Wat gebeurt er zoal op een gewone dag? Niet zo veel noemenswaardig blijkbaar, er is al behoorlijk wat routine in mijn leven hier geslopen. Wat wel spannend blijft, zijn de nieuwe mensen die ik elke dag ontmoet. De meeste andere studenten ken ik al van zien, tenminste diegenen die op school komen oefenen. En als je samen moet wachten op een les of een lege oefenklas, is het heel gemakkelijk om even kennis te maken. De namen onthoud ik spijtig genoeg heel weinig, vooral omdat de jongens precies allemaal Johan, Jonas of Johannes heten…
Een van de gesprekjes vandaag duurt een beetje langer, namelijk dat met Rebecka, het andere meisje dat bij Hege zit; tot dusver hebben we elkaar alleen nog maar kort over praktische dingetjes voor de lessen gepraat. Ze is net begonnen in het eerste jaar, en loopt op school nog een beetje verloren – het doet me opeens denken aan mijn eerste maanden in Antwerpen, een nieuwe stad, nieuwe school, nieuwe leraar,… Het is heel herkenbaar wat ze vertelt, over hoe ze probeert haar draai te vinden met de lessen en het oefenen. Herkenbaar, maar wel lang geleden: het doet me veel plezier om te beseffen dat ik toch al een aantal duveltjes bezworen heb. Soms is het moeilijk om in te schatten waar ik sta, zowel op vlak van spelen zelf als wat alle dingen eromheen betreft. Maar terwijl ik met Rebecka praat, voel ik goed dat ik uit mijn jaartjes op het conservatorium toch al een heleboel dingen heb geleerd. Zou ik toch al wat volwassen aan het worden zijn? Ik begin me af te vragen wat er dit jaar allemaal met me zal gebeuren…
Een van de gesprekjes vandaag duurt een beetje langer, namelijk dat met Rebecka, het andere meisje dat bij Hege zit; tot dusver hebben we elkaar alleen nog maar kort over praktische dingetjes voor de lessen gepraat. Ze is net begonnen in het eerste jaar, en loopt op school nog een beetje verloren – het doet me opeens denken aan mijn eerste maanden in Antwerpen, een nieuwe stad, nieuwe school, nieuwe leraar,… Het is heel herkenbaar wat ze vertelt, over hoe ze probeert haar draai te vinden met de lessen en het oefenen. Herkenbaar, maar wel lang geleden: het doet me veel plezier om te beseffen dat ik toch al een aantal duveltjes bezworen heb. Soms is het moeilijk om in te schatten waar ik sta, zowel op vlak van spelen zelf als wat alle dingen eromheen betreft. Maar terwijl ik met Rebecka praat, voel ik goed dat ik uit mijn jaartjes op het conservatorium toch al een heleboel dingen heb geleerd. Zou ik toch al wat volwassen aan het worden zijn? Ik begin me af te vragen wat er dit jaar allemaal met me zal gebeuren…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten