Zo 5 okt

Als ik ’s morgens wakker wordt, is het gepieker weer terug als nooit tevoren. Ik had me voorgenomen om vanochtend te gaan lopen, en net nu is het geweldig hard aan het waaien en regenen. Ik besluit om even te wachten, wie weet is het zo meteen wel over. Om de tijd te doden wil ik de foto’s van gisteravond overzetten op de computer, maar blijkbaar ben ik nog niet wakker genoeg, want ik slaag erin ze domweg meteen te verwijderen… Het waren op zich niet de beste foto’s ooit, en het waren er hooguit vijf, maar het helpt niet voor mijn humeur. Ach, dan moet ik gewoon een van de dagen nog eens langs Lilla Torget fietsen, want het is zeker de moeite waard om daar een paar foto’s van te hebben.
Zou ik het wagen om in deze stemming een beetje cello te oefenen? Ik speel een halfuurtje toonladders met veel aandacht voor hoe het voelt voor mijn armen en schouders, en wonderwel geeft het me opeens weer wat goede moed en energie. Ik besluit om de rest van de dag een soort van welzijns-checkup te doen: Hoe is de balans tussen cello en andere dingen? Slaap ik genoeg, en goed? Eet ik genoeg fruit, drink ik genoeg water? Zitten er misschien andere dingen mijn concentratie in de weg (het vertrek van Jeroen doet er waarschijnlijk geen goed aan, en de eeuwig vuile keuken al evenmin). Het idee van Liina om te oefenen zoals een marathonloper laat me niet los, en ik ga op de website van Runner’s World een beetje inspiratie sprokkelen over trainingsschema’s. Ik kan alvast een paar punten bedenken om wat aandacht te besteden, maar ik vermoed dat het me dit hele jaar zal bezig houden… en waarschijnlijk nog veel langer!
Een uur of drie cello oefenen later komt de zon er zowaar door, en haast ik me om toch nog te gaan lopen. En na een lange douche en een lekker avondmaaltje ben ik er weer helemaal bovenop. Het sleutelwoord is – zoals altijd – heel eenvoudig: ik moet er me gewoon niet zoveel zorgen over maken, want een pasklaar antwoord is er toch nooit…