Za 23 mei

Tromgeroffel… Mahler! Na drie dagen tutti repetitie en een generale repetitie gisteravond laat is het vandaag tijd voor het concert! Maar zo indrukwekkend als de eerste repetitie wordt het spijtig genoeg niet meer. Het is natuurlijk een fijn stuk om te spelen, en de professionele omkadering staat me zeker aan. Maar de muzikale beleving tijdens het spelen is eerder een tegenvaller. Ik voel alvast heel goed dat dit stuk na geen week repeteren totaal niet in me zit, er gebeuren constant dingen om me heen die ik voor het eerst lijk te horen – niet omdat dat echt zo is, maar ik ken gewoon niet heel het stuk van binnen en van buiten. In een niet-professioneel orkest is het veelal zo dat de eerste repetitie een totale ramp is, en dat iedereen zo met zijn partij worstelt dat het lijkt alsof het nooit zal lukken. Maar elke repetitie passen de puzzelstukjes beter in elkaar, en geleidelijk aan komt de muziek naar voren. En op het concert wordt dat vaak net nog eens een heel klein beetje overtroffen, waardoor het werkelijk voelt als de kroon op het werk, iets waar iedereen samen trots op is. Maar dat gevoel van ‘dit hebben we samen tot stand gebracht’ is er vandaag veel minder: iedereen heeft namelijk gewoon zijn job gedaan, en het is maar normaal dat dat goed is… Misschien ben ik nu wat te pessimistisch, ze schudden allemaal wel heel blij handjes achteraf, en de goeie solo’s worden ook wel geprezen. En iedereen heeft wel alles gegeven om zo mooi mogelijk te spelen. Ik moet gewoon stilaan wat orkestervaring opdoen, zodat het niet allemaal zo nieuw en spannend is. Dan komt er vanzelf wel wat aandacht vrij voor de muziek!