Di 31 maart

Ik heb echt vakantie nodig. Vannacht heb ik weer eens een tijdje wakker gelegen, en het enige wat door mijn hoofd speelde was muziek, en dan liefst de moeilijkste trekken uit de stukken die ik aan het studeren ben. Dat is een beetje teveel van het goede.
En als ik Bach speel in de les, is de belangrijkste commentaar natuurlijk dat ik teveel moeite doe, het klinkt te ingewikkeld, en te gespannen. Mijn persoonlijke paradox – er meer aan werken om minder te doen! Alhoewel, eigenlijk is dat niet helemaal waar. Het gaat er vooral over dat ik te weinig bewust energie inzet op de momenten dat het muzikaal aangewezen is. Ach ja, dat weten we dan ook alweer! Ik ben misschien net iets te moe om het allemaal echt op te nemen, maar ik kom alleszins weer met een glimlach buiten…

Ma 30 maart

Het zomeruur dringt nu pas door, en dat valt wel wat tegen. De hele maand maart is enorm vermoeiend geweest, ik heb echt continu geoefend. En nu zit ik dus een beetje vast. Ik weet in theorie wel wat doen, maar in de groepsles speel ik veel domme fouten, het is net alsof ik geen overzicht heb: hoe ver staat het nu eigenlijk? Waar heb ik nog het meeste werk mee?
Gelukkig kan ik eind deze week weer wat afstand nemen, in Jeroen z’n armen…

Zo 29 maart

Brunch! Het moet gezegd worden, er hangt hier een speciaal talentje in huis voor lekker eten, zowel wat het maken als het opeten betreft. Zelf heb ik quiche en vers rozijnenbrood gebakken, en die vallen allebei bijzonder goed mee – met verschillende recept-aanvragen tot gevolg. Het is prachtig weer, en in de late namiddag fiets ik met Mirja en Julia naar de zee, voor een fotoshoot – bij – zonsondergang. We hebben elk een affiche nodig voor een komend concert, en ik wil zo graag eentje met de zee op de achtergrond, iets waaraan tenminste iets van Malmö te zien is. En terwijl we erheen fietsen is het nog wat moeilijk om in te schatten hoe de zonsondergang wordt, maar als we aan het strand komen, ziet de hemel er precies uit zoals we voor ogen hadden!

Za 28 maart

Door de piano-improvisaties van mijn huisgenoten en hun gasten heb ik vannacht weer geen oog dicht gedaan. En even sorry zeggen achteraf is er ook al niet bij. Nu ben ik het echt beu – het is steeds erger aan het worden. Zullen we toch maar eens een brief naar de Housing Office sturen?
Ik ben vooral lastig, omdat ik ’s ochtends moet spelen in een openbare les, voor de nationale vereniging van strijk-leerkrachten. Maar uiteindelijk zitten er maar enkele mensen bij, en Hege laat me het tweede deel van Schumann spelen, dat is een dubbele meevaller. Het is eigenlijk amper verschil met een gewone les.
Na het eten ga ik naar boven om eten voor morgen te voorzien – Lennu en ik organiseren een brunch voor onze gezamenlijke verjaardag, en om morgenochtend niet te veel werk te hebben doen we het meeste nu alvast. Tijdens het koken komt er een erg deugddoend gesprek op gang met Liina en Kaisa, over het sociaal contact ‘op z’n Zweeds’. Heel opvallend: de jongens zijn oneindig veel toegankelijker dan de meisjes! Het lijkt wel of ze meer geduld hebben om naar ons gestuntel te luisteren – en ze praten ook vaak minder snel, waardoor ook het luisteren wat comfortabeler loopt. Iedereen is wel vriendelijk, maar het is vreselijk moeilijk om een iets diepgaander gesprek aan te knopen. Dat ligt natuurlijk ook aan ons, we zijn altijd net iets trager en iets minder spraakzaam dan de rest van de groep – en eigenlijk ook gewoon minder dan we zelf zouden willen. Het vreemde is, dat het echt een invloed heeft op je persoonlijkheid, om een andere taal te spreken. Of toch zeker op hoe je persoonlijkheid bij anderen overkomt: vaak houden we het toch maar bij onderwerpen als het weer of het verloop van de laatste les, omdat het zo vermoeiend is om heel de tijd over je woorden te moeten nadenken. Maar eigenlijk zouden we nog wel een hele hoop andere dingen willen zeggen!

Vrij 27 maart

Met twee kamermuziekrepetities zit een dag eigenlijk voller dan ik zou willen. Het is leuk om te doen, en nodig natuurlijk ook – ons strijkkwartet staat ook op de concertaffiche in april – maar er kruipt heel veel lichamelijke energie in. Dus op het einde van de dag wil ik wel nog een paar uur voor mezelf studeren, maar mijn vingers gunnen het me niet… en stom genoeg voel ik me daar ook wat minder tevreden door, alsof ik achteraf toch het gevoel krijg dat ik wel wat minder flauw had kunnen zijn. Of is het juist het feit dat ik niet tevreden ben, ook al weet ik dat ik niet meer kon, waarover ik me niet lekker voel? Dit zijn het soort gedachten die heel typisch in me opkomen, wanneer ik eigenlijk een half uur geleden had moeten liggen slapen!

Do 26 maart

Als je veel studeert, vliegt de dag voorbij, en toch blijft er altijd nog zoveel over waar je geen tijd voor hebt gehad! Maar na een hele dag op school, komt er toch ook echt een moment waarna je niets meer bijleert, en gewoon moet inzien dat het voor vandaag wel genoeg is geweest.
Vanavond heb ik nog eens afgesproken om samen met Joris te eten, dat is al heel lang geleden. We zien elkaar eigenlijk vaak alleen maar toevallig even op school, en dan moet het al goed uitkomen dat we op hetzelfde moment pauze hebben, zodat we nog eens wat kunnen bijpraten. Maar vanavond wel dus, bij lekker eten en een Duveltje!

Woe 25 maart

Na de fijne dag gisteren, is het weer tijd om in gang te schieten voor cello. Gisteren heb ik uiteraard nog wat verder nagedacht over wat er maandag is misgelopen in de groepsles, en als ik eerlijk ben weet ik precies waarom ik het nog niet écht kan spelen: ik heb heel veel tijd gestoken in traag en technisch helemaal zuiver te studeren, maar de overgang naar het echte tempo, en de muziek zelf, daar heb ik in verhouding veel te weinig aandacht aan besteed. En als je altijd alleen traag speelt, moet je toch wel heel veel geluk hebben om het opeens ook snel te kunnen! Daar gaan we dus vandaag wat verandering in brengen. Mijn opwarmingsprogramma blijft hetzelfde, maar daarna is het doel duidelijk: mijn stukken moeten zo snel mogelijk hoorbaar beter worden – een tandje extra bij de korte termijn, zeg maar!