Eindelijk nog eens celloles! Vorige week heb ik tijdens het studeren weer een paar dingen ontdekt, waarvan ik wil weten wat Hege erover denkt. Over ontspanning, de houding van mijn vingers,… Ik weet intussen, in woorden uitgedrukt, hoe zij dat soort dingen ziet, waarop ze let. Maar het is iets heel anders om precies te weten wat ze bedoelt. Ze probeert ook maar te vertalen (in taal, en dan ook nog eens vaak in het Engels) wat ze al jaren als vanzelfsprekend aanvoelt. Zo zit er soms wel maanden tussen de les waarin je zo’n aanwijzingen hoort en het moment waarop je ze ook effectief juist toepast. Daarom vraag ik heel vaak meer uitleg, tot vijftien keer toe, steeds hetzelfde, en als ik dan in de les kom, begint het steeds met de gevleugelde woorden: ‘ik denk dat ik nu weet wat je bedoelt’. En of het dan zo is? Soms wel, soms niet. Altijd een beetje, nooit helemaal.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten