Ma 6 okt

Maandagmorgen…zucht! Gelukkig mogen we traag op gang komen in de anatomieles, met oefeningen voor ontspanning en ademhaling, liggend op een matje. Ik weet niet of dat precies nog was zo vroeg op de ochtend, want ik ben achteraf weer net zo moe als toen ik net uit bed stapte, maar het is toch leuk om te doen.
In de namiddag hebben we groepsles bij Hege. Groepsles, dat wil zeggen les samen met alle andere studenten, wat dus in praktijk enkel Rebecka betekent. Ik speel Kodaly, en het is de eerste keer dat ik het zo officieel voorspeel – de les vindt plaats in de grote concertzaal, dat doet ongetwijfeld ook iets. Hoewel het dus voor een voornamelijk lege zaal is, voel ik toch weer iets van zenuwen: ik verlies wat aan stabiliteit en intonatie, mijn linkervoet komt constant van de grond, zonder dat ik dat wil, en vooral: ik voel dat ik ongelukkige gezichten trek… Dat is een van de belangrijkste dingen die ik dit jaar wil afleren, dat je kan zien aan mijn gezicht als het niet is zoals ik het wil… Maar ook dat gaat niet van vandaag op morgen.
Als ik na de les bij Hege thuiskom, is de keuken weer een puinhoop, wat des te erger is, omdat ik, net voor ik vertrok, nog samen met Peter heb opgekuist. Ik schrijf een brief aan iedereen dat het echt zo niet meer kan, om op de tafel te leggen. Dat is het enige wat ik kan doen, vriendelijk vragen. Ik weet ook dat ik het me niet zo zou moeten aantrekken, maar ik kan er echt niet zomaar aan voorbij gaan, het is gewoon luiheid of slechte wil van de anderen, en ik voel dat ik steeds meer zin om op mijn kamer te eten om de rommel gewoon niet te moeten zien…
Gelukkig is de avond voor de rest gevuld met geweldig fijne skype gesprekken, dat helpt absoluut. En dankzij de oefeningen van de anatomieles val ik heerlijk snel en ontspannen in slaap!