Di 2 sep

Met m’n ogen nog half dicht ben ik om 8u op school. Wakker worden kan later nog, nu ben ik tenminste zeker van een klas. En inderdaad, ik kan ongestoord oefenen tot aan mijn les. Terwijl ik naar Hege’s lokaal stap, word ik zowaar een beetje zenuwachtig: het is toch meer dan een jaar geleden dat ik les van haar heb gehad, en ik weet helemaal niet wat me deze eerste les te wachten staat.
Gelukkig verdwijnt alle spanning meteen als ik de klas binnenkom. Ze heet me erg hartelijk welkom, zowel in haar klas als in Malmö, vraagt hoe ik het de voorbije dagen al heb gesteld en of ik een fijne kamer heb gevonden, en legt in een adem uit dat in de Zweedse omgang eigenlijk nooit in beleefheidsvorm wordt gesproken, en of ik haar dus zeker met Hege wil aanspreken. Ze ziet er jonger uit dan ik me herinner, en is ongetwijfeld de enige leerkracht die ik al ooit op rode trekkingsandalen in een conservatorium heb gezien.
Ze wil me meteen horen spelen, dus ik begin aan Kodaly’s Capriccio, waar ik deze vakantie het meest aan gewerkt heb. We beginnen direct grondig te werken: intonatie, klankkleur, vibrato, boogtechniek. En tussen alle aanwijzingen door, vertelt ze een beetje over wat ze van dit jaar verwacht, wat ze zoal heeft gevonden over de opname die ik had ingestuurd, en allerlei dingen waar ze me mee denkt te kunnen helpen. Misschien lijkt het alleen zo omdat ik dat wil horen, maar in de eerste tien minuten heeft ze al ongeveer alle problemen vernoemd waar ik al zo lang mee worstel: spanning in hoofd en lijf, studiemethode, … Tegelijk is ze heel positief over mijn huidig niveau, en lijkt ze er rotsvast van overtuigd dat alle oplossingen die ik zoek binnen handbereik liggen. Bij het buitengaan verzekert ze me dat ze ernaar uitkijkt om een jaar samen te werken, en ik fiets opgetogen naar huis – dit was precies wat ik zocht!
Omdat ik moe ben van het vele spelen, en het de laatste uurtjes mooi weer zijn, breng ik in de namiddag eindelijk een bezoekje aan de sauna. Daarmee ontdek ik alvast een plekje waar ik iedereen die hier op bezoek komt, mee naartoe zal sleuren. Het is natuurlijk de bedoeling dat je hier naakt loopt (daarom voor een keer geen foto’s), maar er is dan ook een strikte scheiding tussen mannen en vrouwen, en het enige waar je hier moet aan denken is hoe je het het best naar je zin kan hebben. Er is een grote omkleedzaal, maar je kan ook kiezen voor een eigen kleedhokje. Van daaruit ga je naar de sauna, met keuze uit drie kamertjes die elk op een andere manier verwarmd worden: stoom, elektriciteit of hout. Maar één ding hebben ze gemeen: je zit er op houten bankjes en intussen heb je via een groot raam een geweldig rustgevend uitzicht op de zee. Als je genoeg hebt van de hitte, kan je in de douches terecht of, zoals het meest gebruikelijk is, in de zee. Het water is hier veel minder zout dan in de Noordzee, en als je net uit de sauna komt valt het qua temperatuur ook best mee (tenminste, rond deze tijd van het jaar). Na een duikje in het water kan je helemaal doen wat je wil: sommige vrouwen gaan meteen weer in de sauna zitten, maar er zitten ook enkele dames gezellig een boek te lezen, of gewoon wat te babbelen. Je moet hier écht alleen doen waar je zin in hebt… Zowel binnen als buiten staan stoelen en banken, er zijn drinkfonteintjes, en in de douche hangen pompjes met zeep klaar; hier is werkelijk aan alles gedacht!
Helemaal fris en zacht fiets ik na bijna twee uur weer naar huis, voor het avondeten. Ik maak een zo klein mogelijke hoeveelheid lasagne, maar hou nog ruim meer dan de helft over – en dat is nog zonder de overschot paprika, courgette en aubergine in de ijskast gerekend. Tips over ‘koken voor één’ zijn altijd welkom...
Tegen de avond keer ik nog even terug naar school, om wat te herhalen wat er in de les allemaal gezegd is, en rustig en ontspannen nog wat te studeren. En zo kan ik alweer moe maar tevreden in bed kruipen!