Zo 21 sep

Wat een frustratie! Het leven hier op kot is toch nog niet echt op z’n pootjes terechtgekomen. We hadden een kleine traditie opgebouwd om één keer in de week met iedereen samen te eten, vooral om een vast moment te hebben om wat te kunnen praten over poetsen, vuilnis buiten zetten, en kosten te regelen zoals blokjes voor de afwasmachine. En dat was vanavond, én iedereen wist ervan, én iedereen ging er zijn… Dat was dus buiten onze geweldige nieuwe bewoners gerekend: geen van hen is opgedaagd. Misschien trek ik het me te hard aan, of ben ik te verwend geweest in Chateau Albert, waar iedereen altijd zo lief en proper was?
Ik ga naar de zesde verdieping om een emo-taart-vreetbui te houden met Joris en Hilde (ik heb even geen zin in Engels of Zweeds), en als ik na een uurtje terugkom, zitten ze gezellig in de zetel te eten, en als ik hen passeer komt er zelfs geen goeiedag uit. Mja, ik ben nu ook niet in de stemming om een gesprek te gaan aanknopen, zeker omdat ze gezelschap hebben meegebracht, maar dit gaat me echt een beetje te ver… Ik weet dat ik ze nooit zal kunnen dwingen om sociaal te doen tegen ons, maar om te kuisen? Wacht maar!
Ik geef ze nog een kans op een rustig gesprek, maar vanavond niet meer… Zucht!
Mijn dag was nochtans heel leuk begonnen; ik stond om 8u op school om te oefenen, en heb mijn haar laten knippen door Liina en Hilde – laat het duidelijk zijn dat Jeroen eraan komt…
Maar dit is zo’n anticlimax! Ik sluit me in mijn kamer op om, nog napruilend, een beetje muziek te luisteren…