Di 14 okt

Dinsdag betekent techniekles bij Hege. Ze heeft tijd genoeg, ze heeft dit jaar maar zes studenten in totaal, en de rest studeert ze zelf. De les duurt dan ook altijd bijna twee uur. Dat is eigenlijk ook een groot verschil met Brussel: een uur pianorepetitie, twee uur groepsles en twee uur eigen les… Het gaat een pak sneller vooruit dan gewoon een uurtje per week.
Na de les ga ik lopen, maar daarna moet ik nog terug naar school om wat te oefenen; morgen is het eindelijk grote groepsles. Ik kijk ernaar uit om de anderen te horen spelen, maar zelf moet ik ook, dus dat betekent natuurlijk weer zenuwen…
Onderweg naar huis kom ik Rebecka tegen, en we zetten ons nog even op mijn kamer om een theetje te drinken. Ik vind het leuk om met haar te praten, zo heb ik precies een klein zusje om raad aan te geven. En we babbelen een hele poos over iets waar ik de laatste tijd veel over heb gedacht, en ook met andere mensen over gepraat, namelijk het accepteren van je zwakke kant. Ik denk dat ik graag wil geloven dat het niet zo zwart wit is, dat sterk helemaal goed is, en zwak helemaal slecht. Niemand is een übermensch, en dat is gewoon een goede zaak. Ik denk dat er ook nadelen zijn aan sterk zijn, het is soms ook agressief, en misschien onbezonnen. Hege is erg sterk, en rechtuit, en heel overtuigd van haar eigen gelijk. Ik ben dat een pak minder, maar vind het leuk om haar bezig te zien. Toch kan ik me ook goed voorstellen dat iemand het bedreigend zou kunnen vinden. En ik vind het mooi als ze speelt, maar voel wel dat ik het zelf op een andere manier moet zoeken. Misschien maakt me dat voor morgen toch iets minder zenuwachtig; ik kan zeker wel iets laten zien van mijn eigen manier van muziek maken. En daarover gaat het toch – laat ze dan maar horen dat ik nog niet helemaal goed ben in octaven spelen…