Za 4 okt

Ik laat me wekken door een paar moedige zonnestralen die proberen te doen alsof het straks niét gaat regenen. En terwijl ik begin te ontbijten, merk ik meteen dat een nachtje goed rusten helemaal niets veranderd heeft aan het piekeren, het is zelfs bijna nog erger geworden. In de namiddag ga ik met Julia en Fabio naar een examenconcert van een pianist, maar ook daar kan ik mijn aandacht er niet goed bijhouden. Hij speelt een paar stukken die ik van thuis herken, en ook het Dumky-trio van Dvorak, samen met twee meisjes die vorige week mee in het orkest zaten. Maar de versie van Melopee vind ik toch beter…
Het wordt me stilaan duidelijk dat het gepieker toch op een of andere manier op ‘stress’ lijkt, ook al is het leven hier relatief eenvoudig. Eigenlijk komt het erop neer dat ik nog erg onzeker ben over het oefenen, en misschien nog meer over de dagen dat ik eens niet oefen: hoeveel vrij mag je nemen? Moet ik me er gewoon over zetten als ik moe word of even geen zin heb? Ben ik te streng voor mezelf, of niet streng genoeg? Het lijkt wel alsof ik eigenlijk een antwoord wil zoeken op die vragen, maar me in plaats daarvan met allerlei pietluttigheden begin bezig te houden. Alleszins zal ik vandaag niet meer doen dan wat spieropwarming, ik voel in mijn armen en mijn rug nog steeds de inspanning van de voorbije dagen. En spelen tot het pijn doet staat al helemaal niet meer op mijn verlanglijstje…
’s Avonds ga ik met Liina en Leenakaisa iets drinken op Lilla Torget, dat is een plein in het centrum met allerlei gezellige cafeetjes, waar fleece-dekentjes op de terrassen liggen (waar herkennen we dat van?). Het is bijna niet te geloven, maar dit is mijn allereerste ‘avond uit’ in Malmö! Liina overtuigt me zelfs om een glas wijn te drinken – ongetwijfeld het duurste glas wijn dat ik ooit al gedronken heb, maar voor een keertje mag het wel.
Het is heerlijk ontspannend om daar te zitten, en ik besluit mijn gepieker op tafel te gooien. En wat had ik verwacht? Natuurlijk hebben zij net dezelfde problemen, en ze zijn het er roerend over eens: hoe harder je probeert een goed oefensysteem te bedenken, hoe minder goed het werkt. Liina vertelt dat ze ooit op school een lezing hebben gehad van een marathontrainer, die uitlegde dat zijn atleten volgens een systeem van verschillende weektypes trainen: de ene week korte trainingen en veel rust, een andere week ‘medium’ en dan nog een week echt hard gaan. Ze heeft het zelf nog nooit uitgetest voor haar viool, maar het klinkt inderdaad wel de moeite waard. Misschien moet ik zo eens iets proberen te bedenken?