Voor korte tijd zal ik deze blog niet verder updaten.
Na nieuwjaar begin ik opnieuw.
Ik blijf wel de hele periode per mail bereikbaar.

Do 11 dec

Deze keer is het wel een rustige nacht, hoewel het examen al een beetje in mijn hoofd zit. Ik ga vroeg naar school om een klas te hebben, en loop de hele trompetklas tegen het lijf – ook zij hebben examen, en ze lopen allemaal een beetje als kiekens zonder kop door de gangen. Ik warm rustig op, speel mijn stuk traag door, veel kan ik nu niet meer doen, behalve me goed concentreren. En dan is het tijd! Ik speel ok, niet zo geweldig als maandag in de groepsles, maar eigenlijk wel zoals ik het nu kan. Ze zijn vriendelijk en positief, maar toch is het niet helemaal zo ‘feel-good’ als bij kamermuziek; het is vooral een beetje frustrerend om commentaar te krijgen op precies datgene waar ik al heel het jaar op aan het werken ben, en waarvan ik eigenlijk ook wel weet dat ik er pas volgend jaar het resultaat van zal zien. Misschien hoopte ik stiekem toch dat er al meer verbeterd was? Of is het gewoon door de vermoeidheid die me na het spelen overvalt, dat ik liefst zo snel mogelijk naar huis wil? Ze zeggen wel dat ik goed vooruitgegaan ben in de voorbije maanden, en feliciteren me met mijn temperament tijdens het spelen – dat is fijn om te horen, want dat is zoveel persoonlijker en moeilijker te veranderen dan de technische aspecten…
’s Avonds zijn we uitgenodigd bij Mirja, die zang studeert. Ze woont aan de zee, bij een gewone familie in huis. Een heel eind fietsen, maar het is een heel gezellig huis, en de sfeer in de buurt is ook stukken beter als hier rondom onze school. Dus ze woont er heel graag. We drinken samen glögg en eten peperkoek en Luciabullar, kleine bolletjes van rozijnenbrood met kaneel en saffraan. (Met saffraan is hier in Zweden trouwens iets bijzonder aan de hand; je vind het bijna nergens in de supermarkt, en als het er is, ligt het in een klein schuifje achter de kassa. Maar volgens Mirja koop je de beste saffraan bij de apotheker). En als we allemaal lekker warm rond de tafel zitten, haalt ze een stapel gekleurd papier boven, om kerstkaartjes mee te knutselen! Dat moet van in de lagere school geleden zijn, geweldig!
En terwijl we naar huis fietsen, begint het weer te sneeuwen…

Woe 10 dec

Ik heb heel slecht geslapen, voornamelijk omdat Nam en de Bulgaren een nogal luid feestje hebben gehad – om half twee ben ik even gaan vragen of ze het goed vonden om te stoppen met piano spelen… Bon, dat idee om naar boven te verhuizen staat me hoe langer hoe meer aan. Ik blijf dan ook weer wat langer in bed liggen, en de hele voormiddag blijft het sufheid troef. Om dat te doorbreken waag ik me rond de middag, als er een klein streepje zon doorkomt, aan een rustig loopje – ik ben nog maar sinds gisteren gestopt met pijnstillers nemen, en dat voel ik wel, maar het doet toch deugd om buiten te zijn.
Als ik terugkom, zitten Julia en Fabio aan de keukentafel te overleggen – ook voor hen is de maat vol. Julia heeft vanochtend al met onze huisbaas getelefoneerd om te vragen wat ze moesten doen, maar we moeten het gaan regelen bij de Housing Office in Lund… We leggen een briefje op tafel om nog eens te overleggen met iedereen (wat trouwens nog nooit gebeurd is, iedereen in eenzelfde kamer), maar als ik een tijdje later opnieuw in de keuken kom, is er een antwoord bijgeschreven: “Je bent onze moeder niet, stop met moeilijk doen!”
Ik kan niet echt beschrijven hoe boos ik erover ben, maar dat ik vrijdag naar Lund ga, staat wel vast!
Eigenlijk zou ik al de hele dag supergoed moeten oefenen, maar dat komt er natuurlijk helemaal niet van… Ik weet dat het deels ook aan mij ligt, dat ik me er niet zo moet door laten opfokken, maar het is zo oneerlijk, ze komen er gewoon mee weg…
Tegen het kerstconcertje ’s avonds heb ik nog steeds bijna niet geoefend, maar door het samen spelen en zingen word ik wel een stuk beter gezind. En als ik ook nog op tijd in bed kruip, zal het morgen ook nog wel allemaal meevallen zeker?

Di 9 dec

Omdat het examen dichterbij komt, slaap ik iets langer uit, om mijn conditie zo goed mogelijk op peil te hebben, ondanks de medicatie. Ook in de les wil Hege me zo goed mogelijk geconcentreerd hebben op morgen: we werken heel gedetailleerd, zodat ik morgen goed weet wat doen. Ze verzekert me nog maar eens dat het gisteren echt goed was, dus dat het gewoon in orde zal zijn donderdag… En ik kan er natuurlijk vanuit gaan dat het geen echt examen is hier, en dat de leerkrachten, net zoals met kamermuziek in november, vooral vriendelijk en positief zullen zijn… Eigenlijk heb ik er stiekem zelfs een beetje zin in! In de namiddag studeer ik dan ook verder met dezelfde ingesteldheid: ik kan het!
’s Avonds heb ik repetitie met Liina en Lennu voor morgen, dan is er een klein kerstconcertje in de woonkamer, waar iedereen gewoon iets klein mag spelen. Ze willen graag het dubbelconcerto van Bach spelen, maar dan moet ik basso continuo zijn… maar dat doe ik natuurlijk met plezier! En voor het slapengaan kijken we nog samen naar Fiddler on the Roof – een van mijn allerlievelingsfilms, en zij hebben hem nog nooit gezien! We besluiten er meteen een traditie van te maken, en spreken af voor volgende week, zelfde tijd, zelfde plaats, en dan is het aan Liina om de film te kiezen…

Ma 8 dec

Ik sta vroeg op om te oefenen, terwijl Sophie nog mag blijven liggen. Joris moet vandaag spelen in een masterclass, en terwijl ik les heb gaat zij daarnaar luisteren. De repetitie met onze pianist valt beter mee dan anders, we spelen het gewoon door en hij geeft amper commentaar.
Daarna is het groepsles, en Sophie kom mee; ze vond het heel fijn om Joris nog eens te horen spelen na al die tijd, en wil mij nu ook wel eens horen. Ik speel de hele sonate, en ze vinden het geweldig. Ik kan het zelf amper geloven, want ik heb nog steeds niet echt terug kunnen oefenen zoals ik wil, en bovendien ben ik nog steeds een klein beetje wazig door de pijnstillers – Hege waarschuwt lachend dat ik ze wel niet mag blijven nemen.
Na de les is het stilaan tijd om aan Sophie’s vertrek te beginnen denken. Koffertje maken, naar de winkel gaan, avondeten,… en voor we het goed en wel beseffen nemen we afscheid en stapt Sophie op de bus. Maar nu met een pak fijne herinneringen erbij!
Ik ga naar de zesde verdieping om nog wat spullen van zaterdag terug bij hun eigenaars af te zetten, en ook om eens een kijkje te nemen in de kamers van Hilde, Karoliina en Jan. Zij gaan immers weg na kerstmis, en daardoor is er misschien een kans dat Peter, Julia en ik naar boven zou kunnen verhuizen! We moeten er zeker nog wat over nadenken, want het is natuurlijk weer verhuis, maar het zou wel héél gezellig worden – en om dat idee wat kracht bij te zetten, zingen we samen een paar kerstliedjes…

Zo 7 dec

We slapen lekker uit van het feestje, en haasten ons dan naar buiten, om nog wat van het daglicht te kunnen genieten. We rijden met de fiets tot in het centrum, en wandelen dan verder, langs Gustav Adolfs Torget, Stortorget en Lilla Torget,en dan langs het Koningspark naar de zee. Het is koud en het waait hard, maar het is zo fijn om gewoon buiten te zijn in de frisse lucht!
In de cafetaria van de sauna eten we een warme wafel, en tegen dat we daar buiten komen is het alweer donker. We lopen terug naar het centrum, waar de kerstverlichting nu overal brandt. Er zijn nog veel winkels open, en ook aan de kraampjes van de kerstmarkt staat nog veel volk, maar wij hebben stilaan genoeg gehad; we hebben al die tijd flink doorgestapt, maar zijn nu helemaal moe en koud. Gelukkig is het niet ver naar huis, waar we kunnen opwarmen en eten. ’s Avonds gaan we boven een spelletje spelen met Joris, die ook wel eens wat serieuzer wil bijpraten met Sophie – zij hebben elkaar al bijna anderhalf jaar niet meer gezien!

Za 6 dec

We slapen uit, nog nagenietend van het heerlijke feestje gisteren. In de voormiddag gaan we naar boven om het volgende feestje vanavond voor te bereiden: we zullen de Finse onafhankelijkheid vieren… In gala! Dus beginnen we om alle jurken, schoenen en juwelen bij elkaar te leggen, zodat iedereen een goeie outfit kan samenstellen.
Daarna gaan we op school oefenen, en het lukt nu al een pak beter. Ik speel vooral toonladders, dat helpt om er sneller terug in te komen, en zowel het gevoel in mijn hoofd als mijn klank verbeteren met de minuut.
We komen af langs de bloemenwinkel om een boeketje te kopen voor Julia, zij heeft immers nog niets gekregen voor haar verjaardag. En daarna is het hoog tijd om ons klaar te maken voor het feest!
Iedereen is prachtig opgekleed, en we maken van de gelegenheid gebruik om een stel chique groepsfoto’s te maken. Dan begint de avond met een Finse maaltijd, een stoofpotje met aardappels en zalm, en als dessert gegrilde platte kaas met bessengelei. En daarna komt de echte viering. De Finse meisjes spelen een trio van Sibelius, en zingen Finlandia uit volle borst. Liina en Kaisa geven wat uitleg over wat er precies gevierd wordt – zijnde de onafhankelijkheid van Rusland in 1917 – en dan heffen we het glas, en is het gewoon feestje verder, natuurlijk wel met Finse muziek. Omdat ik nog steeds antibiotica neem, drink ik geen alcohol, en dat is op zich prima. Maar tegen middernacht is de rest van de groep veranderd in een lallende bende, dus gaan Sophie en ik maar liever slapen!

Vrij 5 dec

We staan vrij vroeg op, want vandaag is er niet te veel tijd te verliezen: het is Sinterklaasfeest vanavond, en tevoren nog Belgisch diner. We gaan samen winkelen, en als alles thuis in de koelkast en de diepvries zit, gaan we even naar school om toch wat te oefenen. Ik kan me nog steeds niet echt concentreren, maar dat is misschien ook door de spanning voor straks?
Rond een uur of drie beginnen we boven te koken. Stoofvlees. Rijstpap, chocomousse. Sla en tomaatjes snijden. Frietjes in de oven – een friteuse hebben we helaas niet, maar de oven gaat ook prima. En dan het moment van de waarheid! Gelukkig is alles heel goed gelukt; Joris vindt het stoofvlees zelfs lekkerder dan als zijn mama het maakt (of misschien zegt hij dat maar om mij een plezier te doen?). Maar we hebben natuurlijk een flesje echte trappist in het vlees gedaan, en ook echte cote d’or genomen voor de chocomousse, dan kan het gewoon niet mislukken…
Als we klaar zijn met eten verhuizen we met z’n allen naar de woonkamer voor het Sinterklaasfeest. Eerst geven Hilde en ik wat uitleg over wat de traditie van de Sint zoal inhoudt. We laten zelfs van op Youtube een aflevering van Dag Sinterklaas zien, waarin de Sint zelf uitlegt hoe je je schoen het best moet zetten. We laten iedereen ook proeven van pepernoten en marsepein, en leren een viertal Sinterklaasliedjes aan. En dan gaan Sophie en ik naar beneden om papier en kleurpotloden te maken, zodat ze allemaal een tekening kunnen maken voor bij hun schoen… Natuurlijk is dat maar een afleidingsmanoeuvre: zodra we beneden zijn, verkleedt Sophie zich als Zwarte Piet, en Gijs, een vriend van Hilde die nu pas, helemaal stiekem, aangekomen is, wordt een prachtige Sinterklaas. Mijter, baard, rode mantel, en een dik boek waar een heleboel geheime informatie in staat over alle ‘kindertjes’. En voor Sophie een grote zak met strooigoed…
Ik ga zo subtiel mogelijk alleen naar boven met een paar blaadjes papier en wat kleurpotloden, maar nog voor ik die goed en wel heb kunnen uitdelen, wordt er héél hard op de deur geklopt… Wie zou dat zijn? Ze spelen het schitterend, en hoewel het kostuum van de Sint al van de eerste seconde begint uit elkaar te vallen, blijven ze volledig in hun rol. En de anderen doen ook echt goed mee: ze zingen liedjes, ze gaan bij de Sint op de knie zitten, ze beloven heel braaf te zijn en hun schoen te zetten met een mooie tekening erbij…
De meesten hadden nog nooit eerder van Sinterklaas gehoord, en vonden het idee van een oude pastoor met een zwart helpertje dat kindjes mag slaan ook eerst nogal ongepast, maar vanavond hebben ze het allemaal eens écht kunnen meemaken, en we krijgen heel veel lof – en prachtige tekeningen natuurlijk!

Do 4 dec

Het leven zonder cello spelen begint me al snel de keel uit te hangen. Ik wil wel oefenen, en het zou eigenlijk zelfs heel goed zijn om eens wat aandachtig te oefenen in het spelen-zonder-mijn-kaken-op-elkaar-te-bijten (want dat lukt nu écht niet), maar ik word te moe van het geluid in mijn hoofd.
Dan maar knutselen voor het Sinterklaasfeest morgen: een mijter, een baard, een staf,… Hilde heeft een paar liedjes op behangpapier geschreven, en we hebben pepernoten, mandarijntjes, chocolade en marsepein,… hopelijk wordt het echt gezellig!
In de namiddag ga ik toch naar school, om even onder de mensen te komen, en daarna naar het winkelcentrum om botjes te kopen die bestand zijn tegen de regen – natte voeten zoals gisteravond wil ik niet meer te vaak moeten meemaken. Gelukkig zijn die hier vrij goedkoop, omdat je gewoon niet zonder kan.
De tijd gaat zo traag als je niet weet wat doen! Maar ’s avonds komt Sophie aan, en is dat probleem ook al weer opgelost! Na elkaar drie maand niet gezien te hebben, is er ruimschoots genoeg om over te babbelen…

Woe 3 dec

Opnieuw word ik midden in de nacht wakker van de pijn. De tandarts had gezegd dat het zeker een paar dagen kan duren eer het mindert, dus ik weet wat me te doen staat: pillen slikken…Dat ben ik niet gewend, en ze maken me gewoon waardeloos. En net nu we vanavond het verplaatste concert van kamermuziek hebben!
Ik wandel naar de verste supermarkt, om wat extra frisse lucht te hebben, en ben net niet buiten adem als ik terug thuis kom. Als we een uurtje later repetitie hebben voor het concert straks, is dan ook mijn enige vraag of het alsjeblieft niet te lang hoeft te duren.
Het is vandaag ook Lucia-repetitie, maar ik heb beslist om er niet meer aan mee te doen: het is een heel leuke traditie, lijkt me, en mooie liedjes ook, maar ik kan het nu net even niet. Alle liedjes van buiten leren zou nog zoveel tijd vragen, ik heb al teveel repetities moeten missen, en volgende week is het examen van cello – dat heeft toch net iets meer prioriteit!
Het sneeuwt als we naar het centrum rijden (het concert vanavond is in het Raadhuis, op de grote markt), of is het regen? In elk geval worden onze voeten er kleddernat van. Het concert valt wel goed mee, tenminste dat lijkt zo, met mijn gedrogeerde oren, en zoals altijd is iedereen achteraf zo vriendelijk en positief…
’s Avonds is het verjaardag van Julia, ze heeft een taart gekocht en we blijven gezellig rond de tafel babbelen. Er is ook glühwein, maar die moet ik met alle medicatie natuurlijk aan me laten voorbij gaan…

Di 2 dec

Ik word ’s nachts wakker met vreselijke tandpijn, en heb een pijnstiller nodig om terug in slaap te komen. Misschien zal ik vandaag maar eens testen hoe het zit met die geweldige Zweedse gezondheidszorg? Zodra het secretariaat op school open is, ga ik vragen wat ik het best kan doen. Zij verwijzen me door naar een openbare tandartsenpraktijk hier twee straten vandaan, en ik ga er meteen naartoe. Ik krijg een afspraak rond de middag, en ga om de tijd door te komen alvast wat yoghurt en soep kopen – hoewel eten wel lukt aan de andere kant, heb ik niet veel zin in iets anders. De tandarts is een lieve, jonge vrouw, echt Zweeds met blond haar en blauwe ogen. Ze doet heel erg haar best om me gerust te stellen en geeft voortdurend uitleg bij wat ze doet. Aan de tand is op zich weinig te zien, dus worden er foto’s genomen, maar ook daar vindt ze niets op. Het is wel een tand waar lang geleden eens een vulling in gezet is, dus wil ze graag zien wat er daaronder misschien aan het mislopen is. Ze geeft me een verdoving, en tien minuten later nog eentje – maar ik blijf alles voelen, zelfs gewoon aanraken blijft pijnlijk. Dit lukt gewoon niet… blijkbaar is de tand ontstoken, en daardoor te gevoelig geworden om ook maar iets aan te doen – eerst moet ik wachten tot de ontsteking genezen is. Dus mag ik eerst beginnen aan een antibioticakuur, en ondertussen mezelf opvullen met pijnstillers zoveel ik wil…

Ma 1 dec

December! De tijd vliegt, onvoorstelbaar gewoon. Het is vanochtend al de laatste les van ergonomie… en de voorlaatste groepsles van 2008! Ik heb besloten dat het tijd is om mezelf eens op te nemen – eind volgende week is het examen en dan weet ik goed waar ik nog aan kan werken.
Na de groepsles komt Hilde eten om samen het Sinterklaasfeest van vrijdagavond voor te bereiden. We hebben een Sint en twee pieten, chocola en pepernoten, en een lange rode mantel – een staf en een mijter zullen we een dezer dagen nog moeten knutselen. Onze tradities blijken toch nog behoorlijk ver uiteen te liggen; gelukkig zijn Joris en ik in de meerderheid (het paard van de Sint heet in Nederland Amerigo, hoe onnozel!), en bovendien zijn we dankzij de afleveringen van Dag Sinterklaas, die integraal op Youtube staan, geweldig goed gedocumenteerd…

Zo 30 nov

Het beeld van de smurrievis bezorgt me een nogal onrustige nacht, niet echt wat ik nodig heb om rond zes uur in te checken voor mijn vlucht naar Kopenhagen. Maar Jeroen maakt alles weer beter, hij is zo lief! Gelukkig zien we elkaar met Kerstmis alweer terug!
Ik begin te wennen aan het vele vliegen, en slaap de hele terugweg door. Ook thuis in Malmö heb ik eigenlijk meteen zin om te slapen, maar ik por mezelf toch tot een beetje rondlummelen tot ’s avonds, zo heb ik tenminste meteen een goede nacht. Cello spelen zal wel tot morgen moeten wachten. Dan begin ik terug aan mijn schema – dat lijkt eigenlijk al behoorlijk lang geleden, dus tijd om er weer in te vliegen!

Za 29 nov

Het regent weer, dus blijven we vandaag maar wat binnen. We kijken een James Bond en een paar afleveringen van South Park, spelen een spelletje, zo laden we eenvoudig en snel onze batterijen op… Als er toch een streepje zon komt, wandelen we naar de winkel voor avondeten, lekkere verse vis. Die blijkt, als we hem willen beginnen klaarmaken, nog iets verser dan verwacht! We snijden hem open en halen alle nog aanwezige blubber eruit, maar meer dan een paar slijmerige brokjes houden we uiteindelijk niet over… Zullen we volgende keer toch maar weer voor een filet gaan?

Vrij 28 nov

Jeroen heeft verlof, en we maken een lange wandeling naar het strand. Het is koud maar zonnig, en er zijn spectaculaire golven op het water. En uiteraard hebben wij geen last van de kou nu we weer bij elkaar zijn!

’s Avonds gaan we bowlen met de collega’s van Citybank. Het is al zeker van in het middelbaar geleden dat ik dat nog gedaan heb, en dat is eraan te merken ook, maar het is een heel gezellige avond. Achteraf eten we daar in de buurt, en het is al laat tegen dat we thuiskomen. Maar ook daar is er een feestje aan de gang – Luis en zijn vriendin hebben wat volk uitgenodigd. Wij hebben het echter wel gehad voor vanavond, en gaan slapen, maar we mogen nog lekker lang meegenieten van de muziek…

Do 27 nov

Als het op opstaan aankomt, helpt het zoveel dat je gewoon naar je lief toe kan, in plaats van alweer een dagje te studeren. Ik ontbijt, stuur nog een paar dringende mailtjes, en dan is het al bijna tijd om te vertrekken. Eerst naar school, voor een ergonomieworkshop, speciaal voor strijkers. Het is een Finse dame die de les geeft, die onder andere aan de Sibelius Academie verbonden is. Ze laat ieder afzonderlijk spelen, en toont dan welke problemen je hebt qua houding, en met welke oefeningen je er iets kan aan doen. Omdat er vooral violisten zijn, is het niet allemaal even interessant (ik zal toch nooit rechtstaand moeten spelen), maar je merkt wel dat deze vrouw echt kennis van zaken heeft. En natuurlijk kom ik zelf ook aan de beurt, en ik voel onmiddellijk de verbetering als ze me iets laat veranderen…
Ik heb net tijd genoeg om van daar naar de luchthaven te gaan – tenminste op papier, als de bussen geen vertraging hebben zoals vandaag. Werkelijk bij elke overstap verlies ik meer tijd, en zo kom ik pas aangehold bij de check-in zo’n drie minuten voor die sluit. Maar aan de gate krijg ik meer dan tijd genoeg om uit te puffen : het vliegtuig heeft ruim een half uur vertraging. En uiteindelijk doen ze er – vraag me niet hoe – in de lucht nog bijna een uur bij, waardoor ook de tweede vlucht nipt wordt. Maar in Milaan is de check-in-balie een totale chaos, ze zijn vreselijk onderbemand en er loopt politie rond om een paar lastige passagiers tot kalmte te roepen. Dat komt mij goed uit – de deadline van 40 minuten wordt zonder problemen verschoven omdat ze het zelf niet halen. Uiteindelijk komen we slechts 20 minuten te laat in Barcelona aan…
En daar staat Jeroen al te wachten! Hoe heerlijk om hier terug te zijn – ook al regent het wéér! Zou er iets mis zijn met mijn aura?

Woe 26 nov

Ik heb heel slecht geslapen, en blijf de hele voormiddag een beetje ‘wazig’. We repeteren een stukje voor Hilde, dat ze zelf heeft geschreven en nu eens in het echt wil horen, in plaats van altijd de computer-versie. Het is haar eerste stuk voor pianokwintet, en dat merk je wel, maar het is leuk om te spelen, en ze laat ons ook veel commentaar geven; zo leert zij ook wat er moeilijk of gemakkelijk ligt op elk instrument.
Daarna is het grote groepsles en moet ik Beethoven spelen. Het duurt heel lang, omdat iedereen wil spelen: Schumann, Prokofiev, Brahms, Shostakovich,… Ik speel pas als allerlaatste, omdat het helemaal misloopt met de piano-begeleiding: onze echte pianist kan niet komen, dus heb ik aan een andere studente gevraagd om te begeleiden, die het stuk ook al kende, maar haar les loopt uit, en ze komt pas opdagen nadat ik gespeeld heb – met de pianist van de andere klas. Hij is heel sympathiek en speelt geweldig, dus dat is op zich heel leuk! Maar het is natuurlijk wel een uitdaging om opeens te spelen met iemand zonder de minste repetitie. Maar Hege is tevreden, en de anderen zijn ook positief qua commentaar. Als ik nu die eeuwige portamento in het begin maar eens wegkrijg!
Van zodra ik de deur van de school achter me dicht laat vallen, begint de vakantie! Ik ga thuis lekker koken, en speel Memory met Julia. En dan is het tijd om mijn koffertje te pakken en te gaan slapen, want morgen ga ik weer naar Barcelona!

Di 25 nov

Voor de verandering blijf ik vanochtend eens thuis studeren. Dat is wel wat moeilijker om me te concentreren, maar veel rustiger qua opstaan en ontbijt.
Het begint al een eentonig plaatje te worden qua verslag hier, maar de les van Hege is weeral eens geweldig. We werken iets minder lang dan vorige week, maar wel op precies dezelfde manier. Een klein stukje muziek, misschien maar tien maten, die we helemaal tot in de puntjes uitkuisen. Ze laat me heel vrij qua interpretatie, zolang ik maar bewust en duidelijk doe wat ik wil. Maar het gaat er net om, om dat duidelijk te maken. En dat doet ze via techniek – net als Despalj vroeger, en dat is precies wat ik zo geweldig vind aan hen. Ik wil geen eindeloze discussies over dynamiek of boogstreken als het niet goed klinkt, maar wel uitleg over waar het misloopt: te plotse positiewisselingen, of een ongecontroleerde beweging in de boog, … Het leuke daaraan – voor mij toch – is dat muziek maken heel praktisch wordt, en dat motiveert me geweldig om veel te oefenen, zelfs ‘saaie’ toonladders.

Ma 24 nov

Maandag betekent zoals altijd druk druk. Eerst ergonomie, het is de voorlaatste les al. En de lerares heeft een cadeautje voor mij: een elastiekband om oefeningen voor mijn rug te doen, en een hele stapel copies over het voorkomen van spanning in cellotechniek – ik wist echt niet dat daar zo’n gespecialiseerde boeken over bestaan!
Daarna is het natuurlijk pianorepetitie, zoals altijd irritant. Ik denk dat het me nog het meest stoort dat hij zo lelijk speelt. En als ik uiteindelijk toegeef om vandaag het derde deel te repeteren, wil hij het natuurlijk alleen maar luider en sneller… ach, ik zal het met kerst wel eens met ‘mijn’ pianisten thuis kunnen oefenen!
In de groepsles spelen we de hele sonate door, en dat gaat behoorlijk goed. Ik leer er wel van, om voor publiek ook eens stukken te spelen die ik nog maar net kan. Zo weet ik meteen heel goed welke trekken nog niet goed zitten, waar mijn intonatie nog twijfelend is, op welke plaatsen ik mijn concentratie verlies, maar even goed waar het wel al goed gaat, ook al is het nog een beetje op m’n tippen. Misschien krijg je zo wel sneller reserve; je weet gewoon waar het misloopt en waar niet – in tegenstelling tot de doemscenario’s die vorig jaar nog in mijn hoofd zaten; dan had ik zo’n algemene, allesomvattende angst dat er iets mis ging lopen, maar dan was het bang afwachten wat precies! Terwijl er nu bij zo’n ovenverse Beethoven veel meer kan mislopen, maar de druk minder groot is – volgende week heb ik een nieuwe kans. En door beter te beseffen wat ik kan en wat nog niet, kom ik uiteindelijk toch zelfverzekerder op het podium…

Zo 23 nov

Stien en Fie moeten straks terug naar België, dus we staan niet te laat op om nog een rustige voormiddag samen te hebben. We wandelen naar de Ica, om nog een paar kleine souvenirtjes te vinden, en natuurlijk vers brood. Daarna een heerlijke brunch, met musli en brood en manna gryn. En dan is het toch wel tijd… Het is nog steeds spekglad, dus we schuifelen met de koffers tot aan de bushalte. Ik rijd nog een paar haltes mee, en dan is het echt voorbij. Maar binnen een maand zien we elkaar weer, als ik thuis ben voor kerst. Dat is nu echt niet lang meer!
Toch voel ik me leeg en moe als ze weg zijn, en ik maak een fietstochtje door de stad om wat te bekomen. Daarna mijn kamer verder opruimen, en algauw is het etenstijd. Hilde en Helgi zorgen samen op de zesde verdieping voor een ‘nationaal etentje’, deze keer zijn dus Nederland en IJsland aan de beurt. Eerst een Ijslandse wintersoep, met schnaps, zoals vroeger gegeten werd tijdens het jagen en vissen. En daarna hutspot met worst en appelmoes, en op het einde vanillevla met hagelslag… Allemaal heel erg lekker! En voor een keer zijn het alleen de dichtste vriendjes die opgedaagd zijn, supergezellig en geen stress dus!
Ik probeer op tijd in bed te kruipen, maar moet me eerst nog te goed doen aan een van de beste cadeautjes die Fie voor me bij had – een heuse brief!

Za 22 nov

Ik loop ’s morgens naar school om vooreerst wat te gaan oefenen, en het is heel voorzichtig schuifelen op het paadje, vooral met m’n cello op de rug. Ik voel in m’n vingers dat ik deze week wat minder hard heb gewerkt, maar echt klagen doen ze niet. Volgende week heb ik groepsles, maar ik zie Beethoven tegen dan al wel zitten… tenminste de eerste twee delen – ik zal onze begeleider in de les maandag wel duidelijk maken dat het me niet helpt als hij me zit af te jakkeren.
Tegen twaalf uur keer ik naar huis, de meisjes zijn intussen gaan shoppen in de tweedehandswinkel. En nu komt het echte werk, we nemen de bus naar het centrum om nu echt alle winkels af te gaan. Vero Moda, Lindex, H&M,… Stom genoeg sluiten ze blijkbaar veel vroeger dan in de week, dus écht uitgebreid wordt het niet. Maar Stien vindt een bloesje, Fie een paar ‘inheemse’ sneeuwbotjes, en ikzelf moet helemaal niet klagen – een hele nieuwe outfit met als kers op de taart het paar rode botjes dat ik al twee maanden zo graag wilde hebben!
’s Avonds eten we chocoladefondue en doen we gezichtsmaskertjes op – allebei onmisbaar voor een girls-weekend als dit!

Vrij 21 nov

Vandaag Kopenhagen! Onze rugzak laden we vol met brood, fruit, een stadsplattegrond, wat Deense kronen, een spelletje voor op de trein, en natuurlijk de fototoestellen! En dan zijn we weg. Op onze kaart staan alle bezienswaardigheden mooi aangeduid, dus het is niet moeilijk om de weg te vinden. Voor het justitiepaleis is er een klein marktje met hotdogs en gekarameliseerde amandelen waar we eventjes halthouden. En op dat moment komt de sneeuw. Eerst in hele kleine vlokjes, korreltjes eigenlijk, die even snel weer weg zijn dan ze zijn gekomen. Maar tegen de middag gaat het al vrij hard, en we gaan onze picnic opeten bij een bakker binnen om op te warmen – mja, dan moeten we ook maar warme chocomelk en brownies kopen om er te mogen blijven zitten. De zon komt er weer even door, en we wandelen verder, zo komen we nog voor het echt donker is aan het zeemeerminnetje. Daar zijn rond deze tijd van het jaar al merkelijk minder toeristen! We nemen de bus weer naar het centrum, gaan hier en daar een winkel binnen, en dan gaan we maar eten, het is wel nog vroeg, maar het is echt koud buiten, en we zijn ook al vrij lang onderweg. Terwijl we zitten te eten worden de sneeuwvlokken steeds groter en groter, en ze blijven steeds beter liggen. En tegen dat we terug thuis zijn, is de hele wereld wit en zacht geworden!

Do 20 nov

Vandaag wil ik de meisjes Malmö laten zien zoals ik het gewoonlijk meemaak. ’s Ochtends sta ik vroeg op, om eerst zelf wat te gaan oefenen. Daarna ga ik thuis een tienuurtje eten, en intussen zijn Stien en Fie er ook klaar voor. Eerst gaan we naar school, waar we vooral uitgebreid de massagezetel testen. Daarna langs de goedkope winkels naar huis voor het middageten, en daarna de stad in. We lenen ook Karoliina’s fiets, en zo hebben we er elk eentje. We rijden tot aan Gustav Adolfs Torget en zetten daar de fietsen op slot. Dan wandelen we langs de winkelstraten tot aan Stortorget en Lilla torget, tot we tegen een uur of drie weer aan de fietsen belanden. Nu staat ons een bezoek aan de sauna te wachten, en die is op z’n mooist middenin de zonsondergang. Het waait vreselijk, en de golven slaan tot tegen de vensters van de sauna. Het zwemmen in open zee is nu te gevaarlijk, maar er is ook een stuk zeewater afgezet met rotsen waar je wel in kan. Het water is op dit moment zo’n 7°, maar wie wil kan ook gewoon onder de douche afkoelen…

Na de sauna eten we de traditionele Zweedse balletjes met lingonsylt en roomsaus (zoals ze die bij Ikea serveren). En met een versgebakken chocoladetaart zetten we ons op bed om film te kijken, en wel die van Sex and the City, zoals het een echte meisjesavond betaamt. Het is een leuke dag geweest, maar ik ben eigenlijk net te moe, en net voor het slapengaan knapt er iets in me. Het is heerlijk om hier met z’n drieën te zijn, maar het maakt opeens ook zoveel los, en het is ergens moeilijk om te weten hoeveel ik zou willen, moeten, kunnen oefenen terwijl zij hier vakantie hebben… Maar gelukkig gaan al die zorgen in goed gezelschap weer snel over!

Woe 19 nov

Omdat Stien vanavond pas aankomt, moeten we vandaag iets vinden wat leuk is om te doen, maar toch niet echt onmisbaar is. We gaan alvast naar de supermarkt voor grote boodschappen, en maken in de namiddag bij hevige tegenwind een fietstocht door het centrum, en langs het strand naar Limhamn, dat is de oude visserswijk, met authentieke kleine huisjes. We drinken bij een bakker een kopje warme chocomelk en fietsen verder huiswaarts. In de tweedehandswinkel warmen we opnieuw op, en dan rinkelt mijn telefoon en is het tijd om Stien te gaan oppikken. En als we met ons drietjes zitten babbelen en spelletjes spelen en chocola eten, is het helemaal aan niets te merken dat we niet gewoon thuis zitten!

Di 18 nov

Om acht uur beginnen we met Lucia-repetitie; die zijn steeds ofwel heel vroeg ofwel heel laat, om te zorgen dat iedereen aanwezig kan zijn zonder lessen te missen. Dus moet ik vroeg op school zijn, en daardoor vind ik, nog voor de repetitie begint, een fijne klas om de rest van de dag in te oefenen. Maar veel zin heb ik daar niet in, na het geklungel gisteren op de groepsles. Gelukkig moet ik alleen de voormiddag doorkomen, tot mijn les bij Hege, want die is wel weer fijn – zoals altijd. Ze zegt amper iets over gisteren, alleen dat ik de pianist maar moet laten praten, en gewoon zelf studeren wat ik wil – ik ben hier om veel bij te leren, maar daar hangt niet meteen een bepaalde hoeveelheid repertoire aan vast. En zodoende werken we langzaam maar wel heel zeker, eerst losse snaren en arpeggio’s, daarna de eerste drie regels van Beethoven, tot ik weet hoe ik er moet aan verder werken.

De les duurt weer dik twee uur, en daarna ga ik met Liina en Leenakaisa thee drinken en muffins eten om uit te rusten…
En dan komt Fie! Ze stapt uit de bus, en het is meteen weer of we elkaar gisteren nog gezien hebben! Haar halve koffer is gevuld met spulletjes voor mij, het voelt bijna even als mijn verjaardag! Eindelijk weer echte chocola eten!

Ma 17 nov

Omdat het een lange dag belooft te worden, moet ik vroeg opstaan. En ik geraak wel meteen uit bed, maar mijn stemming verraadt dat ik het misschien toch beter niet had gedaan? Het is ook niet helemaal mijn eigen schuld; mijn huisgenootjes balanceren allemaal op de rand van de depressie, en ze trekken mij erin mee…
Na de ergonomieles blijf ik even hangen om de lerares naar mijn schouder te laten kijken. Het is niet hetzelfde kwaal als altijd, maar toch iets dat pijn doet. Met alle veranderingen in mijn techniek verbaast me dat ook niet, en het is zeker nog niet zo erg dat ik niet zou kunnen spelen. Maar liever wat te vroeg dan te laat laten nakijken!
Daardoor kom ik wat te laat in de repetitie met onze pianobegeleider, en dat helpt niet. Ik vind het een idiote kerel, hij speelt helemaal niet goed of mooi, en vandaag is hij erger dan ooit. Hij vind dat ik de hele Beethoven absoluut voor de evaluatie in december moet spelen, en jaagt me er helemaal in op. Als we na de middag de eerste twee delen spelen tijdens de groepsles, ben ik dan ook helemaal in de war en lukt zelfs het eerste deel niet goed. En dat net op de groepsles… Nu ja, het kan er vandaag nog wel bij – morgen heb ik alleen les met Hege, en dan kan ik tenminste spelen zoals ik wil! Ik voel dat ze het vandaag ook liever anders had gehoord, maar ik denk dat ze aan mijn gezicht ziet dat het er niet inzit vandaag. En ook meer spelen zie ik helemaal niet zitten, dus ik ga na de groepsles gewoon naar huis. Gelukkig is Jeroen op skype om me op te vrolijken, en na het eten ga ik… terug naar school, om toch nog wat te oefenen!

Zo 16 nov

Wat heerlijk om weer een rustige dag te hebben! Ik poets mijn kamer, want vanaf dinsdag komt er weer bezoek (van Fie en Stien…de heilige drie-eenheid eindelijk weer bij elkaar ;)). Daarna ga ik lopen, Wouter heeft een paar deftige schema’s voor weerstandstraining doorgestuurd, die zou ik in dit weer wel moeten aankunnen. Het stortregent, maar voor een keertje is dat juist fijn, het water is heerlijk fris in mijn gezicht. En net als ik kou begin te krijgen houdt het op, en komt er een prachtig zonnetje aan.
De jongens van boven laten zich ook inspireren en komen op de piste voetballen. Heel even laat ik me verleiden, maar ik ben er zo vreselijk slecht in… laat ik maar liever gaan douchen. De namiddag vliegt voorbij met zalig nietsdoen, en stilaan zou ik toch weer eens wat cello moeten gaan spelen? Eigenlijk is het op dagen als deze veel moeilijker om me te motiveren. Als ik gewoon ‘zware oefendag’ hou, weet ik zo eenvoudig dat ik niets anders zal doen, de hele dag. Terwijl mijn lijstje van dingen die ik dan op de minder zware dag wil doen onmerkbaar groeit en groeit – tot het cellospelen er dus over schiet… Op een dag zal ik ook daarvoor een oplossing vinden! Maar vandaag zit er echt niet meer in dan een toonladder. Het is zo lastig, ik slaag er niet in om nog hard te oefenen in de avond. Maar vroeger op de dag wil ik gewoon buiten gaan om van het licht te genieten!

Za 15 nov

In het weekend is oefenen nog zoveel gemakkelijker, als je weet dat er geen druk is om aan een klas te geraken. Ik ga dan ook door in dezelfde stijl als de voorbije dagen, en krijg na Beethoven nu ook mijn nieuwe etude en het eerste deel van Schumann onder de knie… Het is natuurlijk nog maar een begin, maar ik kan ze nu doorspelen zonder er heel erg door te vallen, en op een of andere manier is dat altijd een belangrijk moment voor me – nu kan het echte werk beginnen.
’s Avonds blijf ik lekker thuis, eindelijk nog eens een lege avond. Ideaal om wat te skypen, en naar de Gebroeders Leeuwenhart te luisteren!

Vrij 14 nov

Het giet als ik wakker word, iets later dan anders om te kunnen bekomen van de lange avond gisteren. Helemaal ingepakt tegen de regen ga ik toch naar school, maar er zijn amper vrije klassen. De zonzijde daarvan is dat ik, tijdens het wachten, een heleboel dingen voor Brussel eindelijk kan regelen, zodat mijn studiebeurs misschien een paar stapjes dichterbij komt. De regenzijde is … welja, de regen zelf. Ik moet er namelijk ook voor naar de post, en dat is een eindje fietsen, met strakke tegenwind.
In de namiddag krijg ik wel een fijne klas vast. Het eerste uur is een marteling, het voelt nu écht alsof ik geen moer heb bijgeleerd in de afgelopen maanden. Maar na een kwartiertje pauze en bezinning in de massagezetel, is er opeens een doorbraak – ik kan het niet goed concreet onder woorden brengen, maar het heeft iets te maken met het verband tussen linker- en rechterhand – en voor de dag om is kan ik mij Beethoven sonate opeens helemaal spelen… Het blijft vreemd hoe je zo’n dingen soms ineens kan ontdekken, en hoe zo opeens alles goed of slecht kan gaan.
’s Avonds neemt Liina me mee naar een concert van het Operaorkest, ze heeft kaarten gekregen van een meisje van school die erin meespeelt. Het is een heel fijn concert, het Vioolconcerto van Barber en La Mer van Debussy. En doordat ik vandaag zelf zo goed heb geoefend, ben ik net wazig genoeg om gewoon te kunnen genieten van de muziek, zonder de typische, beroepsmisvormde, concentratie op fouten en valse noten…

Do 13 nov

Weer een rustiger oefendagje, ik keek er al naar uit. Samen met Julia ga ik een cadeautje zoeken voor Aimée, die vandaag verjaart. ’s Middags gaan we naar school, omdat het officiële opening van de nieuwe bibliotheek is – ze is al het hele schooljaar in gebruik, maar om een of andere reden is het vandaag pas voor echt. En daar zijn ze blijkbaar behoorlijk blij om: een blauw-geel gekleurd lint wordt doorgeknipt onder begeleiding van een trompettenkoor, waarna we allemaal broodjes en champagne krijgen…
Van de ene bib fiets ik daarna naar de andere, namelijk de grote stadsbibliotheek. Ik ben er helemaal nog niet geweest, maar opeens leek het zo’n goed idee, zowel om er gewoon eens naartoe te gaan als om wat boeken te lezen en mijn Zweeds zo wat verder te ontwikkelen. Het is een hele mooie bib, met een grote collectie en ook fijn om gewoon een poosje te gaan rondhangen. Ik heb mijn zinnen gezet op Ronja Rövardotter, om eens te proberen. Het boek, natuurlijk, maar er is ook een cd van – voorgelezen, door niemand minder dan Astrid Lindgren zelf! En voor het geval dat nog te moeilijk is, neem ik boek en cd van Bröderna Lejonhjärta ook maar mee; daar heb ik de Vlaamse versie van naast mijn bed liggen, dus dat moet lukken!
Ik fiets nog verder langs de stad, om dikkere handschoenen en een muts te kopen, en dan moet ik terug naar school, de plicht roept – Helgi’s opname. Het duurt vreselijk lang, zoals opnames dat weleens kunnen, en op een of andere manier heb ik het gevoel dat het nooit goed gaat worden; we moeten samen proberen te spelen met een metronoom, die we niet eens zelf horen – vreselijk moeilijk, en het maakt eigenlijk dat we echt geen muziek meer maken… Maar het is toch wat Helgi wil, en beloofd is beloofd.
Veel te laat komen we dan uiteindelijk op Aimées verjaardagfeestje, dat gelukkig nog wel bezig is. Ze heeft brownies en koekjes gebakken, en we spelen ‘pass the present’ (zijnde: een groot pak doorgeven op muziek, en als de muziek stopt, mag je een laag papier wegdoen en zit er een snoepje of een klein pakje in) – vanaf nu ben ik dus ook hier trotse eigenaar van: een bellenblaas!

Woe 12 nov

Opstaan is een heldendaad als het buiten nat en donker is, en dat komt hier al wel eens voor. Motivatie om op dagen als deze toch te blijven leven, schuilt dikwijls in een klein hoekje, en vandaag heet ze : Luciatåg! Dat is een Zweedse traditie, die vanaf vandaag tot mijn tijdelijke hobby mag gerekend worden. Op Lucia-feest, 12 december, moet er een zingende stoet door de school lopen, met kaarsen en bloemenkransen in het haar, en lange witte gewaden. En achteraan een kerstman en een ‘pepparkaka gubbe’ – een peperkoekventje dus. En ze zingen vierstemmige advents- en kerstliederen onderweg… Helemaal iets voor mij dus! Vandaar is daar de eerste repetitie voor; we moeten alle liedjes uit het hoofd kennen, dus dat zal nog studeren worden! Maar eerst moet ik op zoek naar een ‘Luciaklänning’, wat er als een lang wit nachtkleed zou moeten uitzien…

’s Avonds hebben we repetitie met Helgi, een IJslandse jongen die compositie studeert. Hij moet een opname maken van een van zijn stukken, en wij zijn natuurlijk zo vriendelijk om dat voor hem te regelen. En daarna is er een feestje op school, blijkbaar is het morgen pedagogische studiedag of zoiets, dus geen lessen. Er is een dansvloer en (iets te luide) live optredens van de rock-studenten. En in de bar verkopen ze Estrella, dat is bier uit Barcelona, hoe komt het ineens hier?

Di 11 nov

Deze namiddag is er het andere examen, maar het is wel weer een ‘zware’ oefendag, dus vroeg opstaan is de boodschap. Maar eigenlijk ben ik daar nog veel te moe voor, en mijn les bij Hege is er ook naar – zijzelf is enthousiast als altijd, maar ik krijg er eerder het gevoel van dat ik amper iets heb bijgeleerd sinds het begin van het jaar. Laat ik er maar vanuit gaan dat dat slechts een gevoel is, maar fijn is anders.
Eigenlijk is het ook het examen dat wat op mijn stemming drukt – ik heb er geen zin in, het slaat toch nergens op dat we moeten spelen met maar drie repetities… Maar ook deze keer valt het supergoed mee; ze vragen zelfs of we het volgende week ook willen spelen, dan zal er een soort van concertje zijn met een selectie van de twee examendagen. Helaas is Fabio dan net even op bezoek thuis in Sardinië…
Na het examen doe ik een heerlijk lange duurloop, en na wat eten en skype mag ik alweer in bed kruipen; ik heb het nodig, want het is op alle vlakken een veel te drukke week!

Ma 10 nov

Het oefenschema staat vandaag op ‘rustig’, drie uur zal genoeg zijn, maar een deel daarvan wordt natuurlijk het examen, dus helemaal vakantie is het ook niet.
’s Ochtends hebben we ergonomieles, altijd leuk om mee wakker te worden. We doen een heel aantal oefeningen met armen en schouders, die zouden moeten dienen om je ademhaling dieper te maken, maar voor mij doen ze gewoon pijn – mijn spieren zien weer wat af van zo plots terug in gang te schieten na Barcelona… Oppassen geblazen!
Ik ga thuis middageten, en probeer alles heel rustig aan te doen. Daarna opwarmen, en inspelen met het kwartet, en dan is het examen. Alhoewel, examen kan je het eigenlijk niet noemen. Het is in niets te vergelijken met wat ik in Brussel gewend ben…
We mogen inspelen terwijl de ‘jury’, bestaande uit slechts twee leerkrachten, in de cafetaria koffie gaat drinken. Als ze terugkomen krijgen we elk een hand, en ze vragen hoe we heten en wat we graag willen spelen vandaag. Beethoven dus, eerste Razumovsky kwartet. Ooh, wat hou ik van dat stuk, zegt de ene leraar tegen de andere… Partituren hoeven ze niet. We spelen, en als we klaar zijn, komen ze weer naar voren, en beginnen te vertellen hoe geweldig ze het vonden, en wat ze genoten hebben van ons te horen spelen. Een paar tips voor het geval dat we verder zouden willen werken aan dit stuk, maar niet de minste kritiek of negativiteit…
Meteen na het spelen repeteren we Haydn, en nu zie ik ook dat helemaal zitten – zelfs als we niet goed spelen, zal het nooit vervelend of stresserend worden! We spelen het een paar keer door; we weten wat we willen, en veel helpt het nu toch niet meer om verbeten te gaan repeteren. Maar zelfs van dat doorspelen ben ik moe, ik heb nog niet echt de kans gehad om terug reserve op te bouwen. Gelukkig heb ik genoeg geoefend voor vandaag, en mag ik gewoon lekker naar huis, eten, slapen.
Ik kook en eet samen met Julia, en we blijven nog heel lang zitten neuzen in een kerstcatalogus voor kinderen – met alle verhalen van hoe we thuis kerst vieren, welke poppen we vroeger hadden, wat voor kerstboom we het mooist vinden,…

Zo 9 nov

Dankzij het fruitsap drinken gisteravond voel ik me vandaag ruim goed genoeg om cello te gaan spelen. Misschien moet ik me schuldig voelen dat ik niet ga helpen opruimen op de zesde verdieping, maar de tevredenheid is veel groter als ik goed heb geoefend – en als ik voor het slapengaan nog even naar boven ga om wat spullen te brengen die de meisjes hier hadden laten liggen, is het ook wel duidelijk dat ze me er niet scheef om zullen bekijken, integendeel.
Na het avondeten ga ik samen met Fabio terug naar school om Haydn te repeteren, het is de eerste repetitie sinds alle vliegperikelen, en we moeten gelukkig pas dinsdag voor de jury spelen, dus dat moet tijd genoeg zijn. We spreken tot in het belachelijke af, hier piano, daar forte, daar nog wat crescendo,… en als we nu alles doen wat we hebben beslist, moet het zeker op iets trekken – écht goeie muziek wordt het toch nooit, maar dat is toch niet ons probleem?

Za 8 nov

Omdat we al in de late namiddag hebben afgesproken om het feest voor te bereiden, is het een beetje oefenen tegen de klok – het marathonschema vraagt vandaag zes uur. Dus om acht uur ’s ochtends sta ik op school, en er is helemaal niemand anders. Ik zet me in de mooiste klas van de hele school – licht, groot, met goede stoel en spiegel. Vanaf vandaag is boogtechniek mijn grootste aandachtspunt, en daarvoor is een spiegel onmisbaar.
Na de middag hebben we alweer repetitie met het kwartet. De communicatie loopt wat stroever dan gisteren, maar we krijgen wel stilaan het gevoel dat we op het examen maandag iets kunnen gaan doen. Het lijkt wel of we ook in de afgelopen weken zijn vooruitgegaan, zonder te repeteren!
En dan is het feest! Eerst komen alle meisjes hierheen om zich klaar te maken, en om alvast op te warmen is er chocoladefondue, en roze champagnecocktails met parapluutjes erin. Helemaal gereed met glitterschmink gaan we tenslotte naar boven voor de echte party. Er is punch, koekjes, tiramisu, focaccia,… en alle gasten hebben naar Zweedse gewoonte ruim voldoende drank voor zichzelf bij. Ik heb besloten om vooral fruitsap te drinken vanavond, omdat ik morgen nog iets waard wil zijn, ook al bezorgt me dat een aantal vreemde blikken – hoe je kan feesten zonder zat te worden, lijkt niemand hier te (willen) weten…
Er is heel veel volk dat ik niet ken, wat me niet verwondert want door op een kamertje te zitten studeren leer je gewoon weinig mensen kennen, maar ze stappen gewoon zelf op je af om te praten, dus dat loopt heel gemakkelijk. En ik krijg een heleboel complimentjes over mijn Zweeds, en dat doet deugd, want ik begon net een beetje het gevoel te krijgen dat wat stilgevallen was.
Tegen een uur of twee word ik het beu omringd te zijn door mensen die meer gedronken hebben dan ik, en ga ik maar slapen – hoe heerlijk, om niet meer eerst door de kou te moeten fietsen… lang leve feestjes thuis!

Vrij 7 nov

Morgen is het op de zesde verdieping groot kotfeest, en de voorbereidingen daarvoor zijn volop bezig. Maar zelf wil ik vooral zo snel mogelijk weer in het gewone leven zitten, met vroeg opstaan en oefenen. Nog een paar keer vroeg gaan slapen en dat komt wel weer in orde.
Het spelen is alleszins weer helemaal op peil, dat voel ik als we Beethoven repeteren; mijn vingers vinden snel hun oude conditie terug. Het is een heerlijke repetitie, het lijkt wel of we evenveel doen als op alle vorige repetities samen. Beter laat dan nooit!
Na de repetitie ga ik samen met Liina en Leenakaisa nog boodschappen doen voor morgen, en dan zit de dag er al weer op – dat hebben mijn toevallende oogjes toch beslist…

Do 6 nov

Geeuw… De reis heeft me echt afgemat, en het dringt nu pas tot me door dat ik terug in Zweden ben. Gelukkig is er vandaag nog geen druk om vroeg op te staan en veel te spelen, ik ga gewoon rustig inrollen. De muizen liggen intussen dood in mijn stuk van de keukenkast – even dood als een van mijn plantjes, helaas – dus moeten er boodschappen worden gedaan. Maar alles op het gemak! Stilaan wordt het hier weer mijn huisje, met fruit in de koelkast, schoenen overal verspreid op de grond, en natuurlijk losse snaren, toonladders, Beethoven, Schumann. Hoe mooi het instrument waar ik in Spanje heb op kunnen spelen ook was, die van mij is toch vertrouwder. En hij lijkt ook blij om mij terug te zien.
In de namiddag komt Joris aan, hij is ook langer in België gebleven dan gepland, en heeft behoorlijk veel moeten betalen om terug te geraken. Maar nu is hij hier, en wel met post vanuit Brussel – blijkbaar is mijn inschrijving niet in orde, en weten ze op het secretariaat zelfs niet dat ik hier ben… en dat heeft hij nu alvast voor me uitgelegd (waarvoor dank); alleen heeft hij nu een studiecontract bij dat ik getekend moet opsturen, maar het klopt helemaal niet, er staan vakken bij die ik vorig jaar reeds heb gevolgd… Dat wordt mailtjes sturen!
Omdat het nog steeds vrij goed weer is, maar het weerbericht veel regen en grijsheid voor de komende dagen voorspelt, ga ik ook maar eens lopen, ook al zo lang geleden. Een deftige training, veel frisse lucht. Helaas is het pikdonker als ik terug naar huis jog, ook al is het nog geen vijf uur. Daar zal ik toch aan moeten wennen!

Woe 5 nov

Vreemd toch hoe je eigenlijk eender wanneer kan opstaan, als je maar weet dat het gewoon moet. Onze wekker loopt af om tien over vier, en een kwartier later zijn we al onderweg naar Plaza Espana, de enige plaats waar op dit moment al een bus naar de luchthaven rijdt. Een dronken zwerver komt ons gezelschap houden, en ik ben zo blij dat Jeroen meegekomen is, ook al moet hij straks gaan werken. Misschien zijn we nog niet wakker genoeg om het te beseffen, maar we nemen heel rustig afscheid, blij met de leuke tijd die we hebben gehad.
Met Sterling is ook onze directe connectie verdwenen tussen Barcelona en Kopenhagen, dus ik vlieg met een tussenstop van een paar uur in Milaan. Het duurt een pak langer zo, en ik word misselijk van de TL-lampen en het gebrek aan frisse lucht in de tax-free. Maar in de namiddag kom ik dan eindelijk toch aan in Malmö.
Koud, dat is het eerste wat me opvalt. En ijzige wind. Maar het is wel helder, en de lucht is zo fris en zuiver… Veel tijd krijg ik niet om ervan te genieten, want ik heb meteen al repetitie met het kwartet voor Beethoven, en aansluitend les. Cello spelen lukt beter dan verwacht, tenminste dat lijkt zo – misschien is mijn oordeelsvermogen wel vertroebeld door het slaapgebrek… De les is bij Hege, en zij weet natuurlijk precies wat er aan de hand is, dus ze laat me rustig knoeien zonder commentaar. Ik weet zelf ook wel dat het tegen maandag een pak beter zal zijn.
Een geplande repetitie voor Haydn, later op de avond, valt weg, omdat Emilia nog steeds in Polen is – er is storm en de vlucht mag niet vertrekken… Ze komt waarschijnlijk pas tegen zaterdag hierheen, wat maakt dat we 3 dagen hebben om te oefenen voor het examen. Gelukkig is het Haydn, en gelukkig is kamermuziek hier een minder dramatisch gebeuren dan in Brussel. Alleszins zijn het allemaal uitzonderlijke omstandigheden, dus ik ga me er niet druk om maken.
Door het wegvallen van die repetitie geraak ik wel vroeg in bed, en dat is nodig ook!

Di 4 nov

Het enige wat vandaag moet is inpakken, dus dat doe ik. Tussendoor wat internetten, en brood bakken en een lekkere picknick samenstellen om met Jeroen op de eten op Plaza Catalunya – we laten geen moment ontsnappen als het op quality time aankomt! En een dessertje maken voor straks…
Koken is in de afgelopen maanden in Malmö een soort van hobby geworden, je kan er zo fijn mee bezig zijn, het is handenwerk en je kan het resultaat gewoon opeten – dat ik dat nooit eerder heb beseft! En voorlopig hoor ik er nog niemand over klagen…
Maar meer dan een dessertje hoeft niet, want we gaan vanavond nog een keer uit eten – de keuken van het appartement leent zich niet bijzonder goed tot romantische dineetjes. Ik had me voorgenomen om niet zoveel te denken aan hoeveel ik Jeroen zal missen, maar juist aan het feit dat we nu nog bij elkaar zijn, en dat valt eigenlijk heel goed mee, het is gewoon een leuke avond, zonder donderwolken om de hoek…

Ma 3 nov

Ik sta vandaag samen op met Jeroen, om te genieten van mijn uren met cello. Met al mijn partituren in mijn tas en pas geknipte nagels neem ik metro naar de luthier, waar ik de hele voormiddag blijf spelen. Omdat zo veel mogelijk gebruik te maken van de tijd die ze me hier gunnen, speel ik bijna drie en half uur zonder stoppen, tot mijn vingers en schouders maar ook mijn hoofd echt uitgeput zijn. Ik bedank de meneer van de winkel nog vijftig keer hartelijk, en wandel dan traag naar huis, langs een grote omweg (door in het begin grandioos te verdwalen – gelukkig heb ik nog een plannetje in mijn tas).
Het spelen heeft echt deugd gedaan, ik voel me er een pak blijer en minder ‘gevangen’ door. Maar het brengt mijn vertrek ook wel dichterbij. Ik heb zin om opnieuw te gaan spelen, heb genoeg vakantie gehad. En ons examen van kamermuziek is volgende week al, dus het is ook hoognodig. Maar het blijft moeilijk om Jeroen te missen, en tegen dat ik nu in Malmö kom, is het daar koud, nat en donker. Dus laten we nog maar goed genieten van dicht bij elkaar zijn!

Zo 2 nov

We slapen nog eens uit, maar gaan daarna wel meteen naar buiten; het is droog en we kunnen toch niet nog een tweede dag binnenzitten? De wandelgids neemt ons mee naar een gezellig cafeetje aan de kathedraal, en daarna door allerlei kleine straatjes, die op zondagnamiddag totaal verlaten zijn. We eindigen in een tapasbar niet ver van de haven, waar ze enorm veel keuze hebben, en wijn schenken in speciale kopjes, ideaal als ‘merienda’.
Daar wordt het ook al snel laat, en we keren terug naar huis langs de Ramblas, en langs nog een paar hotelletjes die in onze gids vermeld staan, waarvan er eentje echt leuk lijkt – onthouden dus.
We spelen nog wat spelletjes, en daarna is het alweer slapenstijd, morgen moet er terug gewerkt worden.

Za 1 nov

Ondanks het feit dat we niet écht gefeest hebben, blijven we geweldig lang slapen, en we eten brunch-op-bed. In de namiddag gaan we de stad in om wat hotelletjes te bekijken – Jeroens ouders komen volgende maand op bezoek, en we zoeken een leuke slaapplaats voor hen, niet te ver van het centrum en van zijn appartement. Hotels genoeg natuurlijk, maar iets geschikt vinden we voorlopig niet. We komen af langs de supermarkt, die natuurlijk gesloten is omdat het Allerheiligen is vandaag. Maar er zijn nog genoeg kleine winkeltjes die zich van katholieke feestdagen niets aantrekken, zodat we toch aan een lekker maaltje geraken.
Daarna gaan we thuis films kijken op het veel te grote tv-scherm, en lekker warm in de zetel vliegt de avond voorbij.

Vrij 31 okt

Na het uitslapen en internetten waar ik deze week al veel te gewend aan ben geworden, neem ik mijn paraplu in de hand (het regent pijpenstelen) en stap ik naar de laatste luthier op mijn lijstje, Xavier Vidal. De meneer in de winkel is geweldig vriendelijk, en wil me meteen helpen – derde keer goeie keer, noemen ze zoiets! Hij heeft net een Frans, nieuwgebouwd instrument binnengekregen, en ze hebben maar wat graag dat erop gespeeld wordt. Hij neemt me mee naar een kamertje achterin, waar ik ongestoord kan oefenen – er staat een pianostoel, een pupiter en een stemvork klaar, naast een kast met tientallen boeken over lutherie, zelfs eentje in het Nederlands. Na ongeveer twee uur zijn mijn armen en vingers moe, en ik sterf van de honger, dus stop ik er maar mee. Maar ze zien er geen graten in als ik maandag terugkom!
Ik stap snel naar huis, waar Jeroen intussen ook is thuisgekomen. Een poging om focaccia te bakken als aperitief mislukt jammerlijk, maar we laten ons humeur niet bederven. Het is vrijdagavond, dus dat vraagt om een feestje. Luis neemt ons mee op sleeptouw. We gaan langs op het kot van zijn neef, en daarna naar een discotheek bij de haven. Omdat het een Halloweenfeestje is, gaan we verkleed – echt voorzien zijn we niet, maar met een handdoek en een grote sjaal op ons hoofd worden we een mooi koppeltje uit het Midden-Oosten. Ook op straat zien we niet anders dan grote pruiken en maskers. Maar uit de discotheek zijn we na twee minuten al terug buiten, de muziek staat veel te luid, het doet gewoon pijn aan je oren. Dan proberen we maar een andere, die de vriendin van Luis aanbeveelt. Daar staat echter een hele massa aan de deur, en enkel wie de buitenwipper persoonlijk kent, wordt binnengelaten. Tot zover ons feestnachtje – we geven gewoon de moed op en keren terug naar huis…

Do 30 okt

Nadat de dringendste praktische zaken voor school geregeld zijn, zie ik stilaan ook wel het voordeel in van nog een week bij mijn liefste te mogen zijn. Hij moet natuurlijk wel overdag werken, dus zoek ik alvast iets om me overdag bezig te houden… zoals bijvoorbeeld: een cello. Gisteravond was het repetitie van het OUB, het orkest van de universiteit waar Jeroen nu in meespeelt om zijn slagwerk wat op peil te houden (hoewel ze natuurlijk niet aan het USO kunnen tippen). Daar hebben we het al even aan de celli en de dirigent gevraagd, maar zij hadden spijtig genoeg geen idee hoe ze me konden helpen. Dus ga ik vandaar maar zelf op zoek, bijvoorbeeld op het internet. Hoewel dat in Spanje duidelijk nog niet zo ingeburgerd is als in België vind ik toch een luthier die niet enkel gitaren heeft. Snel daarheen! Het is een pak langer stappen dan ik verwacht had (de metro nemen ben ik nog niet gewend, en zo lang het niet regent kan een wandeling nooit kwaad), dus mijn teleurstelling is dan ook groot als blijkt dat de winkel in kwestie een aantal weken gesloten is wegens verbouwingen. Maar tussen de werklui blijkt toch iemand te zijn die iets meer weet; nadat ik heb uitgelegd wat ik zoek (jawel, ze spreken Engels), geeft hij me twee andere adressen. Eentje ervan is heel dicht bij Jeroens appartement, dus ik haast me daarheen (nu dus wel met de metro). Het is al bijna sluitingstijd, en de man in de winkel geeft me vlug een kaartje met huurtarieven voor studio-instrumenten. Maar het is nogal duur en omslachtig, om op een kartonnen doos te kunnen oefenen in het appartement, waar ik dan de huisgenoten en buren op mijn dak krijg wegens geluidsoverlast… Liever dus maar de andere winkel proberen, maar dat is voor morgen.
Eerst zullen we weer calimocho drinken, spelletjes spelen, lekker koken, en South Park kijken – genoeg voor een gezellig avondje thuis-met-z’n-twee.

Woe 29 okt

Dit is onze laatste dag samen, en ik ben al van bij het opstaan een beetje droevig. Jeroen heeft verlof genomen, maar het lijkt zo wel of we gewoon moeten wachten tot het einde eraan komt! En dan komt het nieuws… Sterling heeft het faillissement aangevraagd, en alle vluchten zijn geannuleerd! Dus toch niet onze laatste dag samen, integendeel. De eerstvolgende beschikbare vlucht is pas binnen een week! Op zich een geschenk uit de hemel, om hier nog een week met ons tweetjes te zitten, maar het betekent ook dat we het geld van andere reeds geboekte tickets kwijt zijn, dat we daarvoor dus nog nieuwe vluchten moeten zoeken, dat ik hier ben, terwijl het leven op school weer volop start – en … dat ik nog een week niet kan oefenen…! Help…

Di 28 okt

Zoals voorspeld is het alweer helemaal grijs vandaag. Ik maak van de gelegenheid gebruik om wat blog-fragmentjes bij te houden, mijn paper voor anatomie af te maken, een paar mailtjes te sturen,… In de namiddag waag ik het heel even om buiten te komen, maar een uurtje later ben ik alweer binnen, helemaal koud en doorweekt (maar dolblij met een nieuw slaapkleedje uit de Etam – kijken kan precies toch wel kwaad…).
Jeroen heeft morgen verlof, en heeft dus vanavond tijd genoeg om echt iets leuks te doen, dus we dwingen ons alweer naar buiten, naar een ‘champagneria’ – glaasjes cava vanaf 65 cent! Zoiets zou in België ook wel succes hebben… We blijven niet al te lang, want het is nog een eind naar huis met de metro, en in de koelkast staan nog alle ingrediënten klaar om mojito te maken…

Ma 27 okt

Het prachtige weer blijft aanhouden, dus we houden tijdens Jeroens middagpauze picknick op Plaza Catalunya, met versgebakken focaccia en tomaat-mozarella. Daarna trek ik naar de zee; in Malmö heb ik al met veel kouder weer gezwommen, dus waarom hier niet! Ik blijf maar een minuutje in het water zodat mijn tas niet te lang onbewaakt is, maar kopje onder is kopje onder, dat kunnen ze me niet afnemen.
Ik wandel terug langs de Port Olympic, het Citadelpark, en via de winkelstraatjes terug naar Catalunya. Het winkelen voelt hier veel meer als thuis dan in Malmö – daar helpt de euro aan, maar nog veel meer ‘mijn’ winkels zoals Promod, Etam,… die in Zweden niet doorgedrongen zijn. En kijken kan toch geen kwaad?
’s Avonds drinken we iets in een cafeetje naast de Ramblas dat weggelopen lijkt uit de Efteling: bomen en dwaallichtjes tegen de muren, insecten in origami voor ieder raam,… Hier is werk van gemaakt!

Zo 26 okt

Vandaag gaan we naar Montjuic, voor mij het mooiste stukje van de stad. Het is ook ronduit prachtig weer, en de heerlijk parktuinen moeten enkel in aantal toeristen onderdoen voor Parc Guell – het is hier heerlijk rustig! We bezoeken het kasteel en het Olympisch dorp (waar een gigantische happening voor kinderen bezig is), en zo krijg ik toch stilaan het gevoel dat ik een en ander in de stad heb gezien. En na zo’n lange wandeling – te voet tot boven is een heel eind, maar we kunnen ons toch niet verlagen om de kabelbaan te nemen – is het nog veel heerlijker om gewoon samen thuis te komen, in de zetel te zitten, een spelletje te spelen,…