Ik sta vandaag samen op met Jeroen, om te genieten van mijn uren met cello. Met al mijn partituren in mijn tas en pas geknipte nagels neem ik metro naar de luthier, waar ik de hele voormiddag blijf spelen. Omdat zo veel mogelijk gebruik te maken van de tijd die ze me hier gunnen, speel ik bijna drie en half uur zonder stoppen, tot mijn vingers en schouders maar ook mijn hoofd echt uitgeput zijn. Ik bedank de meneer van de winkel nog vijftig keer hartelijk, en wandel dan traag naar huis, langs een grote omweg (door in het begin grandioos te verdwalen – gelukkig heb ik nog een plannetje in mijn tas).
Het spelen heeft echt deugd gedaan, ik voel me er een pak blijer en minder ‘gevangen’ door. Maar het brengt mijn vertrek ook wel dichterbij. Ik heb zin om opnieuw te gaan spelen, heb genoeg vakantie gehad. En ons examen van kamermuziek is volgende week al, dus het is ook hoognodig. Maar het blijft moeilijk om Jeroen te missen, en tegen dat ik nu in Malmö kom, is het daar koud, nat en donker. Dus laten we nog maar goed genieten van dicht bij elkaar zijn!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten