Woe 22 april

Het is hoogseizoen voor de concerten op school. Elke week is er wel iemand van de laatstejaars die ‘examenskonsert’ speelt – het masterexamen wordt hier afgelegd in de vorm van een zelfgeorganiseerde recital, waarbij de leerkrachten gewoon in het publiek zitten. Maar ook kleinere concerten, als voorbereiding op het examenskonsert of gewoon als toonmoment, zijn er heel veel. En vandaag is het aan Julia. Ze speelt eerst een sonate van Beethoven, en daarna de Zigeunerlieder van Brahms, samen met Mirja. En haar belangrijkste doel is het uitspelen, hoe dan ook – ze heeft door tendinitis heel vaak niet kunnen oefenen, en hoopt dus gewoon dat haar armen het volhouden. Ik vind het fijn voor haar dat het lukt, maar stel me toch de vraag of ze niet beter eens écht iets zou gaan doen aan die tendinitis, in plaats van gewoon dikwijls een paar dagen niet te oefenen: ze zit vol spanning, en heeft een vergroeiing in de rug – volgens mij krijgt ze hier op lange termijn nog spijt van…
’s Avonds is het grote groepsles, met alle celloklassen samen. We zijn met z’n tienen die voorspelen vandaag, en ik kies voor Bach, dat heb ik nog het minst voor publiek gespeeld, en ik voel me er ook het minst zeker over. Er loopt wel een en ander mis, maar het al wat beter dan maandag, en ik ben er behoorlijk trots op dat ik als enige van de hele hoop zonder partituur speel. Het is hier echt niet de gewoonte, terwijl het in Brussel gewoon standaard wordt beschouwd. Ik weet dat ik het niet vlekkeloos speel, maar de fouten die ik maak zijn louter motorisch, de verkeerde vinger op de verkeerde plaats, en eigenlijk helpt het daarvoor niet om wel met partituur te spelen. En ik voel me er veel beter bij om het wel van buiten te mogen doen – foutloos wordt het niet, maar ik zal er wel meer van genieten.