind om dat mailtje te beantwoorden’)… Misschien is er in werkelijkheid eigenlijk geen verschil tussen de twee, en krijg ik al die dingetjes nu evenmin geregeld. Maar het voelt wel heel anders dat ik me veel minder laat nog hoef te concentreren. Benieuwd of het zo blijft!

Di 16 sep

Hege blijft me verbazen, het is zo’n fijne ervaring om bij haar in de les te zitten. Een heel aantal van de problemen die ik heb bij het spelen, heeft zij vroeger ook gehad, en ze kan me dan ook goed uitleggen hoe ze er vanaf geraakt is. Natuurlijk helpt het om zes uur per dag te oefenen, dat wist ik al langer dan vandaag. Maar toch is er een pak meer aan dan dat. Wanneer ik even aarzel om een bepaalde vingeroefening te spelen voor haar (omdat die véél te vals zou zijn), is ze bijna beledigd: ‘Er komen in je leven nog genoeg mensen die over je zullen oordelen, maar ik hoor daar niet bij, en ik verdien het dus ook niet dat je doet alsof dat wel zo is…’ Ze gaat vandaag gewoon verder met technische oefeningen, alsof de vorige les nooit geëindigd is. Ik krijg een stapel papieren met oefeningen op, en ze speelt ze allemaal voor – met commentaren als ‘daarna kan je dit in mineur spelen’, ‘je mag het dubbel zo snel doen als het vervelend wordt’, ‘probeer dit zeker ook eens in spiccato’,… Mijn opdracht tegen volgende week is duidelijk maar daarom niet gemakkelijker: ze wil een persoonlijk trainingsprogramma op papier, voor minstens twee uur per dag aan oefeningen, met wat variatie in zodat ik niet elke dag precies hetzelfde doe. En natuurlijk mag ik ook mijn stuk niet uit het oog verliezen: hoewel we er zowel vorige les als vandaag alleen de laatste vijf minuten aan gewerkt hebben, moet het volgende week wel af zijn – en natuurlijk vanbuiten. Op haar eigen, opgewekte manier is Hege dus best wel veeleisend, maar wat ze vraagt komt eerder over als een uitdaging dan als een opdracht. Zou ik het kunnen?

Na de les ga ik, het is al een beetje een gewoonte aan het worden, naar de sauna, om wat te overdenken wat er allemaal gezegd is. Het is vrij slecht weer, ieder moment kan het gaan regenen, maar dat is eigenlijk geen reden om hier niet te komen. Het zwemmen in de zee kan in geval van nood altijd vervangen worden door een gewone koude douche, en hoe het weer ook is, de lucht boven de zee is al-tijd prachtig. Ik denk dat je een boek zou kunnen schrijven over hoe de lucht er hier kan uitzien. De wolken hebben nooit dezelfde vorm of kleur, en je ziet telkens een andere versie van Kopenhagen liggen aan de overkant, nu eens gehuld in nevel, dan weer met een paarse of oranje gloed errond. Vooral de komende twee maanden worden geweldig; de sauna sluit om 19u, en op dit moment is het dan nog net licht. Maar heel binnenkort zullen we dus de zonsondergang kunnen volgen…
Lekker rozig en ontspannen kruip ik terug op mijn fiets, maar de kou valt erg tegen. Het is hier nu al een paar dagen niet warmer dan rond de 13-14 graden, en dat laat zich vooral ’s ochtends en ’s avonds voelen. Ik hoor mezelf nu voor de derde dag op rij vloeken over mijn pijnlijke gebrek aan handschoenen hier, en besluit er meteen iets aan de doen: het winkelcentrum Mobilia, op een boogscheut van ons appartement, is open tot 20u! Een half uurtje later sta ik thuis met leuke handschoenen, een al wat dikkere sjaal, en een jasje precies aangepast voor dit weer – voor m’n echte winterjas is het nog wat vroeg, zeker met het oog op de kou die nog moet komen, maar mijn zomervestje is echt niet meer genoeg. Lang leve H&M…
Na het eten komen Liina en Lenakaissa naar beneden, de Finse violistes die op de zesde verdieping wonen. Samen met hen en Julia, de Finse die hier mee woont, en pianiste is, hebben we zowaar een allereerste kamermuziekrepetitie, hier in de keuken! Weliswaar voorlopig zonder altviool volgt er een prachtige zichtlezing van het pianokwintet van Schumann (jaloerse reacties zijn welkom – voor wie het niet kent: een absolute kamermuziek-must-have)! Ook al kunnen we de meeste noten nog niet spelen, en staat de piano nog erger dan kattenvals, krijg ik toch kippenvel van deze prachtige muziek…
Ongeveer halverwege het laatste deel schrikken we opeens een hoedje: er staat een vreemde jongen in de keuken! Hij stelt zichzelf voor als Nam, uit Vietnam (haha), jazzpianist, en : de zevende bewoner van ons appartement! Peter vangt hem op, terwijl wij onze laatste nootjes spelen, en dan gaan we er een babbeltje mee doen. Hij is heel vriendelijk, en vertelt dat hij hier vorig jaar ook al heeft gewoond, dus een rondleiding of uitleg over de wasmachine is niet meer nodig. En meteen stelt hij ons voor aan nog twee andere kerels, die erbij zijn komen staan. Ook zij hebben hier vorig jaar gewoond, en komen hier vanaf nu terug. Een van de twee heb ik al eens eerder gezien: vorige week stond hij hier met een kameraad aan de deur, om te vragen of ze eens in hun oude kamer mochten kijken of ze iets vergeten waren, en of er misschien post was voor hen. Hij was toen erg geïrriteerd dat ik hem niet zomaar meteen binnenliet, en ik vond het een heel louche type. Misschien was dat nog opvallender omdat het in al die weken hier ongeveer de eerste persoon was die een ietwat onbetrouwbare indruk op me maakte… en nu komt hij hier dus bij wonen! Zo blij als ik dus ben om Nam erbij te hebben, zo groot is mijn afkeer voor deze twee. Ze stellen zich vluchtig voor als Victor en Peter, wat ze spelen of waar ze vandaan komen zeggen ze er niet bij. Ze zullen hier een kamer delen – wat volgens het contract dat ik heb gekregen vrij duidelijk niet toegelaten is, maar bon – en ze laten goed verstaan dat wij ons daar vooral niet mee moeten gaan moeien… ik vraag me af of Joachim hiervan op de hoogte is! Als ik terug op mijn kamer zit, komen ook Amy en Fabio even langs om hun twijfels te uiten. Het zijn vreemde vogels, en we zullen het natuurlijk even rustig aankijken, maar wel met enige reserve…

Ma 15 sep

Na een tweede avond vroeg te zijn gaan slapen, kan ik er vandaag weer tegen. En dat is maar goed ook; les anatomie in de voormiddag, partiële repetitie voor het orkest, en morgen celloles dus moet er ook nog wat geoefend worden.
Zowel in de les als tijdens de orkestrepetitie wordt er Zweeds gesproken. Tijdens anatomie worden we ook verwacht om zelf het woord te nemen om ervaringen en ideeën uit te wisselen, en dan duurt het meestal wel een tijdje eer de anderen verstaan wat ik bedoel. Maar ik probeer echt om niet op Engels over te schakelen; het zou wel mogen, maar zo leer je het nooit. Ook bij de andere Erasmussers is er na deze paar weken al een duidelijk verschil merkbaar tussen wie probeert om Zweeds te oefenen en wie niet. Vanaf volgende week zouden er taallessen moeten komen, maar misschien hoeft dat al niet meer? Als we er gaan leren om onszelf met korte zinnetjes te behelpen, kan ik maar beter cello oefenen!
Nu ja, ook al versta ik het merendeel van wat er gezegd wordt wel, het is toch een extra belasting. Vooral in het orkest voel ik dat heel hard; na een uur of twee ben ik helemaal op. Wel lastig, omdat het de eerste repetitie is, en ik nog vrij veel moet zichtlezen, wat sowieso erg vermoeiend is. Bovendien is het vandaag enkel met de lage strijkers, dus veel camouflage is er ook niet. En het moet lukken: twee van mijn drie collega’s zijn verontschuldigd, en de derde komt pas na anderhalf uur opdagen. Zit ik daar lekker in mijn eentje te knoeien! De jongen die de repetitie leidt, is gelukkig heel vriendelijk en geduldig.
Maar na de repetitie moet ik toch even op mijn gemak gaan zitten. Een kommetje warme Manna Gryn brengt me weer op mijn positieven, dat is een soort van griesmeelpap, dat je moet eten met een lepeltje marmelade in het midden. Het geeft me genoeg energie om nog een beetje te gaan studeren voor het avondeten, maar dan is het goed geweest voor vandaag. We eten gezellig samen en spelen nog wat met de kaarten. Dat is hier erg grappig, omdat het altijd heel lang duurt eer iedereen een spel snapt. We houden het dan ook voorlopig nog op niet al te intellectuele spelletjes. Amy en Peter willen graag leren wiezen, maar er zullen nog genoeg koude winteravonden komen om daar tijd voor te maken!

Zo 14 sep

Het nadeel aan een dagje vrij nemen, is dat je dan pas begint te voelen hoe moe je bent. Ik kan vandaag, na een tweede keer uitslapen, dan ook niet uit de voeten! Na drie vergeefse pogingen om me aan het cello spelen te zetten, ga ik maar naar buiten, de weide wereld in – die vergt net iets minder concentratie!
Een plek in Malmö waar ik al die tijd nog niet ben geweest, is het winkelcentrum Trianglen. Groot, hip, en open op zondag! Behalve een H&M en een Esprit zijn er alleen winkels die ze in België niet hebben, dus er is heel wat te ontdekken. Behalve kleren vind je in Trianglen ook boeken, speelgoed, keukengerief, bloemen, ...In een van de winkels kan je zelfs een persoonlijke pluche beer laten maken: je kiest een velletje, kleertjes en een geluidje, daarna wordt hij opgevuld en mag je hem meteen mee naar huis nemen. Natuurlijk zijn er ook restaurantjes, koffiebars, ijskraampjes,… Je kan hier zonder moeite een dag doorbrengen. Maar dat ben ik niet van plan; het was tenslotte maar om even buiten te zijn. In het terugkeren fiets ik langs de Lidl, ook open op zondag, om boodschappen voor de komende week te doen.
Als ik thuiskom ben ik echter helemaal niet opgekikkerd, integendeel! Ik voel me nu niet alleen erg moe, maar eigenlijk ook een beetje ziek… Is het de vermoeidheid van de voorbije weken, of het weer dat sinds een paar dagen echt koud aan het worden is?
Ik leg me erbij neer dat cello spelen of iets anders zinnig doen geen opties meer zijn, en zet me met een bordje avondeten voor Skype om wat medeleven uit Spanje te zoeken. Daarna drink ik nog een kopje thee in de keuken, en kruip ik in mijn bed; het is de eerste keer dat ik hier voor 22u ga slapen, maar misschien moet ik dat deze week maar wat meer doen: het orkestproject komt eraan, en volgende week komt Jeroen op bezoek – redenen genoeg om te zorgen dat ik uitgeslapen ben!

Za 13 sep

Eindelijk weekend! Ik verplicht mezelf om een eindje in de voormiddag in bed te blijven liggen. Hoe blij ik ook ben dat het studeren goed gaat, ik wil ook zorgen dat ik intussen blijf leven: tijd maken om te gaan lopen, naar de stad te fietsen, lekker eten te maken in plaats van diepvriespizza’s, … Ook dat moet ik leren: de dingen die ik moet doen op tijd en stond eens opzij zetten voor dingen die ik graag wil doen, zonder me daar schuldig over te voelen. Op het einde van zo’n lege dag kan ik boos zijn op mezelf voor elk moment dat verspild werd aan Flair lezen of in mijn kamer uit het raam staren, maar toch is dat de enige manier om van de mist in mijn hoofd af te geraken. Dus vul ik de dag met in de zon zitten, kamer poetsen, muziek luisteren, mailtjes sturen die al te lang bleven liggen,… een beetje cello spelen ook, ja, maar niet omdat het ‘moet’. En ik neem een kijkje op het balkon, waar onze mevrouw Duif intussen niet langer haar eitje beschermt, maar een schriel, hulpeloos mini-duifje!

Vrij 12 sep

Het lukt vandaag niet om op tijd op te staan om op school te gaan oefenen, dus blijf ik maar op m’n kamer zitten spelen. Oefenen kan hier eigenlijk perfect overdag, mijn deur is verbazend goed geïsoleerd (ik moet altijd drie keer ‘binnen’ roepen als er iemand klopt). Alleen is het voor mezelf wel moeilijker: de pauzes duren altijd net iets te lang, en ik ben erg snel afgeleid. Na de middag wil ik dan ook liever op school verder doen, maar zelfs op vrijdag zijn er geen klassen vrij. Dan ga ik maar even naar de bib als tijdverdrijf, ik ben er, behalve de rondleiding in de eerste week, nog niet geweest. De dame achter de balie is een van de enige mensen op school die zo goed als geen Engels spreekt, maar blijkbaar heb ik haar richtlijnen toch goed genoeg begrepen, en ik krijg alle gekozen partituren zonder probleem mee. Je mag ze een maand houden hier, en ze hebben een heel ruime collectie, dus hier kom ik zeker nog vaak terug. Het is ook de gewone gang van zaken hier om alles uit de bib te halen, en te kopiëren; partituren kopen is bijna alleen mogelijk per post uit Duitsland, en wordt dus bijna niet gedaan. Dat is wel wennen; in Brussel zijn er 5 partiturenwinkels in een straal van een halve kilometer rond het Conservatorium...

Tegen dat ik uit de bib ben, zijn er gelukkig wel al wat lege lokalen. Ik oefen ongestoord tot een uur of zeven – ik moet eigenlijk nog wel wat spelen vandaag, maar begin honger te krijgen, en ik wil heel graag nog even gaan lopen. Het doet deugd om eens andere spieren te gebruiken, en de frisse avondlucht (inclusief prachtige sterrenhemel) geeft me nieuwe energie, maar na een poosje neemt mijn honger het over, en ik haast me naar huis. Ik voel me weer wat herboren na gegeten en gedoucht te hebben, en keer terug naar school om nog heel even te toonladderen. Ik ben nog nooit eerder op een vrijdagavond om 22u op school geweest, maar het kost me hier zo weinig moeite! Na een klein uurtje komt de nachtwaker me buitenzetten, en ik haast me naar huis, waar mijn lief via Skype op me zit te wachten…

Do 11 sep

Ook deze tweede oefen-dag vliegt voorbij. Tot mijn grote opluchting voel ik enkel wat gewone spierpijn van gisteren. Om de hele dag te kunnen oefenen, kan je niet anders dan veel aandacht besteden aan ontspannen en stretchen. En dat is gemakkelijker, doordat ik voornamelijk technische oefeningen doe, zonder de stress van stukken te moeten voorbereiden voor examens of concerten. Het mist zijn effect niet – mijn hoofd is op het einde van de rit toch vermoeider dan mijn lichaam.
Om aan vijf à zes uur geconcentreerd oefenen te komen, heb ik ongeveer negen klokuren nodig, om voldoende pauzes te kunnen nemen. Dat is vandaag een beetje nipt, want om 19u is er afgesproken aan het Konserthus, om voor de eerste keer naar het Malmö Symfonieorkest te gaan luisteren. Het Konserthus is een mooi, modern gebouw, waar de belangrijkste concerten doorgaan, en vanavond kunnen we niet wegblijven: drie studenten van de Högskolan spelen er hun examenconcert, met als dirigent Hege’s collega, cellodocent Mats Rondin. We krijgen de vioolconcerten van Kabalewsky en Shostakovich te horen, en Schlelomo van Bloch. Er is veel volk in de zaal, en het is een erg enthousiast publiek. De sfeer is ook een beetje minder stijf dan ik in Brussel gewend ben; er is een presentator die van tijd tot tijd grapjes maakt, en Mats wordt na de pauze even voor een babbeltje aan de micro gevraagd – dat zie ik in het PSK niet meteen gebeuren…
De solisten overtuigen me spijtig genoeg maar half. Je hoort wel dat ze alledrie degelijk spelen, maar in Kabalewsky zitten behoorlijk wat valse noten, en Schlelomo spreekt me op muzikaal vlak niet echt aan.
Wel overtuigd ben ik door het orkest! Het zal wel beroepsmisvorming zijn, maar het feit dat er in verhouding lekker veel celli en bassen zitten, die laatste zelfs op een eigen klankversterkend podium, bevalt me nogal. Ze hebben – dat ligt natuurlijk aan die uitgebreide bassectie – een prachtige ronde klank, goede solisten bij de blazers, en bovenop een stel knappe jonge slagwerkers J
In mei zullen een aantal studenten van de Högskolan dit orkest mogen vervoegen om samen de zesde symfonie van Mahler te spelen, ik moet dringend eens aan Hege vragen wat ik moet doen om daarbij te mogen zijn!

Woe 10 sep

De herfst is begonnen! De blaadjes beginnen van de bomen te dwarrelen, het waait koud, en er hangt een dunne nevel boven het gras. En dan te bedenken dat de andere Erasmussers nog bijna geen warme kleren bijhebben!
Maar het grijze weer komt in feite niet slecht uit, met mijn nieuwe oefenvoornemens! Ik blijf de hele dag op school, en …het lukt! Ik weet dat het nog maar de eerste dag is, en dat er nog heel veel zullen moeten volgen, maar het is toch al een kleine overwinning. Ik zal m’n sociaal leven er wel een beetje aan moeten aanpassen, want als ik ’s avonds thuiskom, kan ik geen pap meer zeggen. Het moeilijkste is dat je, om zeker te zijn van een klas, ’s morgens zeker voor 8u op school moet zijn, en dat is toch altijd net iets vroeger dan mijn bioritme graag wil. Dat hou ik dus maar nipt 5 dagen vol – wat een geluk dat het in het weekend niet zo’n probleem is. Ik merk de moeheid vooral aan het feit dat mijn hoofd op het einde van de dag in een soort van waas gehuld is: het lijkt de hele tijd of ik nog vanalles moet doen of aan het vergeten ben, maar tot veel meer dan eten maken en blog schrijven, ben ik echt niet in staat. Maar zolang dat alleen aan het eind van de dag is, en niet tijdens het oefenen zelf, neem ik er dat met plezier bij! Nu alleen maar hopen dat ik er niet van droom!

Di 9 sep

Hoe dichter mijn les komt, hoe meer moeite ik heb om rustig en geconcentreerd te oefenen. Dat is al zo van toen ik nog op de academie zat, en hoe hard ik er ook op vloek, ik ben er nog niet van af. Maar misschien lukt het dit jaar wel? Hege’s enige hoop is dat ik zoveel mogelijk van haar opsteek, en ze doet er alles aan om dat te laten gebeuren. Ik voel me heel veilig bij haar, ook al laat ze me heel vrij om zelf te bepalen wat en hoe ik studeer. Toch legt ze geen eieren onder me; vijf uur per dag studeren moet kunnen, en ik krijg een uitgebreid toonladderprogramma mee.

Ik heb me al zo vaak tevergeefs voorgenomen om het ‘deze keer wel vol te houden’, maar toch geloof ik dat het ditmaal anders is: Hege heeft zoveel vertrouwen in me, en in het feit dat ik, met eenvoudig oefenwerk, echt goed kan leren spelen, dat het me vleugels geeft. Daarbij is het een erg grote hulp dat ik hier werkelijk alleen moet oefenen: het leven is hier zo eenvoudig! Ik ben vastbesloten om te zorgen dat ze volgend jaar in Brussel erg tevreden zijn over mijn vooruitgang: zo krijgen er misschien enkele van mijn jongere collega’s de kans om te komen genieten van deze fantastische stad?

Ma 8 sep

Op aanraden van Joakim, verantwoordelijke voor alle internationale studenten en daarom zowat onze persoonlijke held, ga ik vanochtend naar de les anatomie. Het is een vrij keuzevak, met praktische oefeningen in verband met beweging en ademhaling – klinkt goed! We zitten met ongeveer 10 studenten in de les, en moeten vandaag vooral praten over wat onze verwachtingen zijn, en wat er allemaal te weten valt over de relatie muziek spelen – lichaamsconditie. Als dit vak me niets zal bijleren over mijn lichaam, is het alleszins wel een heel goede gelegenheid om Zweeds te oefenen!

Na de les rij ik naar het centrum met m’n laptop, om het internet terug te fixen. Maar in de winkel gaat hij meteen online; blijkbaar ligt het probleem toch ergens thuis. Ik fiets weer naar huis, opgelucht dat m’n lief laptopje toch goed z’n werk doet, maar ook een beetje bezorgd: nu heb ik écht geen idee meer wat ik er zou aan kunnen doen! Edoch… hoe het precies werkt, daar snap ik niets van, maar als ik terug thuis probeer in te loggen, loopt alles weer als vanzelf! Zal ik er ooit achter komen hoe zoiets mogelijk is? Alleszins zet ik me na het middageten blijgezind aan m’n bureau om mailtjes te lezen en blog bij te werken.
Tegen vijf uur ga ik terug naar school, het is vergadering voor kamermuziek met de strijkers. Je mag hier echt doen wat je wil: geen enkele beperking qua bezetting, stijl of aantal minuten! Na tien minuutjes heb ik twee groepen, een strijkkwartet en een pianotrio, en een paar afspraken om eens samen in de bib te gaan luisteren naar een stapel cd’s… Heerlijk! Wanneer onze groepen in orde zijn, mogen we vertrekken, en ik probeer de rest van de avond goed te studeren, want morgen heb ik m’n tweede les bij Hege!

Zo 7 sep

Mijn internet werkt deze ochtend inderdaad nog niet, maar vóór vanavond kom ik daar toch niet aan toe: vandaag ga ik naar Lund. Daar heb ik afgesproken met Fleur, met wie ik in dezelfde klas heb gezeten in het middelbaar, en die nu in Lund is voor Erasmus. Het is ongeveer 25 km, en omdat het prachtig weer is, besluit ik met de fiets te gaan – zo leer ik de omgeving nog wat meer kennen. Het is een leuke weg naar Lund, en heel de tijd rechtdoor; tenminste vanaf het moment dat je op de weg naar Lund komt. Helaas rij ik in Malmö zelf alweer geweldig fout, en ik heb enkel een speciale kaart met fietsroutes bij, die me totaal niet kan helpen. Na bijna tweeënhalf uur rijden op mijn tweedehandsfietsje kom ik eindelijk aan in Lund. Het is een klein maar mooi stadje, en we wandelen wat rond en eten een ijsje in het stadspark. We praten vooral over onze ervaring van deze eerste twee weken in Zweden, en die blijken heel erg overeen te komen; het is hier geweldig…

Voor het donker fiets ik terug naar Malmö, naar het kot van Gijs, waar Hilde en ik zijn uitgenodigd op een bbq. We kennen er niemand, maar het is toch heel gezellig. En het is op een minuutje van de zee, dus gaan we na het eten een tijdje naar de zonsondergang kijken. Dit zal ik zeker nog vaak komen doen; je zien Kopenhagen liggen in de verte, met de Öresundbrug ertussen, en het is altijd een geweldig spektakel met de wolken. Zoals beloofd mag ik Peters laptop ’s avonds lenen, om eindelijk nog eens naar Jeroen en naar huis te kunnen bellen! Natuurlijk is alles goed, maar het voelt toch vreemd om een paar dagen helemaal niets van elkaar te horen…

Za 6 sep

Op zaterdagochtend is het erg stil op school, met uitzondering van – écht waar! – de koperblazers. Bo, de trompetleraar, geeft álle dagen les, en er wordt gezegd dat hij ’s ochtends aan de klassen komt luisteren hoe zijn leerlingen studeren… Ik laat me dan ook met plezier op het oefen-sleeptouw nemen door Joris en Peter. Om 11u drinken we samen een koffie, en nemen we afscheid van Clemens, die vanmiddag weer vertrekt naar Wenen. Ook Bo komt erbij staan, maant zijn studenten lachend aan om vooral niet te lang te blijven pauzeren, en feliciteert mij met m’n aanwezigheid als strijker – trots vertelt hij dat hier in Malmö ‘zijn’ trompettisten het ijverigst zijn. ’s Middags ga ik in het Pildammspark wandelen. Dat is een van de twee grootste parken in Malmö, en het is echt genieten om hier rond te wandelen: een prachtige vijver met drie grote fonteinen, allerlei soorten vogels boven en op het water, een mooie bloementuin, een paar gewone grasvelden,… Ideaal om even op je gemak te komen zitten. Ik heb de Schaduw van de Wind bij, en de middag vliegt voorbij. Ik begin kou te krijgen, en fiets terug naar school, om nog wat te oefenen. ’s Avonds zet ik me met veel plezier achter mijn bureau om naar huis te schrijven, maar het internet werkt niet. Om m’n zinnen te verzetten begin ik een filmpje te kijken, maar ik word er veel te verdrietig van – ik ben moe, m’n boek is veel te erg aan het worden, en ik mis iedereen te hard, er is zelfs niemand anders op kot… Ik maak een fietstochtje, en tot mijn opluchting is Peter thuis als ik terugkom, net op tijd voor de regen. We drinken samen een kopje thee en hij belooft dat ik morgen zijn computer mag gebruiken! Het is zo leuk om te merken dat we stilaan al een beetje vriendschap aan het opbouwen zijn…

Vrij 5 sep

Het leven op school is aan diegenen die vroeg opstaan, en daar hoor ik vandaag niet bij! Ik word heerlijk laat wakker zonder wekker, en geniet van een leeg middagje – laat ik mijn weekend deze week maar eens op vrijdag en zaterdag nemen! Een beetje lezen, een beetje kamer opruimen, toch ook maar een beetje cello oefenen…

’s Avonds is het Zweedse maaltijd op de zesde verdieping. Emil, een jongen die wereldmuziek studeert op conservatorium en die ik tot nu toe alleen nog maar op blote voeten heb gezien, is uitgenodigd als kok van dienst, bijgestaan door de Finse meisjes, en we zijn ongeveer met z’n 20 om te eten. Op het menu staat worst in de oven met kaas, ajuintjes en mosterd, en als dessert pannenkoek met appelmoes, slagroom en muntchocolade. Die chocolade, daar moet ik nog wat aan wennen, maar het schijnt hier de gewoonste zaak van de wereld te zijn. Er is ook Zweedse schnaps, en natuurlijk weer licht bier, dat hoort erbij! Het is alweer een erg gezellige avond, het is zo gemakkelijk om hier mensen te leren kennen. En daar wordt stevig van genoten: er ontstaan hier en daar al wat speculaties over koppeltjesvorming – nu al! Maar voorlopig is dat vooral de bron van veel onnozel doen en lachen, dus laat ze maar allemaal doen…

Do 4 sep

Auw-auw-auw!! Ik ben voor de eerste keer gaan trainen op de piste van Heleneholm, net naast het conservatorium. En het zal duidelijk nog een paar weken duren voor ik mijn lichaam ervan kan overtuigen dat dat wel een goed idee is! Ik heb besloten om niet echt te gaan meetrainen hier, omdat ze eigenlijk alleen jeugdwerking hebben, maar ik mag van de trainster wel gewoon op de piste komen lopen, en als ik op het trainingsuur kom, mag ik ook de horden gebruiken. Ideaal! Ik neem me voor om me gewoon via mail te laten coachen vanuit België, zodat mijn conditie weer snel op punt komt – want die is op dit moment echt rampzalig: ik ben uitgeput na wat looptechniek, en als ik me in driepuntstart wil zetten voor een spurtje schiet er meteen een kramp in mijn hamstrings… Daar heb ik dus weer wat werk aan!

Het oefenen was opeens heel moeilijk vandaag, mijn vingers deden echt pijn, en ik merkte steeds weer dat ik sommige fouten blijf maken. Als gevolg daarvan was mijn humeur ook niet al te best… Maar na het trainen, een heerlijke douche en een lekkere zalmsalade als avondeten heb ik er weer veel zin in! En dat komt goed uit, want het is vandaag ‘boys night out’. De boys, dat zijn Joris en Peter van hier in het huis, en Clemens, een trombonist uit Wenen die hier een week les komt volgen en intussen bij ons logeert. Hij is meteen de eerste die het voorrecht heeft om gebruik te maken van onze gastenkamer. Er zijn namelijk nog steeds kamers leeg op onze verdieping, en toevallig is er eentje niet op slot. We hopen dus met z’n allen dat hier niemand meer bijkomt, zodat we nog heel het jaar een echt bed en een privébadkamer kunnen bieden aan al onze gasten! De kamer in kwestie heeft zelfs een eigen balkon – dat op dit moment vooral een broedplaats is, voor een mamaduif met een paar prachtige eitjes.
De ‘boys night out’ is natuurlijk ook open voor meisjes, vooral aangezien het eigenlijk gewoon neerkomt op hier zitten met een lekker pintje. Joris en Peter zijn vanmiddag voor het eerst naar de systembolaget geweest, dat is de staatswinkel waar ze alcohol verkopen. Hier vind je alle mogelijke alcoholische dranken, en je mag kopen wat je wil, als je je identiteitskaart maar laat zien, en als je geld genoeg hebt! Ze hebben hier ook Leffe en Duvel, maar die kosten meer dan 3 euro voor een flesje – en reken dat er in café’s gemakkelijk het twee- of zelfs drievoud daarvan gevraagd wordt.
Het bier dat ze uiteindelijk hebben gekocht, blijkt echt lekker te zijn! We zetten ons op mijn kamer, ver van de al slapende huisgenoten, en genieten tot in de vroege uurtjes…

Woe 3 sep

Opnieuw sta ik om 8u aan de schoolpoort, gelukkig al een beetje wakkerder dan gisteren, en ook deze keer vind ik met gemak een mooie, ruime klas. Met de zon door het raam lijkt het prachtig weer, maar er is sinds gisteren veel wind komen opzetten en het is nu gemakkelijk vijf graden kouder dan in het weekend. Een geluk dat er nog blaadjes aan de bomen hangen, anders zou het even goed eind oktober kunnen zijn!

Ik blijf nieuwe mogelijkheden ontdekken op school. Om mijn rekening helemaal in orde te brengen, moet ik nog een formulier opsturen, en ik ga aan het onthaal op school vragen waar ik een brievenbus kan vinden in de buurt. In Zweden zijn alle postkantoren al een aantal jaar vervangen door loketten in supermarkten, maar ook de gewone postbussen zijn bijna uit het straatbeeld verdwenen. Omdat de man van het onthaal geen idee heeft waar er hier eentje te vinden zou zijn, mag ik m’n envelop gewoon afgeven, en hij zal de rest doen! Wat een leventje…
Vanavond is er een Swedish Dance Night, ter gelegenheid van de EuroMasterGames, en daar wil ik even een kijkje gaan nemen. Zo kan ik meteen genieten van een beetje frisse avondlucht, en zien hoe mijn pas aangeschafte fietslampjes het doen. Ze hebben maar 55 kr. gekost in de supermarkt, en zien er zo cool uit dat ik van plan ben ze mee te nemen als ik terug naar Leuven ga – als ze het tegen dan nog doen, natuurlijk.

Maar net als ik m’n fiets aan het losmaken ben, begint het natuurlijk te regenen… dat heb ik er nu ook weer niet voor over! Dan ga ik maar liever in bed liggen, om voor het slapen gaan nog een beetje te lezen in De schaduw van de wind!

Di 2 sep

Met m’n ogen nog half dicht ben ik om 8u op school. Wakker worden kan later nog, nu ben ik tenminste zeker van een klas. En inderdaad, ik kan ongestoord oefenen tot aan mijn les. Terwijl ik naar Hege’s lokaal stap, word ik zowaar een beetje zenuwachtig: het is toch meer dan een jaar geleden dat ik les van haar heb gehad, en ik weet helemaal niet wat me deze eerste les te wachten staat.
Gelukkig verdwijnt alle spanning meteen als ik de klas binnenkom. Ze heet me erg hartelijk welkom, zowel in haar klas als in Malmö, vraagt hoe ik het de voorbije dagen al heb gesteld en of ik een fijne kamer heb gevonden, en legt in een adem uit dat in de Zweedse omgang eigenlijk nooit in beleefheidsvorm wordt gesproken, en of ik haar dus zeker met Hege wil aanspreken. Ze ziet er jonger uit dan ik me herinner, en is ongetwijfeld de enige leerkracht die ik al ooit op rode trekkingsandalen in een conservatorium heb gezien.
Ze wil me meteen horen spelen, dus ik begin aan Kodaly’s Capriccio, waar ik deze vakantie het meest aan gewerkt heb. We beginnen direct grondig te werken: intonatie, klankkleur, vibrato, boogtechniek. En tussen alle aanwijzingen door, vertelt ze een beetje over wat ze van dit jaar verwacht, wat ze zoal heeft gevonden over de opname die ik had ingestuurd, en allerlei dingen waar ze me mee denkt te kunnen helpen. Misschien lijkt het alleen zo omdat ik dat wil horen, maar in de eerste tien minuten heeft ze al ongeveer alle problemen vernoemd waar ik al zo lang mee worstel: spanning in hoofd en lijf, studiemethode, … Tegelijk is ze heel positief over mijn huidig niveau, en lijkt ze er rotsvast van overtuigd dat alle oplossingen die ik zoek binnen handbereik liggen. Bij het buitengaan verzekert ze me dat ze ernaar uitkijkt om een jaar samen te werken, en ik fiets opgetogen naar huis – dit was precies wat ik zocht!
Omdat ik moe ben van het vele spelen, en het de laatste uurtjes mooi weer zijn, breng ik in de namiddag eindelijk een bezoekje aan de sauna. Daarmee ontdek ik alvast een plekje waar ik iedereen die hier op bezoek komt, mee naartoe zal sleuren. Het is natuurlijk de bedoeling dat je hier naakt loopt (daarom voor een keer geen foto’s), maar er is dan ook een strikte scheiding tussen mannen en vrouwen, en het enige waar je hier moet aan denken is hoe je het het best naar je zin kan hebben. Er is een grote omkleedzaal, maar je kan ook kiezen voor een eigen kleedhokje. Van daaruit ga je naar de sauna, met keuze uit drie kamertjes die elk op een andere manier verwarmd worden: stoom, elektriciteit of hout. Maar één ding hebben ze gemeen: je zit er op houten bankjes en intussen heb je via een groot raam een geweldig rustgevend uitzicht op de zee. Als je genoeg hebt van de hitte, kan je in de douches terecht of, zoals het meest gebruikelijk is, in de zee. Het water is hier veel minder zout dan in de Noordzee, en als je net uit de sauna komt valt het qua temperatuur ook best mee (tenminste, rond deze tijd van het jaar). Na een duikje in het water kan je helemaal doen wat je wil: sommige vrouwen gaan meteen weer in de sauna zitten, maar er zitten ook enkele dames gezellig een boek te lezen, of gewoon wat te babbelen. Je moet hier écht alleen doen waar je zin in hebt… Zowel binnen als buiten staan stoelen en banken, er zijn drinkfonteintjes, en in de douche hangen pompjes met zeep klaar; hier is werkelijk aan alles gedacht!
Helemaal fris en zacht fiets ik na bijna twee uur weer naar huis, voor het avondeten. Ik maak een zo klein mogelijke hoeveelheid lasagne, maar hou nog ruim meer dan de helft over – en dat is nog zonder de overschot paprika, courgette en aubergine in de ijskast gerekend. Tips over ‘koken voor één’ zijn altijd welkom...
Tegen de avond keer ik nog even terug naar school, om wat te herhalen wat er in de les allemaal gezegd is, en rustig en ontspannen nog wat te studeren. En zo kan ik alweer moe maar tevreden in bed kruipen!

Ma 1 sep

Eindelijk, de eerste schooldag (en het is al minstens 4 jaar geleden dat die effectief nog eens op 1 september viel)! Stom genoeg is daar nog niet heel veel van te merken; ik heb morgen pas mijn eerste celloles. Maar het is direct wel al véél moeilijker om een klas te vinden! Ze hebben hier een heel ingewikkeld systeem van vrije klassen, waarbij je in sommige klassen maar een uur mag zitten, en in andere onbeperkt, maar het is me nog niet erg duidelijk hoe we het juist moeten aanpakken – er is een handleiding van, maar die is helaas nog niet ter beschikking. Tegen het einde van de voormiddag ben ik dan ook al uit drie verschillende klassen uitgegooid, en heb nog maar goed anderhalf uur kunnen studeren… Maar dat hoort erbij als nieuweling; ik neem me alvast voor om mijn weekends eerder studerend door te brengen, en juist vrij te nemen in de week. En vanaf morgen vroeg opstaan!
Omdat ik in de namiddag weinig zin heb om een klas te vinden, ga ik bij de atletiekpiste kijken naar de European Mastergames, die hier in de hele stad bezig zijn. Vandaag is het 300H, en er doet een Belgische mee! Ik ga er na haar wedstrijd meteen even naartoe, en vraag naar de rest van onze delegatie, maar volgens haar zit er niemand van Leuven bij. Spijtig, maar ik zal de volgende dagen zeker nog wat gaan supporteren!
Nog een leuk nieuwtje vandaag: mijn bankkaart is toegekomen (meteen ook een bewijs dat de postbode me weet wonen)! Nu kan ik eindelijk winkelen zoals het hoort – ik sta nog altijd een half uur te knoeien aan de kassa met al die rare muntstukken.
Op die manier krijgt het leven hier stilaan een beetje vaste vorm. Gelukkig, want al dat nieuwe heel de tijd om me heen heeft me echt uitgeput. Maar het wordt ook hoe langer hoe vreemder om dit allemaal alleen mee te maken, en nooit écht te kunnen uitleggen hoe het allemaal is en voelt…