Woe 24 sep

Door het onrustige slapen raak ik amper uit mijn bed vandaag. Ik tel de uren af in de repetitie, ik ben veel te moe en te benieuwd naar vanavond om me goed te concentreren.
Ik begin me wel een beetje te ergeren aan Alkvin, onze aanvoerder. Hij speelt mooi, en hij is een vriendelijke jongen, maar leiden doet hij niet. Vooral op de plaatsen waar hij heel het orkest moet inzetten, bij gebrek aan echte dirigent, loopt het telkens fout, en toch doet hij er niet echt iets aan. Ook boogstreken en vingerzettingen aanduiden doet hij alleen als ik er zelf naar vraag…
Na het orkest ga ik boven bij Liina en Leenakaisa een kwartet van Beethoven doorlezen, omdat nietsdoen me veel te gek maakt. Daar is net een nieuwe bewoner aangekomen: Jan, die in Lund studeert, aan de gewonde unif, iets met economie. Maar de huisvestingsnood is daar blijkbaar zo groot dat ze hem naar hier hebben gestuurd. Hij zal moeten leren blokken met veel lawaai op de achtergrond, maar hij lijkt blij genoeg dat hij eindelijk een kamer gevonden heeft om ons geoefen erbij te nemen. Na de Beethoven ga ik weer naar beneden, en heel traag tikt de tijd toch weg. Douchen, wasmachine uitladen, lezen, manna gryn eten,… en eindelijk komt dan toch het verlossende bericht: ‘ik zit op de bus’… Het lijkt zo onwerkelijk! En tien minuutjes later mogen we elkaar eindelijk weer vasthouden, vastbesloten om niet meer los te laten. Ik kan me niet echt herinneren wanneer ik voor de laatste keer zo gelukkig ben geweest…