Do 9 okt

Het moest er eens van komen: vandaag is zo helemaal hetzelfde als alle andere dagen, dat het bijna geen zin heeft om er iets van te onthouden. De oefenuren glijden bijna onmerkbaar voorbij, en behalve het ophalen van mijn fiets kom ik nergens meer toe in mijn ‘vrije avond’. Die is eigenlijk behoorlijk overschat: zelfs als het studeren erg vlot loopt en ik al om een uur of vijf thuis ben, krijg ik toch niets anders meer gedaan. Ik kan me haast niet meer herinneren hoe ik het in Leuven deed, met mijn eeuwig overvolle agenda. Op zich is het natuurlijk niet erg dat ik ’s avonds niets anders meer doe; niemand heeft er last van als ik mijn kamer-huishouden eens een dag laat aanmodderen. Maar het voelt wel zo stom, om steeds weer dingen niet gedaan te hebben – vooral als de enige reden daarvoor ‘te moe’ is. Pas als ik me daar gewoon bij neerleg, gaat het weer wat de goeie kant op: het is weer bijna weekend, en het doet er eigenlijk geen sikkepit toe wat ik ’s avonds nog uitvoer: ik ben hier om cello te spelen, en dat is vandaag helemaal zonder problemen gegaan. Wil ik dan echt mezelf gaan wijsmaken dat er daarna nog meer dingen moeten?