Do 27 nov

Als het op opstaan aankomt, helpt het zoveel dat je gewoon naar je lief toe kan, in plaats van alweer een dagje te studeren. Ik ontbijt, stuur nog een paar dringende mailtjes, en dan is het al bijna tijd om te vertrekken. Eerst naar school, voor een ergonomieworkshop, speciaal voor strijkers. Het is een Finse dame die de les geeft, die onder andere aan de Sibelius Academie verbonden is. Ze laat ieder afzonderlijk spelen, en toont dan welke problemen je hebt qua houding, en met welke oefeningen je er iets kan aan doen. Omdat er vooral violisten zijn, is het niet allemaal even interessant (ik zal toch nooit rechtstaand moeten spelen), maar je merkt wel dat deze vrouw echt kennis van zaken heeft. En natuurlijk kom ik zelf ook aan de beurt, en ik voel onmiddellijk de verbetering als ze me iets laat veranderen…
Ik heb net tijd genoeg om van daar naar de luchthaven te gaan – tenminste op papier, als de bussen geen vertraging hebben zoals vandaag. Werkelijk bij elke overstap verlies ik meer tijd, en zo kom ik pas aangehold bij de check-in zo’n drie minuten voor die sluit. Maar aan de gate krijg ik meer dan tijd genoeg om uit te puffen : het vliegtuig heeft ruim een half uur vertraging. En uiteindelijk doen ze er – vraag me niet hoe – in de lucht nog bijna een uur bij, waardoor ook de tweede vlucht nipt wordt. Maar in Milaan is de check-in-balie een totale chaos, ze zijn vreselijk onderbemand en er loopt politie rond om een paar lastige passagiers tot kalmte te roepen. Dat komt mij goed uit – de deadline van 40 minuten wordt zonder problemen verschoven omdat ze het zelf niet halen. Uiteindelijk komen we slechts 20 minuten te laat in Barcelona aan…
En daar staat Jeroen al te wachten! Hoe heerlijk om hier terug te zijn – ook al regent het wéér! Zou er iets mis zijn met mijn aura?