Ma 22 sep

Het orkest begint vandaag pas echt nu Matthew, de solist/concertmeester, erbij komt. We zijn in totaal met iets meer dan twintig, en zullen door Matthew gedirigeerd worden van achter zijn viool. Dat is op zich een belevenis, ik heb nog nooit in een strijkorkest zonder dirigent gespeeld – we zullen dus erg goed naar elkaar moeten luisteren en kijken. Nog een belevenis: hij zal de solopartij van het vioolconcerto van Bach spelen … op zijn Stradivarius! Het moet gezegd, voor zover ik weet is dat de eerste keer in mijn leven dat ik op minder dan vijf meter van een originele Strad zit! En het klinkt écht fantastisch…

Na de repetitie doen we nog een uurtje partiële met de celli, om een paar lastige plekjes uit te kuisen, en ik ben heel blij als we naar huis kunnen – met de toonladders in de ochtend erbij geteld heb ik ongeveer acht uur (!!) gespeeld vandaag!
Rebecka komt hier eten, zodat we ons gesprek van vorige week kunnen voortzetten. Ik probeer haar zoveel mogelijk raad te geven, misschien hoop ik op die manier mijn ‘verloren’ jaar in Antwerpen een beetje goed te maken? Ik had toen niets liever gewild dan iemand die me wat door alle troubles doorhielp. Nu ja, achteraf gezien is het erg goed geweest dat er zo niemand was, anders was ik niet tot hier gekomen, maar toch…
’s Avonds krijgen we toch een eerste tafelgesprekje met de Bulgaren, die nu ook hun goede wil laten zien om het hier alvast proper te houden. Nam is alweer afwezig, maar we schrijven alles op zodat hij niet aan zijn klusjes zal ontsnappen. Het wordt stilaan duidelijk dat het geen kwade wil is, maar – zo cliché als het kan – echte ‘cultuurverschillen’; niemand weet zeker hoe goed Nam Engels verstaat, en zoals we bij Masa al gemerkt hebben is de Aziatische lichaamstaal erg anders als de onze, dus daar hebben we ook niets aan. Alleszins is hij, als hij er dan eens is, zo vriendelijk en voorkomend dat je toch niet boos op hem zou kunnen zijn. Alleen maar een beetje… vreemd. Maar wie weet doen wij nog veel vreemdere dingen in zijn ogen?