Ma 20 okt

Als ik na het ontbijt op mijn kamer een toonladder probeer te spelen, is het meteen duidelijk dat het met cello oefenen ook vandaag nog geen succes wordt. Er stond echter een celloles én een les met het kwartet op de agenda… Dat wordt dus afbellen. Het is zo stom, ik had toch net gepland om vakantie te gaan nemen in Barcelona! Blijkbaar wil het universum me weer maar eens tonen dat ik het niet zomaar zelf in hand heb…
Ik bel Hege om te zeggen dat ze wat meer oefentijd cadeau krijgt. Volgens haar komt het wel degelijk door het spelen, en ze vraagt me om haar vanmiddag even op te zoeken om er eens naar te kijken – bij haar huis, in de Turning Torso!
Eerst nog even over en weer naar Lund, om iets te regelen voor mijn huurcontract. En dan neem ik de bus naar Västra Hamnen, die stopt precies onder de Torso. Daar woont Hege, op de 26ste verdieping. Hoewel het veruit het meest bijzondere gebouw in Malmö is, is het geen echte bezienswaardigheid: zonder een uitnodiging van een van de bewoners kom je er niet binnen. De meest gestelde vraag van toeristen is dan ook: hoe zou het er daarbinnen uitzien?
Je gaat binnen langs een brug over een vijver die de hele toren omringt. Dan moet je je als bezoeker aanmelden aan de receptie. Je zegt je naam, en wie je wil opzoeken, en dan bellen zij de persoon in kwestie op. Als die dan toelating geeft, drukken ze op een knopje en komt de liftkoker tevoorschijn, en kan je naar boven gaan. Hoe design het hele gebouw ook is, in Hege’s flat is het – hoe kon het ook anders – gezellig huiselijk, met houten meubels, en een heleboel kaartjes, foto’s, planten, rommel ook. Ze zet me op een stoel voor het raam (haar appartement kijkt uit op de haven en de zee), en masseert mijn arm en schouders, toont me stretchoefeningen, doet me vertellen waar ik in het verleden ooit pijn heb gehad, … Na een halfuurtje sta ik weer buiten, met de goede raad om me in Barcelona alsjeblief over niets zorgen te maken, en zoveel mogelijk in de warmte te gaan zitten. Op zulke momenten kan ik me niet voorstellen dat een van mijn vroegere leerkrachten hetzelfde zou gedaan hebben – hoewel Hege ook wel duidelijk afstand houdt: wat ze ook vraagt of vertelt, het heeft steeds met cello spelen te maken. Zou dat nu de ‘female touch’ zijn?