Na het uitslapen en internetten waar ik deze week al veel te gewend aan ben geworden, neem ik mijn paraplu in de hand (het regent pijpenstelen) en stap ik naar de laatste luthier op mijn lijstje, Xavier Vidal. De meneer in de winkel is geweldig vriendelijk, en wil me meteen helpen – derde keer goeie keer, noemen ze zoiets! Hij heeft net een Frans, nieuwgebouwd instrument binnengekregen, en ze hebben maar wat graag dat erop gespeeld wordt. Hij neemt me mee naar een kamertje achterin, waar ik ongestoord kan oefenen – er staat een pianostoel, een pupiter en een stemvork klaar, naast een kast met tientallen boeken over lutherie, zelfs eentje in het Nederlands. Na ongeveer twee uur zijn mijn armen en vingers moe, en ik sterf van de honger, dus stop ik er maar mee. Maar ze zien er geen graten in als ik maandag terugkom!
Ik stap snel naar huis, waar Jeroen intussen ook is thuisgekomen. Een poging om focaccia te bakken als aperitief mislukt jammerlijk, maar we laten ons humeur niet bederven. Het is vrijdagavond, dus dat vraagt om een feestje. Luis neemt ons mee op sleeptouw. We gaan langs op het kot van zijn neef, en daarna naar een discotheek bij de haven. Omdat het een Halloweenfeestje is, gaan we verkleed – echt voorzien zijn we niet, maar met een handdoek en een grote sjaal op ons hoofd worden we een mooi koppeltje uit het Midden-Oosten. Ook op straat zien we niet anders dan grote pruiken en maskers. Maar uit de discotheek zijn we na twee minuten al terug buiten, de muziek staat veel te luid, het doet gewoon pijn aan je oren. Dan proberen we maar een andere, die de vriendin van Luis aanbeveelt. Daar staat echter een hele massa aan de deur, en enkel wie de buitenwipper persoonlijk kent, wordt binnengelaten. Tot zover ons feestnachtje – we geven gewoon de moed op en keren terug naar huis…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten