Ma 24 nov

Maandag betekent zoals altijd druk druk. Eerst ergonomie, het is de voorlaatste les al. En de lerares heeft een cadeautje voor mij: een elastiekband om oefeningen voor mijn rug te doen, en een hele stapel copies over het voorkomen van spanning in cellotechniek – ik wist echt niet dat daar zo’n gespecialiseerde boeken over bestaan!
Daarna is het natuurlijk pianorepetitie, zoals altijd irritant. Ik denk dat het me nog het meest stoort dat hij zo lelijk speelt. En als ik uiteindelijk toegeef om vandaag het derde deel te repeteren, wil hij het natuurlijk alleen maar luider en sneller… ach, ik zal het met kerst wel eens met ‘mijn’ pianisten thuis kunnen oefenen!
In de groepsles spelen we de hele sonate door, en dat gaat behoorlijk goed. Ik leer er wel van, om voor publiek ook eens stukken te spelen die ik nog maar net kan. Zo weet ik meteen heel goed welke trekken nog niet goed zitten, waar mijn intonatie nog twijfelend is, op welke plaatsen ik mijn concentratie verlies, maar even goed waar het wel al goed gaat, ook al is het nog een beetje op m’n tippen. Misschien krijg je zo wel sneller reserve; je weet gewoon waar het misloopt en waar niet – in tegenstelling tot de doemscenario’s die vorig jaar nog in mijn hoofd zaten; dan had ik zo’n algemene, allesomvattende angst dat er iets mis ging lopen, maar dan was het bang afwachten wat precies! Terwijl er nu bij zo’n ovenverse Beethoven veel meer kan mislopen, maar de druk minder groot is – volgende week heb ik een nieuwe kans. En door beter te beseffen wat ik kan en wat nog niet, kom ik uiteindelijk toch zelfverzekerder op het podium…