Ma 17 nov

Omdat het een lange dag belooft te worden, moet ik vroeg opstaan. En ik geraak wel meteen uit bed, maar mijn stemming verraadt dat ik het misschien toch beter niet had gedaan? Het is ook niet helemaal mijn eigen schuld; mijn huisgenootjes balanceren allemaal op de rand van de depressie, en ze trekken mij erin mee…
Na de ergonomieles blijf ik even hangen om de lerares naar mijn schouder te laten kijken. Het is niet hetzelfde kwaal als altijd, maar toch iets dat pijn doet. Met alle veranderingen in mijn techniek verbaast me dat ook niet, en het is zeker nog niet zo erg dat ik niet zou kunnen spelen. Maar liever wat te vroeg dan te laat laten nakijken!
Daardoor kom ik wat te laat in de repetitie met onze pianobegeleider, en dat helpt niet. Ik vind het een idiote kerel, hij speelt helemaal niet goed of mooi, en vandaag is hij erger dan ooit. Hij vind dat ik de hele Beethoven absoluut voor de evaluatie in december moet spelen, en jaagt me er helemaal in op. Als we na de middag de eerste twee delen spelen tijdens de groepsles, ben ik dan ook helemaal in de war en lukt zelfs het eerste deel niet goed. En dat net op de groepsles… Nu ja, het kan er vandaag nog wel bij – morgen heb ik alleen les met Hege, en dan kan ik tenminste spelen zoals ik wil! Ik voel dat ze het vandaag ook liever anders had gehoord, maar ik denk dat ze aan mijn gezicht ziet dat het er niet inzit vandaag. En ook meer spelen zie ik helemaal niet zitten, dus ik ga na de groepsles gewoon naar huis. Gelukkig is Jeroen op skype om me op te vrolijken, en na het eten ga ik… terug naar school, om toch nog wat te oefenen!