Di 9 sep

Hoe dichter mijn les komt, hoe meer moeite ik heb om rustig en geconcentreerd te oefenen. Dat is al zo van toen ik nog op de academie zat, en hoe hard ik er ook op vloek, ik ben er nog niet van af. Maar misschien lukt het dit jaar wel? Hege’s enige hoop is dat ik zoveel mogelijk van haar opsteek, en ze doet er alles aan om dat te laten gebeuren. Ik voel me heel veilig bij haar, ook al laat ze me heel vrij om zelf te bepalen wat en hoe ik studeer. Toch legt ze geen eieren onder me; vijf uur per dag studeren moet kunnen, en ik krijg een uitgebreid toonladderprogramma mee.

Ik heb me al zo vaak tevergeefs voorgenomen om het ‘deze keer wel vol te houden’, maar toch geloof ik dat het ditmaal anders is: Hege heeft zoveel vertrouwen in me, en in het feit dat ik, met eenvoudig oefenwerk, echt goed kan leren spelen, dat het me vleugels geeft. Daarbij is het een erg grote hulp dat ik hier werkelijk alleen moet oefenen: het leven is hier zo eenvoudig! Ik ben vastbesloten om te zorgen dat ze volgend jaar in Brussel erg tevreden zijn over mijn vooruitgang: zo krijgen er misschien enkele van mijn jongere collega’s de kans om te komen genieten van deze fantastische stad?