Ma 13 okt

Na een halfuurtje in mijn zuurverdiende ochtendklas (de enige die om kwart voor acht nog vrij was) moet ik er uit – ze zijn op de aanpalende grond aan het werken, en de drilboor is té luid, dit mag ik mezelf niet aandoen. Dan maar naar een een-uurs-klasje. Die zijn in de voormiddag nog best te doen; je kan gewoon drie kwartier studeren, en dan eruit gaan, alsof er niemand in zit, en na een kwartier stap je dan gewoon terug binnen in je eigen klas. Voordeel is dat je elke drie kwartier echt pauze neemt, en het daardoor gemakkelijker is om te blijven concentreren. Nadeel is dat je nooit écht zeker bent of je je klas terug krijgt; vanaf ’s middags staan er soms al mensen twintig minuten op voorhand te wachten…
Maar voor vandaag is het prima tot elf uur, dan heb ik de allereerste repetitie met Michael, onze klasbegeleider. Omdat ik tot nu toe aldoor aan Kodaly heb gewerkt, heb ik nog nooit met hem gespeeld, maar nu beginnen we dus aan Beethoven. Misschien ben ik te verwend met al mijn pianisten in België (Joost en Goedele, maar even goed Katsura of zelfs Peter, for that matter), maar dit valt tegen! Hij speelt echt niet mooi, en bovendien redelijk veel foute noten – wat je als begeleider van een celloklas toch echt niet zou mogen doen in een Beethoven sonate! Daarbij is het de bedoeling dat het een soort van les is, maar hij heeft amper iets te zeggen – ook dat kan ik me echt niet voorstellen van een Beethoven, zeker niet met de wetenschap dat ik die nog nooit voor iemand heb voorgespeeld, en dat er dus sowieso nog veel over te zeggen valt. Maar goed, hij vind het allemaal prima, en we spelen het twee uur later in de les bij Hege. Het is weer les samen met Rebecka in de concertzaal, maar Rebecka voelt zich vandaag niet zo best, dus moet ik maar dubbel spelen. Kodaly, Beethoven, achter elkaar. En het gaat goed, het is leuk om in deze zaal te spelen. Natuurlijk heb ik nog erg veel om aan te werken, maar het oefenen begint wel echt op te brengen!