Za 28 maart

Door de piano-improvisaties van mijn huisgenoten en hun gasten heb ik vannacht weer geen oog dicht gedaan. En even sorry zeggen achteraf is er ook al niet bij. Nu ben ik het echt beu – het is steeds erger aan het worden. Zullen we toch maar eens een brief naar de Housing Office sturen?
Ik ben vooral lastig, omdat ik ’s ochtends moet spelen in een openbare les, voor de nationale vereniging van strijk-leerkrachten. Maar uiteindelijk zitten er maar enkele mensen bij, en Hege laat me het tweede deel van Schumann spelen, dat is een dubbele meevaller. Het is eigenlijk amper verschil met een gewone les.
Na het eten ga ik naar boven om eten voor morgen te voorzien – Lennu en ik organiseren een brunch voor onze gezamenlijke verjaardag, en om morgenochtend niet te veel werk te hebben doen we het meeste nu alvast. Tijdens het koken komt er een erg deugddoend gesprek op gang met Liina en Kaisa, over het sociaal contact ‘op z’n Zweeds’. Heel opvallend: de jongens zijn oneindig veel toegankelijker dan de meisjes! Het lijkt wel of ze meer geduld hebben om naar ons gestuntel te luisteren – en ze praten ook vaak minder snel, waardoor ook het luisteren wat comfortabeler loopt. Iedereen is wel vriendelijk, maar het is vreselijk moeilijk om een iets diepgaander gesprek aan te knopen. Dat ligt natuurlijk ook aan ons, we zijn altijd net iets trager en iets minder spraakzaam dan de rest van de groep – en eigenlijk ook gewoon minder dan we zelf zouden willen. Het vreemde is, dat het echt een invloed heeft op je persoonlijkheid, om een andere taal te spreken. Of toch zeker op hoe je persoonlijkheid bij anderen overkomt: vaak houden we het toch maar bij onderwerpen als het weer of het verloop van de laatste les, omdat het zo vermoeiend is om heel de tijd over je woorden te moeten nadenken. Maar eigenlijk zouden we nog wel een hele hoop andere dingen willen zeggen!