Di 16 sep

Hege blijft me verbazen, het is zo’n fijne ervaring om bij haar in de les te zitten. Een heel aantal van de problemen die ik heb bij het spelen, heeft zij vroeger ook gehad, en ze kan me dan ook goed uitleggen hoe ze er vanaf geraakt is. Natuurlijk helpt het om zes uur per dag te oefenen, dat wist ik al langer dan vandaag. Maar toch is er een pak meer aan dan dat. Wanneer ik even aarzel om een bepaalde vingeroefening te spelen voor haar (omdat die véél te vals zou zijn), is ze bijna beledigd: ‘Er komen in je leven nog genoeg mensen die over je zullen oordelen, maar ik hoor daar niet bij, en ik verdien het dus ook niet dat je doet alsof dat wel zo is…’ Ze gaat vandaag gewoon verder met technische oefeningen, alsof de vorige les nooit geëindigd is. Ik krijg een stapel papieren met oefeningen op, en ze speelt ze allemaal voor – met commentaren als ‘daarna kan je dit in mineur spelen’, ‘je mag het dubbel zo snel doen als het vervelend wordt’, ‘probeer dit zeker ook eens in spiccato’,… Mijn opdracht tegen volgende week is duidelijk maar daarom niet gemakkelijker: ze wil een persoonlijk trainingsprogramma op papier, voor minstens twee uur per dag aan oefeningen, met wat variatie in zodat ik niet elke dag precies hetzelfde doe. En natuurlijk mag ik ook mijn stuk niet uit het oog verliezen: hoewel we er zowel vorige les als vandaag alleen de laatste vijf minuten aan gewerkt hebben, moet het volgende week wel af zijn – en natuurlijk vanbuiten. Op haar eigen, opgewekte manier is Hege dus best wel veeleisend, maar wat ze vraagt komt eerder over als een uitdaging dan als een opdracht. Zou ik het kunnen?

Na de les ga ik, het is al een beetje een gewoonte aan het worden, naar de sauna, om wat te overdenken wat er allemaal gezegd is. Het is vrij slecht weer, ieder moment kan het gaan regenen, maar dat is eigenlijk geen reden om hier niet te komen. Het zwemmen in de zee kan in geval van nood altijd vervangen worden door een gewone koude douche, en hoe het weer ook is, de lucht boven de zee is al-tijd prachtig. Ik denk dat je een boek zou kunnen schrijven over hoe de lucht er hier kan uitzien. De wolken hebben nooit dezelfde vorm of kleur, en je ziet telkens een andere versie van Kopenhagen liggen aan de overkant, nu eens gehuld in nevel, dan weer met een paarse of oranje gloed errond. Vooral de komende twee maanden worden geweldig; de sauna sluit om 19u, en op dit moment is het dan nog net licht. Maar heel binnenkort zullen we dus de zonsondergang kunnen volgen…
Lekker rozig en ontspannen kruip ik terug op mijn fiets, maar de kou valt erg tegen. Het is hier nu al een paar dagen niet warmer dan rond de 13-14 graden, en dat laat zich vooral ’s ochtends en ’s avonds voelen. Ik hoor mezelf nu voor de derde dag op rij vloeken over mijn pijnlijke gebrek aan handschoenen hier, en besluit er meteen iets aan de doen: het winkelcentrum Mobilia, op een boogscheut van ons appartement, is open tot 20u! Een half uurtje later sta ik thuis met leuke handschoenen, een al wat dikkere sjaal, en een jasje precies aangepast voor dit weer – voor m’n echte winterjas is het nog wat vroeg, zeker met het oog op de kou die nog moet komen, maar mijn zomervestje is echt niet meer genoeg. Lang leve H&M…
Na het eten komen Liina en Lenakaissa naar beneden, de Finse violistes die op de zesde verdieping wonen. Samen met hen en Julia, de Finse die hier mee woont, en pianiste is, hebben we zowaar een allereerste kamermuziekrepetitie, hier in de keuken! Weliswaar voorlopig zonder altviool volgt er een prachtige zichtlezing van het pianokwintet van Schumann (jaloerse reacties zijn welkom – voor wie het niet kent: een absolute kamermuziek-must-have)! Ook al kunnen we de meeste noten nog niet spelen, en staat de piano nog erger dan kattenvals, krijg ik toch kippenvel van deze prachtige muziek…
Ongeveer halverwege het laatste deel schrikken we opeens een hoedje: er staat een vreemde jongen in de keuken! Hij stelt zichzelf voor als Nam, uit Vietnam (haha), jazzpianist, en : de zevende bewoner van ons appartement! Peter vangt hem op, terwijl wij onze laatste nootjes spelen, en dan gaan we er een babbeltje mee doen. Hij is heel vriendelijk, en vertelt dat hij hier vorig jaar ook al heeft gewoond, dus een rondleiding of uitleg over de wasmachine is niet meer nodig. En meteen stelt hij ons voor aan nog twee andere kerels, die erbij zijn komen staan. Ook zij hebben hier vorig jaar gewoond, en komen hier vanaf nu terug. Een van de twee heb ik al eens eerder gezien: vorige week stond hij hier met een kameraad aan de deur, om te vragen of ze eens in hun oude kamer mochten kijken of ze iets vergeten waren, en of er misschien post was voor hen. Hij was toen erg geïrriteerd dat ik hem niet zomaar meteen binnenliet, en ik vond het een heel louche type. Misschien was dat nog opvallender omdat het in al die weken hier ongeveer de eerste persoon was die een ietwat onbetrouwbare indruk op me maakte… en nu komt hij hier dus bij wonen! Zo blij als ik dus ben om Nam erbij te hebben, zo groot is mijn afkeer voor deze twee. Ze stellen zich vluchtig voor als Victor en Peter, wat ze spelen of waar ze vandaan komen zeggen ze er niet bij. Ze zullen hier een kamer delen – wat volgens het contract dat ik heb gekregen vrij duidelijk niet toegelaten is, maar bon – en ze laten goed verstaan dat wij ons daar vooral niet mee moeten gaan moeien… ik vraag me af of Joachim hiervan op de hoogte is! Als ik terug op mijn kamer zit, komen ook Amy en Fabio even langs om hun twijfels te uiten. Het zijn vreemde vogels, en we zullen het natuurlijk even rustig aankijken, maar wel met enige reserve…