Ma 23 maart

De school is weer helemaal terug ‘levend’ – overal zie en hoor je muziek. Voor mij betekent maandag na lange onderbreking weer eens repetitie met onze pianist. Voor de verandering: een dikke tegenvaller. Hij lijkt amper naar de partituren gekeken te hebben, en doet zelfs even alsof we het nog nooit helemaal hebben doorgespeeld. Maar wat me het meest stoort, is dat hij ook helemaal niet laat merken dat er nog zoveel werk aan is – en als ik dus vraag wanneer we eventueel eens een extra repetitie kunnen hebben, lacht hij dat een beetje weg. Resultaat: paniek! Als we een uurtje later in de groepsles moeten spelen, ben ik op van de zenuwen, en het enige wat constant door mijn hoofd gaat, is dat dit toch helemaal niet op een concert kan binnen een maand…
En blijkbaar is dat ook niet helemaal uit de lucht gegrepen, want als ik achteraf even met Hege praat over het gedoe met de begeleider, drukt ze me nog eens op het hart dat ik niet te hard voor mezelf moet zijn, en dat het een zeer zwaar programma is wat ik mezelf heb opgelegd – dus als het niet van buiten wordt, of gewoon een stuk minder, is het nog steeds goed!
Het duurt een hele tijd eer ik mijn gedachten weer wat op een rijtje krijg. De kwartetrepetitie die meteen na de groepsles komt, schiet er – qua concentratie – dus een beetje over. Eigenlijk keert de rust in mijn hoofd pas ’s avonds terug, terwijl ik zit te luisteren naar de masterclass trompet met Håkan Hardenberger. Hij praat heel veel over muziek in het algemeen, over ademhaling en presence. En plots begrijp ik dat ik nog heel wat kan studeren op Schumann, en het nog een pak beter kan leren spelen, zelfs op ‘maar’ een maand tijd. En ik beslis dat ik het gewoon voor mezelf goed ga doen – en dat de pianist dan gewoon z’n gang kan gaan, ik ga me er niet door uit mijn lood laten slaan!
Zo kruip ik dus uiteindelijk toch nog enigszins goedgezind in bed…