Di 7 okt

Met een ontbijt in de keuken die ’s ochtends nog steeds een nest is, en een uurtje later een platte fietsband, twijfel ik of ik niet beter gewoon in bed was blijven liggen. Ik begin wat te oefenen voor de celloles, maar vind niet echt concentratie, en het lijkt alsof het toch geen verschil kan maken ten opzichte van de les van gisteren… Gelukkig maakt Hege snel een eind aan mijn slechte humeur. Alsof ze weet dat ik het kan gebruiken, praten we eerst een tijdje over gisteren, over hoe ik opeens zenuwachtig werd voor een nochtans lege zaal. En ze vraagt me om vooral geduld te hebben: van alles wat ik deze maand heb bijgeleerd, is er nog niets diep genoeg doorgedrongen om effectief overeind te blijven als ik zenuwachtig ben. Maar dat wil toch niet zeggen dat het er helemaal nooit is? Ze belooft me dat het er in de lente wel zal zijn, zeker als ik blijf studeren zoals nu… want ook al zie ik het niet meteen zelf, heb ik volgens haar al veel bijgeleerd. Ze vindt me ‘a very serious girl’, als het op studeren aankomt! Maar ook aan het feit dat ik dat zelf nog niet altijd zie, wil ze graag iets doen: meer leren focussen op het resultaat dat ik wil, en hoe het mooier kan, eerder dan op wat er allemaal ‘fout’ of ‘slecht’ gaat.
In de namiddag is het heerlijk weer, en ik heb veel zin om naar de sauna te gaan, maar de les van Hege heeft te lang geduurd, en ik moet absoluut nog bij de bank en de supermarkt geraken, met Fabio’s fiets deze keer.
Het is vanavond mijn beurt om samen te koken, en ik probeer lekkere thuis-kost te maken: ballekes met worteltjes en knolselder in tomatensaus, gewone gekookte patatjes erbij, en achteraf rijstpap met bruine suiker.
Tot mijn grote vreugde is de keuken vrijwel proper als ik eraan begin, mijn briefje heeft dus zijn effect niet gemist! Dat geeft nog meer motivatie om lekker eten te maken… Dat duurt veel langer dan verwacht, voornamelijk door het feit dat we maar een echt grote kookpot hebben, en sommige ingrediënten van thuis zijn hier ook niet zo gemakkelijk te vinden, maar het smaakt op het einde bijna net zoals thuis!
Met de rijstpap achter de kiezen val ik al bijna om van de slaap, en na nog een paar korte maar heel gezellige skypegesprekjes kruip ik blij onder de wol…