Vrij 31 okt

Na het uitslapen en internetten waar ik deze week al veel te gewend aan ben geworden, neem ik mijn paraplu in de hand (het regent pijpenstelen) en stap ik naar de laatste luthier op mijn lijstje, Xavier Vidal. De meneer in de winkel is geweldig vriendelijk, en wil me meteen helpen – derde keer goeie keer, noemen ze zoiets! Hij heeft net een Frans, nieuwgebouwd instrument binnengekregen, en ze hebben maar wat graag dat erop gespeeld wordt. Hij neemt me mee naar een kamertje achterin, waar ik ongestoord kan oefenen – er staat een pianostoel, een pupiter en een stemvork klaar, naast een kast met tientallen boeken over lutherie, zelfs eentje in het Nederlands. Na ongeveer twee uur zijn mijn armen en vingers moe, en ik sterf van de honger, dus stop ik er maar mee. Maar ze zien er geen graten in als ik maandag terugkom!
Ik stap snel naar huis, waar Jeroen intussen ook is thuisgekomen. Een poging om focaccia te bakken als aperitief mislukt jammerlijk, maar we laten ons humeur niet bederven. Het is vrijdagavond, dus dat vraagt om een feestje. Luis neemt ons mee op sleeptouw. We gaan langs op het kot van zijn neef, en daarna naar een discotheek bij de haven. Omdat het een Halloweenfeestje is, gaan we verkleed – echt voorzien zijn we niet, maar met een handdoek en een grote sjaal op ons hoofd worden we een mooi koppeltje uit het Midden-Oosten. Ook op straat zien we niet anders dan grote pruiken en maskers. Maar uit de discotheek zijn we na twee minuten al terug buiten, de muziek staat veel te luid, het doet gewoon pijn aan je oren. Dan proberen we maar een andere, die de vriendin van Luis aanbeveelt. Daar staat echter een hele massa aan de deur, en enkel wie de buitenwipper persoonlijk kent, wordt binnengelaten. Tot zover ons feestnachtje – we geven gewoon de moed op en keren terug naar huis…

Do 30 okt

Nadat de dringendste praktische zaken voor school geregeld zijn, zie ik stilaan ook wel het voordeel in van nog een week bij mijn liefste te mogen zijn. Hij moet natuurlijk wel overdag werken, dus zoek ik alvast iets om me overdag bezig te houden… zoals bijvoorbeeld: een cello. Gisteravond was het repetitie van het OUB, het orkest van de universiteit waar Jeroen nu in meespeelt om zijn slagwerk wat op peil te houden (hoewel ze natuurlijk niet aan het USO kunnen tippen). Daar hebben we het al even aan de celli en de dirigent gevraagd, maar zij hadden spijtig genoeg geen idee hoe ze me konden helpen. Dus ga ik vandaar maar zelf op zoek, bijvoorbeeld op het internet. Hoewel dat in Spanje duidelijk nog niet zo ingeburgerd is als in België vind ik toch een luthier die niet enkel gitaren heeft. Snel daarheen! Het is een pak langer stappen dan ik verwacht had (de metro nemen ben ik nog niet gewend, en zo lang het niet regent kan een wandeling nooit kwaad), dus mijn teleurstelling is dan ook groot als blijkt dat de winkel in kwestie een aantal weken gesloten is wegens verbouwingen. Maar tussen de werklui blijkt toch iemand te zijn die iets meer weet; nadat ik heb uitgelegd wat ik zoek (jawel, ze spreken Engels), geeft hij me twee andere adressen. Eentje ervan is heel dicht bij Jeroens appartement, dus ik haast me daarheen (nu dus wel met de metro). Het is al bijna sluitingstijd, en de man in de winkel geeft me vlug een kaartje met huurtarieven voor studio-instrumenten. Maar het is nogal duur en omslachtig, om op een kartonnen doos te kunnen oefenen in het appartement, waar ik dan de huisgenoten en buren op mijn dak krijg wegens geluidsoverlast… Liever dus maar de andere winkel proberen, maar dat is voor morgen.
Eerst zullen we weer calimocho drinken, spelletjes spelen, lekker koken, en South Park kijken – genoeg voor een gezellig avondje thuis-met-z’n-twee.

Woe 29 okt

Dit is onze laatste dag samen, en ik ben al van bij het opstaan een beetje droevig. Jeroen heeft verlof genomen, maar het lijkt zo wel of we gewoon moeten wachten tot het einde eraan komt! En dan komt het nieuws… Sterling heeft het faillissement aangevraagd, en alle vluchten zijn geannuleerd! Dus toch niet onze laatste dag samen, integendeel. De eerstvolgende beschikbare vlucht is pas binnen een week! Op zich een geschenk uit de hemel, om hier nog een week met ons tweetjes te zitten, maar het betekent ook dat we het geld van andere reeds geboekte tickets kwijt zijn, dat we daarvoor dus nog nieuwe vluchten moeten zoeken, dat ik hier ben, terwijl het leven op school weer volop start – en … dat ik nog een week niet kan oefenen…! Help…

Di 28 okt

Zoals voorspeld is het alweer helemaal grijs vandaag. Ik maak van de gelegenheid gebruik om wat blog-fragmentjes bij te houden, mijn paper voor anatomie af te maken, een paar mailtjes te sturen,… In de namiddag waag ik het heel even om buiten te komen, maar een uurtje later ben ik alweer binnen, helemaal koud en doorweekt (maar dolblij met een nieuw slaapkleedje uit de Etam – kijken kan precies toch wel kwaad…).
Jeroen heeft morgen verlof, en heeft dus vanavond tijd genoeg om echt iets leuks te doen, dus we dwingen ons alweer naar buiten, naar een ‘champagneria’ – glaasjes cava vanaf 65 cent! Zoiets zou in België ook wel succes hebben… We blijven niet al te lang, want het is nog een eind naar huis met de metro, en in de koelkast staan nog alle ingrediënten klaar om mojito te maken…

Ma 27 okt

Het prachtige weer blijft aanhouden, dus we houden tijdens Jeroens middagpauze picknick op Plaza Catalunya, met versgebakken focaccia en tomaat-mozarella. Daarna trek ik naar de zee; in Malmö heb ik al met veel kouder weer gezwommen, dus waarom hier niet! Ik blijf maar een minuutje in het water zodat mijn tas niet te lang onbewaakt is, maar kopje onder is kopje onder, dat kunnen ze me niet afnemen.
Ik wandel terug langs de Port Olympic, het Citadelpark, en via de winkelstraatjes terug naar Catalunya. Het winkelen voelt hier veel meer als thuis dan in Malmö – daar helpt de euro aan, maar nog veel meer ‘mijn’ winkels zoals Promod, Etam,… die in Zweden niet doorgedrongen zijn. En kijken kan toch geen kwaad?
’s Avonds drinken we iets in een cafeetje naast de Ramblas dat weggelopen lijkt uit de Efteling: bomen en dwaallichtjes tegen de muren, insecten in origami voor ieder raam,… Hier is werk van gemaakt!

Zo 26 okt

Vandaag gaan we naar Montjuic, voor mij het mooiste stukje van de stad. Het is ook ronduit prachtig weer, en de heerlijk parktuinen moeten enkel in aantal toeristen onderdoen voor Parc Guell – het is hier heerlijk rustig! We bezoeken het kasteel en het Olympisch dorp (waar een gigantische happening voor kinderen bezig is), en zo krijg ik toch stilaan het gevoel dat ik een en ander in de stad heb gezien. En na zo’n lange wandeling – te voet tot boven is een heel eind, maar we kunnen ons toch niet verlagen om de kabelbaan te nemen – is het nog veel heerlijker om gewoon samen thuis te komen, in de zetel te zitten, een spelletje te spelen,…

Za 25 okt

Hoera, Jeroen moet niet gaan werken! We maken samen een wandeling langs Gracia, waar o.a. Parc Guell ligt. Daar ben ik ooit al eens geweest, maar vreemd genoeg herken ik er totaal niets van. Ik loop naar goede gewoonte weer een vreselijke insectenbeet op, maar het is wel een heel fijne dag, hoewel de wandeling zelf ook wat tegenvalt – we hebben niet het gevoel dat we zoveel meer van de wijk zien dan als we gewoon onze neus zouden achterna lopen. ’s Avonds eten we in een klein restaurantje niet ver van huis. Het komt uit dezelfde reisgids als de wandeling, en eigenlijk hebben we er een beetje het zelfde gevoel bij: lekker eten, maar het zou met een paar kleine aanpassingen nog duizend keer beter zijn. En de uitleg die erover in de gids staat zou je, op twee woorden na, op elk restaurant hier in de buurt kunnen toepassen…

Vrij 24 okt

Een tweede wandeling, met gelukkig al veel beter weer. Vandaag ontdek ik ‘El Gotico’, het oudste stadsdeel met mooie grote oude gebouwen. Ik sta een tijdje aan de deur van het Palau de Musica, de prachtigste concertzaal van de stad. We zullen eens uitkijken om hier naar een concert te komen; dat is een pak leuker dan gewoon een rondleiding, die toch ook al negen euro kost.
Een voordeel van het feit dat ik hier nog kan terugkomen is alvast dat ik niet per se moet binnengaan in ieder winkeltje of restaurantje dat een beetje interessant lijkt – we hebben nog zeker kansen genoeg om terug te komen. Dus geen stress!
Voor het avondeten komen Cindy en Geert op bezoek, dat zijn vrienden van Jeroen die hier al meer dan een jaar wonen. Ze geven ons nog een paar tips om de komende dagen te doen, en we blijven vooral de hele avond gezellig babbelen. Ik vind het leuk om hen te horen vertellen over de stad, en over wat Jeroen nog allemaal te wachten staat als nieuwe inwoner!

Do 23 okt

Jeroen vertrekt vanochtend vroeg naar zijn werk, maar ik blijf gerust liggen – ik heb toch vakantie! Omdat het nog steeds regent, hang ik in de voormiddag wat rond in het appartement, en maak een praatje met Luis en Sebastiaan, Jeroens nog studerende huisgenoten. Maar de stad roept, en met een paraplu in de hand maak ik een eerste wandeling. Opnieuw Plaza Catalunya, de Ramblas af, Palau Guell, een broodje eten in de Mercat de la Boqueria, verder naar de haven,… Ik trek voorlopig nog geen foto’s, want in de regen ziet het er niet echt op z’n best uit, maar ik heb nog genoeg tijd de komende dagen! Als ik moe gestapt ben, zet ik me op een terrasje naast het kantoor waar Jeroen werkt, om wat voor school te werken tot hij buiten mag – gewoon voor mezelf iets drinken, dat is in Malmö zo onbetaalbaar…
’s Avonds nemen we de trein naar Terassa, waar het vanavond concert van deFilharmonie is! (Moeten we daarvoor tot in Spanje komen? ;)) Christophe heeft voor gratis kaartjes gezorgd. Het is fijn om hem nog eens te zien, en de eerste helft is ook heel leuke muziek, maar helaas moeten we weg voor het laatste stuk, om onze trein niet te missen – dat was niet helemaal gepland, maar ze lopen vertraging op doordat een van de cellistes tijdens Beethoven plots flauwvalt op het podium! Ik vroeg me altijd al af wat ze in zo’n geval zouden doen…

Woe 22 okt

Ik arriveer belachelijk veel te vroeg op de luchthaven, maar ik ben gewapend met een boek en wat schoolwerk; liever te vroeg dan te laat. We landen met een beetje vertraging, maar ik moet sowieso wachten tot Jeroen weg mag van zijn werk. Op de luchthaven neem ik de trein naar Passeig de Gracia, en ik word meteen midden in het bruisende stadsleven gegooid. Barcelona lijkt wel het tegendeel van Malmö. Prachtige grote gebouwen, gezellige kleine winkeltjes, enorme lanen met palmbomen. Maar evengoed lawaai, vieze lucht, toeterende auto’s en opdringerige bedelaars. En het regent! Gelukkig is de weg naar Plaza Catalunya heel gemakkelijk te vinden, en Jeroen komt er vrijwel meteen aan om me mee naar zijn appartement te nemen. Het weerzien is ook nu geweldig, we hebben alweer een maand ver van mekaar overleefd!

Di 21 okt

Morgen vlieg ik naar Barcelona, maar eigenlijk ben ik al vertrokken, zo gauw ik wakker word. Het enige waar ik aan kan denken, is morgen. Het vliegtuig nemen. Jeroen terug zien. Mag je oorbellen meenemen in handbagage? Hoe zou zijn appartement er uitzien? Wat zou ik aantrekken? Ga ik de weg vinden naar Plaza Catalunya, waar we hebben afgesproken? Zal ik mijn fiets op mijn kamer zetten zodat niemand er mee weg is als ik terug ben?
De dag kruipt voorbij, via een wandelingetje naar school en naar de groentenwinkel, een oneindige douche, drie noten cello en een vijftal spelletjes schaak tegen de computer (intussen al op niveau 4!). En natuurlijk een bordje manna gryn voor het slapengaan…
Mi sombrero guapo, here I come!

Ma 20 okt

Als ik na het ontbijt op mijn kamer een toonladder probeer te spelen, is het meteen duidelijk dat het met cello oefenen ook vandaag nog geen succes wordt. Er stond echter een celloles én een les met het kwartet op de agenda… Dat wordt dus afbellen. Het is zo stom, ik had toch net gepland om vakantie te gaan nemen in Barcelona! Blijkbaar wil het universum me weer maar eens tonen dat ik het niet zomaar zelf in hand heb…
Ik bel Hege om te zeggen dat ze wat meer oefentijd cadeau krijgt. Volgens haar komt het wel degelijk door het spelen, en ze vraagt me om haar vanmiddag even op te zoeken om er eens naar te kijken – bij haar huis, in de Turning Torso!
Eerst nog even over en weer naar Lund, om iets te regelen voor mijn huurcontract. En dan neem ik de bus naar Västra Hamnen, die stopt precies onder de Torso. Daar woont Hege, op de 26ste verdieping. Hoewel het veruit het meest bijzondere gebouw in Malmö is, is het geen echte bezienswaardigheid: zonder een uitnodiging van een van de bewoners kom je er niet binnen. De meest gestelde vraag van toeristen is dan ook: hoe zou het er daarbinnen uitzien?
Je gaat binnen langs een brug over een vijver die de hele toren omringt. Dan moet je je als bezoeker aanmelden aan de receptie. Je zegt je naam, en wie je wil opzoeken, en dan bellen zij de persoon in kwestie op. Als die dan toelating geeft, drukken ze op een knopje en komt de liftkoker tevoorschijn, en kan je naar boven gaan. Hoe design het hele gebouw ook is, in Hege’s flat is het – hoe kon het ook anders – gezellig huiselijk, met houten meubels, en een heleboel kaartjes, foto’s, planten, rommel ook. Ze zet me op een stoel voor het raam (haar appartement kijkt uit op de haven en de zee), en masseert mijn arm en schouders, toont me stretchoefeningen, doet me vertellen waar ik in het verleden ooit pijn heb gehad, … Na een halfuurtje sta ik weer buiten, met de goede raad om me in Barcelona alsjeblief over niets zorgen te maken, en zoveel mogelijk in de warmte te gaan zitten. Op zulke momenten kan ik me niet voorstellen dat een van mijn vroegere leerkrachten hetzelfde zou gedaan hebben – hoewel Hege ook wel duidelijk afstand houdt: wat ze ook vraagt of vertelt, het heeft steeds met cello spelen te maken. Zou dat nu de ‘female touch’ zijn?

Zo 19 okt

Ik ben vastbesloten om vandaag vanalles te doen, om mijn hoofd bezig te houden, zodat ik me geen meer kan zorgen maken, maar het lot beslist er anders over: ik word wakker met pijn in mijn arm en schouder. Heb ik kou gevat tijdens de nacht, of is het misschien toch een soort van breakdown door het oefenen (de pijn situeert zich toevallig wel net aan die spieren die ik nu, door een paar kleine veranderingen aan mijn techniek, meer gebruik dan vroeger)? Hoe dan ook, de hele dag oefenen zit er niet in. Dus heb ik nu ruimschoots tijd genoeg om Barcelona voor te bereiden en met thuis te skypen. En om de zorgen wat uit te laten waaien, fiets ik nog eens naar het strand, dat is al een tijdje geleden. Ik wil eindelijk eens een volle zonsondergang boven Kopenhagen zien, en neem een extra trui en sjaal, een boek en wat fruit mee om rustig te kunnen zitten tot het donker wordt. Anderhalf uur hou ik het vol, maar dan dwingt de koude wind me terug naar huis om op te warmen…

Za 18 okt

Aangezien ik vandaag wil doen alsof het maandag is, ga ik om 8u naar school om lekker de hele dag te spelen. Het gebouw is zo goed als leeg, dus ik neem een luxueuze grote klas, met spiegel en vleugelpiano. Ondanks de mooie omkadering is mijn concentratie er niet helemaal bij: het aftellen tot woensdag neemt me meer in beslag dan ik zou willen; juist omdat ik deze keer naar Spanje ga, en ik dus moet zorgen dat mijn bagage gereed is, kleren die mee moeten op tijd gewassen zijn, boeken van de bib nog op tijd teruggebracht worden, … Daardoor ben ik er al langer mee bezig dan toen Jeroen vorige keer hierheen kwam, en zeker vandaag: het lijstje met dingen die maandag en dinsdag nog moeten gebeuren, wordt steeds langer, maar het zijn allemaal zaken die ik in het weekend niet kan oplossen.
Tegen ’s avonds mag ik toch weer tevreden zijn over het oefenen, maar mijn stemming wordt verstoord door een hoop slecht nieuws van het thuisfront. Het is zo frustrerend om hier te zitten, zonder iets te kunnen doen, zonder iets te kunnen zeggen… Uiteindelijk kruip ik maar in bed, want me hier zorgen zitten maken heeft ook zo weinig zin!

Vrij 17 okt

Na veel te lang te hebben zitten praten gisteren, zet ik ook vandaag maar liever geen wekker. Het wordt een huishouddagje: poetsen, wassen, de frigo eens bekijken – wat moet ik dezer dagen nog eten, zodat er niets bedorven is tegen dat ik terugkom van Barcelona?
’s Avonds hebben we afgesproken aan het Konserthus om naar de Carmina Burana te gaan luisteren. Maar als we daar aankomen, is het helaas uitverkocht! Als studenten van de Musikhögskolan krijgen we altijd gratis de onverkochte kaarten, maar bij grotere concerten zoals dit is er dus steeds een risico dat je er gewoon geen krijgt. Volgende keer meer geluk!
Als alternatief gaan we dan maar naar een voorstelling op school; het is een uitvoering van het musical-departement, die improvisatie brengen met zang en dans. Ik vind er niet echt veel aan, er is weinig afwisseling, de muziek is vaak vals, en je kan de goede acteurs op 1 hand tellen. Maar het duurt gelukkig niet erg lang…
Daarna kruipt iedereen in de cafetaria om een pintje te drinken, maar ik ga liever vroeg naar bed; morgen is het terug vroeg dag!

Do 16 okt

Het lijkt wel of ik nog steeds uitgeput ben van het spelen gisteren, dus ik besluit vandaag al aan het weekend te beginnen. Het is ook handiger zo; dan kan ik het vanaf zaterdag weer opbrengen om keihard te studeren, en kan ik meteen doorgaan totdat woensdag mijn vakantie begint. Dus vandaag rustig aan, zonder wekker of verplichtingen. Hoewel, we hebben wel kamermuziekrepetitie, maar dat is vooral leuk. Beethoven begint vrij goed te gaan, we hebben er maandag les over bij Hege. En ook de andere groep is intussen opgelost, Fabio zal Julia’s plaats innemen, en we spelen een Haydn trio in de plaats, dat is doenbaar in een mum van tijd…
Als ik ’s avonds nog even langs ga op de zesde verdieping, heeft Joris een verrassing: hij heeft Duvel en Westmalle gehaald in de systembolaget! En nu het toch ‘weekend’ is, zeg ik daar geen nee tegen. Voor een keertje zitten we gewoon met z’n twee in de zetel, en het is echt leuk om nog eens een lang, goed, Vlaams gesprek te voeren…

Woe 15 okt

En toen was het groepsles… en ze viel goed mee! Ik heb eerst gespeeld, omdat ik opgewarmd wilde zijn, en ik had ook weinig zin om eerst de anderen te horen spelen. Het was niet perfect, maar wel ongeveer zo goed als ik op dit moment kon. Toch ook weer een paar onverwachte fouten – vooral een kwestie van concentratie. Maar de algemene balans slaat wel over naar ‘ok, dit lukt’. Het is nu een ander soort zenuwachtigheid: ik heb veel geoefend, maar er is ook zoveel nieuw en ‘nog maar net’, dus kan ik niet echt tonen wat het resultaat is van het oefenen – dat zal pas tegen de lente echt merkbaar zijn (hopelijk tegen dan toch al wel?).

Ik ben uitgeput na het spelen, en wil liefst gewoon gaan slapen, maar een paar van de anderen wil ik toch wel horen. (In tegenstelling tot wat je zou denken, is aanwezigheid op deze les niet echt verplicht: iedereen loopt voortdurend binnen en buiten.) Ze spelen allemaal heel goed, niet geweldig, maar gewoon goed en professioneel. Er zitten geen toptalenten tussen, geen Russische wonderkinderen, maar je kan ze wel allemaal zien slagen in een orkestauditie. Misschien is er in Brussel een grotere verscheidenheid qua niveau, misschien luister ik er wat met andere oren naar omdat ik iedereen daar goed ken en al vaak heb horen spelen, vergelijken met de klas van Jeroen is moeilijk.
’s Avonds eten we samen met de ‘leuke’ – of liever ‘propere’ huisgenootjes. Er heeft zich intussen in een van de twee gootstenen een stapel met pannen en snijplankjes gevormd, maar we zijn vastbesloten om het niet meer in iemands plaats te doen… Dus kuisen we er gewoon rond, ze moeten het maar weten.
Daarna ga ik samen met Hilde en haar ouders die op bezoek zijn naar school, het is volksdansavond. Studenten van het folk-departement spelen heel de avond live, en iedereen is welkom. Het is elke maand, maar voor Hilde en mij is het de eerste keer. Het is leuke muziek, maar er is maar weinig volk, en de sfeer die ik van Boombal gewend ben, is ver te zoeken – weinig variatie, geen doorschuif-dansen, en vooral een klein groepje dansers, en de rest op een stoel aan de kant… en omdat het heel andere dansen zijn dan in België, hoor ik vanavond spijtig genoeg ook bij die tweede groep. Maar eigenlijk zitten al onze vriendjes daar ook, omdat niemand weet hoe het moet, en zo is het toch best gezellig…

Di 14 okt

Dinsdag betekent techniekles bij Hege. Ze heeft tijd genoeg, ze heeft dit jaar maar zes studenten in totaal, en de rest studeert ze zelf. De les duurt dan ook altijd bijna twee uur. Dat is eigenlijk ook een groot verschil met Brussel: een uur pianorepetitie, twee uur groepsles en twee uur eigen les… Het gaat een pak sneller vooruit dan gewoon een uurtje per week.
Na de les ga ik lopen, maar daarna moet ik nog terug naar school om wat te oefenen; morgen is het eindelijk grote groepsles. Ik kijk ernaar uit om de anderen te horen spelen, maar zelf moet ik ook, dus dat betekent natuurlijk weer zenuwen…
Onderweg naar huis kom ik Rebecka tegen, en we zetten ons nog even op mijn kamer om een theetje te drinken. Ik vind het leuk om met haar te praten, zo heb ik precies een klein zusje om raad aan te geven. En we babbelen een hele poos over iets waar ik de laatste tijd veel over heb gedacht, en ook met andere mensen over gepraat, namelijk het accepteren van je zwakke kant. Ik denk dat ik graag wil geloven dat het niet zo zwart wit is, dat sterk helemaal goed is, en zwak helemaal slecht. Niemand is een übermensch, en dat is gewoon een goede zaak. Ik denk dat er ook nadelen zijn aan sterk zijn, het is soms ook agressief, en misschien onbezonnen. Hege is erg sterk, en rechtuit, en heel overtuigd van haar eigen gelijk. Ik ben dat een pak minder, maar vind het leuk om haar bezig te zien. Toch kan ik me ook goed voorstellen dat iemand het bedreigend zou kunnen vinden. En ik vind het mooi als ze speelt, maar voel wel dat ik het zelf op een andere manier moet zoeken. Misschien maakt me dat voor morgen toch iets minder zenuwachtig; ik kan zeker wel iets laten zien van mijn eigen manier van muziek maken. En daarover gaat het toch – laat ze dan maar horen dat ik nog niet helemaal goed ben in octaven spelen…

Ma 13 okt

Na een halfuurtje in mijn zuurverdiende ochtendklas (de enige die om kwart voor acht nog vrij was) moet ik er uit – ze zijn op de aanpalende grond aan het werken, en de drilboor is té luid, dit mag ik mezelf niet aandoen. Dan maar naar een een-uurs-klasje. Die zijn in de voormiddag nog best te doen; je kan gewoon drie kwartier studeren, en dan eruit gaan, alsof er niemand in zit, en na een kwartier stap je dan gewoon terug binnen in je eigen klas. Voordeel is dat je elke drie kwartier echt pauze neemt, en het daardoor gemakkelijker is om te blijven concentreren. Nadeel is dat je nooit écht zeker bent of je je klas terug krijgt; vanaf ’s middags staan er soms al mensen twintig minuten op voorhand te wachten…
Maar voor vandaag is het prima tot elf uur, dan heb ik de allereerste repetitie met Michael, onze klasbegeleider. Omdat ik tot nu toe aldoor aan Kodaly heb gewerkt, heb ik nog nooit met hem gespeeld, maar nu beginnen we dus aan Beethoven. Misschien ben ik te verwend met al mijn pianisten in België (Joost en Goedele, maar even goed Katsura of zelfs Peter, for that matter), maar dit valt tegen! Hij speelt echt niet mooi, en bovendien redelijk veel foute noten – wat je als begeleider van een celloklas toch echt niet zou mogen doen in een Beethoven sonate! Daarbij is het de bedoeling dat het een soort van les is, maar hij heeft amper iets te zeggen – ook dat kan ik me echt niet voorstellen van een Beethoven, zeker niet met de wetenschap dat ik die nog nooit voor iemand heb voorgespeeld, en dat er dus sowieso nog veel over te zeggen valt. Maar goed, hij vind het allemaal prima, en we spelen het twee uur later in de les bij Hege. Het is weer les samen met Rebecka in de concertzaal, maar Rebecka voelt zich vandaag niet zo best, dus moet ik maar dubbel spelen. Kodaly, Beethoven, achter elkaar. En het gaat goed, het is leuk om in deze zaal te spelen. Natuurlijk heb ik nog erg veel om aan te werken, maar het oefenen begint wel echt op te brengen!

Zo 12 okt

Nog meer uitslapen – wat een feest! Het uitrusten maakt echter ook minder leuke gedachten in me los: ik mis Jeroen, thuis, België,… het is vreemd maar in feite is dat de eerste keer sinds ik hier ben, tenminste dat ik er echt droevig van wordt. Maar op een bepaalde manier is dat ook wel leuk; foto’s kijken en naar melige liedjes luisteren (Clouseau!) heeft zo zijn charmes.
Na een paar uur pruilen ga ik toch maar wat cello spelen, Liina komt na haar yogales hierheen om naar Kodaly te luisteren. Die begint stilaan bijna te klinken zoals ik het zou willen – er zijn nog wel valse noten in, maar het lijkt toch al wat meer op een muziekstuk. Na het voorspelen gaan we in de keuken zitten om de rest van de avond samen te koken: ik heb een boel groentjes die op moeten, daarvan maken we een gigantische lasagne, zeker genoeg voor drie dagen. En zij leert me focaccia bakken, dat is een Italiaans brood met olijfjes. Het is heel gemakkelijk te maken, en je kan creatief met het deeg omspringen: zeezout, zongedroogde tomaatjes, paprika, nootjes,… Dat wil ik zeker eens zelf proberen! Het is zo leuk om de hele avond rustig met elkaar in de keuken te zitten; we zingen wat liedjes samen (nog een paar lessen en ik kan de noten van Finlandia helemaal – nu de woorden nog!), en praten heel lang over muziek studeren en alle problemen die daarbij komen kijken. En op het einde is er natuurlijk heerlijk eten!