Vrij 14 nov

Het giet als ik wakker word, iets later dan anders om te kunnen bekomen van de lange avond gisteren. Helemaal ingepakt tegen de regen ga ik toch naar school, maar er zijn amper vrije klassen. De zonzijde daarvan is dat ik, tijdens het wachten, een heleboel dingen voor Brussel eindelijk kan regelen, zodat mijn studiebeurs misschien een paar stapjes dichterbij komt. De regenzijde is … welja, de regen zelf. Ik moet er namelijk ook voor naar de post, en dat is een eindje fietsen, met strakke tegenwind.
In de namiddag krijg ik wel een fijne klas vast. Het eerste uur is een marteling, het voelt nu écht alsof ik geen moer heb bijgeleerd in de afgelopen maanden. Maar na een kwartiertje pauze en bezinning in de massagezetel, is er opeens een doorbraak – ik kan het niet goed concreet onder woorden brengen, maar het heeft iets te maken met het verband tussen linker- en rechterhand – en voor de dag om is kan ik mij Beethoven sonate opeens helemaal spelen… Het blijft vreemd hoe je zo’n dingen soms ineens kan ontdekken, en hoe zo opeens alles goed of slecht kan gaan.
’s Avonds neemt Liina me mee naar een concert van het Operaorkest, ze heeft kaarten gekregen van een meisje van school die erin meespeelt. Het is een heel fijn concert, het Vioolconcerto van Barber en La Mer van Debussy. En doordat ik vandaag zelf zo goed heb geoefend, ben ik net wazig genoeg om gewoon te kunnen genieten van de muziek, zonder de typische, beroepsmisvormde, concentratie op fouten en valse noten…