Woe 10 dec

Ik heb heel slecht geslapen, voornamelijk omdat Nam en de Bulgaren een nogal luid feestje hebben gehad – om half twee ben ik even gaan vragen of ze het goed vonden om te stoppen met piano spelen… Bon, dat idee om naar boven te verhuizen staat me hoe langer hoe meer aan. Ik blijf dan ook weer wat langer in bed liggen, en de hele voormiddag blijft het sufheid troef. Om dat te doorbreken waag ik me rond de middag, als er een klein streepje zon doorkomt, aan een rustig loopje – ik ben nog maar sinds gisteren gestopt met pijnstillers nemen, en dat voel ik wel, maar het doet toch deugd om buiten te zijn.
Als ik terugkom, zitten Julia en Fabio aan de keukentafel te overleggen – ook voor hen is de maat vol. Julia heeft vanochtend al met onze huisbaas getelefoneerd om te vragen wat ze moesten doen, maar we moeten het gaan regelen bij de Housing Office in Lund… We leggen een briefje op tafel om nog eens te overleggen met iedereen (wat trouwens nog nooit gebeurd is, iedereen in eenzelfde kamer), maar als ik een tijdje later opnieuw in de keuken kom, is er een antwoord bijgeschreven: “Je bent onze moeder niet, stop met moeilijk doen!”
Ik kan niet echt beschrijven hoe boos ik erover ben, maar dat ik vrijdag naar Lund ga, staat wel vast!
Eigenlijk zou ik al de hele dag supergoed moeten oefenen, maar dat komt er natuurlijk helemaal niet van… Ik weet dat het deels ook aan mij ligt, dat ik me er niet zo moet door laten opfokken, maar het is zo oneerlijk, ze komen er gewoon mee weg…
Tegen het kerstconcertje ’s avonds heb ik nog steeds bijna niet geoefend, maar door het samen spelen en zingen word ik wel een stuk beter gezind. En als ik ook nog op tijd in bed kruip, zal het morgen ook nog wel allemaal meevallen zeker?